In een nacht, stikdonker,
nergens een lichtpuntje te zien
en ik verlangde zo naar een warm vuur,
ben ik gegaan, alleen,
met mijn ziel onder mijn armen,
die ik koesterde
als een klein lichtje, amper te zien.

In het donker, ongezien,
niemand die mij aansprak,
toch voelde ik mij veilig,
ging ik
met mijn ziel onder mijn armen,
die ik koesterde
als een klein lichtje, amper te zien.

Die pikdonkere nacht
bood mij de kans,
daar, diep verborgen
- ik kon mezelf niet eens meer zien:
geen ander licht wees mij de weg
dan mijn ziel,
het lichtje dat gloeide in mijn hart.

Dat schijnsel leidde mij,
betrouwbaarder dan het volle licht
van de zon, midden op de dag,
naar de plek
waar op mij wachtte
van Wie ik zeker kon zijn
en waar niemand ooit zou komen.