6.8.5.1.

Joke; het verhaal van de hnd, die terugkeert naar zijn uitbraaksel (2 P. 2:22)

Wat vooraf ging: heel weinig ditmaal: in 6.8.1.1. werden Joke’s belevenissen van 1980 tot 1998 geschetst. In 6.8.1.1. en 68.3.1. lees je het verhaal vanaf 1998. En in latere verhalen de rapporten van derden, hoe het nog niet direct goed afliep.

Hoe ál die goede voornemens:

“O… ik hóud van jullie. Van jou Jan… en van jullie vier, kinderen. Níemand komt daar meer tussen.”

… toch nog weer voor echt nog wel een hele tijd werden weggevaagd.

Hier is dan haar ‘vervolgverhaal’; een nieuwe aflevering in de ‘Joke soap’.

Lieverds! Hoe kan ik jullie dit nu weer uitleggen. Ik heb al eerder verteld, dat ik, ondanks alle bokkensprongen toch innerlijk bij God bleef horen, ook in ‘die zwartste jaren’ (1998-2003). 

Daarom kon Ilona mij niet kapot krijgen. Zij kon mijn diepste fundament niet bereiken.

Voor ik nu verder ga, even iets rechtzetten: sommigen van jullie zullen misschien zeggen:

“Joke!...

-         Je was toch ‘verlicht’ door de vervulling met Gods Geest.

-         Je proefde toch van de gaven en de vrúcht van die Geest… eigenlijk een voorschot op wat in toekomende tijden volkomen wordt.

… en dan toch zúlke dingen doen:

-         Niet één keer

-         Maar nog eens op herhaling gaan ook!...

Nee meid… jij bent wel zó hopeloos.

Je bent maar niet een gewone ‘afgedwaalde’. Voor jou, die zoveel wist en die toch na een eerder ‘ja’ uiteindelijk ‘nee’ zie… voor jou ‘is het boek echt dicht.’ Jij kunt niet opnieuw bekeerd worden (Hebr. 6:4).”

Maar dan zeg ik toch:

“Ho ho… de meest geavanceerde krachten van het kwaad spanden tegen mij samen. Zó’n verzoeking. Ik wil al mijn critici wel eens zien… hoe zij volhouden, wanneer zo’n cycloon hen treft.”

Even een zijpad in: het hele Oude Testament staat vol met de misslagen van de Israëlieten (later de Joden). Ik heb vroeger wel eens tegen Jan verzucht, wanneer hij voorlos van wéér een ‘murmurering’ en wéér een opstand en wéér ‘een God uitdagen’ bij de ‘beruchte’ ‘veertig jaar in de woestijn’:

“Gunst Jan! … ’t is toch wel een ontzettend lastig volk ook!”

Maar nú zie ik dat dieper. De duivel wist, dat eens uit dit volk ‘de vervaarlijke tegenstander’ zou voortkomen. Geen wonder, dat hij dat volk wilde:

-         Compromitteren of ontkrachten

-         Uitroeien en in andere volken doen opgaan

-         … in ieder geval: voor Gód onmogelijk maken.

Daarom die boze influisteringen, voor hen meer dan voor welk ander volk dan ook.

Terug van dit zijpad: heel in het klein werd ik door het rijk van de antichrist uitgekozen:

-         Als proefkonijn

-         Om Ilona ‘haar tanden op mij stuk te laten bijten’

-         Om… weet ik veel…

Maar ik zat er maar móói mee!

Goed… dat weten jullie nu allemaal al… tót mijn terugkeer in Abcoude.

En toen kwam die dag in juni, dat Jan mij terloops een krantenbericht voorlas:

Zeg Jo; moet je horen: jij herinnert je toch ook dat stuk weg van Woerdense Verlaat naar Kamerik, met dat diepe water rechts; vooral dat stille stuk met links ook water, nog vóór Kamerik, dacht ik. Wij reden er eens op zo’n grauwe herfstdag en wat was met rukwinden en regen en bladval dat water toch griezelig dichtbij.

Ik zei toen nog tegen je:

            “Met een vorstgladde weg zou ik hier niet durven rijden.”

En kijk hier: de een of andere gek rijdt daar in januari jongstleden. Glibbert uit… die auto de plomp in. Niemand in de buurt klaarblijkelijk. Pal daarop sneeuw, die de wielsporen in de graskant verbergt. Daarna zware vorst. Een ijsvloer met schaatsenrijders op dat water. Niemand, die een vermissing meldt. Pas gisteren raakte een schip die auto. Na de melding de auto opgetakeld. Van het lichaam –’t was een vrouw- niet veel meer over…

Wat een eenzame dood…

Een paar dagen later Jan weer:

“Zeg… die vrouw in die auto… toevallig sprak ik met iemand, die –net als wij- Ilona Verhoeven heeft gekend en van onze bekendheid met haar wist. Die man zei:

            ‘Weet je wie er dood is?’

En toen noemde hij haar naam…: zij was ‘die vrouw in die auto’.

Allerlei instanties hebben best nog wel moeite gehad om wat verre familie op te scharrelen. Maar uiteindelijk is ze dan toch ordelijk gecremeerd. Die familie veronderstelde, dat cremeren haar wens kon zijn geweest.

Het duurde overigens toch een tijd, voor de politie het lichaam vrij gaf. Er waren wat ‘vraagpunten’, zoals dat dan heet. Maar na een hele poos is ze dan vrijgegeven.”

En toen zwegen we allebei. We weten beiden van de ramp, die ze over ons bracht. Hoe Ján het verwerkte, hoor je misschien nog wel. Maar bij mij kwam er zo’n vreemd proces op gang. Ik begon te denken:

“Ik wist al, zonder dat ik het wist, dat ze dood was. Zíj heeft haar verdiende loon gekregen. En ik ga het nog krijgen. Ach… ’t kan me niets meer schelen ook: ik ga toch dood.”

En mijn gedachten vermenigvuldigden zich.

Jan had gezegd, toen we thuiskwamen in ons Abcoudehuis (met dat gouden dak):

            “Opnieuw uitgeleid uit Egypte, lieverd.”

Maar ik overlegde nú:

-         Wat was ‘Egypte’ goed; met zijn diners en zijn exquise hapjes en zijn party’s en zijn theaterbezoek en zijn soirees (Num 11:5).

En nu:

-         Kromliggen voor de hypotheek; toegegeven, die 40.000 euro om mij vrij te kopen was een smak geld extra… en de rente voor dat deel is niet eens aftrekbaar (consumptief krediet!).

-         En om half zes: ‘spruitjes met sukadelapjes’ en op winkelmorgen een hamburger ergens als ‘traktatie’… haha… en dan moet je kaviaar en truffels geproefd hebben.

-         En naar de sam en de Bijbelstudie… en dan moet je bij galapremières een geëerde gast zijn geweest.

-         Al dat vale gedoe:

o      “Ma, de pindakaas is op.”

o      “Waar zijn de schoenveters…”

Zo hopdroog nu, vergeleken met het sappige van toen. Iets anders dan dit oerburgerlijke gesappel krijg ik niet te zien (:6).

En tóen is het gebeurd: midden in die labiele situatie ging de telefoon…

Of de duivel er mee speelde… of misschien heeft iemand de klus overgenomen, die Ilona niet kon klaren.

… een stem… de Engelse taal weer eens… ik, met mijn schort aan, de te schillen aardappels even weggezet, mijn handen afgedroogd:

            “O Cathy!... jij !?”

O, die stem… bracht mij het verleden-van-het-genieten weer ó te binnen:

En direct was er in die beginwoorden van haar het ‘dollartekens in je ogen’-sfeertje van die jaren. Och, je weet wel: inside-out en resonantietherapie, mentaal-emotionele en spirituele healing. Daar was zij nu mee doende: al dat geld genererend, maar holle gedoe.

En daarna kwam ze tot de kern. Heel eerbieding:

“Uganè… u, die onder een verkeerde hypnosetherapie deze vreselijke regressie hebt meegemaakt naar de Joke Willems, die u eenmaal in dat doffe verleden was.

U, die er zelfs over denkt, om –nog erger- weer Donker-Willems te gaan heten.

U, die ons in uw hemelse sessies terugvoerde naar eerdere levens… levens, waarin uzelf koningin van Atlantis was, hoogtronende in uw onneembare rotsvesting, tot de vloed kwam.

O meesteres!.. uw volk húnkert naar u!”

En toen kwamen de kinderen uit school;

-         Judy had moeilijkheden met een vriendin.

-         … en Nick had een slecht cijfer voor een repetitie.

En het was allemaal zo grauw en zo gewoontjes. Op mijn nog niet herstelde innerlijk werden op volgende dagen zoveel pijlen afgevuurd, van geraffineerde telefoongesprekken en e-mails, dat ik het niet meer hield. Ik heb Jan en de kinderen bij elkaar geroepen en gezegd:

“Lieverds… ik houd dit niet meer vol. Ik kan het niet meer: dit tamme leventje. Ik wéét, dat ik een schoongewassen varken ben, dat toch wee terug wil naar de modderpoel.

Ik wil eigenlijk niet:

§       Weg uit de woestijn

§       Terug naar Egypte

§       … maar ik moet.

De Israëlieten wilden ooit ook terug, maar zij konden geen leider vinden, die hen terugbracht (Num. 14:4). Maar voor mij heeft Cathy al een tournee geregeld.

Och… laat Judy en Nick toch ophouden met dat gehuil. Begríjp me dan toch.”

En Jan…

-         De twee groten begrijpend aan weerszijden van hem

-         Zes zegenende handen op twee blonde, in hevig snikken gebogen hoofdjes:

“Joke… wij begrijpen… en vergeven… en bidden. Ga nog maar één keer. Het zal een afscheid worden. In 2005 –na zeven jaar- (Dan. 4:25 gedeelte slot) zal deze waanzin voorbij zijn. Dan zul jij je zo lang verziekte innerlijke ogen opslaan naar God en je verstand zal weer ongeschonden zijn. Dán zul je God, de Allerhoogste…. De Eeuwige… weer prijzen, roemen en verheerlijken (:34 begin).”

Een paar weken later ben ik…

            Bij het afscheid van ‘mijn vijf’ vrijuit huilend

… toch weer aan een rondreis begonnen…

            Onder andere Gaborone, Harare

… en ik heb weer zoveel onzin uitgekraamd en ‘de gouden kooi’ was van ijzer geworden.

Na een ontmoeting in Harare met Helma Huygen was ik zó van mijn stuk, dat ik mij een hele zondag lang vrijmaakte van allerlei afspraken en eerst ’s morgens naar een Pinkstergemeente ging om dan de rest van de dag ‘mijn weg te overdenken’.

Mooie, grote zaal; 40% zwart, 60% blank. O, dat zingen!

            “Majesty… great is his majesty!”

Hoe dikwijls had ik niet uit volle borst gezongen in ‘de kapel’:

            “Majesteit… groot is zijn majesteit

            Lof zij Jezus… en glorie, hulde en eer!”

En ze deden hier nog gedurfder dan in die goeie, ouwe kapel. Dat dánsen: eigenlijk meer een krachtig:

-         Ópspringen en weer néérkomen

-         ópspringen en weer néérkomen

Zo mooi… zo van een vreemde schoonheid. Voor ik het wist, stond ik mee te hupsen, arm-in-arm, links een blanke man, rechts een zwarte vrouw.

En toen viel alles stil en was er de prediker van die dag. Zoals die man toch begón:

“U bent erfgenamen van God. Want u bent zonen en dochters van God.” (Gal. 4:6)

“Door Gods genade bent u in Christus, daarom bent u met Christus opgewekt. Mét Hem hebt u een plaats gekregen in de hemelse gewesten.” (Ef. 2:16)

Ik ben nooit goed geweest in het helemaal weergeven van een preek. Maar zo’n ‘oproep hè’.

“Sta op uit de doden… weet je, wat dan je voorland is?!: zijn als de engelen in de hemel:

§       áchtergelaten zul je hebben de meest heerlijke aardse werkelijkheden: het huwelijk bijvoorbeeld

§       … maar nog veel heerlijker hemelse vreugden worden je deel (Matth. 22:30).

Even overviel mij zo’n diepe droefheid. Ach… wat was ik mijlen… lichtjaren ver verwijderd van Gods heerlijk koninkrijk. Hoe kon ik daar ooit nog komen…

De legendevorming legt Napoleon deze sterfbedwoorden in de mond, maar voor mij was het een hele wezenlijke, radeloze verzuchting.

En toen was er dat woord als ‘balsem van Gilead’:

“God doet oneindig veel meer dan wie van ons ook verwacht.” (Ef. 3:20)

Nu vraag je:

“En Jo… wat tóen… tóch weer terug naar ‘de gekkigheid?! Het bekende, maar niet zo salonfähige voorbeeld van ‘de hond, die terugkeert naar zijn uitbraaksel?!” (2 Petr. 2:22)

Zullen we het daar bij 6.8.8.4. over hebben? En van anderen zul je voordien nog wel wat horen.