Het volgende komt uit mijn vakantiedagboek van 2003, Normandië

zondag 24 aug. 03

Zeer bijzondere dag vandaag.
We gingen eerst naar de kazematten in Longue s/m aan het randje van Omaha beach, daarna door naar de amerikaanse begraafplaats midden in Omaha beach.

Jeroen en ik lijken op elkaar wat sommige dingen betreft.
Hier rondlopend realiseerden we ons dat hier vele jonge jongens het leven gelaten hebben om Europa vrij te krijgen.
Dit was het strand waar ze er niet doorkwamen, hier was het kleiduiven schieten voor de Nazi's en bij bosjes werden jonge jongens hier als dolle honden afgeslacht.
Als Jeroen en ik op een klip zitten en naar de branding kijken zien we de lijken drijven, de overlevenden zich achter hun dode strijdmakkers verbergen tegen het vijandelijke mitrailleurvuur, we voelen de wanhoop van de stervenden.
Terwijl de meiden even wat afstand nemen zitten hij en ik tegen elkaar aan, de sfeer van bijna 60 jaar geleden op ons in laten werken.
we lopen terug naar de auto en ik snotter ... Jeroen ook, hij slaat een arm om me heen en we steunen elkaar.
In de auto snuit ik mn neus even flink, de zonebril heeft mn natte ogen hopelijk verdoezeld.

We gaan door naar Colleville, het hart van Omaha Beach, de begraafplaats.
We zien de enorme rijen kruisen, we realiseren ons dat onder elk kruis een jonge jongen ligt, een broer, een vader, een zoon.
Jeroen merkt op dat je puur uit haat zo weer een oorlog zou kunnen beginnen, maar ik kalmeer hem en kanaliseer zijn gedachten.
Ik praat langzaam en met onderbrekingen anders hou ik mn stem niet onder controle.
Hier is geen ruimte voor haat meer, hooguit verbazing dat de mensheid nog steeds in staat is om weer ten strijde te trekken, ondanks al deze graven.
Kun je een oorlog winnen ?
Nee, niemand kan ooit welke oorlog dan ook winnen.
Oorlog kent alleen verliezers ... hier liggen er bijna 10.000.
En dat is alleen maar van deze slag.
Volgens de folder is er een nog veel groter massagraf, daar liggen 250.000 duitsers.
Nee, even geen gezeik over nazi's nu, de meeste van die arme drommels werden evengoed alleen maar gestuurt, terwijl ze kansloos waren, eigenlijk vanaf het begin, maar in het specifieke Normandische geval zeer zeker, hun contra-offensief was een farce, dat ook enorme aantallen zinloze doden gekost heeft.
En vergeet nooit dat de werkelijke nazi's slechts een brullende minderheid waren in het volkomen failliete Duitsland.
Feit blijft dat we hier temidden van de bijna 10.000 doden zitten die gevallen zijn om Europa te bevrijden van de nazi's.
Waren de motieven van de gealliëerde leiders wel zuiver? Of lag er een economische of andere verborgen reden aan ten grondslag ? geen idee, en het intereseert me ook eigenlijk geen reet.
Dood is dood, om welke reden dan ook.
Als Jeroen bij het monument om de vertaling van een insciptie vraagt is hij niet ongeduldig als ook die er met horten en stoten uitkomt, en weer lopen we tegen elkaar aan, elkaar steunend en de tranen wegslikkend.
Overdreven reaktie ?
Wellicht, maar we voelden het beiden zo.
En dan nog, wie heeft het recht om welke reaktie dan ook overdreven te noemen als het gaat om deze situatie, bijna 10.000 doden in twee dagen, alleen al op dit stukje strand, reden genoeg voor mij en voor Jeroen om een traantje bij weg te pinken.
Een klein offer voor zoveel menselijk leed.
Terug in de auto snuit ik maar weer mn neus eens.

We rijden terug richting huis en onderweg kopen we nog een rokje voor Marjolein.
De Gendarme die ons twee euro afhandig maakt voor een parkeerplaatsje is best aardig volgens mij.
Later help ik een winkelier nog om de wegwaaiende negotie in veiligheid te brengen; er is een zeer stevige wind opgestoken.
We gaan terug, eten, en hangen met zn allen nog even rond in de kantine.
Daarna is het weer bedtijd.
Trussies .......

25-06-2005, 09:58 geschreven door Caerwyn

Ik ben al regelmatig vlaamse woorden tegengekomen die ik niet direct plaatsen kon.
Over het algemeen is het voor een nederlander toch wel goed te volgen.
Maar dan blijkt het ineens dat als je in Antwerpen komt, je met nog veel meer woorden te maken kan krijgen die je echt op moet zoeken.

Als je in Antwerpen een nieuw pak koopt mag je best vragen of het neuke bij de prijs in zit.
En als het pak niet goed vermaakt is spreekt men van geneuk.
Dan kun je de verkoper een sjamfoeter noemen.
Als hij je dan een febbekak noemt wordt je het waarschijnlijk niet eens.
Maar als hij toegeeft iets verkeerd gedaan te hebben en begint met "ik docht" val hem dan in de rede en zeg: "ge moet niet dochteren, ge moet zeunen".
Hij kan zich ook van de domme houden en consjuus zeggen dat het pak wel goed past.
Trap je daar in, en stap je in je nieuwe slechte pak naar buiten, wees dan niet verbaasd als iemand opmerkt "Ge hebt camelot in uw pollen laten stoppen!".
Ze zouden je in je slechte pak ook nog een bietewkiet kunnen noemen.
Spring dan niet van alteratie van de blauwe steen, maar raak eens lekker aangevesen en ga daarna die absjaar nog eens opzoeken en eis je geld terug of zeg dat het vermaken oepternief gedaan moet worden.
Reageer niet op zijn rattamtut van overkropt zitten, en zeg 'm: "Ik zal u sebiet eens 'n saluatie geven dat uw tanden bedot spelen in uwen buik!".
Het kan noodzakelijk zijn hiervoor één of meer bassengwerkers mee te nemen
Als je dan uiteindelijk je zin hebt kun je thuis tevreden je blaaikes dicht laten vallen.

21-06-2005, 20:44 geschreven door Caerwyn

Het is mooi weer, de zon schijnt, ik heb alles wat mn hartje begeert, (nou ja, bijna alles).
Al twee dagen gebarbequeued, koelkast vol bier, sommige buren die in het verleden nogal eens luidruchtig waren hoor je niet.
De vis in de vijver bietst om voer en krijgt het.
Het konijn hangt weinig geestdriftig in zn hok.
De plantjes krijgen water uit de grote gieter, hebben ze wel nodig met dit weer.
Vandaag even op een terrasje gehangen, lekker een paar Hoegaards wit naar binnen gewerkt.
Vanavond nog even een rondje wezen wandelen.
Ik ben pas nog onderzocht, ik ben zo gezond als en vis, hart goed, bloeddruk okee, longen in onverwacht goede staat.
Mn vrouw is lief, mn kinderen ook.
Ik mag me een gelukkig mens prijzen.

Maar ben ik dat ook?

Als ik hoor dat er zwembaden gesloten worden wegens wangedrag van de bezoekers ben ik niet zo blij.
Pas nog zag ik op televisie hoe motoragenten een opleiding kregen om ambulances door het verkeer heen te loodsen.
"Niets mis mee" zou je zeggen, maar eigenlijk is daar alles mis mee.
Een jaar of 30 geleden was een ambulance nog heilig, als die er aan kwam met de lichten aan ging iedereen domweg aan de kant, stoep op, perken in, van de weg af, dat ding moet er door, levens redden en zo.
Nu kan de ambulancechauffeur "het vingertje" krijgen, en blijkbaar is de alleen de angst voor een bekeuring nog een reden om uit de weg te gaan.
Niet zo lang geleden maakte in een automobilist er nog op opmerkzaam dat een van z'n remlichten het niet deed.
Hij bedankte me niet maar schold me de huid vol.

Wat is er toch aan de hand?

Het zal het grenzeloze egoïsme wel wezen waar onze westerse maatschappij van te lijden heeft.
Iemand heeft geroepen dat we in het "IK" tijdperk leven.
En onder dat zelfde motto zie ik ouders die hun kinderen niet meer opvoeden.
"ze moeten hun eigen weg vinden" wordt er dan gezegt.
En als ze lastig of opstandig zijn noemen we het ADHD en worden die kinderen volgepropt met Ritalin.
Want opvoeden kost veel te veel tijd, dan kom je niet aan je zelf of aan je carriëre toe.

Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat elke generatie als verdoemd beschouwd werd door de generatie daarvoor, en uiteindelijk viel het best mee, ook "wij" zijn uiteindelijk nette burgers geworden, met verantwoordelijkheidsgevoel en dat soort dingen.

Maar ik neem het zekere voor het onzekere, ik doe wél aan opvoeding, en volgens mijn kinderen doe ik dat niet eens zo slecht.
En in die tussentijd voer ik de vis, geef de plantjes water etc.
En ben ik stiekum lekker toch gelukkig...

20-06-2005, 23:14 geschreven door Caerwyn