Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
17-10-2015
't Leven is echt wel veel te kort!
Ik wil niet eens gaan slapen maar wakker blijven lukt mij niet er is nog zoveel te beleven en 't leven gaat al veel te vlug ik wil genieten van wat komen gaat dag en nacht en weken lang al was 't jaren aan één stuk ik wil niets missen, 'k wil het weten nieuwsgierig als ik ben gulzig dagdromen is wat ik wil in 't midden van de nacht als ik dood ben, heb ik tijd genoeg om te slapen en niets meer weten maar sterven wil ik zeker niet want de tijd die staat niet stil en er is nog zoveel te beleven 't leven is echt wel veel te kort!
Ik voel mij schuldig ongemakkelijk voor al die zieke vrienden ik ben oud genoeg om ziek te zijn en zij horen allen gezond te zijn 't is niet eerlijk 't is niet fijn zij hebben pijn maar ik voel mij fijn hopelijk heeft God een doel met mij zodat ik weet waarom niet ik maar zij wel zo lijden moeten.
De stilte in mijn hoofd klinkt luid en duidelijk zichtbaar voor iedereen wordt verkeerd begrepen. het draait en tolt zo in mijn hoofd het denken valt nooit stil ver weg zijn mijn gedachten dan wil ik niet veel praten. Het rommelt in mijn hoofd vol verhalen en gedachten ik lijk dan wel afwezig maar aanweziger was in nooit.
Zondagochtend ... 't is zonnig ... ik ben op weg naar de bakker met de hond, die schijnbaar goedgezind kwispelstaartend naast me loopt. We genieten beiden van de nazomerse warmte ... wat kan het leven toch heerlijk mooi en simpel zijn.
Bij de bakker aangekomen, is het zoals meestal 's zondags, aanschuiven tot buiten. Er ontspint zich een gesprek tussen enkele klanten over al die vreemdelingen en vluchtelingen (onderscheid moet er blijkbaar zijn). De toon is alles behalve begripvol of verdraagzaam. "Het zijn er veel te veel die komen profiteren van onze sociale zekerheid ... en wij maar inleveren ... dat kan toch niet hé meneer! Ik heb jaren betaald, en wat krijg ik er voor terug? En zij gaan er mee lopen! En als ge niet oppast, bestelen ze je nog terwijl je er zelf bijstaat. En de politie doet niets... ja! boetes schrijven, omdat je toevallig vijf minuutjes verkeerd geparkeerd staat."
Ondertussen bestellen ze brood, pistolekes en koffiekoeken ... en natuurlijk ook gebakjes voor straks bij de koffie...
Ik aanhoor heel het gesprek (en nog veel meer van dat), maar zeg niets ... waar is de tijd dat ik daar meteen een ware discussie zou beginnen ... bijna de boel op stelten zou zetten? ... Maar ja, een mens wordt wat ouder en wijzer en heeft geleerd dat het soms beter is gewoon te zwijgen ... of toch niet helemaal, want als ik mijn bestelling doe, kan ik het niet laten om de opmerking te laten vallen(die iedereen in de winkel kan horen) tegen het meisje achter de toog (die duidelijk van vreemde origine is) : "Och we leven aan de goede kant van de wereld, we kunnen er maar beter van profiteren ... doe er nog maar twee koffiekoekjes bij"
Het meisje glimlacht begrijpend, knipoogt naar me en kijkt eens geamuseerd naar de mensen in de winkel, die net niet-zo'n-vriendelijke commentaar hadden.
Ik ga op weg van de bakker naar huis, met de hond, die nog altijd goedgezind kwispelstaartend naast me loopt. Zondagochtend ... 't is zonnig ... We genieten beiden van de nazomerse warmte en een goed gevoel ... wat kan het leven toch heerlijk mooi en simpel zijn.
Heerlijk toch die najaarszon lekker warm in de tuin de laatste karweitjes doen we nog voor de herfst en de regen komt maaien, graven en wat snoeien buiten schilderen, meubels pimpen. Rustig werken in den hof ieder bezig met een klus apart, doch samen buiten zijn zalig genietend van de zon want die schijnt voor iedereen de herfst komt nog niet vandaag.
Het kleine geluk is groot in eenvoud de lach van een kind de glimlach van een buur de knuffel van je geliefde(n) Eén knuffel zijn veel woorden de glimlach van (h)erkenning het vertrouwen in die kinderlach want groot is de eenvoud in dat kleine geluk. Het geluk is groot in die kleine eenvoud door dat kind dat lacht de (h)erkenning van een buur en alle liefde in die ene knuffel.
Ik ben Bompapatje
