6.8.2.3.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Strijd en overwinning van Corrie Sumter-Bakker

Wat vooraf ging: Corrie –jongere kantoorcollega van Jo- is, wanneer ze in 1980 met de goede dingen van God in aanraking komt, nog maar zo’n tienertje…

            Nou ja… 18 jaar toch wel.

Altijd al wel ‘vaag’ bezig met ‘die dingen’.

Echter: ziet de ruzietjes op kantoor zo óver belangrijk, heeft nog zo weinig ‘inhoud’.

Ze merkt evenwel, dat Jo helemaal in haar voordeel verandert door haar geloofsreveil. Ooit heeft ze Jo gekend als ‘heel actief’ met ‘van alles’: protestmanifestaties en zo. Toen een tijdlang als negatief en dadenloos. En daarna dat nieuwe elan.

Eerst denkt ze nog, dat Jo’s nieuwe geloof iets is van: langs de huizen colporteren; dat lokt haar allerminst aan. Dat misverstand raakt echter opgelost. Geleidelijk aan raakt ze steeds meer geïnteresseerd. Er is een voorbijgaande aanleiding: een uitgeraakte verkering. Ze is daardoor best aan een opknappertje toe. Er zijn echter dieper liggende oorzaken voor haar ontvankelijkheid: ze zit met veel van die jeugdvragen voer ‘de zin van het leven’ en ‘de bom’. Een goede preek helpt haar over vele angsten heen. Een zekere onbeschaafdheid, onzorgvuldigheid, stijlloosheid, begint wég te raken. Ook de strijd tegen haar rookverslaving kan ze steviger voeren. Ze wil áf van al die lege fuiven, dat gedrink en dat junkfood.

Ze krijgt kennis aan Harold Sumter.

Nou, daar ben ik zélf dan.

‘Wat vooraf ging’ vond ik ditmaal wat mager. De hele geschiedenis met Harold moet ik zélf vertellen.

Goed dan: veel ervan lees je overigens al in 5.9.5.1.

            Ger was te lui –of wat dan ook- om dat erbij te pakken in zijn ‘voorafje’:

We zijn gaan samenwonen eind 1983. Ik was toch nog te wild, te onzeker en te normloos voor een huwelijk. Ach, en iedereen van mijn kennissen ging in die jaren samenwonen of wonde al samen. Jo toch ook eerst. Dus naar de normen van de samenleving volgde ik gewoon de trend.

In de gemeente jakkerden ze ons ook niet op. De oudsten wezen er alleen op, dat de Heer geen God van wanorde is (1 Cor. 14:33). Ze hadden het er ook over, dat het huwelijk de aardse afbeelding is van iets hemels; God, die met zíjn Geest ónze geest zó wil bevruchten, dat die geest-van-ons gedachten gaat voortbrengen, die ‘kinderen van God en ons samen zijn’. Dan moet toch ook eigenlijk het huwelijk vrij zijn van allerlei onvolkomenheden.

Dat soort argumenten hè! Je zult misschien zeggen:

“Nou, geitenwollensokkenbreiers, die oudsten van jullie. Niets geen ‘vuist op tafel’, zo van:

            ‘Jullie staan niet recht! Jullie liggen onder het oordeel’…

Neen… zo’n beetje vroom ‘in- en uitgepraat’.”

Ben ik dan níet met je eens. Hun zachte woord smoorde elke grimmigheid in de kiem. Want wíj hadden al tegen elkaar gezegd:

            “De oudsten komen. Maar wij houden onze rug recht!”

Als ze toch met harde, smartende woorden waren gekomen… we zouden kwaad zijn geworden met alle onafzienbare gevolgen van dien (Spr. 15:1).  …andere vraag graag:

“Corrie, jullie kenden elkaar toch al vanaf 1981. En toch eind 1983 pas gaan samenwonen.”

Dat is nu eens een goede vraag: Harold heeft in 1982 zulke gekke dingen gedaan. We hadden al verkering, maar ik woonde nog thuis. En opeens… was hij weg.

            “Geheime missie,”

schreef hij mij in een afscheidsbrief.

Er was toen een opstand of zo in Suriname en hij wilde daaraan meedoen. In de loop van 1983 kwam hij weer terug. Alles voor niets. Zinloos gewacht op een actie, die nooit kwam. Alleen veel verloederende dingen meegemaakt: onmatig drinken, zuipen dus, verkeerd vermaak… ach, al dat soort dingen, waarmee een tevergeefs op actie wachtende militair te maken krijgt. Met hangende pootjes terug dus. Idealen, geld en geloof kwijt. Een puinhoop. Maar ik hield van hem en door mijn liefde, door geloof ondersteund, pelde ik mijn leuke, vrolijke, elegante, knappe Harold weer uit die schil van vervelende neerslachtigheid, slordige verlopenheid en ontgoochelde gedemoraliseerdheid.

En toen ik hem terughad, zoals ik hem mij herinnerde, met zijn geloof weer helemaal nieuw in opbouw… tóen zijn wij gaan samenwonen.

Hij was toch zo dankbaar, toen ik hem had teruggeleid.

“Sommige vrouwen maken van een man een dwaas… maar jij hebt van een dwaas een man gemaakt,”

was een van zijn uitspraken.

Wel, Ger schreef in zijn voorwoord, dat ik in 1980 nog een klein onbenul was van achttien…

            niet prettig geformuleerd… en ook een beetje onjuist… maar: soedah.

Je zult begrijpen, dat al die geweldige ervaringen mijn levensboek vól hebben gemaakt van ‘volwassen indrukken’. En toen Jan en Joke in 1983 eens vreselijk in de knoei kwamen, omdat Jan ‘vreemd ging’ en nog een kind verwekte ook…

Jullie kennen die geschiedenis; ik ga de satan geen eer geven, door alles nóg weer eens te noemen

… toen heb ik fijn kunnen helpen in het jaar van herstel, dat volgde.

In 1985 zijn Harold en ik getrouwd. En toen kwamen de kindertjes…

Weet je nog, dat Harold daar zo leuk voer schreef:

“Harold? … o: Harold van Corrie!

-         getrouwd hè Harold

-         babytje hè knul!

O Harold! … zullen we je in duizend stukjes scheuren!? We worden al doodziek van je, nog voor je iets hebt gezegd!”

Nu ja, jullie zien nú, dat er een hele voorgeschiedenis was. Het liep allemaal niet zo zoetsappig als jullie van tevoren dachten.

De kindertjes kwamen: in 1987, 1990 en 1996. Ik vermoei jullie niet met namen. Ze kwamen gepland, want we zijn mensen van déze tijd. Ze waren stuk voor stuk gewenst. Wat zei je?

            “Gepland?! … maar ik mis 1993!”

Dat is waar. Het leven is niet maakbaar. Harold is ‘African’. Hij is ook nogal ‘macho’. En er was toch nog iets in hem van dat macho-idee; zich bewijzen met méér kinderen bij méér vrouwen. En in 1993 verwekte hij ‘elders’ een kind. Bij een Hollandse, net als ik. Je hebt de reuze herrie in de gemeente rond Jan en Joke gehoord. Bij ons niets van dat alles. In de gemeente konden we het ‘buiten de aandacht houden’. Het gebeurde namelijk allemaal ‘buiten de kring’. Voor ons tweeën en ook voor ‘die derde’ was het een orkaan van verschrikking, maar die spaar ik jullie. Ik had mijn ervaringen met Jan en Joke in 1983 en 1984. Daardoor geleerd, heb ik het uiteindelijk zó geregeld, dat we het kind in ons gezin opnamen. Qua kleur paste het precies bij de andere twee. Dát kon niet verborgen blijven in de gemeente. Maar er was al weer wat tijd verstreken. Zélf waren Harold en ik ‘op orde’. Ach: ’t viel toen verder wel mee.

Daarna is toen ons derde gezamenlijke kind nog gekomen. Aan alle deining ga ik dus voorbij. Ik geef ook geen bijzonderheden. Hoofdaak is dít: de zaak gaf ons beiden uiteraard een diepe kerf. De Heer maakte er evenwel een ervaring van. Die verrijkte ons op de duur en maakte ons gereed voor nieuwe taken.

Natuurlijk betekent dit niet, dat je trieste gebeurtenissen, als hierboven vermeld, zou moeten zoeken, overwegende, dat de Heer er dan wel ‘een ervaring’ van maakt. O nee; de scháde, het verdriét! Het témpoverlies!! Ervaringen met de Heer moeten maar liever uit andere omstandigheden voortkomen. Nog altijd blijft onwaar:

            “Laat ons zondigen, opdat de genade te meerder worde.” (Rom. 6:1).

Je zult zeggen:

-         Maar Corrie, zo iets ongelooflijk bitters moet je toch kunnen uitspreken! Het mag geen obsessie worden.

-         Maar Corrie, je verhaal krijgt zo geen diepte, je levensgeschiedenis blijft zo plat!

Mijn antwoord:

-         Aan geloofsvrienden hebben Harold en ik alles uitgezegd. Daardoor week elke obsessie.

-         Het gaat om hoofdlijnen: mijn ervaringen met Harold in 1982 maakten mij geschikt om Joke te helpen na de 1983-crisis rond Jan.

-         Mijn ervaringen met Harold in 1993 maakten mij geschikt om Jan te helpen na de 1998 crisis rond Joke.

De Bijbel is toch ook geen afgerond menselijk verhaal. Wie heeft er zich niet eens afgevraagd, waar Daniël (Beltsazar) toch was, toen Hananja, Misall en Azarja (Sadrach, Mesach en Abednego) in die vuuroven geworpen werden. Bij Gód gaat het om hoofdlijnen:

-         Daniël gedroeg zich zús in een stressy situatie (de leeuwenkuil).

-         Zijn drie vrienden zó, toen het hún beurt was.

Zo zie ik in mijn leven ook hoofdlijnen: door allerlei ervaringen leidt de Heer mijn leven zó, dat het nuttig is voor Hém en ook voor mij.

Jo dus.
Ger kwam bij me:

“Zeg Corrie, in het gebeuren rond Jo heb jij toch ook een rol gespeeld. Kun jij daar iets van vertellen?”

Goed dan. Bedenk evenwel, dat het ‘rolletje’ in het ‘Jo gebeuren’ maar een zeer klein deel van mijn leven is. In het kader van al deze raamvertellingen echter kan mijn leven nu verder buiten beschouwing blijven.

Het begon dan zó: op een avond in 1998 ben ik in de Bijbelstudie van ‘De Kapel’. Onder het koffiedrinken ná de studie valt het mij op, dat de oude meneer De Waal helemaal ontredderd in een hoekje zit. Ik stuif op hem af:

            “Wat is er met ú?!”

De man is diep in de negentig, dacht ik. Altijd een blijmoedig mens, een steunpilaar in de gemeente, ondanks zijn leeftijd. Spreekt soms zelfs een profetie uit, voorafgegaan door tongentaal en ‘een beeld’. Dat eist een innerlijke spankracht, die ik bij iemand van die leeftijd geweldig vind.

En nu… een hoopje ellende!

Ik breng hem met de auto thuis. En hij vertelt mij een ongelooflijk verhaal. Jo… mijn eigen Jo… die ik tot voor kort nog wel sprak bij de Bedrijfsvereniging, wanneer we elkaar ergens tegen kwamen…

Het is daar zo groot… zij werkte ’s morgens in de bibliotheek en ik ’s middags bij relatiebeheer… mijlen ver uit elkaar

… Jo dan… is thuis weg… uit haar baan…

            Nou ja, dat wist ik al: overspannen of zo.

… en gaat iets heel geks doen. Wát… wist hij ook niet, maar uit het weinige, dat hij kon doorgeven aan mij, maakte ik op, dat ze zwaar occult bezig was.

Ik stel de oude man zowat gerust, zit nog even. We drinken samen koffie, bidden voor de zaak en voor elkaar…

Want ook ík ben ontsteld. Jo, die míj tot geloof heeft gebracht en die nu zélf…. Het maakt je zo onzeker, zo van: dit kan mij dan toch óók overkomen.

Thuis alles met Harold besproken. (Hij was bij de kinderen gebleven, we gaan om en om naar de Bijbelstudie). Hij heeft direct een plan:

            “Ik zie Jan nog wel eens…”

(Harold zit in dezelfde branche, maar op een lager niveau: Jan is ‘senior advisor’).

            “… en dan hoor ik van hém wel meer.”