|
Midden in de nacht word ik wakker.
Blijkbaar heb ik een vreemd geluid in huis waargenomen, want normaal word ik alleen wakker als ik naar het toilet moet, en dat moet ik niet, dus luister ik gespannen.
Het is die vreemde toestand van niet slapen, niet wakker zijn, maar wel alert.
Mijn vrouw ligt zachtjes te snurken.
Dan hoor ik het weer, een reeks hele hoge trillende fluittoontjes, maar het is niet binnen, het is buiten.
Ik draai slaapdronken mn bed uit en kijk door het raam.
In mn tuin, aan de rand van de vijver zie ik een paar duistere figuren.
Dat gaat dus niet gebeuren he, de meeste van mn goudvissen zijn al opgevreten door reigers en katten, en deze laatste twee gaan dus niet gejat worden.
Ik schiet mn dunne nylon kamerjas aan, die zal me niet hinderen bij mn bewegingen, en onderaan de trap graai ik mn jachtmes mee, 18 cm tot aan de stootplaat, ns zien hoe dapper deze vissendieven zijn als ze voor de keuze komen te staan.
De donkere figuren zijn er nog als ik zo stil mogelijk de sleutel van de tuindeur omdraai.
Juist voor ik de deur opendoe valt het me op dat de poort achterin de tuin dicht is.
Ik moet dus niet al te snel naar voren springen, ik geef ze liever de kans om er vandoor te gaan in plaats van een directe confrontatie waarbij ik vrijwel zeker het mes zal moeten gebruiken.
Ik zwaai de deur open, blijf in de opening staan, en roep "Hee, wat mot dat?".
Een schaduw blijft voorovergebogen over de vijver staan, de andere richt zich op.
Wel een grote zeg, en dat vind ik niet snel met mn bijna twee meter lengte.
Het blijft zich uitrollen tot wel zeker twee koppen boven me en draait zich naar mij toe.
Ik verstevig mn greep op het mes, dus zou wel eens mis kunnen gaan.
Er wordt echter geen gelaat zichtbaar, het blijft een donker en vormeloos geheel.
Zonder dat er stappen zichtbaar zijn begint het me traag te naderen.
Gezicht of geen gezicht, ik sta hier om huis en haard te beschermen, en als ie te dichtbij komt...
Ik zeg "wegwezen of je hebt een probleem makker".
De schaduw komt dichterbij, groot, dreigend, en op het laatste moment steek ik nog een hand op, "stop of ik gebruik geweld", maar de schaduw blijft naderen.
Ik kan niet anders, begrijp dat ik een d'r op of d'r onder situatie zit, en stoot toe, met flinke kracht, want de eerste klap is een daalder waard.
Ik tuimel voorover, nergens door tegengehouden, en juist voor ik de grond raak bevind de schaduw zich helemaal om me heen, verdicht zich, en breekt mn val.
Het mes glijdt uit mn hand, ondanks dat ik het stevig vasthou, maar ook dat raakt de grond niet gelijk, ook dat komt netjes en zachtjes neer.
Trillende fluittoontjes, zacht, maar goed hoorbaar, dan een spoor van een stem, niet hoorbaar, maar waarneembaar.
[Rustig maar, we willen je geen kwaad doen, we wilden alleen even met je vissen praten.]
Ik snap er geen moer van, dit klopt allemaal niet en ik neem een afwachtende houding aan.
[Je had ons helemaal niet moeten zien, hoe kan het dat je ons ziet?]
"Euuhh, je bent nogal groot en donker" zeg ik voorzichtig.
Ik hoor: [De vissen zien ons ook] vanaf de rand van de vijver waar de tweede schaduw nog steeds overheen staat.
[Niet meer bang zijn hoor,] fluistert het zacht, [we doen je echt niets].
Ik zit nog met mn kont op de koude harde grindtegels en de twee schaduwen staan blijkbaar rechtop voor me.
[Wil je iets van ons zien mischien? dan hoef je niet bang meer te zijn] er klinkt een toon van bezorgdheid in.
Mijn nieuwsgierigheid wint het van m'n angst en ik accepteer het aanbod.
Beide schaduwen lijken in elkaar over te vloeien, en wikkelen zich om me heen, zacht, me nauwelijks aanrakend.
Als ook mn gezicht bedekt is voel ik een beweging, meer beweging, ik kan de beweging niet thuisbrengen.
Na enige ogenblikken neemt de beweging af, wikkelt de schaduw weer af, en kan ik weer om me heen kijken.
Ik bevind me op een vloer, kunststof zo te zien, in een matig verlichte ruimte.
De wolk-achtige schaduwen transformeren en nemen een vastere vorm aan.
"Zichtbaarder kunnen ons niet maken, dat lukt gewoon niet" zegt een heldere stem die manlijk nog vrouwlijk is.
Ze leggen uit wat er gebeurd.
Ze komen van heel erg ver, zijn niet gebaseerd op vaste materie, zo als wij, en reizen het heelal rond om informatie in te winnen.
Alle soorten informatie, dat is de zin van hun bestaan.
Ze vertellen wat over levensvormen die op de onze lijken, en over soorten die dat juist helemaal niet doen, daarbij vervallen ze nogal eens in volkomen onbegrijpelijke woorden.
Achter me is een soort van panorama-wand, die biedt een mooi uitzicht op de aarde, net over het randje van de maan heen.
Dat is waar ze zich gedurende het onderzoek van de aarde verbergen, aan de donkere kant van de maan.
We praten over het weer, staatsvormen en politiek, oorlogen en geweld, allerlijk vormen van techniek, maar ook over liefde en opoffering.
Met name dat laatste lijkt ze in verwarring te brengen, ze kunnen het niet rijmen, geen plaats geven, wapens, oorlogen, rebellen, dood en verderf, en tegelijkertijd liefde en alles wat daarmee samenhangt?
Ik vertel ze over zowel "de bom" op Hiroshima als over de geboorte van mn eerste kind, en wat dat met me deed.
Zij vertellen dat de aarde tamelijk uniek is, zeker door de enorme tegenstellingen, en van dat vreemde ruilmiddel "geld" en van economie en budgetten snappen ze echt weinig.
"Een vreemd en volkomen overbodig fenomeen" vind de een, "Het verklaart wel wat van die rare oorlogen en zo", merkt de ander op.
Ze hebben enorme pret als ik vertel hoe wij de ruimte in gaan, maar ze zijn onder de indruk van de korte tijd waarin we dat voor elkaar gekregen hebben.
Na wat korte opmerkingen over DNA en dergelijke willen ze graag wat haren en wat speeksel hebben, wat ik vlot af sta natuurlijk.
Kortom, het is best gezellig samen met deze wezens.
Zeker als ze gewaarwordingen gaan projecteren over andere beschavingen.
Andere beschavingen ? Laten we zeggen: beschavingen, want vergeleken bij de rest zijn wij wel enorme barbaren.
Maar de wezens wuiven deze zelfkritiek weg, ze oordelen niet, en vinden dat we het volste recht hebben om te zijn wat we zijn.
Na enige tijd, hoelang ? uren ? geen idee, is het blijbaar voldoende geweest.
Ik word weer omwikkeld door de donkere wolk en even laten sta ik weer in mn tuin.
De schaduw verdwijnt sneller dan ik kan volgen, ik pak mn mes op, sluit de deur, ga de slaapkamer weer in.
Er zijn volgens de klok vijf minuten verstreken sinds ik wakker werd.
Vanuit het raam kijk ik naar de maan, maar er is niets te zien natuurlijk.
Ik kruip zachtjes mn bed weer in, mn vrouw snurkt nog steeds zachtjes.
Morgen is het zaterdag, ik hoef er lekker niet vroeg uit.
06-11-2005, 12:39 geschreven door Caerwyn
|
