De vier seizoenen.

Neen, ik ga het hier niet hebben over Vivaldi, de Italiaanse violist en componist die met zijn vioolconcert  ‘De Vier seizoenen’ onsterfelijk werd.

En neen, ik ga het ook niet hebben over de Belgische politiek en de Vivaldi regering. Die benaming vind ik, terloops gezegd, een belediging voor de componist.

 Mijn onderwerp is niet hip. Waarover ik het dan wel wil hebben? 

Over de connectie tussen de verschillende seizoenen en ons dagelijks eten. In onze Westerse maatschappij is die link namelijk volledig weggevallen.

Wie weet er nog wanneer het witloofseizoen begint, wanneer de tomaten rijp zijn, de aardbeien, erwten, bonen, … ? Tot eind vorige eeuw was er voor alles een ‘tijd’. Een periode waarin bepaalde groenten of fruit beschikbaar waren in de winkel. En daaruit voortvloeiend waren er   periodes waarin bepaalde zaken of producten niet te vinden waren.

Er zijn duidelijk vier grote redenen waarom wij de connectie natuur/seizoenen/voedsel volledig verloren zijn. In eerste instantie is dat omwille van de mondialisering maar zeker ook de verstedelijking, de commercialisering en de veranderde werkmethodes hebben bijgedragen tot het wegvallen van de verbinding tussen wat je op je bord krijgt en de vier seizoenen.

De verstedelijking: hier hoeft weinig uitleg bij. Waar vroeger het merendeel van de bevolking leefde van, of zorgde voor het eigen voedsel is dat percentage de laatste jaren drastisch gedaald door de verstedelijking van ons land. Door de exponentiële groei van de bevolking worden wij verplicht op een steeds kleiner wordende oppervlakte te wonen. Zelfs op het platteland verschijnen er meer en meer appartementen. Een eigen tuin kunnen we in die omstandigheden in de meeste gevallen vergeten.

Trouwens wanneer  je in de lente in een tuincentrum om zaden of plantgoed gaat, schat ik de gemiddelde leeftijd van de klanten een stuk boven dan 50 jaar. Het is dus grotendeels de oudere generatie die nog voldoende ruimte en tijd heeft voor een eigen moestuin.

 De mondialisering: Door de moderne transportmiddelen en bewaarmethodes kunnen we zonder probleem groenten en fruit afkomstig uit andere werelddelen op ons bord krijgen.

In onze Europese winter worden in Australië avocado’s, limoenen of lychees geoogst die enkele dagen later al in onze winkels liggen. 

We hebben de laatste jaren veel nieuwe fruit- en groenten ontdekt. Wie had in de eerste helft van de twintigste eeuw al gehoord van exotisch fruit zoals kiwi’s, lychees, avocado’s, mango, passievrucht?  Dan hebben we naast het fruit nog de uitheemse groenten: gember, artisjokken, sojascheuten, pepers, bamboescheuten, ...

 Terwijl wij hier in België pas half mei, na de ijsheiligen, prinsesboontjes kunnen zaaien worden ze de ganse winter en in het voorjaar massaal ingevoerd vanuit het klimaatgewijs zachtere Marokko. Dit brengt ons dan weer tot een ethisch vraagstuk: de ecologische voetafdruk van het geïmporteerde.

Misschien even verduidelijken dat de ijsheiligen de naam is van een aantal katholieke naamdagen die vallen tussen 11 en 15 mei, meteen ook de laatste lentedagen dat het in België kan vriezen.!

 Niet alleen de mondialisering speelt een rol in het aanbod van groenten en fruit, ook de commercialisering heeft zijn plaats in het huidige aanbod. Om groenten en fruit aantrekkelijker te maken wordt de smaak aangepast. Typische voorbeelden hiervan zijn witloof, andijvie en rucola die vroeger tamelijk bitter van smaak waren en daardoor meestal niet de favoriete groenten van kinderen. Door het kruisen van deze groenten met zoetere soorten is de bittere smaak bijna volledig verdwenen en zijn meer mensen die groenten lekker gaan vinden. De klant is koning!

 De laatste decennia werd enorm geïnvesteerd in verbetering van de werkmethodes. Veel groenten worden niet meer gekweekt in volle grond maar in een hydrocultuur. Voordeel is dat ook hier in België meerdere keren per jaar kan worden geoogst en de groenten minder gevoelig worden voor ziektes. Nadeel is wel dat de smaak er niet op verbeterd is. Tomaten in eigen tuin gekweekt in volle grond zijn gewoon lekkerder van smaak. Ze zien binnenin rood terwijl tomaten die in de warenhuizen verkocht worden binnenin eerder een groene kleur hebben waardoor die typische smaak van tomaten verdwenen is. Bij aardbeien gekweekt op water heb je hetzelfde fenomeen. Terwijl aardbeien die gekweekt worden in volle grond heel zoet smaken –suiker heb je niet nodig- is dat bij de aardbeien in het commerciële circuit niet het geval. Ook hier gaat het sneller opkweken ten nadele van de smaak.

 Is alles wat ons eten aangaat negatief? Natuurlijk niet. Het gebruik van gif- en sproeistoffen is de laatste decennia enorm teruggedrongen of zelfs bijna verdwenen. Waar is de tijd dat iedereen met een eigen groentetuin, vooraleer wortelen te zaaien eerst een grijs poeder in de zaaigeul strooide om te vermijden dat larven de wortelen zouden beschadigen.

Gezond? Ik dacht het niet!

 Ben ik een gezondheidsfreak? Neen, zeker niet, maar ik ben wel opgegroeid in een tijd waar de natuur nog meer invloed had op ons dagelijks leven.

Een slechte zomer betekende minder groenten of fruit in de winkel.

Nu is het aanbod winter en zomer altijd op hetzelfde peil en zoals in de inleiding aangehaald is voor de consument de connectie tussen de seizoenen en het voedselaanbod volledig weggevallen.

De wereldbevolking is de laatste decennia echter zodanig geëxplodeerd dat grotere opbrengsten belangrijker zijn geworden dan de smaak van ons voedsel.

 Ik vrees dat, moest er in deze tijd een oorlog uitbreken, mensen niet meer zelfvoorzienend. Zelf groenten kweken kunnen de meeste Vlamingen niet meer. Hoewel het wel ‘hip’ is om te kweken, het blijft toch bij een beperkte hobby bij de meeste Vlamingen. Echte kennis ontbreekt.

Dan spreken we nog niet over het zelf kweken en slachten van kippen of konijnen.

Jaarlijks een varken slachten en zelf pensen, worsten of gehakt maken?

Voor onze kleinkinderen is de connectie tussen die lekkere McDonaldshamburger en de koe volledig weg. Een hamburger komt uit de hamburgerfabriek.  Net zoals uit een grootschalig onderzoek van 10 jaar geleden naar voor kwam dat kinderen -vooral uit de steden- dachten dat ook melk uit de fabriek kwam.

 Het leven is simpel.

18-03-2024, 19:01 Geschreven door Blogaholic
Reageren (0)

Pas op pensioen en zoals elke gepensioneerde stelde ik mij de vraag: wat nu?

Oké, ik had hobby’s zoals genealogie, fotografie en sporten maar daar kan je geen ganse dagen mee vullen.

En daarenboven ben je altijd weer op je ééntje bezig.

Toeristische uitstappen en terrasjes? Deden mijn vrouw en ik, pré-corona, ook ontzettend graag. Maar ook hier weer ontbrak iets, namelijk iets betekenen voor andere mensen.

Al gauw nam ik mij voor om in mijn vrije tijd toch iets nuttig te doen voor mijn medemensen.

Toen ik op een dag in het infoblad van de stad las dat de lokale voedselbank St-Vincentius, nog vrijwilligers zocht, aarzelde ik niet.

Alhoewel St-Vincentius? Nog nooit van gehoord! Dus toch maar online info ingewonnen. Bleek  dat het om een (inter)nationale VZW ging die ook in België best veel filialen had.

Een mailtje naar het plaatselijke OCMW en een week later al mocht ik me aanbieden bij de voedselbank, in een aftands parochielokaaltje.

Een achttal mensen van alle leeftijden waren bezig met de opbouw van de zaal om ’s anderendaags een voedselbedeling te verzorgen. Het viel me onmiddellijk op dat er op het eerste zicht geen enkele universitair of CEO bij de werking betrokken was. Na enkele weken, toen ik de anderen wat beter had leren kennen, bleek mijn eerste indruk juist te zijn. De vrijwilligers bleken voor het merendeel (gepensioneerde) arbeiders en bedienden te zijn.

 Werk was er genoeg: 3x per week gingen we voedingswaren afhalen in de plaatselijke Aldi.

Het ging dan over producten die beschadigd waren of kortbij de vervaldatum waren. We waren die schenkers enorm dankbaar.

Voor ons was het fantastisch dat we ”onze” mensen die extra’s konden aanbieden want via de E.U. kregen we jaarlijks een grote levering van producten met lange bewaartermijn zoals voeding in blik, pasta, rijst, maar dat was ruim onvoldoende. Elk jaar werd er trouwens minder geleverd. Er moesten immers ook voedselpakketten worden verdeeld onder de vluchtelingen en migranten die de E.U. binnenkwamen.

 In de zomer mochten we éénmaal per week ’s morgens vroeg naar de groenteveiling en werd er onder de verschillende voedselbanken een gedeelte van de overschotten verdeeld. Het deed me telkens pijn om te zien hoeveel groenten en fruit toch nog werden vernietigd om te dienen als voedsel voor het vee of meststof.

 Daarboven boden wij aan 50 cent het stuk tweedehandskledij en een beperkte hoeveelheid huisraad aan. Die 50 cent vroegen we niet zo maar. Eén: het gaf de mensen het gevoel dat ze de kledij hadden gekocht en niet gekregen, wat goed was voor hun eigenwaarde. De tweede reden was om misbruik te voorkomen zodat ze geen kledij meenamen die ze niet nodig hadden.

 Tweemaal per maand hielden we een voedselbedeling voor ongeveer 90 gezinnen.

De namen en het aantal gezinsleden kregen we via het plaatselijke OCMW zodat we per gezin op voorhand pakketten konden klaarmaken.

 Het “publiek” was divers: jong, oud, vrouw, man, alleenstaanden, gezinnen.

Wanneer je na een tijd hun vertrouwen had, kreeg je spontaan hun verhalen te horen.

De meesten schaamden zich er niet voor. Integendeel, ze waren zelfs blij dat ze hun verhaal aan iemand kwijt konden. Opvallend was ook dat die meesten amper of geen sociaal leven hadden. Begrijpelijk want “buitenkomen” kost geld, geld dat er niet was.

Zo waren er een aantal jonge vrouwen –dertigers- met gelijklopende voorgeschiedenis: getrouwd, huisje, tuintje, kindjes, gescheiden, geen werk, geen financiën, leefloon, voedselbank.

Een derde van de “klanten” waren mensen met een migratie-achtergrond. Veelal moslims uit de Magreb landen die bijna de helft van de aangeboden producten weigerden en teruggaven uit religieuze overwegingen. Halalproducten aanbieden was voor ons om financiële redenen echter onmogelijk.

 Spijtig genoeg waren er ook telkens enkele jongeren die aangewezen waren op steun van de voedselbank. Veelal aan lager wal geraakt door drugsproblemen of door op te groeien in sociaal zwakkere gezinnen. Die jongens, maar gehuisvest door het OCMW  en hadden constant begeleiding en sturing nodig om zich te integreren in onze maatschappij. Ik heb het hier wel dus degelijk over jonge mannen. Meisjes laten het misschien niet zo ver komen dat ze afhankelijk worden van allerlei instanties?

 Het meeste medelijden had ik echter met enkele oudere dames. Hoe onwezenlijk is het dat je als zeventiger of tachtiger afhankelijk bent van voedselpakketten? In alle gevallen ging het om vrouwen die na het overlijden van hun echtgenoot teruggevallen waren op een minimum pensioen waarvan ze amper hun maandelijks terugkerende kosten zoals de huur en elektriciteit konden betalen. Laat staan voedsel en kledij!

 Eén man intrigeerde mij in het bijzonder: een zeventiger, groot, fier en goed gekleed. Gedistingeerd, eerder het uiterlijk van een zaakvoerder dan van een arbeider. De man kwam steeds een voedselpakket afhalen voor twee personen waardoor ik veronderstelde dat hij getrouwd was. Ik heb hem nooit durven aanspreken. Zelf zei hij ook nooit veel. Het bleef steeds bij een vriendelijke goedemorgen en een bedankje. Wat had die man meegemaakt om hier telkens te komen? Faillissement? Ooit zijn werk verloren? Ziekte? Ik kon alleen maar gissen. Ik zal het nooit weten.

 Bij elke voedselbedeling maakte ik me de bedenking hoe het in godsnaam mogelijk was in een welvarend land als België dat er voedselbanken nodig waren!

Moesten wij als maatschappij niet meer doen om zulke toestanden te vermijden?

Spijtig genoeg kwam ik altijd tot dezelfde conclusie: neen dit is zelfs in een rijk industrieland als België niet te vermijden. Ondanks de vele opvangnetten en begeleidingsmogelijkheden zullen er altijd mensen zijn die uit de boot vallen.

Gelukkig voor die mensen zijn er dan vrijwilligers die een deel van hun vrije tijd opofferen om hun lot toch enigszins draaglijker te maken.

23-02-2024, 16:50 Geschreven door Blogaholic
Reageren (0)

(F)Links

Nog een nieuwigheid op de wereldmarkt: de ‘wokecultuur’! Woke zijn betekent dat iemand bewust is van maatschappelijke ongelijkheid en hier verandering in probeert te brengen.

Het doel is nobel maar door alles tot in het extreme te willen gelijkschakelen, creëert men juist de ongelijkheid die men wil bestrijden.

Wij zeggen al jaren  ‘zwarten’, dus noemen we blanken in het vervolg ‘witten’!

Kijk, het papier waarop ik deze tekst schrijf is wit. Moest ik werkelijk wit zijn was ik ongetwijfeld al enkele uren geleden overleden.

Een gedicht of roman van een zwarte schrijver/schrijfster kan alleen worden vertaald door een andere zwarte omdat die er hetzelfde gevoel kan inleggen? En wat met al die zwarten uit die verschillende continenten - iemand uit Afrika of iemand uit Amerika heeft een heel andere achtergrond.

 De geschiedenis gaan we ineens ook maar herschrijven. De 18^de eeuwse koningen van Engeland moet nu in TV-series worden gespeeld door zwarte acteurs!

De slavernij in onze vroegere kolonies is absoluut af te keuren en volledig fout. Maar het is een nog grotere fout om onze geschiedenis te beoordelen aan de hand van de kennis en normen die we vandaag gebruiken.

Gelijkheid tussen mannen en vrouwen? Natuurlijk is dat de normaalste zaak van de wereld. Het is frappant dat het woke activisme zich druk maakt over een strijd die al gestreden is en in hun voordeel is beslecht. Het gaat beter dan ooit met de vrouwen-emancipatie, al blijven er natuurlijk steeds punten van verbetering mogelijk. Maar ook racisme is in liberale democratieën uitgebannen, al is er nog wel sociaal racisme, maar ook dat is minder dan vroeger.

Maar om een vrouw nu in de toekomst ‘een mens met een baarmoeder’ te gaan noemen lijkt me een brug te ver! Neutraliteit heeft zijn grenzen.

Ik bedenk plots dat ik misschien mijn steentje kan bijdragen aan dit maatschappelijk debat: een man noemen we in de toekomst ‘een mens die geen borstvoeding kan geven!’ Je kan onmogelijk ontkennen dat het een schitterend idee is van mijnentwege! 

 Wie luistert naar woke activisten bekruipt het gevoel dat we leven in een racistische, homofobe, transfobe, misogyne samenleving waar de witte man de grote boeman is. Huwelijken zijn volgens de wokers ‘georganiseerde verkrachtingen’.

De ‘witte man’ is de vijand!

 Wetenschap doet er niet toe bij de woke volgelingen. Hun gevoel is leidend, terwijl bij wetenschap feiten leidend zijn. Het leidend maken van gevoel is het opgeven van het streven naar objectieve wetenschappelijke kennis. Een voorbeeld: als het voor jou aanvoelt dat ‘1 + 1 = 3’,  maakt dat die uitspraak nog niet waar, toch niet volgens de wetenschappelijke en objectieve maatstaven.

Volgens de woke adepten is waar wat voor jou goed voelt, zolang het maar in overeenstemming is met hun woke ideologie. Wie zegt ‘voor mij voelt het wel goed om gescheiden wc’s te hebben’, die toont zich volgens woke logica onverdraagzaam!! Genderneutraal moeten we zijn, weet je wel.

 Deze redenering zet zich ook door in onze taal. Taalregels mogen volgens de (linkse) aanhangers in de papiermand. Je schrijft zoals je het aanvoelt.

 De Nederlandse cabaretier Arjen Lubach heeft een prachtig nummer geschreven waarin hij  keihard ingaat tegen de politieke correctheid van jonge studenten, met teksten als "Ik ben hetero dus het zit me niet mee, mijn beste vriendin die is dapper en gay", of: "En ben ik het niet eens met wat op college wordt gezegd, dan schreeuw ik 'vuile fascist' en dan ga ik weer weg".

Fantastisch toch.

 Een eerlijke en oprechte vraag in verband met relaties: een vrouw die een lesbische relatie heeft en zich laat ombouwen tot man, zit die naderhand nog altijd in een lesbische of eerder hetero relatie?

 De wokery  is een doorgeslagen en dolgedraaide vorm van tolerantie die in haar tegendeel is omgeslagen. Hun -heel soms terechte-  kritische bemerkingen zijn verworden tot dogma’s, met censuur van alles wat buiten hun kader valt.

Anti-racisme is verworden tot anti-wit racisme, feminisme is doorgeslagen tot mannenhaat. Onder het mom van tolerantie wordt de vrijheid van expressie ingemetseld in een kleine cel van dogmatisme waar tegengeluiden niet meer mogelijk zijn. Intolerantie ten top!

 ‘If you don’t want to be censored, don’t say the wrong things. It really is that simple.’

 Met die laatste quote van de wokers sluiten we naadloos aan bij de Belgische politiek.

Ook hier wordt kritiek op het beleid, op de maatschappij  tegenwoordig door enkele ministers al vlug weggezet als ‘haatspraak’.

Ik heb in het recent verleden al even het onderwerp ‘haatspraak’ aangehaald, maar ik wil hier toch nog even wat dieper op ingaan.

Wanneer een minister van justitie zegt dat hij haatspraak wil bestraffen dan begin ik me ernstig zorgen te maken. Wie bepaalt wat haatspraak is? Een minister? Een rechter?

Waarom zou je trouwens iemand niet mogen haten?

Ik haat bikers! Ik haat honden! Ik haat mijn rijke buurman! Ik haat mijn baas!

Ben ik nu strafbaar? Nee toch!?

Wanneer je mensen deze vrijheid van expressie ontneemt zal er ongetwijfeld een vorm van frustratie ontstaan. Frustratie die niet kan worden geuit, leidt tot nog grotere frustraties en  zal bij enkelingen de stoppen doen doorslaan.

Hoe komt het dat een figuur zoals Jurgen Conings zoveel sympathie opwekt? Dat hij voor sommigen zelfs een soort Robin Hood werd? Eén tegen allen!

Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid was die golf van sympathie een gevolg van de frustratie over het gevoerde beleid.  Waarbij de man in de straat het gevoel krijgt dat de politiek met hem geen rekening houdt.

 Of je nu akkoord bent of niet, het is een feit dat de man in de straat wil dat er een einde komt aan de niet aflatende instroom van migranten. Misschien moeten onze politici hun oor eens te luisteren leggen in de dorpscafés!

Volgens een recent bevolkingsonderzoek zou een overgrote meerderheid van de bevolking tegen een kernuitstap zijn. Toch gaat men hier in verder zonder ook maar in enige mate rekening te houden met de bevolking.

Na elke moord, steekpartij of  daad van homofobie vallen de ministers over elkaar heen op sociale media om als eerste straffe uitspraken te doen over het streng bestraffen van de daders. Waarna de mensen enkele dagen later moeten lezen dat niemand is aangehouden, dat de daders zijn vrijgelaten of er vanaf komen met een voorwaardelijke straf.

 Zullen we nog even doorgaan? Neen toch? Mijn punt zal wel duidelijk zijn.

 Je merkt trouwens op sociale media meer en meer de frustratie en hardheid in de discussies.

De links-rechts tegenstellingen worden alsmaar groter. Er is geen enkel Belgisch politicus die zich hierboven stelt. Er is ook geen enkel charismatisch politicus die vat heeft op de bevolking. Erger nog, de frustraties worden door sommige partijvoorzitters nog aangewakkerd. Vooral de partijen Groen en Vlaams Belang staan hierin op eenzame hoogte.

 Politiek is verworden tot het blussen of  het oppoken van brandjes.

Neem nu het Pfas-dossier. Het probleem is al 20 jaar gekend. Toch slaagt men er steeds weer in om het dossier te herleiden tot het probleem van één partij: de N-VA.

N-VA is blijkbaar de schrik van de traditionele unitaire partijen. Van het Vlaams Belang daarentegen hoeven ze geen schrik te hebben. U weet wel, het beruchte cordon sanitaire.

Wat mij trouwens nog  het meest ergert is dat onze media hier in meegaan. Er komt zelden of nooit kritiek op regeringspartijen.

Nu we het toch weer over de media hebben: herinnert u zich de heisa die ontstond in de zaak Bart De Pauw? Moord en brand werd er geschreeuwd. Halve en hele krantenpagina’s werden gevuld met alle mogelijke details.

Hoe groot is het contrast met de manier waarop Jan Fabre, voor ergere zaken, (niet) wordt aangepakt!

Wanneer je in het linkse plaatje past en je staat voor cultuur met een grote ‘C’, ben je blijkbaar onaantastbaar.

12-02-2024, 08:59 Geschreven door Blogaholic
Reageren (0)

Hierover wordt geen debat gevoerd

De iets ouderen ons zullen hem nog wel herinneren: de Mechelse Catechismus. In dat dunne boekje stond in 447 vragen en antwoorden alles beschreven wat een goed christen hoorde te weten. In de gemeentelijke jongensschool moesten we dan ook elke morgen een deeltje voordragen.

“Eerste les, vraag 4: Moeten alle mensen de christelijke leer kennen en onderhouden?

Antwoord: Alle mensen moeten de christelijke leer kennen en onderhouden, want dit is de wil van God: anders kunnen zij niet zalig worden, en zelfs niet oprecht gelukkig zijn in dit leven”

O wee als je aan de catechismus twijfelde en kritiek had! De hel werd dan je deel!

In deze eenentwintigste eeuw hebben we een nieuwe catechismus, namelijk het veranderende klimaat!

Niet geheel ten onrechte natuurlijk dat er veel aandacht is voor de opwarming van de aarde. Gevaarlijker is het dat er geen debat mogelijk is over deze problematiek. Er is een consensus bij een aantal wetenschappers over de mogelijke oorzaken, ernst en aanpak. Mensen die hier niet in meegaan worden opzijgezet als “klimaatontkenners”. Zij worden volledig genegeerd en op gelijke hoogte geplaatst met ontkenners van de Holocaust! Eén Belgisch politicus speelde zelfs met het idee om het ontkennen van de opwarming strafbaar te maken!

Vooraleer ik verder ga met mijn betoog wil ik toch eerst de betekenis van “weer” en “klimaat” verduidelijken. Ik merk meermaals het verschil tussen die twee termen niet echt duidelijk is.

Het weer is wat je waarneemt als je buiten komt. Het is een beschrijving van verschillende verschijnselen die je kan waarnemen en ondergaan op een bepaalde plaats en op een bepaald ogenblik. Het weer wordt bepaald door de temperatuur, neerslag, bewolking, wind, zon … Meteorologen kunnen het weer slechts voor korte periodes voorspellen, hoogstens enkele dagen op voorhand.

Het klimaat is een gemiddelde van de weersomstandigheden in een bepaald gebied, bekeken over een langere periode, minstens 30 tot 40 jaar. De positie van een plaats ten opzichte van de evenaar is een bepalende factor voor het klimaat, net als de nabijheid van de zee en de hoogteligging. Enkele dagen van extreme hitte tijdens de zomer of intense koude tijdens de winter hebben weinig invloed op het klimaat.

We kunnen in de benadering van het klimaatprobleem drie strekkingen onderscheiden.

Een eerste groep mensen die gewoon aannemen dat CO2 het grootste probleem is.

Een tweede groep die niet ontkent dat er sprake is van klimaatverandering maar die er van uit gaat dat dit een normaal proces is.

En last but not least een derde groep die gewoon ontkent dat er sprake is van een veranderend klimaat.

 Dat de zomers de laatste jaren warmer zijn geworden en de winters zachter, kan natuurlijk niemand ontkennen, maar zoals hierboven reeds aangehaald is het spijtig dat er niet kan gediscussieerd worden over oorzaak,  gevolg en remedie.

De aarde bestaat ongeveer 4,5 miljard jaar. Het eerste leven zou 3,5 miljard jaar geleden zijn ontstaan. De aarde heeft in al die tijd verschillende periodes van opwarming, droogte en koude gekend. Daarom ook dat niet weinig wetenschappers de consensus dat CO2 de oorzaak is van de opwarming bestrijden. Zij beweren dat de gedetailleerde gegevens waarover men pas sinds 140 jaar beschikt, onvoldoende bewijs zijn om CO2 als oorzaak van de opwarming aan te duiden.

 Ik ben een leek in deze materie, maar zoals ik vroeger niet alles wat in de catechismus stond zomaar voor waarheid aannam, zo stel ik me bij de klimaatproblematiek en de aanpak hiervan ook vragen.

In de jaren ’90 van de vorige eeuw waarschuwden klimaatexperten ons voor de snel aankomende afkoeling van de aarde! De laatste jaren hebben we volgens diezelfde experten dan weer met de opwarming van de aarde te maken.

 Waarom eens niet in de krantenarchieven duiken, vroeg ik me enkele weken geleden af. Misschien kon ik op die manier nagaan of er in het recente verleden nog melding werd gemaakt van extreme of veranderende weersomstandigheden.

En ja hoor, bij het ingeven van zoektermen zoals hitte, droogte, koude, bosbranden, orkanen, kreeg ik telkens honderden resultaten. Eigenlijk was dit resultaat onverhoopt en heb ik uren doorgebracht met het lezen van Belgische, Nederlandse en lokale kranten.

 Om te beginnen wil ik jullie een artikel uit de Leeuwardercourant van 28 juli 1847 zeker niet onthouden:

“Warme zomers.

Ziet hier de nauwkeurige lijst der Warme Zomers, die in Europa opgemerkt zijn, en waarvan de geschiedschrijvers spreken, te beginnen met de zevende eeuw onzer tijdrekening.

In 658 zijn de bronnen opgedroogd; 879 bij Worms, vallen de werklieden dood in de velden;1000 in Duitschland zijn de rivieren en bronnen opgedroogd, de visch verrot en dit bragt de pest voort.”

Zo worden in het artikel bijna 50 gebeurtenissen aangehaald om te eindigen met:

“in 1751 en 1753 stond de thermometer 37 en 38 graden; in 1802 was te Parijs de grootste hitte die er ooit opgemerkt  werd, sedert de ontdekking van den thermometer; de hitte klom tot 39 graden. In 1811 was de zomer zeer warm; in 1818 was hij ondraaglijk.. ........ Eindelijk heeft men te Parijs dit jaar 34 graden in den lommer, en bijna 40 graden in de zon en buiten de wind gehad, ……”

In 1931, 1934, 1936, 1937 kregen de Verenigde Staten af te rekenen met hittegolven en periodes van extreme droogte met gemeten temperaturen tot 115°F, (of 46° Celsius). Het gevolg van deze opeenvolgende hittegolven en extreme droogtes waren duizenden slachtoffers en mislukte oogsten.

Er moest door president Hoover een nationaal relanceplan worden afgekondigd voor de gezondheidszorg en de landbouw.

Ons land werd tussen de twee wereldoorlogen trouwens ook meermaals getroffen door periodes van extreme droogte waarbij zelf  rivieren droog kwamen te staan.

Nog een korte selectie uit krantenartikelen van na de tweede wereldoorlog die ik jullie niet wil onthouden:

Gazet van Antwerpen van 09 juli 1949: “Wordt Portugal een woestijn? De droogte wordt voor Portugal een ware ramp. Woensdag is te Colmbra 70 graden in de zon waargenomen. In die streek sterft het vee van de dorst. De arbeiders zijn verplicht hun werk te verlaten. De Modegorivier is geheel droog en enorme hoeveelheden vissen bedekken de bedding. Op de hoeven sterven bijna alle kippen en konijnen…….”

De Nederlandse krant “Het Vaderland” van 15 oktober 1959: “De Droogte is van grote invloed op de waterstand in zogenaamde regenrivieren. De Maas is daar een goed voorbeeld van. Bij het dorpje Stein staat de bedding van de Maas bijna droog. Er is op de Maas op het ogenblik dan ook bijna geen scheepvaart meer mogelijk, tenminste, waar het Limburg en een deel van Brabant betreft en de brede rivier is op sommige plaatsen veranderd in een ondiep beekje dat zich in de bijna uitgedroogde bedding een weg naar zee zoekt.”

Na raadpleging van de krantenarchieven vind ik het toch iets te simplistisch om de verhoogde hoeveelheid CO2 als grote boosdoener van de opwarming aan te duiden.

Als de opwarming daarentegen te wijten zou zijn aan een normale evolutie op onze aarde hebben we echter een nog groter probleem. In dat geval zullen we onze manier van leven moeten aanpassen. Wat met de landbouw, drinkwaterprobleem, mensen die zich moeten aanpassen aan de warmte?

Moest het onomstotelijk komen vast te staan dat de Co2 uitstoot wel degelijk de oorzaak is van de klimaatverandering, krijgen we te maken met een ander probleem. Hoe gaan wij landen als China en Indië die volop in een industriële revolutie zitten, kunnen vragen om hun uitstoot van Co2 te verminderen. Wat zou België hebben gedaan indien men 100 jaar geleden, tijdens onze industriële revolutie, had gevraagd om de koolmijnen te sluiten. De koolmijnen die hier de economie een boost hadden gegeven en vooral in de arme Zuiderkempen de werkloosheid drastisch hadden verminderd.

Waarom wordt kernenergie altijd betrokken bij de discussies over de opwarming? Kernenergie is tot op heden nog altijd de enige bron van energie met zero uitstoot van CO2. Waarom wil men kernenergie vervangen door fossiele brandstoffen zoals gas of hout of erger nog bruinkool die wel zorgen voor CO2 uitstoot?

In het geval van biomassacentrales wordt door deskundigen gediscussieerd over de duurzaamheid van bio-energie. Helpt het verbranden van hout tegen klimaatverandering? Of wordt de klimaatverandering hierdoor juist verergerd?

Bij het verbranden van hout komt namelijk in één keer alle CO2 vrij die in tientallen jaren is vastgelegd, zelfs meer dan bij de verbranding van steenkool voor dezelfde hoeveelheid energie. Deze CO2 draagt op korte termijn bij aan klimaatverandering, ook als er nieuwe bomen worden geplant. 

 De mensen die meegaan in het CO2-verhaal hebben het, zoals de volgelingen van de Mechelse Catechismus, eerder makkelijk. Wij gaan gewoon anders leven en door een aantal maatregelen te nemen kan de gemiddelde temperatuur op aarde volgens hen omlaag. Los van fossiele brandstoffen gaan de maatregelen die men wil invoeren ons echter enorm veel geld kosten. Geld dat de meeste mensen niet hebben. Hoe gaan mensen die krap bij kas zitten hun woning kunnen aanpassen aan de nieuwe normen voor isolatie en beglazing? Wie kan zich een elektrische auto veroorloven? Zelfs in het “rijke” westen zullen veel mensen dit financieel niet aankunnen.

Het moet duidelijk zijn dat over de klimaatverandering het laatste woord nog niet is gezegd!

12-02-2024, 08:54 Geschreven door Blogaholic
Reageren (0)