Selfie

Wie herinnert zich niet de verschrikkelijke beelden van de overstromingsramp in het zuiden en oosten van België midden juli van dit jaar? Vooral Pepinster, ten zuiden van Luik, werd enorm zwaar getroffen. De Vesder, normaal een rustige rivier, veranderde in enkele minuten in een kolkende watermassa die alles en iedereen op zijn weg vernietigde. Het water stond op sommige plaatsen tot twee meter hoog. Hele gezinnen zaten in doodsangst tien uur op het dak van hun woning, of wat er van overbleef, voordat ze werden gered. 

Balans van de ramp: 41 doden. 

Na het water werd de streek overspoeld door een andere plaag: politici van allerlei pluimage kwamen de plaats van de ramp bezoeken. Een babbeltje hier, handjes schudden daar, een foto met slachtoffers die het op dat ogenblik, verdoofd door de gebeurtenissen, nog een eer vonden dat politici met hen op de foto gaan.

Voor de rest business as usual: veel beloven en weinig geven doet de zotten in vrede leven. 

Het moet gezegd, onze politici gaan mee met hun tijd.

Vooral onze mini-ster van Binnenlandse Zaken Annelies ‘van sas van Gent’ Verlinden scoort hoog op de schaal van de moderne technieken. Haar lijfspreuk indachtig  ‘Een dag zonder selfie is een dag niet geleefd’ kon je een uur na het bezoek aan de plaats van de ramp haar selfies al bewonderen op de verschillende sociale media.

Daar heb je als gewone sterveling niet van terug. 

Wikipedia: ‘Een selfie is een gefotografeerd zelfportret, doorgaans gemaakt met een smartphone of webcam, vaak met de bedoeling de foto te uploaden naar een sociaalnetwerksite.’ 

Volgens kwatongen in de Wetstraat heeft mevrouw Verlinden zelfs een chip laten inplanten waardoor zij tijdens interviews een enorme woordenbrij kan produceren. De techniek staat nog niet geheel op punt want na onderzoek blijkt dat niemand meer dan twintig seconden naar haar kan luisteren zonder in slaap te vallen. Toch nog een werkpuntje. 

Bij de bezoekers aan het rampgebied werden ook  hunne Koninklijke Hoogheden Filip Leopold Lodewijk Maria en zijn gade MathildeMarie Christine Ghislaine  gesignaleerd.

Met rubberen botten aan!

Alvorens aan het Koninklijk Paleis in Laken te vertrekken, hadden ze hun gezichtsspieren nog een laatste keer intensief geoefend. Meelevend kijken, een pruillipje trekken, een bemoedigend blik. Geen enkele uiterlijke emotie had voor hen nog geheimen.

De verschillende gelaatsuitdrukkingen zaten klaar voor gebruik. On y va! 

Na het toch wel vermoeiend bezoekje aan de plaats van de ramp en de talrijke interviews aan de binnen- en buitenlandse televisiezenders, was het voor de meeste politici tijd om op verlof te vertrekken.

First things first! 

Nadat de hoogwaardigheidsbekleders vertrokken waren, bleven de slachtoffers alleen achter.

Alleen met hun ellende.

Alleen met de talrijke vrijwilligers die, met de weinige middelen die ze ter beschikking hadden, hielpen waar het kon. Mensen die met eigen middelen levensnoodzakelijke zaken aankochten om ze ginder te gaan verdelen. Solidariteit is geen ijdel woord.

Politici werden plots onzichtbaar.

In een normaal land zouden er enkele dagen na de ramp al tentenkampen of wooncontainers ter plaatse zijn om de daklozen op te vangen en vooral om hen op adem te laten komen.

Wetende dat we wereldwijd leider zijn in het heffen van belastingen is dit gebrek aan efficiënte  hulp heel wrang. 

De federale regering was er niet en de Waalse regering kan het niet.

Of zoals Rik Van Cauwelaert, politiek analist van dagblad ‘de Tijd’ het zo mooi heeft verwoord in ‘Terzake’ van dinsdag 3 augustus’ op Eén: ‘De Walen werken nogal dikwijls volgens de Franse Slag.’

Woordenboek der Nederlandse taal: ‘Als we iets met de Franse slag doen, maken we ons er wat makkelijk van af. Een klus wordt haastig en slordig afgeraffeld.’ 

Veel blabla en maar  weinig boemboem zoals ik tijdens  mijn beroepscarrière zelf te dikwijls heb mogen ervaren bij onze zuiderburen.

Zeker geen initiatief of verantwoordelijkheid nemen!

Terwijl kaderleden en vrijwilligers van het Vlaamse Rode Kruis massaal terug uit verlof kwamen, leek het ‘Croix Rouge’  zich te hebben bekwaamd in het zichzelf onzichtbaar maken

Maar het zou verkeerd en nogal makkelijk zijn om alle schuld te steken op de mensen van het Rode Kruis. Het is en blijft de politiek die in deze de eerste verantwoordelijke is. Zij moeten de krijtlijnen uitzetten. Waar zat de gouverneur? De Waalse regering? Het federale niveau? Waar zat het leger? Onze Premier? Waar zat onze minister van Landsverdediging Ludivine De Donder?

Ook in verlof?

Eén team van 11 miljoen? Blijkbaar alleen tijdens het EK voetbal. 

Alhoewel men het in Wallonië zelf niet kan, worden er ook geen ‘pottenkijkers’ geduld. Vlaamse brandweerlieden moesten onverrichterzake terugkeren. Het Vlaams Rode Kruis moest in de eerste dagen werkloos toekijken.

Quasi onmiddellijk werd er opgeroepen om geen hulpgoederen te geven maar geld te storten!

Wanneer zal dat geld, natuurlijk na aftrek van de werkingskosten, bij de mensen komen die het nodig hebben?

Terwijl de slachtoffers de eerste dagen enorm blij waren met elke vorm aan materiële hulp.

Kleding, voedsel, producten voor lichaamsverzorging, alles werd in grote dank aanvaard!

Meer dan twee weken na de ramp kwam ook het Waalse Rode Kruis langs met kant en klare maaltijden.

Très sympa!

De maaltijden  moesten wel nog worden opgewarmd, terwijl de mensen zelfs geen elektriciteit hebben.

Empathisch vermogen zegt u? 

In de Vlaamse regimepers bleef het wat op achtergrond, maar in de Waalse en buitenlandse pers werd snel geopperd dat er iets fout zou zijn gegaan aan een stuwdam in Eupen. Daardoor zou de overstromingsramp zo catastrofaal geworden zijn.

Er werd door verschillende partijen gevraagd een commissie op te richten om deze ernstige beschuldigingen te onderzoeken.

Le Président du Gouvernement Wallon, Monsieur Di Rupo Elio, blokte die vraag onmiddellijk af. De kans is immers niet ondenkbaar dat enkele van zijn politieke vriendjes in nauwe schoentjes zouden komen te zitten.

Typisch voorbeeld van de Waalse politieke cultuur. Ons kent ons.

41 doden en Le Président de Gouvernement Wallon vindt het niet nodig om verantwoordelijken aan te wijzen? 

Nemen we dan beter een voorbeeld aan onze burgemeester hier in mijn gemeente. De man, een zestiger, brak zijn verlof in Zeeland onmiddellijk af om in de gemeente de leiding te nemen over de hulpdiensten. Tweemaal daags belegde hij een coördinatiemeeting waarna hij telkens via verschillende kanalen (website gemeente, Facebook, Hoplr, ...) een update gaf van de toestand in de buurt van de Demer. Toestand die lange tijd kritiek was door het water dat vanuit Limburg in de Demer vloeide.

Dagenlang was er overstromingsgevaar maar door dijken af te graven en het water in de verschillende natuurgebieden te laten lopen, kon een menselijke ramp worden vermeden.

Ik besef natuurlijk ook wel dat je de omvang van de overstromingsramp in Pepinster niet kan vergelijken met de toestand in het Hageland. Maar het verschil in aanpak is wel overduidelijk: onmiddellijk actie ondernemen en doen waarvoor je door de kiezers aangesteld werd.

Een voorbeeld van leiderschap van de burgemeester die ik trouwens niet persoonlijk ken. 

Je verwacht het niet, maar als het goed is zeggen we het ook!

Blogaholic