|
(F)Links
Nog een nieuwigheid op de wereldmarkt: de ‘wokecultuur’! Woke zijn betekent dat iemand bewust is van maatschappelijke ongelijkheid en hier verandering in probeert te brengen.
Het doel is nobel maar door alles tot in het extreme te willen gelijkschakelen, creëert men juist de ongelijkheid die men wil bestrijden.
Wij zeggen al jaren ‘zwarten’, dus noemen we blanken in het vervolg ‘witten’!
Kijk, het papier waarop ik deze tekst schrijf is wit. Moest ik werkelijk wit zijn was ik ongetwijfeld al enkele uren geleden overleden.
Een gedicht of roman van een zwarte schrijver/schrijfster kan alleen worden vertaald door een andere zwarte omdat die er hetzelfde gevoel kan inleggen? En wat met al die zwarten uit die verschillende continenten - iemand uit Afrika of iemand uit Amerika heeft een heel andere achtergrond.
De geschiedenis gaan we ineens ook maar herschrijven. De 18de eeuwse koningen van Engeland moet nu in TV-series worden gespeeld door zwarte acteurs!
De slavernij in onze vroegere kolonies is absoluut af te keuren en volledig fout. Maar het is een nog grotere fout om onze geschiedenis te beoordelen aan de hand van de kennis en normen die we vandaag gebruiken.
Gelijkheid tussen mannen en vrouwen? Natuurlijk is dat de normaalste zaak van de wereld. Het is frappant dat het woke activisme zich druk maakt over een strijd die al gestreden is en in hun voordeel is beslecht. Het gaat beter dan ooit met de vrouwen-emancipatie, al blijven er natuurlijk steeds punten van verbetering mogelijk. Maar ook racisme is in liberale democratieën uitgebannen, al is er nog wel sociaal racisme, maar ook dat is minder dan vroeger.
Maar om een vrouw nu in de toekomst ‘een mens met een baarmoeder’ te gaan noemen lijkt me een brug te ver! Neutraliteit heeft zijn grenzen.
Ik bedenk plots dat ik misschien mijn steentje kan bijdragen aan dit maatschappelijk debat: een man noemen we in de toekomst ‘een mens die geen borstvoeding kan geven!’ Je kan onmogelijk ontkennen dat het een schitterend idee is van mijnentwege!
Wie luistert naar woke activisten bekruipt het gevoel dat we leven in een racistische, homofobe, transfobe, misogyne samenleving waar de witte man de grote boeman is. Huwelijken zijn volgens de wokers ‘georganiseerde verkrachtingen’.
De ‘witte man’ is de vijand!
Wetenschap doet er niet toe bij de woke volgelingen. Hun gevoel is leidend, terwijl bij wetenschap feiten leidend zijn. Het leidend maken van gevoel is het opgeven van het streven naar objectieve wetenschappelijke kennis. Een voorbeeld: als het voor jou aanvoelt dat ‘1 + 1 = 3’, maakt dat die uitspraak nog niet waar, toch niet volgens de wetenschappelijke en objectieve maatstaven.
Volgens de woke adepten is waar wat voor jou goed voelt, zolang het maar in overeenstemming is met hun woke ideologie. Wie zegt ‘voor mij voelt het wel goed om gescheiden wc’s te hebben’, die toont zich volgens woke logica onverdraagzaam!! Genderneutraal moeten we zijn, weet je wel.
Deze redenering zet zich ook door in onze taal. Taalregels mogen volgens de (linkse) aanhangers in de papiermand. Je schrijft zoals je het aanvoelt.
De Nederlandse cabaretier Arjen Lubach heeft een prachtig nummer geschreven waarin hij keihard ingaat tegen de politieke correctheid van jonge studenten, met teksten als "Ik ben hetero dus het zit me niet mee, mijn beste vriendin die is dapper en gay", of: "En ben ik het niet eens met wat op college wordt gezegd, dan schreeuw ik 'vuile fascist' en dan ga ik weer weg".
Fantastisch toch.
Een eerlijke en oprechte vraag in verband met relaties: een vrouw die een lesbische relatie heeft en zich laat ombouwen tot man, zit die naderhand nog altijd in een lesbische of eerder hetero relatie?
De wokery is een doorgeslagen en dolgedraaide vorm van tolerantie die in haar tegendeel is omgeslagen. Hun -heel soms terechte- kritische bemerkingen zijn verworden tot dogma’s, met censuur van alles wat buiten hun kader valt.
Anti-racisme is verworden tot anti-wit racisme, feminisme is doorgeslagen tot mannenhaat. Onder het mom van tolerantie wordt de vrijheid van expressie ingemetseld in een kleine cel van dogmatisme waar tegengeluiden niet meer mogelijk zijn. Intolerantie ten top!
‘If you don’t want to be censored, don’t say the wrong things. It really is that simple.’
Met die laatste quote van de wokers sluiten we naadloos aan bij de Belgische politiek.
Ook hier wordt kritiek op het beleid, op de maatschappij tegenwoordig door enkele ministers al vlug weggezet als ‘haatspraak’.
Ik heb in het recent verleden al even het onderwerp ‘haatspraak’ aangehaald, maar ik wil hier toch nog even wat dieper op ingaan.
Wanneer een minister van justitie zegt dat hij haatspraak wil bestraffen dan begin ik me ernstig zorgen te maken. Wie bepaalt wat haatspraak is? Een minister? Een rechter?
Waarom zou je trouwens iemand niet mogen haten?
Ik haat bikers! Ik haat honden! Ik haat mijn rijke buurman! Ik haat mijn baas!
Ben ik nu strafbaar? Nee toch!?
Wanneer je mensen deze vrijheid van expressie ontneemt zal er ongetwijfeld een vorm van frustratie ontstaan. Frustratie die niet kan worden geuit, leidt tot nog grotere frustraties en zal bij enkelingen de stoppen doen doorslaan.
Hoe komt het dat een figuur zoals Jurgen Conings zoveel sympathie opwekt? Dat hij voor sommigen zelfs een soort Robin Hood werd? Eén tegen allen!
Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid was die golf van sympathie een gevolg van de frustratie over het gevoerde beleid. Waarbij de man in de straat het gevoel krijgt dat de politiek met hem geen rekening houdt.
Of je nu akkoord bent of niet, het is een feit dat de man in de straat wil dat er een einde komt aan de niet aflatende instroom van migranten. Misschien moeten onze politici hun oor eens te luisteren leggen in de dorpscafés!
Volgens een recent bevolkingsonderzoek zou een overgrote meerderheid van de bevolking tegen een kernuitstap zijn. Toch gaat men hier in verder zonder ook maar in enige mate rekening te houden met de bevolking.
Na elke moord, steekpartij of daad van homofobie vallen de ministers over elkaar heen op sociale media om als eerste straffe uitspraken te doen over het streng bestraffen van de daders. Waarna de mensen enkele dagen later moeten lezen dat niemand is aangehouden, dat de daders zijn vrijgelaten of er vanaf komen met een voorwaardelijke straf.
Zullen we nog even doorgaan? Neen toch? Mijn punt zal wel duidelijk zijn.
Je merkt trouwens op sociale media meer en meer de frustratie en hardheid in de discussies.
De links-rechts tegenstellingen worden alsmaar groter. Er is geen enkel Belgisch politicus die zich hierboven stelt. Er is ook geen enkel charismatisch politicus die vat heeft op de bevolking. Erger nog, de frustraties worden door sommige partijvoorzitters nog aangewakkerd. Vooral de partijen Groen en Vlaams Belang staan hierin op eenzame hoogte.
Politiek is verworden tot het blussen of het oppoken van brandjes.
Neem nu het Pfas-dossier. Het probleem is al 20 jaar gekend. Toch slaagt men er steeds weer in om het dossier te herleiden tot het probleem van één partij: de N-VA.
N-VA is blijkbaar de schrik van de traditionele unitaire partijen. Van het Vlaams Belang daarentegen hoeven ze geen schrik te hebben. U weet wel, het beruchte cordon sanitaire.
Wat mij trouwens nog het meest ergert is dat onze media hier in meegaan. Er komt zelden of nooit kritiek op regeringspartijen.
Nu we het toch weer over de media hebben: herinnert u zich de heisa die ontstond in de zaak Bart De Pauw? Moord en brand werd er geschreeuwd. Halve en hele krantenpagina’s werden gevuld met alle mogelijke details.
Hoe groot is het contrast met de manier waarop Jan Fabre, voor ergere zaken, (niet) wordt aangepakt!
Wanneer je in het linkse plaatje past en je staat voor cultuur met een grote ‘C’, ben je blijkbaar onaantastbaar.
|
