Tijdens een nationale staking, uitgeroepen door ABVV en ACV, gingen mijn gedachten  regelmatig uitnaar priester Daens. Hoe die man heeft moeten vechten voor gelijke rechten en een menswaardig bestaan voor de arbeiders in de Aalstse textielnijverheid!

Waarom ik op de nationale stakingsdag aan deze priester Daens moest denken? Wel de vakbonden willen nog altijd de schijn ophouden dat de Belgische arbeiders worden uitgebuit door de boze bedrijfsleiders. Hun riedeltje is al jaren hetzelfde: wij tegen de boze buitenwereld!

Natuurlijk zijn vakbonden nodig, daar kan en mag geen twijfel over bestaan. Wanneer ik, vanuit mijn eigen ervaring de werking van onze Belgische vakbonden vergelijk met bijvoorbeeld de Deense vakbonden, zie ik toch enorme verschillen.

In Denemarken werken de vakbonden samen met de bedrijfsleiding om de beste consensus te zoeken voor zowel het bedrijf als voor de werknemers. Een vakbondsleider kan er zijn vakbondsplunje afleggen en directielid worden van een privé- of staatsbedrijf. En zo kan hij evenzeer terugkeren naar zijn vakbond. Die wisselwerking brengt met zich dat ze perfect weten wat er leeft bij het bedrijf en op het terrein.

Toen ik enkele jaren geleden, in het kader van een nieuw project voor bpost, een bedrijfsbezoek bracht aan de Deense post kon ik, na een voorstelling van de werking van het postbedrijf, informeel babbelen met enkele directieleden. Eerlijk, die mensen waren nog steeds niet bekomen van het negativisme van een afvaardiging van Belgische vakbondsmensen die een half jaar eerder in Denemarken op bezoek waren geweest. Na een gedetailleerde uitleg over hun aanpak om in de toekomst het hoofd te kunnen bieden aan de talrijke uitdagingen waarvoor de Europese postbedrijven op dat ogenblik stonden (afschaffen monopolie van de nationale postbedrijven), gingen de enige opmerkingen van de syndicale afgevaardigden over het aantal werknemers dat zou ontslagen worden en hoeveel opslag de overblijvende werknemers zouden krijgen. Omdat de Deense directie dit meerjarenplan had opgemaakt in samenwerking met hun vakbonden hadden ze dit niet zien aankomen! Deze kleine anekdote om de mindset van onze vakbonden te duiden.

Altijd weer hetzelfde vijandverhaal. Dat bedrijven en werknemers elkaar kunnen versterken is nog niet doorgedrongen tot de vakbondstop.

Terug naar de nationale staking. Waarom deze staking? De vakbonden waren niet akkoord met de voorgestelde loonsverhoging. Dat veel bedrijven, door de coronacrisis, het laatste jaar amper winst hebben gemaakt gaat er bij onze vakbonden niet in. Loonsverhoging zal en moet er komen! Natuurlijk zijn er bedrijven die juist omwille van die crisis meer winst hebben gemaakt dan in een normaal jaar. Voor alle duidelijkheid, het gaat hier over een zeer kleine minderheid.

 Wat de vakbonden altijd weer vergeten is dat België een open economie heeft.

België is de meest open economie na Hongkong, Singapore en Ierland. In 2010 stond ons land wereldwijd nog op de zesde plaats. Deze rangschikking bestaat uit zestig landen.

Een open economie brengt ook mee dat het land sterk afhankelijk is van de economische ontwikkelingen in het buitenland.

Export is de levenslijn voor Vlaanderen.

Vlaanderen tekent alweer voor ruim 83% van de totale Belgische uitvoer. Wallonië klopt af op 14%, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest op 2%.

Tijdens de vorige regeerperiode, onder de leiding van Vlaams Minister-President Geert Bourgeois steeg de Vlaamse export met maar liefst 11,5% of bijna 34 (33,8)miljard euro.

Die open economie betekent evenwel dat de economische vooruitzichten voor ons land erg afhankelijk  zijn van globale ontwikkelingen. Hier komen we terug op het vakbondsverhaal. Doordat we zo gevoelig zijn voor buitenlandse economische ontwikkelingen moeten we, alvorens op de barricades te gaan staan voor loonsopslag, misschien best eerst kijken wat er in de landen rondom ons gebeurd. Wanneer het in de EU economisch minder goed gaat, zullen ook wij de volgende maanden of jaren  in de klappen delen. Daarom zou een ietwat behoedzamere opstelling van onze vakbonden aangewezen zijn.

Voeg daarbij ook nog de Brexit die onze uitvoer een serieuze  knauw heeft gegeven waarvan we  nog enkele jaren zullen moeten bekomen.

Door categoriek voor loonsopslag en stakingen te kiezen zouden de syndicaten onze economie enorme schade kunnen toebrengen. Vergeet trouwens ook niet dat een bedrijf naar een ander land verplaatsen, waar de looneisen minder streng zijn, in een vingerknip is gebeurd.

Daarom beste vakbondsmensen deze oproep: bekijk samen met de bedrijven wat mogelijk is. Stippel samen met die bedrijven onze en jullie toekomst uit!

Maak elkaar sterker!