TWEEDE DEELxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

En daarna: met nieuwe moed verder. De zegen kwam terug:

-         Prikkelbaarheid, door migraine dichtgeknepen ogen.

-         De schril geworden onruststem.

-         Dat ‘niet tot daden kunnen komen’.

-         De onevenwichtigheid, de onvrede met de andere gelovigen…

Het trok wég…

Zomaar een van die duizenden facetten van ons leven; zij het ook een belangrijk facet.

Hoe het verder met Kim en de andere koters ging… wel: Ger heeft helemaal achteraan in zijn ‘raamvertelling’ nog wat plekjes. Misschien ook voor Kim (is dus niet doorgegaan, Kim is niet aan het woord gekomen). Maar laat dit relaas genoeg zijn om jullie te dienen in geval moeilijkheden júllie treffen.

Maar nu dus mijn ‘Joke-Jan-aalmoes’ aan Ger. We waren die twee een beetje uit het oog verloren. Nu ja, met Jo bleef ik door mijn werk in contact. Allebei bínnen Amsterdam verhuisd. Zíj bleven bij de gemeente. Wij gingen naar een andere, omdat het voor ons wat ver wég werd. En de goede gemeenten zitten hier ‘als haren op een hond’. We hoorden van hun malheur met hun dochter. Wij –vrouwen- zagen elkaar elke werkdag in die duobaan van Joke en mij. Bij het dienst overdragen heb je altijd wel tijd voor een gesprekje.

Zoals ze toen áánging over dat akkefietje tussen die Dick en haar dochter. Ik dacht weleens:

“Mens, bij ons gingen de zeeën wel hóger. Jij hebt je nog niet zó lam hoeven te schrikken als wíj op die zaterdagavond.”

Maar goed, elk hart kent zijn smart en in zijn vreugde kunnen derden zich niet mengen   Ik ga níet andermans verdriet bagatelliseren om dan zélf triomfantelijk te kunnen zeggen:

            “Neem míj nou!...”

Kón trouwens ook niet, want het Kim-geval was onbekend gebleven. Onze oudsten zijn ‘zo dicht als een pot’.

Hoe dan ook, op zekere dag blijft Joke weg, ziektewet, later WAO. Ze verhuizen in die tijd ook nog eens Jan krijgt narigheid op zijn werk. ’t Moet haar allemaal te véél zijn geworden. Ze neemt of krijgt ontslag uit haar baan. Ik schuif een vriendin van mij in haar plaats. Het contact is nu wel helemaal wég.

Later krijg ik allerlei vreemde berichten. Ze zou een ‘wereldbaan’ hebben, nadat ze man en kinderen zomaar in de steek gelaten heeft.

Dát is al niet te begrijpen. Een moederdier als Joke, die vertrekt, een brief achterlatende, waar de honden geen brood van lusten. Jan liet die brief ons lezen. Met hém werd het contact hersteld, korte tijd nadat het met háár verloren ging.

Het nu komende echter is al helemáál niet te volgen. Ik hoor verhalen, dat ze met vliegtuigen van hot naar haar reist:

-         ze heeft sessies in de Verenigde Staten

-         ze spreekt conferenties in Hongkong toe. Dat alles vanaf 1998.

En dan: na het overdragen van mijn duobaan zit ik in 2001 nog even in het restaurant om de hoek, waar ik ook dikwijls met Joke heb gezeten. En wie komt daar binnen!? … diezelfde Joke. Ze is zo’n opvallende verschijning, dat gesprekken aan de tafeltjes rondom stil vallen.

Ze stevent echter op míjn tafeltje toe, zegt gewoon… of ze niet weg is geweest:

            “Ha, die Nel…! Mag ik nog eens net als vroeger aanschuiven?”

Ik kijk wat verwezen naar haar dure japon. ‘haar gewaad’,  zou je ook kunnen zeggen. Ze heeft iets van een godin, een wereldlerares, heel bijzonder, maar toch… níet prettig. En dán begint ze te praten

Nel… lieve vriendin van me, ik weet, dat het nu de tijd is om eens met je te overleggen. Tussen twee reizen door…:

-         net terug uit Sint Petersburg

-         morgen alweer op weg naar Ottawa

-         even de broodnodige rust in Okura…

was daar toch de idee, ondanks de vermoeidheid, die ik terdege voel, om jou een reddingsboei toe te werpen, nu jíj in moeilijkheden zit, zoals ik in 1998. Kínd, jij heb het ín je, zoals ík het in me bleek te hebben. Bij míj kwam het er uit, zoals het er bij jóu uit kan komen.

En dan schrik ik hevig!

-         Ze weet álles van Kim… niet omdat de oudsten gelekt zouden hebben, maar:

“uit een superieur wéten”, heel wat anders dan die ‘gave van kennis’ waar jullie ‘leidslieden-van-kabouterformaat’ júllie mee zoet houden.

-         Zij weet álles van Abs depressies, die wij tot dusver binnenskamers hebben kunnen houden en die we samen met de Heer weerstaan. Ze lacht dat pogen wég:

“Lukt je nooit! Míjn weg is de weg uit al die moeiten.”

-         Zij ként onze moeilijkheden met Kims naastjongere broer, met wie het helemaal niet goed gaat.

Zij fluistert me in:

Nel, doe als ík. Láát die stoethaspel van een man. Bevríjd je van de banden van dat dwarse stel kinderen van je. Durf te léven! Brisbane en Brazilië, ze wachten op de échte boodschap van bevrijding.

Wees je man ontrouw, ook al heb je samen kinderen. Het zat in mij, het zit ook in jou (Hosea 1:2).

En dan bedoel ik niet eens zozeer ontrouw, zoals iedereen die wel kent uit zijn omgeving. Nee: getrouwd te zijn met de wérkelijke boodschap:

-         van liefde, die kan haten

-         van blijdschap, die ook de triestheid kent…

dát is ontrouw aan dat ándere evangelie. Je hebt je man een dochter gebaard. Nou, wat een lol geeft die je tot op de dag van vandaag. Ze verscheurt de harmonie in jullie huwelijk (:3).

Ach mensen… nog veel méér listige woorden. En ze sluit met:

“Je hoort nog van me. Die god-van-jou ontfermt zich niet over je in je huis-, tuin- en keukenmoeilijkheden van nu (:6). Hij ként jou niet als ‘bij hem horend’. (:7). Allemaal fake, allemaal verzinsels.”

En toen ging ze weg

Ik bleef achter, helemaal in de war, helemaal verdrietig, helemaal in onrust, bijna verleid om van míjn zekerheden over te stappen in háár zekerheden.

Maar ik deed het beste, wat ik achteraf bekeken maar kón doen: ik vertelde, in overleg met de Heer, alles aan Ab.

Toen ik om drie uur ’s middags thuiskwam lag hij op de bank, ziek weggegaan van zijn werk. Voor het eerst, dat er naar buiten toe iets kon blijken van zijn neerslachtigheid. Toch, juist op dít moment, nu ons geheim naar buiten toe bekend kon worden, een ogenblik, dat we altijd hadden gevreesd, vertelde ik hem alles, wat Joke had gezegd. Hij veerde op, zei:

"Geen tijd voor depressies. Ik wil me niet slap tonen bij deze benauwdheid. Ik wíl niet, dat mijn kracht nog verder in het nauw komt.” (Spr.. 24:10).

Wat er allemaal nog méér is gezegd die middag, in die stille kamer, de kinderen naar school of werk, ach… laat maar…

Maar wat hebben we:

-         gebeden, geworsteld

-         gedankt, gesmeekt (Phill. 4:6):

“Heer!; wij zijn toch door Onze Heer Jezus Christus uitgekozen en aangewezen om zíjn vrucht te dragen! (Joh. 15:16).

Waarom dragen wij dan vruchten van depressies en ontwakende gevoelens van minachting enz., kwade dingen van vroeger.

Helpt U ons Heer Jezus om geloof ín en ontvankelijkheid voor uw boodschap terug te winnen.

Heer, we belijden U, we waren de laatste tijd wel vróóm, maar onze begrippen moeten ‘verengd’ zijn geweest. We zijn klemtonen verkeerd gaan leggen. U leidt ons uit in de ruimte (Ps. 118:5).”

Jo is nooit teruggeweest. Later heb ik de goede afloop meegemaakt, maar Ger roept:

            “Al goed, al goed, laat het nu verder aan anderen over.”

Daarom geef ik jullie terug aan de verhaallijn.

Aantekening van Ger: dit verhaal voltooid op 5.7.9.9. Kijken, wanneer het volgende verhaal klaar is. Er zijn er 39. Ik heb dan een aanwijzing, hoe lang het hele verhaal wordt en kan de diverse ‘data’ daarmee in overeenstemming brengen.