6.8.3.2. Diana van Dam: Absalom… o… Absalomxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Voorwoord:
in 1982, toen Diana voor het laatst ‘acte de présence’ gaf, was zij de echtgenote van een gefortuneerde autohandelaar. Zo voor het oog: nogal kakineus echtpaar, tussen de vijftig en de zestig:

-         Hij: deed wat denken aan de ‘vader’ uit een toen populaire strip: ‘vader en zoon’, tikje autoritaire uitstraling, gouden bril, maatkostuum.

-         Zij: tikje pompeus, parelsnoer, een ‘hele mevrouw’… och, je kent het type.

Maar in de omgang: prima christenen, altijd er op uit anderen te helpen. Wat waren ze een steun in 1983 voor Jan en Joke en ook voor Ellen.

Zij had jarenlang een goedlopende grossierderij in parfums. Liet die gaan, toen ze zich bekeerde, zich omkeerde naar Jezus en God. Niet omdat een parfumhandel fout zou zijn, maar gewoon omdat zij de innerlijke idee had, ‘dat er iets anders aankwam’. En dat ándere kwam: een bestuursfunctie in de Nederlandse afdeling van een internationale Christenvrouwenorganisatie. 

Wel, zover waren we in 1983. Ik neem het nu van Ger over; doe dat op de manier, waarmee hij zich dan maar neergelegd heeft…
Wij allen hebben het keurslijf, waarin hij ons dwingt, tot het uiterste opgerekt. Leuk vindt hij het geenszins; hij laat het dan maar gaan, maar ‘God hoort hem brommen’… hè nee: dat is nou niet aardig.
… de manier van alle andere uitgenodigden: 
-          Eerst een heel relaas over eigen bevinden
-         En dan ook nog iets over Jo.

Eerst nu even iets moeilijks. Jos was in 1983 zestig; vijf jaar ouder dan ik. En in 1993 heb ik hem moeten afstaan, nam hij zijn intrek bij de Heer (2 Cor. 5:9). Hij was nog maar zeventig, toen hij stierf: prostaatkanker…

Ik ben kort over mijn rouwverwerkingsproces. Het was moeilijk om zo’n schat van een man los te laten. We hebben geen kinderen en een kleine familie. We waren zó op elkaar ingesteld. Pas in 1996 had ik alle stadia doorlopen. Na de eerste, zware periode, die een jaar duurde, had ik mijn werk in die vrouwenbeweging weer opgenomen. Een jaar lang werkte ik in mijn specialiteit ‘conflictbeheersing’ nog op halve kracht.

Maar twee jaar na de dood van Jos was er die preek van Gert Buursma, waaruit ik mij nog vier punten herinner:
-         Wat dóe je eigenlijk, wanneer je aan het bidden bent. Wat doe je, wanneer je Jezus’ woorden en daden overdenkt. Wat doe je, wanneer je Hem geregeld raadpleegt. Wat doe je, wanneer je em in slapeloze nachten looft, prijst en aanbidt…?
In zekere zin, éét je Hem dan, wordt Hij déél van jou, word jij deel van Hem, leeft Hij zijn leven in jou…
O ja; even iets rechtzetten: Gód is het middelpunt, tot Hém bidden wij in de naam van Jezus. Maar nu ja: je formuleert wel eens een beetje verkort.
-         Wat doe je, wanneer jouw mogelijkheden ophouden, wanneer jij alleen nog maar muren ziet. Vertrouw op God, ook dán:
o       Zijn mogelijkheden beginnen, waar de jouwe eindigen.
o       Zijn eindeloze originaliteit vindt wegen, daar waar jij alleen maar slagbomen ziet.
-         Wat is het goed om door Gods genade in Christus te zijn. Alleen dat brengt je in de goede verhouding tot je Schepper (2 Cor. 5:21).
-         Wat ben je rijk met onze Heer Jezus Christus. Je bent mede-erfgenaam met Hem van Gods eindeloze rijkdom. Zijn erfgoed is jouw erfgoed (Rom. 8:17).

Vraag me niet naar het onderling verband. Maar het was mijn tijd om te zien:

-         Dat mijn gebedsleven, mijn nadenken over Jezus zijn, hier op aarde, mijn steun zoeken bij Hem, waren versloft tijdens mijn verdriet.

-         Dat lofprijs en aanbidding terug dienden te komen ook in de –soms nog moeilijke- nachtelijke uren.

-         Dat mijn muren van wanhoop dan zouden vallen evenals eens de muren van Jericho.

-         Dat er dan wegen zouden komen, die de valse grens van vereenzaming zouden doorbreken.

Op dat moment begon ik weer blij te zijn over:

-         Mijn rechtstaan ten opzichte van God.

-         Mijn rijk zijn in Christus.

Ik ben bij ‘de uitnodiging’ weer eens ‘naar voren gegaan’. Decennialang was dat niet nodig geweest, of althans achterwege gebleven. O, die vriendelijk stralende ogen, die mijn hart verkwikten (Spr. 15:30). Die liefdevolle armen om mij heen. Die handen van dat kringleiders-echtpaar op me. Schokkend van het huilen kwam ik. Lachend door mijn tranen heen ging ik.

En toen was er ook weer de echte, vrolijke moed voor mijn bestuurswerk. Bij de eerstvolgende vergadering zeiden de vriendinnen:

            “Diana… je bent er door!!”

Ik antwoordde:

“Geef me nog een jaar! Dan zal het verdriet helemaal herschapen zijn tot een lieflijke herinnering. Dan zal de zwaardhouw in mijn ziel genezen zijn tot een sieraad van geloofsvolharding.”

Ze gaven me nog een jaar en toen zeiden ze:

“Diana: jij gaat mondiaal! Je bent nu 68. In conflictbeheersing ben je hier met vlag en wimpel geslaagd. Nét zo’n functie bij de wereldfederatie komt vrij. Wij gaan jou nomineren!”

En in 1998 sloeg deze zeventigjarige de vleugels wereldwijd uit