5.9.8.1.

Jos van Dalen: kernwoord:

-         situatiebepaald: een nieuw begin

-         algemeen: geloof in God en Jezus leidt tot bekering en loutering

21 januari 1985

Lui… ik weet het: jullie zijn ‘fed up’  met die geschiedenis van dat kind van Ellen… jullie zit tot de strot toe vol met dat hele gebeuren. Tóch moet ik er nóg weer in overwegende mate over spreken. Ik heb er immers veel bemoeienis mee gehad. Ik beloof echter: zo kort mogelijk. Ellen en Jo moeten er voor het laatst ook nog hun hart over luchten… die twee moet je óók nog ‘einverleiben’. Nu ja… móeten… niets te moeten uiteraard.

Maar ik dacht: jullie –volhouders- hebben het tot dit verslag –negenentwintig- uitgezongen; je moet even een hart onder de riem hebben…: dan haal je het eind van tweeëndertig). De twee rapporteringen daarna zijn van andere orde.

Je weet in ‘de Kapel’ wél, dat je in een oudstenraad zit! Mijn vrouw zei eens, dat zij in een bepaalde door haar beklede bestuursfunctie het onderdeel ‘conflictbeheersing’ zo boeiend vond. Nu… vanaf augustus 1983 hebben wij –wat dat betreft- maandenlang interessante praktijkervaring opgedaan. Alles begon met een telefoontje van Bart op een vrijdagavond…:

“Kom gauw… maar bel eerst de anderen op dat ze ook komen… zo’n tóestand hier met Ellen…”

Binnen een kwartier was de hele oudstenkring gemobiliseerd… van alle kanten rukten de auto’s uit naar wat een uitslaande brand in huize Vonk bleek te zijn. Het eerste, wat Aaf zei toen wij binnenkwamen was:

“Ik heb tegen de Heer gezegd:

            “Ik laat Uw hand niet los”,

Maar … o Jos, Diana… we worden zo benard door een plotselinge aanval van satan.”

En ik móet zeggen: er was even geen hoogte van de situatie te krijgen. De oudste dochter zat aan tafel te gillen. Twee andere dochters –bij die tafel staand- huilend… finaal over hun toeren.

Diana begon, wat dat betreft, orde te scheppen, bracht Ingrid en Nora naar bed. Maar ook daarna, we hebben het wel eens over het steeds helderder morgenrood, waardoor gelovigen worden omringd… maar met de nog verward om ons heen drommende andere oudstenechtparen leek het meer op een steeds troebeler nachtelijk donker. Gaandeweg kwam er toch wat tekening in de situatie. Wij omringden met onze gebeden Bart en Aaf, die in een soort shocktoestand voor zich uit zaten te kijken. Een van ons beantwoordde de verontruste vragen via de telefoon… een ander ving gealarmeerde buren op. Wij luisterden naar Ellens biecht, in eerste aanleg aan Diana die bij haar was gaan zitten, de arm om haar heen geslagen. Wat bleek: Jan Donker en Ellen hadden schromelijk  richtlijnen veracht… de voorschriften, die voor alle mensen maar toch wel in het bijzonder voor kinderen van God gelden:

-         houd je seksuele leven zuiver (Ef. 5:3)

-         verontreinig je lichaam niet door hoererij (1 Cor. 6:15)

-         bezoedel die tempel van Gods Geest niet (:13)

-         vlucht weg van onzedelijk gedoe (:19).

Twee mensen die behoorden te wéten…die de sleutel tot het nieuwe denken elke zondag kregen aangereikt… ze bleken de sleutel tot het oude denken altijd op zak te hebben gehouden. Ze hadden daarmee de deur opengedaan… de deur, die wegleidde van het geloof in Jezus, de rechtmatige Gezalfde… de deur, die toeleidde naar de slavendienst aan satan, de onrechtmatige wereldheerser. Tot één uur ’s nachts zijn we bezig geweest met de eerste fase van conflictbeheersing:

            Breng één van de in conflict zijnde partijen in de rust.

Toen zagen Diana en ik als onze vervolgopdracht de tweede fase:

            Het in de rust brengen van de andere partij.

Wij waren echter zó aangeslagen, dat wij eerst Niels en Lucy de Jong opzochten en hun de toestand uitlegden. Met z’n vieren naar Jan en Jo…

Jan was niet thuis… Jo was zo overstuur, dat wij de tweede fase aan Niels en Lucy moesten overlaten. Dat deden ze prima. Wat een opluchting: je hoeft niet alles alleen te doen. Wij konden echt niet meer tegen een tweede ronde op… waren al uitgeput door de Vonk-situatie, konden dit er niet meer bij hebben. We waren als verdorste woestijnreizigers, die snakken naar de rust in een koele oase. En die rust kregen we…

Je kunt wel eens dorst hebben, als het leven iet een woestijn lijkt op het heetst van de dag… je hoeft echter nooit te dorsten… want God zorgt voor tijdige aflossing… en jij kunt je verkwikken aan het water van de Geest in de schaduw van Gods ‘vleugels’(Mal. 4:2).

Toen wij voldoende uitgerust waren, maakte God opnieuw gebruik van onze diensten voor een derde fase:

            Zorg voor een afkoelingsperiode.

De oplossing voor die afkoeling wás: Ellen een poosje naar warm Spanje halen. Er waren tegenwerpingen te over:

-         Van Bart: “En de verbouwing van de zaal dan?”

-         Van Aaf:    “Ik láát mijn dochter niet alleen!”

-         Van Ellen: “Ik kén daar niemand… ik ga daar nog méér tobben.”

Maar wij wisten, dat het de door God gegeven oplossing was. Toen hebben wij het gezag, dat wij in de geestelijke sfeer hadden, gebruikt. Wij zagen door de gave van het onderscheiden van geesten (1 Cor. 12:10) dat boze machten probeerden de Vonken af te houden van iets, dat nuttig voor hen was. Stil –voor hén onopgemerkt- bestraften wij in de naam van Jezus de tegenwerkende krachten… en…: familie Vonk stemde met ons voorstel in…

Er waren nog méér obstakels: hoe zou Bart er in februari/maart 1984 twee maanden tussen uit kunnen. Wij zeiden:

            “God zal zorgen.”

Dat deed God. Hij gebruikte er in dit geval de gemeente voor.

Daar in Spanje hebben wij –met anderen- mogen werken aan de derde fase.:

            Herstel.

Fase twee diende:

-         én de Bart-Aaf-Ellen partij

-         én de Jan-Jo-partij.

Fase drie –ons deel- diende alleen Ellen en haar ouders. Gert, Carla en nog anderen werkten aan fase drie bij het echtpaar Donker.

Daarna greep God onverwacht in de al tot rust komende situatie in: Agnesje overleed. We dachten, dat wij opnieuw met herstelwerk moesten beginnen.

Toen wij echter in huize Vonk poolshoogte kwamen nemen, was de toestand veel beter dan wij hadden durven hopen. De ouders van Joke Donker waren ons al voor geweest. Prijs de Heer… zovelen hebben aan de conflictbeheersing in dit moeilijke geval gewerkt. De verzamelde wijsheid van vele gelovigen samen bleek genoeg… uiteraard in afhankelijkheid van God. De enkele wijsheid van ieder van hen afzonderlijk zou te kort hebben geschoten.

En nu zitten wij volop in de slotfase: het puin is geruimd. Een nieuw begin dient te worden gemaakt. Nu worden Diana en ik niet bij Ellen ingezet, maar bij Jan. Ellen wordt in hoofdzaak door Erik behandeld. Nu… ‘Jan en Jo’ is voor ons bekend terrein… Je weet hoe wij hen vanaf hun prille begin als christenen hebben begeleid… hoe lief we hen hebben… We komen op een avond bij hen.. zit hij wat troosteloos naar kasboekjes te kijken, zegt:

“Haal uit je winst… assistent-penningmeester… netjes de collecten inboeken in dit…  schriftje… moet je nu toch zíen…!... en weet je, wat ik óók mag doen… kaartjes versturen met een tekst er op… bij verjaardagen en zo… ik zie tegen dat hele gepruts op als tegen een berg…!”

Gevieren bidden wij hiervoor. Dezer dagen belt hij me op… helemaal opgetogen… de hele toestand zit nu in een van de zaak in bruikleen gekregen homecomputer. Hij zegt:

“Ik heb maar op een knóp te drukken en de eerst aan de beurt zijnde jarige komt op het scherm… ik druk nú… wat zie ik… mevrouw Van der Kaa…”

Even zwijgen… ik grinnik inwendig… wacht benieuwd… hij was nooit zo verrukt van die zuster… en zij niet van hem (2.5.8.5.). Bij ‘de deining’ heeft ze zich ook weer bést geweerd. Nu wij van duister naar licht gaan en er allerwegen vreugde is, lacht zij nog wat zuurzoet…

Na die stilte…:

“O… nou ja… evenzo goed een hele tijdsbesparing… en alle journaalposten óók in de computer. Ik hoef alleen de bedragen in te tikken… nee… ik begin er nu met meer moed aan dan ik eerst dacht. Ook dit nederige hulpwerk kan een bediening zijn (1 Cor. 12:28). Door mijn teruggekeerd geloof heb ik ook hierin weer inzicht en hiervoor weer moed. Ik ben zo blij, dat ik van de moeilijkheden vandaan niet ben weggevlucht naar een andere gemeente. Nooit had God mij dan de lessen kunnen leren, die Hij me nú heeft geleerd.”

Na dat gesprek wist ik: de stormen zijn voor het moment voorbij. Jan heeft een nieuw begin gemaakt. Het geloof in God en Jezus heeft hem bekeerd van heel veel van zijn hoogmoed. Met vreugd aanvaardt hij zijn bediening als ‘houthakker en waterputter’ (Joz. 9:21).

Nee, dat is niet goed geformuleerd… stoelen wegruimen na de dienst is heel wat nederiger, hoewel toch ook heel belangrijk.

Door het geloof in God en Jezus is hij ook gelouterd … het schuim van ‘de eerste willen zijn’ (3 Joh. :9) is er afgeschept.

Vol vreugde wendde ik mij af van deze voltooide taak en ik zei:

            “Heer, wat is de volgende opgave om licht te brengen, war duisternis was.”