|
Eerste deel
( lees toch de oude afleveringen in Jan en Joke , eerste deel, (zoekwoord: Gerritse)
6.8.1.3.
Jeroen Westhoven: ach, wat kan het mij schelen.
Jeroen Westhoven
wie is dát nu weer? Wel, in eerdere Jan-Joke verhalen (2.6.4.6. 4.8.7.2.) was ik een bijfiguur. Ik had nooit gedacht, dat Ger die mij er toen even bij sleurde, in 1982 voor het laatst- in 2000 nog eens langs zou komen:
Zeg hé Jeroen! Jij weet toch ook iets van dat verloederingsproces van Joke. Vertel daar eens wat van!
Die Ger; ik herkende hem niet eens direct, achttien jaar ouder geworden. Niet veel veranderd overigens.
Wat míj betreft: dat zou ik zo niet durven zeggen: 52 jaar en de laatste jaren waren zwáár. Toen ik het verhaal zo maar even naar ik dacht- binnenstapte, was ik 32. Ik was toen nog met Helma.
Even opfrissen lui:
In 1982, toen ik úit het verhaal stapte naar ik dacht- had ik samen met Wilfred van Oosten de BV. Jewil (Jeroen Wilfred), character toys: speelgoed, enz. verbandhoudende met een naam.
- Tóen waren dat allerlei zaken, waarin bijvoorbeeld een motief van de smurfen was verwerkt.
- Later: ook die smurfen nog, maar als nieuwkomers, om maar eens wat te noemen: de Teletubbies.
Straks vertel ik daarover wel verder. Maar nu eerst even over Helma Huijgen. Ik woonde al sinds mijn dertigste met haar samen. Leuke meid, al had ze soms iets neerslachtigs. Ze had dat echter zó goed onder controle, dat het als regel niet storend werd. Ik keek maar de andere kant uit, wanneer het een enkele keer ietsjes hinderlijk was, doordat ze mauwerig of scherp werd. Dan had ze een érge bui. Maar ach, er viel best mee te leven.
Ze was ooit lerares geweest, maar was er uit gestapt, toen de zenuwen te hevig begonnen op te spelen. Ze had de bevoegdheid nog wel, kon zó weer intreden. Maar in feite waren we gewoon getrouwd. Jewil bracht genoeg op. Waarom zóu ze. WAO had ze nooit aangevraagd. Maar dat deed er voor mij niet toe.
En toen begonnen we over huis te komen bij Jan en Joke Donker. Ik kende Jan al uit mijn wilde jaren, vóór mijn 29ste. Samen in allerlei actiecomités (Aktiekollektieven heette dat toen). Joke kende ik ook wel, zat in hetzelfde circuit als Jan en ik en een grote, vaag samenhangende groep.
Nog vóór mijn dertigste ging ik in zaken. Jan en Joke werden gristelijk, toen hij zo dertig was. Zo ging dat in die losvaste wilde groep, waartoe we allemaal behoorden. Zo rond je dertigste ging je iets anders doen.
Nou, dat over huis komen heeft de vriendschap tussen Helma en mij na vier jaar mooi de nek omgedraaid. Want Joke (ook gristelijk geworden), begon Helma zó te beïnvloeden, dat het in 1982 echt te bar werd. Helma raakte haar trieste buien kwijt, maar ze zei nú van die opgewonden dingen
Ik trek nu maar wat samen. Ze zei het niet allemaal in één volzin. Dat zou helemaal niet te pruimen zijn geweest
zo in deze geest:
Jezus leek ooit te zijn overwonnen door de dood. Maar God wekte Hem op. Zó verslóeg Jezus de dood. Zegevierend stond Hij op. Hij leeft voor eeuwig!
Dat soort praat hè.
Nou, op een gegeven moment sprong ik uit mijn vél:
Dat opgefokte laat ons juichen! gepraat van Joke heeft jou helemaal gehersenspoeld. Helemaal her misstress voice. En je weet zélf niet, hoe onécht, hoe achterhááld het allemaal is.
Maar ze was niet te stuiten! Ik trek weer wat van die kreten van haar samen:
Jezus is de Eerste van een grote groep overwinnaars. Hij opent een nieuwe weg. Overal moet dit bekend gemaakt worden. Iedereen moet het weten!
Toen heb ik het gauw voor bekeken gehouden .Ik zei nog een keer:
Als we uit elkaar gaan, wat moet je dán? De bijstand in !?
Maar zij pareerde:
De Heer heeft mij genezen. Ik ben ook een kind van God (Joh. 1:12). En : ik kan weer terug in het onderwijs, kan zó op een Christelijke Lagere School in Hoogeveen beginnen.
Daarna was het snel gebeurd. Ze vertrok met wat lijfgoed en overige persoonlijke bezittingen, naar een kosthuis in Hoogeveen. Ik bleef alleen achter in dat volledig door míj ingerichte huis. Ze maakte nergens aanspraak op, had juridisch overigens ook geen poot om op te staan. Er was immers geen samenlevingscontract of zo. Maar het was wel even heel eenzaam. En het had zo mooi kunnen zijn!
- Karin van Wilfred voor de inkoop.
- Helma voor de administratie.
Nu bléven boekhouding en belastingaangiften een puinhoop.
En thuis: dat heel stille, ook eigenlijk een puinhoop. Wanneer ik bij Wilfred en Karin thuis kwam en die kinderen van hen bezig zag, krampte mijn hart soms van jaloezie.
En dan te bedenken dat ik best een geloof had willen hébben. Maar niet dat restloze van Joke en in haar voetspoor later Helma. Meer als een verzekeringspolis, die je uit de kast haalt, wanneer je eens erg knijp zit met een rijksaccountantsonderzoek of zo. Maar toen ik dat eens aan de dames en aan Jan voorlegde, zeiden ze, dat het zo niet werkte.
Nee dus: nou, toen was mijn interesse gauw weg. Nu ja, een vrijgezel met een goede broodwinning
want onze character zaak bleef het goed doen
hoeft niet lang zónder te zitten. Ik ging wat meer op pad in het gezelligheidscircuit en vond iets heel goeds: jong en mooi en
administratief onderlegd. Goed voor de zaak, goed voor mij.
Nu ga ik niet de hele geschiedenis van dat huwelijk vertellen. Interesseert jullie niet. En ik wil het achterste van mijn tong niet laten zien. We trouwden ordentelijk, er kwamen kinderen en na twaalf jaar werd het een scheiding, doeternietoe waarom. Ik heb in die moeilijke tijd vaak tot God geroepen, maar Hij antwoordde niet (1 Sam. 28:6).
|
