4.8.8.3.
Jan Donker: wat waard is om gedaan te worden, is waard om góed gedaan te worden.
29 december: dezer dagen ben ik thuis. Onze zaak ligt van de week stil. Fijn om zo eens wat bij te lezen en bij te komen. Na te denken over allerlei contacten. Je komt toch ook van allerlei mensen tegen! Gesproken bijvoorbeeld met de vrouw van Joke's chef, mevrouw De Jong; zuster De Jong, want ze is een Christin. Kwam me bedanken voor de dingen, die ik tegen haar dochter Frieda gezegd had tijdens project 82. Leuk, zo'n onverwachte reactie. Ik kan mij nog veel van dat gesprek met die Frieda herinneren. We mochten binnenkomen. Het was bij deze actie min of meer voorschrift om met z'n tweeën uit te gaan (Mark. 6:7). í?k deed hoofdzakelijk het woord. De ander stelde de vragen -volgens het formulier-. Ik zei op een gegeven moment zoiets als:
"Men moet niet van iederéén hulp verwachten, maar alleen van Jezus".
Ze had direct haar weerwoord klaar:
"Ja, zo beginnen veel Christenen en dan gaan ze verder, dat ze jóu met zich mee willen nemen om te zijn zoals zíj (Ps. 122:1). Waaróm in vredesnaam!? Ik kom uit een soort samenkomst, waar ze nogal actief waren. De mensen deden daar zó opgewonden over hun erváringen. Veel té opgewonden, want: wanneer je die ervaringen dan op de keper beschouwde, stelde het allemaal vrijwel niets voor. Ze hadden al hun héle leven alles in vakjes verdeeld Hun hele 'omgang met Jezus, zoals zij dat noemden, bestond nu uit het volgende: ze hadden een nieuwe kastenwand gemaakt met misschien nog meer vakjes dan ooit te voren.
Ik kende er een, die heel typerend zei:
' Mijn man en ik hebben kennissen, die toch ook wel -ergens- gelovig zijn'.
- dat 'ergens' alleen al, zó hoogmoedig.
'ze willen echter niet naar óns luisteren; ze kómen maar niet meer' .
Toen dat zo weer even gezegd was, dacht ik:
'hupsakee, die kennissen zitten weer in een vakje: het vakje voor het uitschot'.
Zulke mensen: zo'n 'antireclame: zo'n remedie tegen het geloof"
Ze pauzeerde. Ik ging in haar gedachtegang door en zei:
"Ik kén dat van die vakjes. Vroeger had ík als vakjes:
de maatschappelijke actieven
het fossiele burgerdom.
Nu ik echter Jezus heb leren kennen, is die kastenwand met al zijn onder-indelingen weg. En gek hè, bij mij zijn alle vakjes dicht! Ik oordeel niet (Luc. 6:37), ik sorteer niet. Ik weersta elke verleiding daartoe, hoe verborgen die ook tot mij komt. Als ik een laatje open zóu doen om daar mensen in te stoppen, dan zou ik de weg naar hun hárt voor mijzelf afsluiten.
Gód deelde mij niet in. Hij geloofde in mijn mogelijkheden. Door zijn liefde was Hij daar razend optimistisch over (1 Tim. 1:14). Ik was toch wel de láátste, die voor promoting zijnerzijds in aanmerking behoorde te komen (1 Tim. 1:15). Maar: ik kwám in aanmerking. Daaruit mag iedereen moed putten (1 Tim. 1:16).
Het vertrouwen, dat Híj in mij stelde, maakte, dat ík mijn hart voor Hem opende en Hem sindsdien vereer (1 Tim. 1:17).
En de consequentie dáárvan was weer deze: iedere man of vrouw, die ik ontmoet, zie ik als een bron van mogelijkheden voor God. Als ik mij verkijk, is dat niet míjn zaak. Ik denk altijd weer:
'Daar is er weer een, waarvoor Jezus het de moeite waard vond om prijs te geven, wat Hij had (Philip. 2:7). Daar is er wéér een, zó bemind door Gods Zoon, dat Hij alles wilde doen (Matth. 13:44) om aan die mens de sleutel van de hemelpoort aan te reiken (Matth. 16:19)'.
Die positieve benadering is alleen op hun welzijn gericht. Zij hoeven mijn ideetjes niet aan te nemen. Die houding van:
'Ik wil je niet indelen; ik wil je alleen van dienst zijn'
ruimt allerlei versperringen op.
Ik begrijp dat wel hoor: van je eigen opvattingen door willen drammen, zoals jíj dat bij sommige Christenen bespeurde. Die Christenen hadden vast ook wel heel goede kanten, die jij niet kon of wilde zien. Maar: wanneer je zó dramt, ben je nog niet helemaal díep veranderd. Dan denk je en werk je nog merendeels doods en aards als altijd, in dezelfde vale, morsige werkplunje, die je altíjd al droeg. Pas, wanneer je ontspannen kunt zeggen:
'Ik hóef geen gelijk te hebben (1 Cor. 11:16); als deze mens maar gelukkiger wordt',
begin je levend, hemels, nieuw werk te doen in een schone overall. Dan ben je geen antireclame meer, maar reclame. Dan help je de mensen niet meer van het geloof áf, maar er naar tóe".
Zo liep dat gesprek toen.
Verder intensief contact gehad met Leen en Inge de Raad, voorgangers in de 'aulagroep'. Er wordt door de kapel'' een gemeenschappelijke campagne gepland, ook met 'de Koepel' en misschien zelfs met 'de Foyer'. Men wees mij aan als contactpersoon voor Inge en Leen. Typisch hè; ik was iets wrevelig gedurende een groot deel van het eerste, informatieve gesprek. In het buurtwerk had ik namelijk net kort daarvoor iets goeds willen zeggen tegen een dementerende vrouw. Maar ze riep:
"Ga jij maar weg. Jou hoeven we hier niet".
Er waren grinnikende toehoorders. Voor de zoveelste maal stond ik voor joker. Dan denk je wel eens:
"Wat gebruikt God me toch weinig, wat zet Hij mij toch beneden mijn mogelijkheden in".
en dan zit daar zo'n echtpaar; je hebt net een 'kat' gekregen bij pietepeuterig klein werk en zij:- de hele wereld bereisd- altijd het léuke werk mogen doen. Massaconferenties, duizenden bekeerlingen; je kent dat wel: altijd de room van de gebakjes. Voor hén geen oude, hopeloze levens; voor hén drommen van nieuw bekeerden, mensen in de kracht van hun leven.
"Zou ik misschien ergens toch niet goed genoeg zijn voor God,"
gaat het door je heen, wanneer je zulke 'geslaagden' ziet.
Typisch, ook dat gesprek met dat meisje, die Frieda, passeerde toevallig de revue. Leen zei zoiets van: dat ik toen wel goed advies had gegeven, maar hij voegde daar wat merkwaardigs bij:
"Jij, met je dichte laatjes, je zei dat wel goed; en je meende het ook wel; maar je had er in ieder geval nog één open staan om óns in te bergen".
" (hoe kende hij zo mijn gedachten)".
"wat dat meisje van háár kant zei; heb je dat wel goed doorproefd; heb je dat wel diep onderzocht: het goede, waarmee je je voordeel kon doen, eruit behouden? (1 Thess. 5:21)".
Ik wierp tegen, dat ik op mijn hoede was om niet geïnfecteerd te worden met allerlei vreemde ideeën (Judas:23). Hij wekte mij op, wat minder afstandelijk te worden. Merkwaardig, wel leerzaam gesprek. Leuk, zoals hij het afrondde:
"In een Engels versje komt zo'n mooie zinsnede voor:
'He 's gone with streaming banners,
where noble deeds are done'
Jij en ik staan temidden van een rivier van in Gods wind wapperende vaandels als helden (Ps. 110:3) dáárheen, waar de werkelijk edele daden gedaan worden.
Zorg voor een conditie, die je waardig maakt om de edelste van die edele daden (Op. 19:8) te verrichten".
Toch wel heel inspirerend. En wat ze daarná nog vertelden!
|
