Voorbeeld van een groot hotel in Dunedin, alleen in de steden vindt men hoogbouw.
Nieuw-Zeeland
land van de lage wolken
08-02-2007
Dag 5: dinsdag 2 januari 2007
Nadat we de vorige avond in Dunedin gearriveerd zijn, is het onze bedoeling de stad en het schiereiland Otago Peninsula te bezoeken. We blijven in dit hotel ook nog voor een tweede nacht zodat we morgen het plaatselijk museum kunnen bezoeken alvorens naar onze volgende stop af te reizen. Dit is de eerste dag van de reis dat we gewekt worden met miezerig regenweer. De lucht zit helemaal toe en we zijn maar wat blij dat we vlak voor ons vertrek toch nog onze KWkes ingeladen hebben. Vandaag zullen we ze zeker nodig hebben. Vooraleer we vertrekken, gaan we eerst op zoek naar een dokter voor mij. Ik heb sinds het begin van de reis hevige tandpijn (aan een wijsheidstand) en begin ongerust te worden omdat de pijnstillers niet helpen. Mijn kaak en mijn hals zijn opgezet (klieren) en de tand is verschrikkelijk pijnlijk. De dokter van wacht (2 de nieuwjaarsdag) zetelt in een soort winkel met een grote etalage naar de straat en we worden te woord gestaan door een receptioniste. Ik doe mijn uitleg en vrees half en half dat ze het mij moeilijk gaat maken in verband met de betaling (is me al eerder overkomen op een andere reis) maar hier werken ze blijkbaar anders. Ik moet de volle pot betalen maar krijg een factuur mee die ik dan thuis aan de verzekering moet afgeven. Ik discuteer niet, ben dat stadium intussen al lang voorbij, blij dat er iets zal gedaan worden. We schuiven op onze plaats in de wachtkamer en houden ons intussen bezig met het lezen van de verschillende nota's aan de muren. Wat het meeste opvalt, is dat de patient blijkbaar zelf moet weten of hij dringend ziek is of niet, want alleen in dat geval krijgt hij voorrang op de anderen. Ik kan me zo voorstellen dat zoiets wel eens mis moet lopen. De dokter constateert een abcès, wat ik ook al dacht, èn het belangrijkste, hij schrijft antibiotica voor. Voor mij is dit nl de derde ontsteking op 6 weken tijd maar geen enkele tandarts trekt een ontstoken wijsheidstand zonder voorafgaandelijke behandeling. Ook bij de apotheker van wacht die in de etalage daarnaast zetelt, is een wachtkamer waar de mensen wachten tot hun bestelling klaar is. Hier was ik vooral verbaasd omdat ze hetzelfde lage tarief voor mij rekenden als voor de NZ landers. We gaan vervolgens eerst naar Otago Peninsula , een schiereiland dat voor de kust gelegen is en waar een pinguinkolonie en een albatroskolonie te vinden zijn. Aangezien er geen brug is moeten we helemaal rondrijden. Zelfs met dit regenweer zien we overal mooie zichtjes, maar zoals gewoonlijk zijn er geen uitwijkplaatsen op de goede punten. De baan is precies twee baanvakken breed, heen en terug, zonder overschot en kronkelend langs de zee aan één kant en een rotswand aan de andere kant. Plots zien we aan de linker kant een parkingske bij wat boothuizen en Wilfried vliegt op de rem om af te draaien, krijgt dan plots een fietser in de gaten die langs de verkeerde kant (links) naar beneden komt en moet inhouden. Baf......een auto op ons! Verdraaid, wat nu, en dit is niet onze eigen auto. We stappen uit en de schade valt mee , een bluts in de bumper. Onze aanrijder blijkt een Engelsman te zijn die naar NZ gemigreerd is sinds een jaar, hij en zijn vrouw hebben daar werk gevonden. Ze wonen op het schiereiland. We verbazen ons vooral over de rust die van het incident uitgaat. Ik ben er zeker van dat in een gelijkaardig geval in Europa , we zeker wel verwijten zouden hebben gekregen over het doen van ongeoorloofde manoeuvers. Hier verloopt alles heel gemoedelijk, de man blutst onze bumper uit terwijl ik een gezellig babbeltje doe met zijn vrouw en in de loop van het gesprek krijgen we te horen dat het beste moment om de pinguinkolonie te zien , is in de namiddag. We besluiten dan maar eerst Dunedin stad te bezoeken en draaien om.
Toevallig passeren we aan een heilige rots kort voor we Duntroon binnen rijden. Hier vinden we Maori tekeningen gemaakt met rood en zwart krijt (of krijtrots) onder de vorm van heilige symbolen. Als we wat dichterbij gaan kijken, merken we dat de meeste tekeningen afgekapt zijn en overgebracht zijn naar diverse musea. Ondanks dat blijft het een heilige plaats, maar het moet gezegd, er is weinig dat daar aan doet denken. Op dat ogenblik ontdekt mijn echtgenoot dat de rots vol fossiele schelpen zit. Ik heb nog serieus last gehad hem ervan te weerhouden er een stuk van los te peuteren. In ieder geval betekent dit dat we het gebied genaderd zijn, het is dan ook de eerste keer dat we daadwerkelijk fossielen tegenkomen. Als we in Duntroon aankomen vinden we meteen het museum, je kunt er dan ook niet naast kijken. Vanuit dit museum vertrekt een georoute langsheen verschillende lokaties in de omgeving die we dan ook afgereden zijn. Voor wie het interesseert en er meer van wil weten, zie mijn echtgenoot ( fossilfried@scarlet.be). In het museum zelf vinden we vooral Oligoceen materiaal met onder andere een walvisskelet, en een schedel van een megalodon-achtige. Ook zijn er veel schelpen en zeeëgels en een skelet van een voorouder van de pinguin.
Nu rijden we de route af tot aan de kust (baan 83) om langs de kust route 1 te volgen in de richting van Dunedin. Er zijn nog allerlei interessante sites te bekijken, maar het is intussen laat geworden zodat we ons moeten beperken tot de Moeraki Boulders, die wereldberoemd zijn. Langs deze kusten vindt mijn echtgenoot ook nog schelpen waardoor het bijna valavond is voor we de Boulders bereiken. Het is nu rond 19.00 en we mogen niet te lang meer talmen om ons hotel te bereiken. De Boulders zijn grote concreties (harde bollen) in de klei(kliffen) die in de loop van eeuwen loskomen uit de wand en dan op het strand belanden waar ze door de werking van eb en vloed na verloop van tijd ook kapotgaan.
Bijna direct daarna ontdekken we dat onze benzine bijna op is en al even snel daarna dat we hier in een uithoek zitten voor wat betreft het aantal benzinepompen en zelfs dat er zeer weinig bewoning is. Naarmate we kilometers verder rijden, worden we steeds ongeruster, als de velden en bossen zich aaneenrijgen en we zelfs geen huis zien. Dit hadden we niet verwacht zo dicht op de kust en dit nabij een stad. Als we dan toch een tankstation vinden, is het gesloten. Automatische pompen zijn er bijna niet op het zuid eiland. Al gauw staan we daar niet meer alleen, nog vier auto's stoppen daar om dezelfde reden. Ze beginnen onderling met elkaar te bespreken waar ze het beste vanaf daar naartoe kunnen gaan om een station te vinden. Ook wij worden erbij betrokken, die NZ landers zijn heel gemoedelijk en blijven allemaal kalm zelfs wanneer we beseffen dat het ook nog eens nieuwjaarsdag is. We hadden wel gezien dat alle winkels 's morgens gewoon opengingen, maar hadden er niet aan gedacht dat ze vroeger konden sluiten. We rijden dan maar verder en vinden verderop, twee dorpen vandaar, nog een open station ( het is nu 21.00), waar we de andere wagens ook weer terugvinden. Oef......grote opluchting, wij naar ons hotel waar we net nog op tijd zijn voor het eten.
Deze dag staat in het teken van de geologie. We rijden terug naar de kust ( ongeveer 330 km) naar Dunedin. Hierbij zullen we echter het enige fossielenmuseum waarvan we informatie op internet konden vinden, passeren. Via weg 8 gaan we eerst naar Omarama om daarna via baan 83 naar de kust te rijden. Ter hoogte van Omarama zien we toevallig "Clay Cliffs" aangeduid en besluiten om eens te gaan kijken omdat klei dikwijls fossielen bevat. Het wordt uiteindelijk een redelijke omweg omdat we 10 km langs een niet gebaand wegeltje moeten rijden en daarna een eind wandelen, maar wat we zien loont de moeite. Het lijkt ons meer leem dan klei, bij ons zou die zo weggespoeld zijn, maar hier staat het nog overeind. Mooie sculpturen zijn het , langs de Ahuriri rivier. Vandaar vervolgen we onze weg langs baan 83 naar Duntroon, de plaats die ons is opgegeven als de lokatie van het museum. Hieronder een kaart van het gebied waar we deze dag doorheen rijden.
Dit is de eerste feitelijke dag van onze rondreis. Vandaag gaan we van Christchurch naar Twizel. Ik weiger nog verder te gaan zonder behoorlijke kaart. Bij het eerstvolgende tankstation worden we bij het tanken geholpen door een onverstoorbare madam die samen met ons de beste kaart uitzoekt. Intussen zijn er vier nieuwe klanten bijgekomen, die geduldig hun beurt afwachten, zonder lastig te worden. Het doet voor ons , Belgen, erg ongewoon aan iedereen zo rustig te zien.
We volgen vervolgens de nr1 route in zuid-westelijke richting tot Rangitata, dan nr79 naar Fairlie en de nr8 tot Lake Tekapo. Ongelooflijk mooie streek met aan weerszijden van de weg wilde lupinen, roze-blauwe-witte-gele zover het oog reiken kan. We raken bijna niet vooruit omdat we tè veel foto's willen nemen terwijl we naar de sneeuwbergen toe rijden.
.
We rijden verder langs de nr8 naar Lake Pukaki waarlangs we naar Mount Cook kunnen rijden. Dit gehele gebied is ongelooflijk ruim-Lake Pukaki bevindt zich in een vlakte omringd door sneeuwtoppen. Het landschap doet zelfs prehistorisch aan. We kunnen ons hier perfect in het Jura tijdperk voelen. Wanneer we ons realiseren dat het reeds flink in de namiddag is en dus te laat om nog heen en weer naast het meer naar Mount Cook te rijden (2x50 km),besluiten we om eerst in te checken in ons hotel in Twizel. We moeten op tijd in checken, hebben we gemerkt omdat de recepties van de hotels niet altijd laat open blijven. Daarenboven houden we rekening met het feit dat het oudejaarsavond is. Nu kunnen we rustig naar Mount Cook rijden.We rijden zo ver mogelijk door langs de westelijke zijde van het meer, gaan vervolgens over op een kiezelweg, maar vinden de berg niet wegens te veel mist. We zien wel vele bergen rondom ons maar dan slechts de onderzijde tot aan de wolken. Het is dus moeilijk uit te maken welke de hoogste is. Wel zien we het meer naast ons overgaan in een uitgestrekte vlakte vol zwerfkeien, welke de voorbodes zijn van de gletcher die zich hogerop bevindt van de betreffende berg. Omdat het donker wordt keren we terug naar het hotel om nog net op tijd binnen te zijn om eten te krijgen. Hier op het Zuid eiland hebben we tot nu toe ondervonden dat de keuken sluit om negen uur. Zelfs op oudejaarsavond maakt het geen verschil. Even later merken we dat er ook geen festiviteiten zijn en geen vuurwerk. Iedereen slaapt rustig. We merken dat er hier meer toerisme is, dit gebied is ook in de zomer in trek voor het skiën en wandelen.
In de voormiddag rijden we het platteland in , noordelijk van Christchurch met als doel Claremont te bereiken, waarvan we een website hadden gevonden in verband met een geotoer die er zou plaats vinden iedere ochtend. Na veel verkeerd rijden, met nog steeds onvolledige en slechte kaart, in de gietende regen, dan toch bereikt via een canyon(gorge) . Onze fout bleek te zijn dat we dachten dat het ging om een dorp terwijl het een lodge bleek te zijn. De geotoer was alleen voor gasten en we waren daarenboven net te laat.We werden echter heel vriendelijk ontvangen door die eigenaar alhoewel we in feite totaal onaangekondigd ineens op zijn gazon stonden. Het huis is een landhuis en de man organiseerde de geotoer met zijn gasten op zijn eigen domein waartoe de canyon ook behoorde. Er waren naar het schijnt belangrijke fossielen te zien. Wilfried dikke spijt natuurlijk.
Daarna zijn we doorgereden naar Govenors bay dat we deze keer wel gevonden hebben, maar dan via Littleton.
Deze baai bestaat uit diverse kleinere baaien met schelpen, vreemd genoeg lijken de schelpen erg op onze noordzee schelpen. Bij het terugrijden ontdekken we een soort van kasteel, omgebouwd tot restaurant. We hebben nog een poging gedaan er te gaan eten, maar alles was volgeboekt.
Rond de middag landen we in de vlieghaven van Christchurch (Zuid eiland) en vergeten prompt dat we daar afgehaald worden door de verhuurfirma van de auto. Wij dus te voet met onze bagage achter ons aan en zeer moe, met jetlag, naar de Maui verhuurfirma gewandeld. Dat was niet zo ver, maar toch. We werden al direct geconfronteerd met het links rijdende verkeer en kwamen ook tot de ontdekking dat voetgangers GEEN voorrang op het verkeer hebben. We moesten ons dus reppen om niet van de sokken gereden te worden. Onze auto bleek een Mitsubishi te zijn-automatic, natuurlijk met de zitplaats voor de chauffeur aan de rechterkant. De pinkers bevonden zich rechts en de ruitenwissers links, wat in het begin nogal wat verwarring veroorzaakte; ook het ontbreken van een linkse pedaal heeft ons een aantal keren met onze neus tegen de voorruit doen plakken bij het remmen, tot de oplossing gevonden werd, gas geven èn remmen met de rechter voet, de linker inaktief. Eerst reden we naar het hotel dat we vlot vonden omdat we hulp hadden gekregen dmv een klein kaartje. Daar hebben we enige uren geslapen waarna we een uitstap in de stad gingen maken, onder andere om aan de auto en het links rijden te wennen. Christchurch is een goed geslaagde mengeling van oude en gloednieuwe gebouwen die eigenaardig genoeg toch bij elkaar passen. Onze eerste maaltijd in NZ is, hoe kan het ook anders, fish & chips aan een kraampje bij de kathedraal. Net hebben we ons geinstalleerd op een bankje als een brutale meeuw achter ons langs scheert, zich op mijn pakje friet en vis laat vallen en als ik bekomen ben van het verschieten, is mijn vis foetsjie. Ik had daarna niet meer zoveel honger, moet ik zeggen.
Later hebben we nog een poging gedaan om Govenors bay te vinden die daar aan het nabijgelegen schiereiland te vinden is, maar we vonden de weg niet, waarschijnlijk door onze kaart die onvolledig was en ook door onze oververmoeidheid door de jetlag. Als ik alert ben, kan ik slechte kaarten overwinnen door bruikbare ideëen ter vervanging aan te voeren. Later zijn we naar het hotel gegaan om uit te rusten en werden pas om 23 uur wakker zodat we te laat waren om te eten, dus zijn we maar verder gaan slapen.
Nieuw-Zeeland, land van de lage wolken of het land van de lange witte wolk, zoals de Maori's het noemden toen ze het zagen oprijzen aan de horizon . We hebben het hier over het jaar 1300, nu in 2007 is het nog steeds een land dat in wolken gehuld is. Gedurende onze reis hebben we de zon zelden gezien alhoewel het daar nu zomer is. We zijn naar dit land getrokken met hoge verwachtingen, wellicht tè hoge verwachtingen omdat we hoopten dat dit land alles zou zijn wat het thuisland niet is.
Hier in België staat NZ bekend als het land van de natuur, de ruimte , de ongewone dieren en planten en vooral het land zonder stress. Dit is niet helemaal waar. Ook in NZ is de natuur niet overal ongerept, de eeuwenlange bewerking voor landbouw en dat zowel door de Maori's als door de verzamelde kolonisten heeft zijn tol geëist. Bepaalde gebieden zijn totaal kaal, heuvels zover het oog reikt met nagenoeg geen begroeïng, schapen en onbevoegd beheer van de weiden zijn er de oorzaak van. Er is nog heel wat natuur aanwezig maar niet meer volledig de oorspronkelijke. Zo hebben 19 eeuwse kolonisten uit sentimentele overwegingen pijnbomen aangeplant die nu bijna overal te vinden zijn. Een eigenaardig zicht om subtropische plantengroei te zien gecombineerd met dennebomen. Langs de wegen kan men wilde bloemen zien, zover het oog reikt maar die gaan niet verder dan de omheiningen van de weiden (vermoedelijk onkruidbestrijding). Dieren zoals de kiwi zijn extreem zeldzaam geworden, er zijn er nog een aantal, naar het schijnt samengebracht op enkele eilanden voor de kust, maar de gemiddelde Nieuwzeelander heeft er nooit één in het wild gezien. Alhoewel we zulk eiland bezocht hebben, zijn we de beesten toch in een dierentuin moeten gaan zoeken. Andere speciale soorten zijn er wel, waarvan sommige zo tam geworden zijn , dat ze achter je aan lopen voor eten. Pelsrobben zie je zowat overal langs de kusten, maar pinguins zijn héél wat moeilijker te vinden. Nieuw-Zeeland is in de eerste plaats groot en weids, overal waar je kijkt kan je je blik op oneindig richten, het licht doet er pijn aan je ogen, ook bij een betrokken lucht heb je een zonnebril of een klep nodig. Nergens wordt de einder bezoedeld door kunstmatige bouwsels van de mens. Dit wordt mede veroorzaakt doordat er nagenoeg geen hoogbouw is, alle woonhuizen zijn gelijkvloers, soms een half eerste verdiep, zelden staat er een wat hoger gebouw. Enkel de twee grote steden zijn anders. Industrie hebben we nauwelijks gezien, dit land is toegespitst op landbouw en veeteelt. Wel hebben we een windfarm gezien welke een volledige (middelgrote) stad van elektriciteit voorzag. De mensen lijken er niet gestresseerd, zeker niet op het zuid eiland . Kom je een restaurant of winkel binnen, dan wordt je snel genoeg bediend en ook ontvangen als een geëerde gast. Het personeel heeft de tijd om een praatje met je te maken en heeft er plezier in het je echt naar de zin te maken.Op het noord eiland is het al minder goed, hier is meer volk en meer toeristen, alhoewel globaal toch de goodwill de boventoon voert. Enkel noordelijk van Auckland, waar de meer verwende inlandse toeristen vakantie houden, is het bijna zoals hier. In het algemeen vonden we Nieuw-Zeeland de moeite om naar toe te gaan, maar er zijn ook vele mooie landschappen dichter bij huis voor ons, Europeanen.
Zilvervaren: wordt beschouwd als symbool van NZ- wordt verwerkt in allerlei gadgets.
De foto's hierboven geven de acht eerste sites van de geotoer weer. Ook de boulders behoren tot de geologische eigenaardigheden van deze streek, zie afbeeldingen bij de vierde dag.
