Vandaag heeft de telephoon mij wakker gemaakt. Om kwart na zes. Ik heb direkt aan Robert gedacht, ik vreesde een ongeluk. Maar het was alleen een verkeerd nummer.
Het herinnert mij Maart 2002 toen zij rond zes uur mij wakker heben gemaakt om de dood van mijne meter aan te kondigen. Robert was ook in het hospitaal toen het gebeurde. Nadien kon ik het behangpapier van de slaapkamer niet meer zien, het was synoniem van slechte herrinerringen. Deze keer ga ik het behangpapier puur en gewoon vervangen.
Vanaf de weg tussen NOH en Vilvoorde krijgt men een zicht op het kanaal en op de fabrieken die langs het kanaal staan.
Tijdens de dag is de zicht bijzonder grijs en vuil en zonder kleur, maar toen het donker wordt ontbranden een aantal lichtjes. Het lijkt dan alsof juwelen één per één stralen en het brengt me vijftig jaren geleden. Toen wij de trein in Charleroi namen voor terug naar Verviers te keren. De trein ging langzaam langs de HoogOvens die noch toen in Charleroi bestonden. Het was gelijk een vuurwerk of een halsketting van diamanten op een zwart fluweel. De HoogOvens waren verdwenen, alleen bleef het vuur met zijn poëzie en zijn schitterende kleuren.
Ik heb vandaag hem een bezoek gebracht, gelijk elke dag. Maar hij was bedroefd. Voor de eerste keer sinds twee jaren begint zijn huid opnieuw te vervellen. En al die stukjes huid rond het bed en rond de zetel hebben zijn moreel verlaagd. Afschuwelijk ziekte, wanneer gaat jij ons laten rusten ? Ik moet voor twee moedig zijn: wees niet bedroefd, Bob. Betere tijden gaan vlug terug zijn.
Nu dat ik meer kontakt met de familie van Robert heb leer ik dat zijne moeder geen gezondheid had. En dat zij ook veel moeite had om een kindje te hebben.
Waarom heeft hij nooit iets gezegd ? En zijn vader ook niet ? Hebben ze dat willen verbergen ?
En heeft men recht op een kind te hebben toen men zoveel problemen heeft ?
Wij hebben geen kind gehad maar ik heb geen zware behandeling willen volgen omdat ik bang voor het kindje zelf was. Voor zijn gezondheid bedoel ik.
Zij heeft al gebeld voor nieuws te hebben maar vooral omdat zij mijn verwarring begrip. Zij vondt het beter dan een gewoon mail opsturen, " ik ga me beter uitdrukken" zegt ze.
Nu dat Robert beter is heeft ze mij een heel schone presentatie gezend: het wordt 'Pas de deux' genoemd, het zijn beelden van vogelkoppels.
Als het zo blijft zal hij binnenkort buiten de intensieve zorgen zijn.
Het maakt me heel tevreden.
Het betekent minder stress voor mij en een normaal milieu voor hem, want bij de instensive zorgen zijn de patiënten volledig verloren. Het is bij voorbeeld voor hen moeielijk het verschil tussen dag en nacht te doen. Ook worden ze moeielijker dan de gewoonte 'Ik wil dit in plaat van dat" "Ik wil weg" Ik heb geen zorgen nodig" "laat me gerust" maar het personeel kent dat heel goed en ze kunnen zelfs darmee lachen.
Ik vind dat wij ons petje voor die mensen moeten afnemen.
Robert is bij het militaire ziekenhuis, in de intensieve zorgen of liefst "de brandwondencentrum" zoals genoemd. Ik ben bang gelijk het in mijn vorige boodschap beschreven. Maar we zijn goed ontvangen geweest. Gedurende de admissie werd ik door de psycholoog en de sociale assistant geholpen. Ze zijn gebleven tot op het moment dat de dokter met mij is komen praten. Maar die is frank geweest: het geval van Robert is zwaar en er is een risico. Ik heb steun van familieleden en van vrienden Ik kan hem bezoeken en in de morgen heb ik hem aan de lijn gehad. Het was een groot geluk voor ons twee. Ja ik wil hopen. Ik wil hopen en bidden.
Mijne man is in het hospitaal. Opnieuw. Opnieuw wachten met de GSM in mijne handen of naast mijn bed. Opnieuw bang zijn dat het gaat bellen. Met de angst een stem te horen zeggen dat hij naar de intensieve zorgen moet gaan. Gelijk verleden keer. De reden? Een "mineure" ziekte die Psoriasis wordt genoemd. Wie heeft me ooit durven zeggen dat die ziekte van het huid niet erg was ? Omdat die ziekte geen dodelijke einde oorzaakt ? Maar welk is de levenskwalitiet van iemand die zo'n ziekte moet lijden ? En welk is de levenskwaliteit van zijn omgeving ? Tijdens dertig jaren heeft Psorisasis ons alles genomen: onze jonge jaren, ons sociale leven, onze hobbies, onze dromen en projecten. We hebben zoveel energie door die ziekte verspild dat er geen meer voor de rest blijft Wie durft zeggen at dit niet erg is ?
Hier in Brussel is het moeielijk nog kribben in de winkels te zien. Vroeger waren ze heel gemeen in die kerstperiode, maar nu zijn ze overal verdwenen.
En ik vind het jammer.
Kerstmis is niet alléén een opportuniteit voor vieren, het zou ook een dag vol van hoop en tederheid en solidariteit moeten zijn. Van dit allemaal waren de kribben een symbool, ik wil hopen dat ze binnenkort terug gaan komen.
We waren deze lente in Aix-en-Provence. Het was heel warm maar gelukkig voor ons zijn er veel frisse fonteinen. En ze zijn zo mooi dat het een echte plezier is hun fotos terug te bekijken.
