6.8.2.4., tweede deel.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dochter Margot was toen ook al weer xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />49. In de zware jaren vanaf 1998 heeft zij ons geregeld moreel ondersteund, evenals trouwens de andere kinderen. Zeg ik allemaal niets van. Maar je begrijpt… ze hebben allemaal hun eigen leven. Ze willen wel wat dóen, maar ze hebben het allemaal volhandig. In hoofdzaak moesten Wilma en ik het toch samen klaren…

Akkoord… akkoord: met dat derde gouden snoer van God erdoor gevlochten (Pred. 4:12).

In 2002 evenwel had Margot het in het gewone, maatschappelijke leven wel gezien. Ze wilde iets heel anders. En ze kon ook iets anders. Ze was zó hoog geklommen, dat ze mee at uit de optieruif. En –nog in de goede tijd- had ze die opties leuk te gelde kunnen maken. Wel, dan kán je ook, wat je wílt.

Onze Braziliaanse periode had Margot aan het denken gezet. Ze zocht iets ánders, iets dat meer ‘rechtstreeks werken voor de Meester’ was. En toen was daar een landelijke stichting, die een secretariaat en een secretaresse zocht. Het deed er niet zoveel toe, waar de vestigingsplaats was. E-mailen, faxen, ISDN, internet, enz. enz. kan overal vandaan. Maar de secretaresse moest prima de prima zijn.

Nou, je begrijpt het wel. Margot werd die secretaresse en in dat te groot geworden huis van ons was volop plaats voor haar kantoor. En Zeeuws-Vlaanderen als uithoek, gold ook niet meer. De Westerscheldetunnel weet je…!

Margot was meester van haar tijd en zei:

“Pa, ga terug naar je geliefd ‘Brasil’. Vat je taak daar weer op. Ik pas op ma in de maanden, dat je weg bent. En mijn dienstreizen over de hele wereld spaar ik op tot jouw thuis zijn!”

Wat was ik gelukkig. Wilma was in tranen. Zij had zo graag mee gewild, maar wist, dat het niet kon. Haar toestand liep heel geleidelijk aan iets terug. Door de genade van de Heer minder, veel minder dan aanvankelijk was gevreesd; maar toch…

Toen Wilma die onmogelijke verwachting losliet, was ze toch heel gelukkig voor mij.

Het contact met ‘ginds’ was zó hersteld, mijn Portugees rap opgefrist. En al gauw was het als ‘vanouds’.

-         Niet voor de tien mensen van de kring.

-         Niet voor de enkele tientallen van de Bijbelstudie.

-         Niet voor de paar honderd in de sam.

Maar voor de duizenden van het mensen wemelende Rio de Janeiro.

En toen kreeg ik ook contact met Jo…!

Ja hoor, we zijn er. Met klimmende verbazing heb je zitten luisteren en jezelf afgevraagd:

“Het gedoe met Jo begon toch in hetzelfde jaar als Wilma’s ziekte. Maar geen woord tot dusver over zijn schoondochter.”

Gelijk heb je, maar weet je, wat Ger zegt:

“Fred, ik vind het dan wel goed, dat je wat over jezelf vertelt, maar houd het kort. Dan blijf je maar wat plat, achtergrondloos. Dat moet dan maar. De mensen zullen er dan wel wat ‘bij denken’…

En overigens… plat… achtergrondloos… je bevindt je dan toch wel in uitstekend gezelschap. Het meisje, dat de beslissende duw gaf voor dat schitterende gebeuren met Naäman (2 Kon. 5:3)… o, wat zouden we graag meer van haar weten. Maar de Heer heeft in dat superefficiënte boek, de Bijbel, datgene opgenomen wat onze zaligheid dienen kan, niet meer en niet minder.

Maar wat jouw verhaal betreft: het gaat om ‘de draad in het grote verhaal’: het Jo-avontuur, van alle kanten belicht.”

Oké, oké, wat in augustus 1998 met Jo begon, is Wilma en mij ‘niet in de kouwe kleren gaan zitten’. We hebben er wat voor afgebeden en, ongeacht onze eigen nood, Jan ondersteund. Maar het gaat nu om het nieuwe aspect:

Het is alweer 2003, wanneer een van de voorgangers met een vreemd verhaal bij me komt.

“Zeg… er is hier een soort medium. Ze is: helderziend, heldervoelend en helderhorend geboren, zegt ze van zichzelf. Je kunt bij haar voor van alles terecht:

-         shiatsumassage, yoga, tai chi

-         chakratherapie, metamorfosemassage

-         ademtherapie, autogene training

-         neuro-emotionele integratie, meditatie

-         intuïtieve ontwikkeling… noem maar op.”

(Van nu af aan zijn lange tijd diverse termen uit het spirituele blad ‘Onkruid’ gebruikt.)

Ik antwoord:

“Waarom vertel je mij dat. Aan dat soort mensen heb je hier toch geen gebrek? (1 Sam. 21:15). Ze zitten zogezegd ‘als haren op een hond’.”

En hij weer:

“Ja, maar er is meer aan de hand. Ze valt ons op, deze ‘tia Cecilia’, met haar in het Spaans gestelde advertenties in een Porguees sprekend land. We zoeken dat eens uit. Blijkt ze dezelfde te zijn als die ‘Murahashi Onagunè’, die tot voor kort een wereldnaam had. Ze is blijkbaar achteruit geboerd tot eentje van het type: ‘dertien in een dozijn’. Maar weet je, wat we bij dat natrekken erbij krijgen…: haar nationaliteit: Nederlands. En: haar eigenlijke naam: Johanna Willems, gescheiden van Jan Donker.

En jij vertelde toch…”

Ik kan alleen maar onderbreken:

            “O God… dank U.”

… en dan:

            “Haar website… haar website! Die had ze toch?”

Met als antwoord:

            “O nee, dat zit er niet meer aan! Maar hier is het telefoonnummer.”

            “Joke… met pá… met Fred Donker… kind… hoe gaat het toch…”

En van de andere kant:

            “Pá…!!... hoe … hoe?!”

Ik leg van alles uit, praat haar bij. Zij reageert heel ontroerend:

“Pa… zo in de versukkeling… verlang zó naar de kinderen. Hoe is het toch met ze… met Marcel…en Annemarie… en Judy… en Nick (Hosea 1:8). O Gód! … wat doet dat zeer om die namen te noemen.

Het gaat helemaal niet goed meer met me, ik krijg geen klanten voor al mijn voorspellingen en zo… ondanks alle advertenties.

Er Is alleen maar de idee: Ján… wat zal hij kwaad op me zijn. Elke dag klaagt het me aan:

“Ik ben weggelopen. Ik ben het niet meer waard om zijn vrouw te zijn.” (Hosea 2:11).

Alles ben ik kwijtgeraakt. Zo’n rijke tijd gehad van ’98 tot vorig jaar nog. En opeens liet iedereen mij vallen:

-         al die ‘wijn overgoten’ diners: voorbij.

-         Al die schitterende kleren: daarvan werd gezegd dat ik die maar ‘in bruikleen had’ (:8).

En opeens stond ik zo armzalig te kijk voor al mijn bewonderaars van de afgelopen jaren (:9).

O pa… als…”

En toen viel de lijn opeens dood…

Alles heb ik er nadien aan gedaan om haar te bereiken. Ik ben nog naar dat adres geweest. maar daar werd gezegd, dat ze vertrokken was zonder nieuw adres achter te laten.

Zó… nu heb ik mijn deel van de Jo story verteld. En van Wilma en mij weten jullie ook weer wat, voor zover dat jullie interesseert. Ik laat het hierbij.

Natuurlijk weet ik van de verdere ontwikkelingen.

Maar het vertellen daarvan laat ik aan anderen over.