|
5.9.3.3.
Jan Donker: kernwoord:
- Situatiebepaald: paniek
- Algemeen: geloof in God en Jezus
sommigen hinderen de zoekers
21 november 1984.
Die vrijdagavond eind augustus 1983 zal ik nooit vergeten. Ik kwam laat thuis van de cursus Staatspraktijkdiploma twee. Er was een extra les ingelast: het was elf uur, toen ik de sleutel in het slot stak. Toen ik de trap opliep, wachtte Jo mij op. Ik zag het direct
: foute boel. Zij begon ogenblikkelijk:
Wat heb je gedaan met Ellen Vonk
alles is vanavond in eenmaal uitgekomen. Langs de achtertrap hè
langs de achtertrap kwam ze elke dinsdag, als ik weg was. Iedereen wist het uiteindelijk. Vanavond dan tenslotte kwam Suzan vertellen, wat zij had gezien
Eerst niet, toen kwam die meid, die Ellen gewoon voorom
Maar toen Ab het in de gaten kreeg zoals hij óók al vanavond vertelde- altijd via dáár
En zij maar zeggen tegen haar moeder:
Ik ben bij Joke.
Maar ze was bij jóu
en nu is ze ván jou in verwachting
In een flits overzag ik alles
Ab had ik even stilgepraat
Karel had ik met een kluitje in het riet gestuurd. Maar het kon niet duren. Het uur van de waarheid wás er. Dikwijls had ik overwogen, wat ik dan zeggen moest. En nu zei ik woorden, die ik absoluut niet van tevoren bedacht had:
Jij
jij kankert altijd op mij
je klaagt altijd tegen me
vóel je niet, uit welke hoek de wind waait. Die meid schuift mij gewoon iets in de schoenen. Als het echt een christenmeisje was, zou ze niet, door zo te liegen, bewijzen, dat zij de waarheid háát. Ik wéét denk ik al, wie de vader is. Wacht eens
ja
ik ken die knul. Maar ik laat dit niet op me zitten. Ik licht die toestand dóór. Rechtvaardigheid is het kernwoord in deze toestand. Er wordt méér geroddeld. Karel kwam ook al met een verhaal
Maar het recht zal zegevieren. Ik ben nooit gegeseld voor mijn geloof. Nu echter gebeurt dat wel door deze lastercampagne.
Jo onderbrak mij:
Hou op
hou op! Het is nog veel erger dan ik dacht. Vroeger had je soms iets van de hemel in je
nu alles van de hel
Zwijg alsjeblieft
ik kan je radde praat niet meer verdrágen
je ging altijd zo prat op je gladde bekkie
een natuurlijk voorrecht noemde je dat
nu sleurt je tong je het duister in. En
je masker van aardigheid en hartelijkheid valt óók af.
Ik zweeg inderdaad
woordeloos stonden wij tegenover elkaar
minutenlang. Ergens moet iemand juist toen heel krachtig voor ons gebeden hebben. Later heeft Jo verteld, dat zij in radeloze drift was geraakt na die vreselijkste avond van haar leven. Zij had een zwaar voorwerp in haar hand
in die korte spanne tijds glipte het daaruit
viel bonkend op de grond.
En ik
ik was op de trap, twee treden beneden de overloop, waar zij stond. Als ze toch met die gonghamer geslágen had
Maar nú sloeg Gód mij met een voorhamer van schuldbesef (II Samuel 12:7, 13). Ik zág:
- Mijn toegeven aan opstokerij door satan
:
Je moet je als man bewijzen
bewijzen
- Mijn openen van de kooi, waarin de tijger van mijn hartstocht zat.
- Mijn geslaagde verleidingstactiek, waardoor Ellen als eens Nancy (4.8.3.3.)- voor de bijl ging.
- Het doelbewust een jong mensenleven verwoesten. David werd door zijn stommiteit zover meegesleept, dat hij een moordenaar werd (II Sam. 11:15-17), maar ik, wie zei dat ook weer over die molensteen (Mark. 9:42).
- Het aanzetten van Ellen tot het bedriegen van haar ouders.
- Mijn geraffineerde manipuleren van Ellen, tot zij zichzelf extra in moeilijkheden bracht (haar opstoken, om de pil niet meer te nemen)
leek dat niet op de handelwijze van David, die Uria op pad stuurde met zijn eigen doodvonnis (II Sam. 11:14).
- Het in de war brengen van Ab, Karel en Suzan
medegelovigen.
- En dan de voorlaatste mokerslag-: het meedogenloos om de tuin leiden van mijn zwangere vrouw
zonet nog
zoals ik vroeger woorden van de Heilige Geest kreeg (Joh. 14:26), zo had ik ze nu gekregen van de onheilige geest.
Ik liep de trap af
het huis uit
en toen gaf God me de laatste slag.
- Ik zag het: zoveel mensen hinderden de zoekers naar het geloof in God en Jeuzs. Ik was één van die hinderaars
de ergste van allemaal. Wie zou ik tot afval hebben gebracht? Op de oordeelsdag zou ik het horen (Lukas 12:2).
Er was alleen maar paniek. Petrus kon huilen (Matth. 26:75). David kon om genade smeken (Ps. 51:34)
maar ik
- Ik kénde mijn overtreding
ze stond voortdurend vóór mij (:5), terwijl ik als een razende langs het water rende.
- Van een pionier van het goede was ik tot een pionier van het kwaad geworden.
- Door het toelaten van deze zonde, werd alles wat ik van God gekregen had, door een stormwind weggeblazen.
- Vanuit die ene levenskamer vol venijn was de vernietigende vlam uitgeslagen door mijn hele levenshuis. Al mijn geloof was weggevreten door bederf.
- En dat alles was te herleiden tot dit ene: zonde tegen God (16a).
Ik kon echter niet vragen om ontzondiging (:9). Ik kon niet meer hopen op óóit nog eens
blijdschap, vreugde (:10), vergeving (:11), een rein hart en een vaste geest (: 12)
Ik was iemand, die Jezus werk tegenstond van binnenuit en zó verraad aan Hem pleegde (Matth. 26:14, 15). Ik had in Ellens zoetheid mijn zilverlingen gehad (Matth. 26:5)
ik wilde die beloning wel kwijt (Matth. 27:5). Het was echter net of satan zei:
Ik heb er niets mee te maken. Bekijk het maar. (Matth. 27:4).
De nácht was er voor mij (Joh. 13:30)
en het eind van een verrader (Hand. 1:18) was er voor mij
!
|
