Aarde, water en lucht.
Volgens de oude kelten bestond de wereld in haar meest elementaire vorm uit drie elementen; aarde, water en lucht.
Vogels hadden de lucht, vissen het water en wij, de mensen deelden de aarde met de overige dieren.
Sommigen wisten met slimme truukjes een klein stukje van een ander element te veroveren.
Otters, in wezen landddieren, zijn in het water behendiger dan daar buiten.
Orca's, zeedieren, en dan nog maar sommigen schuiven met een rotgang het strand op om daar een lekkere sappige pinguin te verschalken om zich daarna door een gote golf weer mee terug te laten nemen naar hun eigen element, het water.
Meeuwen vliegen in de lucht en drijven op het water, op het land zijn ze wat onbeholpen.
Wij mensen zijn voor op het land.
We hebben ons wel truukjes eigen gemaakt om ook van de andere elementen iets mee te pikken.
Er is helemaal niets mis met mensen die water- of vliegangst hebben, zij hebben de truukjes niet niet geleerd, of vertrouwen het gewoon niet helemaal.
Mijn jongere broertje is een enorme waterrat, de jongste van mijn zussen ook trouwens.
Ik zelf ben dat niet, nooit geweest ook.
Nadat ik mijn watervrees grotendeels geforceerd overwonnen heb, heb ik ook zwemmen geleerd.
De badmeester in zwembad Ozebi (Utrecht) had het bij het schoolzwemmen na anderhalf jaar helemaal gehad met mij (+/- 10 jaar) en pleurde me gewoon in het diepe waar ik steeds maar niet in wilde.
Traumatisch, maar het werkte wel, ik kon vanaf dat moment zwemmen.
Niet dat ik het ooit echt leuk ben gaan vinden of zo, maar ik kan zwemmen, ik zink niet, ik duik zelfs af en toe.


Zaterdag 6 september 2003
Al maanden geleden heb ik me opgegeven om een team te coachen bij het vlotten bouwen van de wijkvereniging.
En waarom ook niet ? Ik kan goed knopen en ik kan zwemmen nietwaar ?
Voorts is het gewoon leuk om dat soort dingen te doen.
De leiding van een lokale scouting groep regelt de spelen van die dag, zorgt ook voor hout en touw en de reddingbrigade is ook van de partij, in het onwaarschijnlijke geval dat er iets misgaat is het noodzakelijk om een paar professionals op dat gebied er bij te hebben.
De teams worden ingedeeld.
Ik krijg zes jongens van een jaar of zeven, de jongste groep dus.
Op een stuk parkeerplaats van het kleine en leuke jachthaventje gaan we aan het werk.
In mijn team ben ik eigenlijk de enige die aan het vlot werkt, een blonde jongen die wat stottert helpt me, maar hij komt voor het aantrekken van de knopen toch wat kracht te kort.
De anderen gaan aan de slag met de vlag voor ons team, ook belangrijk en verantwoorlijk werk.
Zwetend als een postpaard leg in de laatste knopen die de banden aan het vlot moeten houden en even later zijn we klaar.
De jongens zijn haast niet in toom te houden.
Als het vlot even later in het haventje ligt gaan ze gillend en joelend aan boord.
Ik blijf nog wat aan de kant rondhangen, ik hou niet zo water weet je nog ?
Even later heb ik mezelf voldoende opgedraaid en ook ik ga te water.
Ik zwem naar het vlot en sla m'n benen er om heen.
Aan het touw dat over het water gespannen is trek ik ons een keer heen en weer over het haventje.
Goed ... vlot okee, stevig zat en voldoende drijfvermogen.
Ik ga er weer uit en we wachten verdere instructies af.
Eerste ronde: wie het snelst heen en weer de haven over vaart.
We gaan van start en overal wordt druk gepeddeld.
Bij ons hangen de peddels wel in het water, maar veel beweging is er verder niet.
Allicht niet, dit groepje jongens is zo vol van het drijven op “ hun” vlot dat er geen aandacht is voor het eigenlijke spel en bovendien missen ze de noodzakelijke coordinatie volkomen, wat ik ook probeer om ze “erbij” te houden.
Dit had ik al verwachten ik besluit vals te gaan spelen.
Ik laat me door het vlot zakken en hangend op het midden van het vlot zwem ik ons naar de overkant.
Da's een pittige klus.
Zeker als de overige, stevig peddelende teams bijgehouden moeten worden.
Ik zie haast sterretjes als we uiteindelijk terug zijn.
Bij het tweede spel heb ik het wat makkelijker.
Ik hoef niet te water, alleen moeten de jongens met het vlot, trekkend aan de gespannen kabel naar de overkant, daar moet ik er op, en eveneens trekkend aan de kabel weer terug.
Dat gaat redelijk gelukkig.
Dan een derde spel.
Allemaal te water en met een bal overgooiend, zwemmend de haven nog een keer op en neer.
Ik vind het geen goed plan.
Ik ben nog behoorlijk moe en loop nog met trillende benen van de eerdere inspanning.
Ik merk nog op tegen de spelleider dat ik eigenlijk helemaal geen goede zwemmer ben, maar voor er verder iets gezegt of gedaan kan worden moet ik even naar m'n team; een van de jongens heeft het koud gekregen en wil met kleren en al het water in.
Dat mag niet van mij; het is in zwembroek of helemaal niet.
Hij en nog een ander besluiten het er bij te laten, ook de ander trekt iets aan en zij doen deze ronde niet mee.
Hoeft ook helemaal niet, zij kunnen ons mooi aanmoedigen.
We gaan er op los en zwemmen zo hard mogelijk naar de overkant, de bal overspelend.
Op het keerpunt ben ik al bekaf, maar we moeten nog terug.
Na een aantal meters raak ik in de problemen.
Ik laat de jongens zo ver mogelijk vooruit zwemmen en gooi de bal zo hard mogelijk.
Dan hoef ik niet meer aan de bal te komen en kan ik rustig doorzwemmen.
Die truuk werkt en als torpedo's schieten ze op de andere kant af.
Ik kom haast niet meer vooruit en weet dat ik de overkant niet ga halen.
Ik besluit de zijkant van de haven te nemen, die is een stuk dichterbij, bovendien staat daar iemand met een soort van drijfding, als hij me dat toegooit komt het allemaal wel goed.
Ik ga op de zijkant af, veel bewegingen makend, maar nauwelijks meer zwemmend, om de een of andere reden lukt dat niet meer.
Ik roep naar de man met het drijfding en wenk naar hem, ik roep “ hee gooi dat ding eens, ik kan niet meer”.
Ik neem aan dat hij me niet verstaat want hij kijkt me vriendelijk aan, maar verroert geen vin.
Ik kijk om me heen, er was ook nog iemand in het water.
Hij helpt net een paar kinderen van een ander team het water uit en kijkt niet in mijn richting.
Van daaruit hoef ik niets te verwachten.
Omkijkend naar de waterfiets en de rubberboot zie ik dat ook zij druk zijn met andere dingen.
Ik krijg het benauwd.
Ik richt me weer tot de man op de kant, en probeer een wat meer primair signaal “Heeeeelp!”.
Hij blijft vriendelijk lachen, het voorwerp in zijn handen blijft waar het is.
Seconden verstrijken.
“Help me dan toch godverdomme ! Ik verzuip” roep ik, maar ik betwijfel of hij me verstaat want m'n bovengebit is bij het schreeuwen uit m'n mond gevallen.
Ik doe nog een halfslachtige poging om het ding te pakken, maar mijn lichaam gehoorzaamd niet meer.
Ik spartel alleen nog maar en ik voel dat ik ook mijn ademhaling niet meer onder controle heb.
“ Help me dan toch” jank ik nog een keer, maar mijn adem stokt.
Mijn lichaam weigert lucht los te laten en met volgezogen longen om zinken te voorkomen begint mijn gezichtsveld te vernauwen.
Tunnelvisie.
In het kleine rondje van mijn gezichtsveld staat de man op de kant vriendelijk naar me te lachen, de lifeline, de redding stevig in zijn handen geklemd.
Opzij is er een beweging, en ik zie Marco, de zwemmer op een meter of drie afstand.
Dan is er een moment tussenuit en wanneer ik me weer iets realiseer hang ik in de arm van Marco die me naar de trap toe sleept.
De kracht van zijn arm heeft waarschijnlijk wat lucht uit mijn longen gedrukt en ik adem weer een beetje.
Die zelfde kracht, plus de druk van het water beletten me nog steeds om fatsoenlijk adem te halen.
Ik probeer het uit te leggen, ik probeer mee te zwemmen, maar ik denk dat ik eerder tegen- dan meewerk.
Nog een keer gaat het licht uit, heel kort maar gelukkig.
Dan zijn we bij de trap.
Als mijn handen zich aan het staal vastgrijpen en ik mijn borst boven het water uit trek haal ik weer fatsoenlijk adem.
Even blijf ik hangen voor ik verder ga.
Ik denk er niet aan om Marco te bedanken, ik ben te druk met bijkomen.
Dus hierbij officieel: Hee Marco, bedankt man ... I owe you a big one !
Ik klim op de steiger, en word overgenomen door Astrid en Marja die me gelijk in beginnen te pakken met handdoeken, vesten en weet ik veel.
Heel lief en zorgzaam, maar ik ben nog verward en alleen de handdoek om m'n schouders is voldoende, de rest benauwd me , belemmert mijn bewegingen en roept haast weer paniek op.
Ik weet er onderuit te komen en loop naar een stoel, daar willen ze me weer inpakken, maar het idee aan warmte alleen al vliegt me naar m'n keel, en uiteindelijk hebben we een compromis als ik m'n vest op mn schoot heb liggen.
Ik ben flink licht in m'n hoofd, maar langzaam aan wordt het beter.
Na een poosje (geen idee hoe lang) moeten de vlotten uit elkaar gehaald worden.
De dames kijken bezorgd toe, maar ik voel me weer redelijk en help om de vlotten te demonteren.
Bij de prijsuitreiking blijken we tweede geworden te zijn.
Zaaalig, puur doorgestoken kaart, iedereen heeft gezien dat ik sjoemelde, maar dat mag nou eenmaal als het om kleine kinderen gaat.
Daarna de BBQ.
Zonder tanden ... die liggen ergens op de bodem van het haventje.
Ik beperk me wegens gebrek aan “bite” tot de salade, de stukjes fricandel, de gehakballetjes en schrans nog twee hamburgers naar binnen.
Dan naar huis.
Laat in de avond komt Marja nog even polshoogte nemen.
Lief van d'r.
Ze brengt wat zachte chocolaatjes mee, lekker !
Later is het bedtijd.
Maar ik kan de slaap niet vatten.
Mijn neus is nooit erg scheutig geweest met het doorlaten van lucht, alleen is de reaktie van mijn lichaam daarop anders dan anders.
Een aantal keren krijg ik een adrenaline-rush die me rechtop in bed zet.
Rond een uur of drie ben ik blijkbaar moe genoeg en ik slaap verder droomloos.
De dag er op (zondag, nu dus) voel ik me bedonderd.
Ik voel me onzeker en depressief, en heb voortdurend een lichte hoofdpijn.


Aarde, Water en Lucht.

• Aarde is om op te lopen.
  Als je moe wordt van het lopen dan stop je even. Je kunt dan blijven staan, je kunt even gaan zitten of liggen en in het ergste geval laat je je gewoon vallen.

• Lucht is voor in je longen.
  Je kunt er in vliegen, je kunt er in springen, maar het is toch in de eerste plaats bedoeld om adem te halen.

• Water is om te drinken.
  Je kunt er ook in zwemmen, maar als je moe wordt kun je niet even stoppen. De uitdrukking "zemmen of verzuipen" is een zeer letterlijke in deze zin.

Ik geloof dat ik het er toch nog eens goed over moet hebben met mezelf .......

06-09-2005, 21:22 geschreven door Caerwyn