|
Tweede deel
En toen
in 1998 kwamen deze fíjne mensen toch in een toestand terecht! Je weet het al wel uit Jos verhaal. Die zoon van hen, die zijn halfbroer
Ieder kent die situatie, ook al, omdat Janjo er vrijelijk, in het kader van hun bekeringsverhaal, over vertellen
bijna naar de andere wereld hielp. Heel aardige jongen, maar een dekselse driftkop. Hij heeft ná dat geval vrij lang in jeugddetentie gezeten. Zijn zus: zon raar, onzeker schepseltje na die verkrachting. Geen schaduw meer van het lieve argeloosje van voordien.
En dan nog meer trammelant: Jan werkloos, Joke overspannen.
Ik kwam ze in die tijd niet meer zo regelmatig tegen. Ze waren naar Abcoude verhuisd. Ook zo iets, duur huis, beer van een hypotheek. Voor het eigen geld moesten ze hun aandelen aanspreken, net in het diepste van een baisse. Ze hadden gedacht, nog iets over te houden voor de inrichting, maar die reserve was dus ook schoon op. Dat gedoe met die huisfinanciering vernam ik broksgewijs van hen of via via.
En ín die malaise-bij-hen kwam Jo de oude man nog eens opvrolijken. Nou zeg, dat was me het opbeuren wel! Ik zeg het ook wat ironisch, want ze wilde me heel niet verheugen
nee, ze wilde mij met haar paniek besmetten.
Goed; het ging dan zo: allereerst dít: je moet rekenen: ik was 94, een man, die elke dag kon worden opgeroepen. Lang kon het niet meer met me duren (dacht ik toen).
Wat gebeurde?!
- Zoals Jan me in 1985 in een down had gejaagd
- Zo gaf zíj mij een schok in 1998.
En die schok, die zij me gaf, heeft drie jaar nagedreund, tot 2001. Nu, in 2002, vier jaar later, 98 jaar zijnde, sta ik er achter. De Heer heeft me wéér doorgeleid. Ik was bij de hele zaak ook niet direct betrokken, kreeg die aangeleverd als een sterke echo. Merkwaardig, dat zon familie je positief en negatief begeleidt tot in je hoge ouderdom en dat de Heer in de balans dan toch uiteindelijk voor een positief saldo zorgt.
De nieuwe schok begon dan zó: op een woensdag in 98 ben ik in de sam, in de wekelijkse Bijbelstudie. Ik ga al járen naar de samenkomst van Jan en Jo. In mijn traditionele kerk vond ik het zes jaar na onze eerste ontmoeting al niet meer. In Nieuw Zeeland bleek, dat Ferdy en Carolien ook van hun richting waren. Toen hún voorganger ook van die Jan en Joke dingen zei, ging ik óm, ondanks mijn leeftijd. In mijn kerk-tot-dan-toe kwamen ook dominees, die openlijk zeiden:
Het kan er bij mij niet ín, dat mijn zonden nú gedragen zouden kunnen zijn door iemand, die 2000 jaar geleden stierf.
Het Lam Gods, dat de zonde der wereld wegneemt
(Joh. 1:29): onbegrijpelijke geheimtaal.
Ik dacht tóen al:
Wég uit dit Babylon. Ga úit van haar Wout
je draagt de schatten van God (Jes. 52:11).
En Jan legde toen nog zo mooi uit:
De oneindige God, voor Wie er geen verleden of toekomst is, alleen een eeuwig nu, ziet alle zonden van 2500 vóór Christus en van zeg- 2500 ná Christus als één geheel. En dat geheel heeft Hij samengebald tot die ene beker, die Jezus leerdronk.
Dus
zó is het gekomen, dat ik vanaf 1988 in De Kapel zit.
Wel, op die dag zit ik te genieten van de overdenking. Onderwerp is:
Ik ben het licht van de wereld (Matth. 5:14).
De inleider van die avond legt dat zó uit:
Jezus is het licht van de wereld. Maar naarmate wij met Hem samengroeien, worden wíj een licht van de wereld. Zíjn glorie wordt ónze glorie. Licht zijn is een heerlijke mogelijkheid, maar ook een blijde plicht.
Zien jullie de donkerte in de blik van Bin Laden (dat was toen een terrorist). Zien jullie de smoezeligheid van alle gedoe in Amerika over de hartstochtaffaire Clinton-Lewinsky (dat was destijds een schandaal)
Wat de wereld nodig heeft, is niet haat, onvrede en vijandschap, maar blijdschap, vrede en vriendschap.
En die kúnnen jullie brengen en die mógen jullie brengen en die gáán jullie brengen!
En ik zát daar en opeens wist ik:
Al eerder had ik met mijzelf afgesproken± ik ga in de Bijbelstudie ´naar voren´ voor genezing. M´n ´onderdanen´ zijn zo trillerig) Pred. 12:3. In de Bijbelstudie is de kern van de gemeente samen. Daar wordt Jezus glorie verkondigd. Daar wil God heil geven (Ex. 20:24). Ja!
ik ga voor genezing naar de healing line.
Want
op mijn leeftijd:
- de tanden en kiezen meest vervangen door kunst (Pred. 12:3)
- volop winter in het lichamelijk leven (:2)
- onzekere greep van de handen (:3), zwakkere ogen
- ijler wordende stem, dovigheid (: 4)
ik weet er allemaal van; alleen, ik, oude witkop, durf nog veel aan, die tweede reis naar Nieuw Zeeland bijvoorbeeld; en de eetlust is nog goed. Maar die slepende tred (:5), daar wilde ik af; die benen, die weigerachtige benen, dat was mijn nood
En toen ik daar stónd
de wármte, die geestelijke warmte, van de broeder en zuster, die met mij baden. Vriendelijk stralende ogen, die je hart verkwikten (Spr. 15:30). Die hánden, die als het ware zegenden, toen ze die op mijn schouders legden en mij omarmden. Woorden, zó genezend.
Blij en gesterkt, met niet meer die knikkende knieën ga ik naar mijn plaats. Dáár zie ik in een flits: Jo.
Jan en Joke kwamen na hun verhuizing weinig meer. Ze hadden hun stek in Abcoude gevonden, had ik menen te begrijpen.
En nu:
alleen Jo! Niet in de zondagsam, maar door de weeks. Zondag zou wat logischer zijn geweest, dan had ze iedereen ontmoet. Wat leuk overigens, dat ze er was. Beetje vreemd dus eigenlijk ook.
Bij de koffie sprak ik haar aan:
Jo
! Wat fijn
War is Jan?
hoe gaat het toch!...
(want ik wilde het met haar hebben over hun rampen).
Maar haar antwoord gaf mij zon schok:
Het is mij met Marcel en Annemarie en die losse baan van Jan allemaal teveel geworden. Ik was hier om afscheid te nemen. Ik káp met al deze dingen. God wil me bíj zich zien
?!
Hij kríjgt me niet te zien.
Hij wil mijn toestand met mij doornemen
?!
Ik wíl daaraan niet meewerken.
Hij wil, dat ik bij Hem kom
?!
Ik kóm niet.
Hij wil mij een boodschap sturen
?!
Ik lúister niet naar die zogenaamde liefdesboodschappen van Hem. Ik héb geen boodschap daaraan. Ik ontken, dat hij nog een boodschap voor mij zou hebben.
Ik stond aan de grond genageld. Daarna begonnen mijn benen erger te beven dan ooit tevoren. Ik moest gaan zitten van de schrik. Ik probeerde nog:
Jo
wat zég je nou toch!?
Maar zij maakte het gesprek kort af:
Ik had wat meer mensen willen groeten, maar ik zie er van af. Ik gá!
En weg was ze. Haar koffiebekertje stond nog onaangeroerd op ons tafeltje.
En toen was daar Corrie, een aardig, nog vrij jong iemand. Achternaam ken ik niet. Ik ken velen van hier alleen bij de voornaam. Ze luisterde naar mijn ontstelde verhaal, hielp mij overeind, gaf mij een arm, bracht mij in haar auto naar huis (heen had ik gelopen het is tegenwoordig vlakbij- maar terug ging absoluut niet meer). Thuis stelde ze mij nog even gerust.
Alleen gebleven, dacht ik nog wél:
Eerst Jan, die Suzan en mij in een crisis bracht, na ons eerst geholpen te hebben. En nu Jo: zóveel lieve herinneringen, zó door haar voortgeholpen
en nu dít
; Heer ik ben zo geschrokken. Toen ik Jo leerde kennen, kon ze zo onbeschaafd-kijverig zijn. En nu
na al die jaren: deze uitval, onbeschaafder dan ooit. Of er meer boze krachten in haar zijn teruggekeerd dan er ooit wáren (Matt. 12:45).
Maar later bad ik:
Heer, U hielp Jan door
U gaat háár doorhelpen.
Ze beleeft geweldige, maar in wezen verkeerde dingen, voor zover ik het kan volgen. Anderen vertellen daar wel van. Ik zal haar niet lang meer meemaken. Maar wanneer míjn gebed wegvalt, is daar toch altijd Jezus voor die twee. Hij is altijd dezelfde trouwe hulp (Hebr. 13:8). En God is er voor hén. In zijn liefde is geen verandering (Jac. 1:71).
|
