Alice komt er niet doorheen. Ze is al tegen de tachtig.
Maar ze blijft maar piekeren over haar schuldgevoelens.
"Had ik die carrièrebaan  maar afgewezen. Ik heb jarenlang mijn taak op kantoor nauwgezet gedaan, en me daar nooit echt happy gevoeld.
En dat is door blijven zieken tot een complex.
Verkeerde man getrouwd?  Kinderen fout opgevoed?
Wat heb ik met mijn talenten gedaan?
Als ik voor de Rechter kom, moet ik rekenschap afleggen!
Ik ben zo angstig. Alleen maar vraagtekens."
Twee vriendinnen die bij de theevisites vragen: je bent zo'n aardig mens. Heb je nog die lekkere appelvlaai?
Gelukkig dat er engelen in de buurt zijn.
 "God is onzichtbaar dichtbij-ver aanwezig"

Wat tragisch dat vele ouderen lijden aan hun verwrongen Godsbeeld. De opvoeding, de ouders, de school, de kerk hebben alleen maar geleid tot angsten, vele vraagtekens, schuldgevoelens die neerdrukken.
Uitleg en discussie helpen nu nauwelijks.
En het zijn zulke lieve mensen die zich hun hele leven hebben afgetobd voor anderen; met altijd het gevoel dat het niet in orde komt met God, de Rechter van het Laatste Oordeel.
Zelf komen ze er niet meer uit.
Wat een zegen dat er naasten nabij blijven met een uitnodiging  en
een vraag.
God komt tot ons met een vraag in de mist.