Tweede deel

Tot goed begrip nu eerst het volgende: ik legde mij met mijn medewerkers toe op het drukken van aangeleverde gedigitaliseerde teksten van schrijvers, die hun werk niet via de gevestigde uitgevers konden slijten. Wíj vormden dat oeuvre dan weer om tot goed vormgegeven boeken. Voor een paar duizend gulden kreeg zo’n overal afgewezen publicist dan zo’n tien, twintig exemplaren om uit te delen aan kennissen en in zijn boekenkast mee te pronken. En op onze site reserveerden wij ook ruimte voor zijn werk, zodat hij bij eventuele eigen acquisitie ergens naar kon verwijzen. Wij waren dus niet anders dan een ondersteunende dienst bij eigenbeheer uitgaven.

We namen álles, behalve porno en racisme: dat soort dingen. En dan komt er ook wel eens een versmade christelijke schrijver voorbij.

Toen ik zijn tekst doorlas, veerde ik rechtop. Je moet weten, dat door de huwelijksteleurstelling en later door de –op zichzelf hoogst plezierige- spanning van het opbouwen van een zaak, mijn geloof in God en Jezus wat op de achtergrond was geraakt.

Ik wil hiermee natuurlijk niet zeggen, dat je dan maar géén eigen zaak zou moeten opstarten. Overal kunnen omstandigheden zijn, die proberen, je geloof weg te duwen. Door de Geest zijn er ‘werkingen des vlezes’ in allerlei verschijningsvormen te doden (Rom. 8:13).

Dit evenwel terzijde. Toen ik dat allemaal weer las:

-         Die blijde juichkreet:
"Ik ben Gods tempel. Zijn Geest en zijn leven wonen in mij.” (1 Cor. 3:16; 6:19).       
-   De heerlijke conclusie:
“Omdat ik door Gods genade ‘in Christus ben’, daarom ben ik ‘met Christus gekruisigd’… en toch leef ik!... maar niet mijn ik, maar Christus leeft in mij (Gal. 2:20).
-         De belofte:
“als je Jezus volgt, war Hij ook gaat (Op. 14:4) en je hand niet uit die van Hem laat glijden
… dan ‘sterf’ je niet. Je bent verbonden met zijn eeuwigheid; die draag je in je eigen wezen mee: daarom kan je niet sterven.”

-         De ontdekking:
“Je gewone leven van alledag is opgetild tot iets veel hogers, iets veel vollers (Gal. 2:10). Je bent een pijpleiding geworden, die aangesloten is aan de bron. Het leven vloeit door jou heen, altijd en altijd (Ps. 16:11).

Al die ‘vitaminestoten’ kwamen prima op tijd. Want uit vorige verhalen heb je wel gehoord, dat ik ooit een diep en krachtig en stralend geloof had. Dat was ziek:
-         Door alle tegenspoed: eerst.
-         En voorspoed: later, ‘als de ene hand de andere wast, dan worden ze beide schoon’.

Zó werd ik, naast pa en Diana van Dalen een van die vele gelovigen, die maar voortdurend over de wereld trekken:
-         Het ene halfjaar: hij in Brazilië, ik naast mijn bureauwerk: op moeder passen.
-         Het andere halfjaar: hij thuis en ik –als een pijl uit de boog- naar (ik noem maar een voorbeeld)… Mongolië, waar een christelijke voorpost faxen en e-mailen en internetten (onderling en met het thuisfront) maar niet voor elkaar kreeg. Natuurlijk deed ik daar dan ook geestelijk ondersteunend werk.

Hoe ging het ondertussen met Fritsje, al opgegroeid tot Frits. In 2002, toen ik naar het ouderlijk huis terugging, was hij een 16-jarige, hevig puberende knaap, die zich niet gunstig ontwikkelde.
Zeg nu niet:
“Margo! … je zult hem wel affectief verwaarloosd hebben bij de opvoeding. Werkende, alleenstaande vrouw. Hij zal er wel zo’n beetje bij gebungeld hebben.”
Ik ontken dat. Ik heb hem naar beste weten degelijk en met veel aandacht opgevoed. En tót zijn zestiende was alles met hem in orde. Maar wat er tóen toch gebeurde! Buiten mijn weten of voorkennis raakte hij verzeild in een ‘jeugdgroep’ van de een of andere vage beweging.

Al gauw bleek,d at hij daar allerlei vreemde ideeën opdeed. Wat moet je toch als moeder doen, wanneer zo’n jongen begint te zwammen over:
-         Holistische massagetherapie.
-         Etherische olie, wierookbranders.
-         Bloemenremedies, pendels.
-         En weet ik veel wat allemaal verder.

En nu klinkt dat allemaal heel lief, maar daarna leek het wel, of ‘de duivel in hem voer’. Hij was gewoon niet te handhaven thuis, daarginds in Zeeuws-Vlaanderen, met ook nog eens die zieke oma. Nu ja, hij loste het probleem zelf op; vertrok naar een vormingscentrum van de een of andere organisatie. Hij wilde nog meer kennis opdoen, zo schreef hij, over:
-         Mineraalhangers.
-         Kristallen en windgongen.
-         En meer van dat gedoe.

O ja, later was hij in zijn brieven nog even heel druk over:
-         Immanentie, kwaad: de troon, waarop het goede is gezeten.
-         Baäl Chem Tow, Amfortes, Sandokai, Yang Dschu
-         … allemaal praatjes waar de lommerd geen geld op geeft.

Ik liet het er evenwel niet bij zitten. Nog in 2002 werd hij 17. Hij liet, na die enkele brieven, niets meer van zich horen, vertrok uit dat centrum. Men wist daar zijn nieuwe adres niet, zo zei men mij. In 2003 zou hij 18 en meerderjarig worden. Voor die tijd –nu ik voor de wet nog enige macht had- wilde ik helderheid. En zo ging ik in 2002 aan de slag.

Ik had de beschikking over het beste zoekprogramma dat er is en nóg kostte het mij moeite om de website van die organisatie op te zoeken. Wat ik daar las, verontrustte mij zeer. Ik vond ook de gegevens van nog weer daarachter staande ‘namen’.

Jullie weten allemaal, dat ‘world wide web’ maar in naam ‘onbeperkt toegankelijk’ is.

Er zijn regio’s, waar je heel moeilijk binnenkomt vanuit je eigen gebied. Maar ik verfijnde mijn zoekprogramma nog…
            Ja! Zó gis ben ik.
 en stond eindelijk voor de door mij gezochte site, die afgedekt was met een code.Tóen kon ik toch echt niet meer verder!

Ik vroeg hulp aan de Heer. Direct kwam het woord ‘swamp’ (moeras) me in de gedachten. Ik ‘wist’ dat dit het ‘wachtwoord van de dag’ was.

Zeg nu niet:
            “Dat kan niet Margo.”

Weet je nog van die koning, die –zo gezegd- in zijn slaapkamer plannen smeedde, die Elia op datzelfde ogenblik wist (2 Kon. 6:12). Wel; God is niet veranderd (Jeac. 1:17). Dat wonder herhaalde zich. Met die code brak ik de site open en wat zag ik tussen de massa gegevens: de naam van Ilona Verhoeven met haar e-mailnummer…

Nu is zoetjes aan wel bekend geworden, wie mijn schoonzus Joke Willems op het verschrikkelijke spoor heeft gezet, waar ze nu –in 2003- zit. Haar glorie is weg, maar in dat steeds dieper uitgesleten spoor is haar levenswagen blijven steken.

Andere gelovigen hebben uitgezocht, wie haar kwade genius was: die vroegere vriendin van haar.

Ik had stof genoeg voor deze e-mail:
“Van Margo Donker… aan Ilona Verhoeven
7  november 2002. Onderwerp: Frits.

Ilona. Wij weten, wat je met Joke deed. Ga je dat ook met mijn Fritsje doen? Ik wíl dat niet!

Margo.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Ik hoefde niet lang te wachten op een antwoord.
Heel snel las ik:
“Ik ken je… en ik weet van je… maar wie bén je, dat je hebt weten door te breken tot hier!?”

En het was heel vreemd of intense schrik en woede van die boodschap afstraalden.

En ik weer:
            “Jezus gaf mij jullie wachtwoord.”
En zij:
            “Joke komt nooit meer los en jouw ‘Fritsje’ krijgen wij!”
En ditmaal kwam er zo’n haat mee! 

En verder?! Verder neits! Er is wel meer. Maar Ger zei:
            “Genoeg Margo… genoeg!”

Ik probeerde nog:
            “Maar Frits!? … ik wilde…”
Maar dat ging dan niet… zou later wel eens zien.