6.8.1.4.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Michiel Willems: eigen verhaal eerst

Sinterklaas bestáát: hij heet Ger Gerritse. Hij komt overal langs in ‘de groep’.

(Toelichting redacteur): ‘de groep’ is het wat willekeurige samenstel van personen, die in enigerlei verband staan met Jan en Joke Donker-Willems).

Hij komt dan om cadeautjes te bréngen, aardige babbeltjes om jóu te lijmen voor zíjn plannen.

Zo kwam hij althans bij míj:

“Michiel!! Wat heb ik jou lang niet gezien! De laatste keer, dat je in het groepsverhaal voorkwam, was je dertien. Je weet wel, dat was in het jaar dat je een eind maakte aan die beginnende ruzie tussen je ma en je zus. Vredestichter!!

En hoe is het nu?!...”

En na nog wat vriendelijke praat kwam de aap uit de mouw. Hij vróeg om cadeautjes:

“Zeg… ik schrijf een verhaal over de gekke bokkensprongen van je zus Joke. Jij móet er het een en ander van weten, dat mijn verhaal meer compleet maakt. Vertél eens!”

Goed, daar gaat ie dan. Eerst even wat uitleggen. Gers verhaal, waarin mijn nu komende relaas een bouwsteentje is, gaat over Joke Donker-Willems, die opeens zo’n rare schaats ging rijden in 1998. Ik ben haar jongste broer. Ik ben nú –in 2003- 34.

Van mij weet je niet veel… wat zei je?

            “Dat hoeft ook niet hoor!”

Dank u… u bent waarlijk ál te vriendelijk. Maar ik ga toch maar verder. Het meeste over mij staat in 4.8.2.4. en dat is nog maar weinig. Ik was toen –in 1982- een oprecht gelovig jochie van dertien, maar… ik had al een verleden, dat als een tijdbom in mijn innerlijk lag. Ik had al een gedwongen ervaring op seksueel gebied achter de rug met een man. Bij heel veel kinderen zijn die contacten niet van aanmerkelijk belang voor hun verdere leven, maar bij mij was alles nogal intensief geweest…

Nee; ik geef geen bijzonderheden. Ger zegt –en ik ben het er van harte mee eens- dat we de werken van de duivel niet zo bekend behoren te maken. Ger legt Ef. 5:3 zó uit:

“Bij Christenen onder elkaar moet allerlei door de duivel geïnspireerd gedoe zelfs geen onderwerp van gesprek zijn; zelfs niet in afkeurende zin. Kort nóemen, indien strikt nodig, maar daarmee: basta.”

… en later kreeg ik er last mee, ging de tijdbom in fasen af zogezegd. Ik kom daar nog op.

Jullie begrijpt het al uit wat ik zonet over die Bijbelplaats zei: ik ben een christen. Uiteindelijk heb ik Jezus’ hand weer gegrepen, nadat ik die in mijn puber- en jongvolwassen jaren een poosje had losgelaten.

En nú komt er iets, waar Ger niet zo blij mee zal zijn. Hij zei:

“Denk er om Michiel, niet uitweiden over je eigen leven, hoor, zoals dat verlopen is in die leemte van decennia. Iedereen is alléén maar geïnteresseerd in wat Jo meemaakte. Zelfs al zóu je iets vertellen over jezelf: het blijft allemaal toch ‘zo plat als een dubbeltje’. In een paar bladzijden is het onmogelijk om aan een beeld van jóu ook maar énige diepte te geven. Begín daar dus niet aan!”…

Ja hé…!... voor wat hoort wat. Ik weet best wat van het gedoe rond Joke. Ik geef Ger, wat dat betreft zijn zin.

Maar nú over mijzelf: eigen verhaal eerst. Als het júllie dan niet interesseert: ík wil het wel eens aan ánderen kwijt. Met zevenmijlslaarzen loop ik hierna door mijn leven heen. Ik heb mijn verdriet al van mij afgeschreven in mijn dagboek. Dat heeft mij al zó genezen. Met dit résumé kan ik vast wel iemand van dienst zijn.

Na de middelbare school kwam ik in de computerij terecht. Het liep allemaal gesmeerd, hoog salaris, veel reizen, loskomen van het geloof.

Meisje ontmoeten, dat ook een godsdienstig verleden had, maar voor de toekomst over dat soort dingen niet prakkiseerde. Toen wij elkaar wat beter leerden kennen, wilde zij zonder enig bezwaar leven alsof we getrouwd waren, maar… grote schrik…

Wat ik al eens eerder bij contacten met meisjes had bespeurd en wat in 1988 het begin was geweest van mijn openbaar wordende –voordien latente- angsten: ik kon mijn rol als man niet vervullen. Die rottige ervaring uit mijn jeugd had een blokkade gelegd. Dat werd dus allereerst: relatieverbreking. Maar: de beer was los, de toestand werkte door, de tijdbom ontplofte in fases; steeds heviger:

-         Op kantoor kon ik de onvermijdelijke stress niet meer aan.

-         Ziektewet, ontslagen (ja, daar hebben ze hun kunstjes voor), WAO, WW, tenslotte zelfs bijstand.

Ben je 23 –het was 1992- en ligt de hele boel in puin. Na een heel hevige periode, kórt gelukkig, met gecapitonneerde isolatiecellen…

            Man, praat me er niet van; het is best hevig geweest

… ben ik, toen ik wat gekalmeerd was, bij mijn pama gaan wonen. Ik kreeg nog steeds depressies met nog veel agressie erin. Ik voelde me alleen veilig in het ouderlijk huis.

Ze hebben samen veel vóór me gebeden en, toen ik het hebben kon en dat jeugdtrauma had uitgeschrééuwd, ook mét me gebeden. In de naam van Jezus hebben zij en anderen uit hun sam de vernielende machten gebonden en uitgedreven. Ik vond de weg terug naar God. Ik voelde me weer een rank aan de wijnstok Christus. Zijn geestkracht vloeide in mij oer. Eindelijk kon ik nu beginnen te worden, wat ik altijd had willen zijn: een kanaal van zijn liefde (Joh. 15:1, 5). Ik werd zijn volgeling en bemerkte, dat ik toegerust werd met bekwaamheden om ambassadeur van zijn liefde te zijn. De oude motivatie:

            “Jezus is opgestaan. Hij leeft eeuwig”,

die ik als jong jochie al een beetje kende, kreeg nieuwe glans voor mij. Ik begon in te zien, dat ik steeds meer en steeds volmaakter op zou staan tot een nieuw leven. Ja, ik zág zelfs in, dat de verschrikkingen va de blokkade uiteindelijk hadden meegewerkt ten goede (Rom. 8:28).

Denk nu niet, dat het allemaal zo vlug ging. In 1988 was de verborgen ellende tot een begin van uitbarsting gekomen, vanaf 1992 was daar het steeds diepere dal… in 1995 –na zeven jaar- (ik was toen 26), was ik er dóór. Toen kon ik omhoog kijken en zeggen:

            “Dank U Heer (Dan. 4:34). Het was nodig, dat U deze lange weg met mij ging.”

En daarna was er snel herstel. Ik leerde in de samenkomst een meisje kennen, trouwde haar. We kregen een kind, mijn baan in de computerwereld keerde terug, mijn relaties uit die tijd zochten mij weer op…

Je zou haast aan Nebukadnezar gaan denken (:36), al hoeven het voor hem geen zeven jáár te zijn geweest.

Ach nee… er zijn toch teveel punten van verschil.

En toen –in 2003- begon ik te beseffen, dat ik een taak had voor Joke, mijn zus.

Moet je toch je voorstellen: nauwelijks hadden mijn ouders de last van mij gedragen of ze konden aan Joke beginnen. Nu ja, vijf jaar hadden ze rust… of ook eigenlijk weer níet, want toen waren er bij ons weer andere toestanden. Terecht zeggen pama wel eens:

            “Kinderen heb je voor je hele leven.|

Je weet het al globaal, denk ik: in 1998 verliet Jo man en kinderen, trok in een commune, ging’ van alles’ doen: ‘met bomen en dolfijne praten’ was nog wel het minste.

In die kringen werd Joke een soort goeroe.

-         Waar ze het allemaal vandáán haalde…

-         Hoe ze het toch allemaal bij elkaar harkte…!

Onbegrijpelijk…

Die Jo van ons, eigenlijk zo heel gewoon, een heel enkele maal nog wel eens wat ‘ordi’, zelfs ná haar bekering

… maar ze kreeg enige tijd een zekere mate van gezag in bepaalde milieus.

Ze leefde in die tijd van vrijwillige gaven, maar haar ‘tijdelijke volgelingen’ waren behoorlijk royaal voor haar.

Pama, die haar in die tijd opzochten, vertelden later, dat Jo zich volhing met gouden kettingen enz. … niet te mín… (Hosea 2:12). Toen de oudjes zeiden:

“Je bent toch op het ogenblik helemaal en helemaal ‘Gomer’. Die liet Hosea in de steek voor een avontuurlijk leven (:4).

En jíj… wat doe jíj!? Jan en de kinderen zitten alleen thuis. En jij hangt in allerlei conferenties –of hoe dat daar heet- de ‘wijze vrouw’ uit.

Ze wilde echter niet luisteren, snauwde pama weg.

Wel, een jaartje of wat later -2003 dus- ben ik eens poolshoogte gaan nemen. Dat klinkt nu wat kil, maar liefde en bezorgdheid waren mijn drijfveren.

Ik had gehoord, dat ze niet zoveel meer in de openbaarheid werd gezien. Door allerlei intriges in die kringen was ze op de achtergrond geraakt. Nou, de glorie was wel weg, toen ik haar eindelijk gevonden had. Ze was in zak en as, zat maar wat te zitten. Gomer kwam in een woestijn en in een dor land (:2). Daar leek het bij Jo ook wel op. Ze zei:

“Ik kan geen kant meer op. Overal doornstruiken en muren (:5). Ik ben compleet de weg kwijt. Ilona, die mij van alles beloofde, laat ook niets meer van zich horen. Ach, dat kan ook niet, want klets ik toch: ze is immers dood! Ik wou me eigenlijk het liefste met Jan verzoenen (:6).”

Wel, op dat moment zat er verder niets voor me in. Ik heb Jan ingelicht. Maar die kwam pas een jaar later in actie.

Nú is alles oké. Anderen vertellen wel weer verder, maar over mij kan Ger tevreden zijn. Want dat stuk over mijzelf was toch best leerzaam…

Vind ik hoor… vind ik…