Nog steeds Tunesië .....

Het haarverven heeft een prachtig effect gehad, mooi zeer donkerrood/bruin haar, met een diepe, haast geheimzinnige glans.
Verder is er weer leven in de brouwerij.
We hebben al een paar keer bezoek gehad van twee engelse jongens van Sunscreen Holydays.
Ze controleren overal hotels, het eten, het personeel, de keukens en de accomodatie.
Tevens geven ze adviezen aan de diverse mensen, ze werken voor Sunscreen, maar ze geven iedereen advies als dat gevraagd wordt.
Een grote bolle, die doet meestal het woord, en John, een magere die een stuk minder spraakzaam is.
Ze verblijven in het hotel tegenover ons, maar hun oficieuze spreekuur houden ze bij ons, want in ons hotel zijn de faciliteiten beter.
Obeit, één van de neven van de tunesische familie mag die bolle niet, Obeit is (zelf ook) een dikzak, van een jaar of 19, maar beslist niet achterlijk, ik hou zijn opmerking in mn achterhoofd.
Op een dag zit de nederlandse tunesier en een paar van de neven bij ons op het zonneterras.
Ik biedt ze iets te drinken aan, even aarzelen ze, ze kijken naar de oudste, heel even maar, en vrijwel onmerkbaar geeft hij een knikje, dan accepteren ze mijn aanbod.
Natuurlijk wil ik graag weten hoe dat zit.
Niet erg ingewikkeld hoor, ze zijn nog niet meerderjarig, en mogen dus niet zelf bepalen of er alcohol gedronken (of zxelfs maar gerookt) wordt, daar moet het oudste aanwezige familielid eerst toestemming voor geven.
Kom dat in west-europa maar eens vertellen.

Op een dag brengt een van de neven een prachtige volautomatische camera mee, een peperdure Minolta, laatste model.
Hij is van weer een ander familielid, maar hun engels is niet zo goed dat ze de gebruiksaanwijzing snappen.
Ik lees het door, vertel wat wat is, demonstreer het, en weet me verzekert van een vriend op een belangrijke plaats
Het toestel is van de lijfarts van Habib Bourgiba, de dictator zelf.
Bourgiba is er al een poosje slecht aan toe, maar leeft nog, en regeert nog met ijzeren vuist.

Obeit is twee dagen zoek geweest, niemand wist waar hij was.
Het bleek later dat hij door een naburig dorp was gereden, daar was even tevoren net zo'n motor gestolen als hij had, "dus" was hij opgepakt en in het gevang gegooid.
Pas nadat de familie hem miste en op zoek ging vonden ze hem, hij was onschuldig en kon aantonen dat de motor van hemzelf was, en niet gestolen, maar justitie werkt nou eenmaal anders daar dan in Nederland (of België).
Daarover pratend kwam ook het geval met de kortaangebonden amsterdammer ter sprake.
De "dader" van het kontgrijpen is goed weggekomen met alleen een flinke kaakstoot, als hij in plaats daarvan de politie had geroepen had de man zondermeer drie weken de bajes ingegaan, toeristen brengen geld binnen en worden "dus" beschermd, daar doen ze verder niet moeilijk over.
We trekken veel op met twee mollige zusjes, uit Hilversum, de tunesiërs vind dat prachtig.
Op een zeker moement wordt ik aangesproken: wat ik nou met drie vrouwen moet, ik kan er vast wel één of twee missen, en de vergoeding zal zelfs naar europese maatstaven goed te noemen zijn, als we doorlopen roept de man mij zijn uiterste bod nog na: 50 kamelen !
We trekken ook nog steeds met de tunesische familie op, het zijn duidelijk mensen die iets te zeggen hebben in dit dorp, en ook daarbuiten.
Het blijkt dat we illegaal rondgetoerd hebben in de baai, maar de politie laat het wel uit hun hoofd om de Zodiac van deze familie aan te houden.
De geschiedenislessen zijn ook leuk.
De afgevaardigde van de reisorganisatie wil ons laten geloven dat Hammamed, de naam van het plaatsje, "warme bron" betekent, maar de tunesiërs lachen dat weg.
Hamma was ooit een rotzak die het hier voor het zeggen had, die is een kopje kleiner gemaakt, en het woord voor dood is med, Hammamed is dus Hamma dood.
Maar ja, dat klinkt zo bloeddorstig.

Dat is het al weer de laatste avond, morgen om een uur of twaalf zal de bus ons weer komen halen voor de moordend hete reis naar Monastir, het vliegveld van Tunis.
Net na het eten zitten we met een bakkie koffie in de foyer als ineens John, de wat stille knul van Sunscreen Holidays schichtig om zich heen kijkend zich bij ons viertjes voegt.
Hij is overduidelijk op van de zenuwen en struikelt over z'n woorden.
Hij bekent dat ze niet voor enige organisatie werken, het zijn fraudeurs, hotelratten, die handig misbruik maken van de bange hoteleigenaren die allemaal wel wat te verbergen hebben.
Maar toen ze aan de reis begonnen wist hij dat niet, dat bleek pas later.
Maar de bolle had wel zijn geld en paspoort afgenomen, en had m beloofd dat de volgende stop sicillië zou zijn als hij z'n mond open durfde te doen.
Maar hij wilde niet meer, was doodsbang voor jaren in een stinkende arabische cel, maar ook doodsbang voor "de bolle" die beslist voor niets terugdeinsde.
De bolle hoeft alleen maar tegen een politieagent op te merken dat hij hash te koop heeft aangeboden, en de cel is voor hem, tegen de tijd dat iemand werkelijk wil weten of hij het nou echt gedaan heeft of niet, zijn we maanden verder, ook daar doen ze in Tunesië niet zo moeilijk over.
... Of we raad weten.
De Hilversumse zusjes en mijn vrouw zien er bleek van.
Ik denk na, en kom met een plan.
We zetten je op een taxi naar Tunis, daar stap je over in een lokale taxi, en je laat je naar het britse consulaat brengen, daar hang je het volgende verhaal op:
Ik ben liftend en werkend hier terecht gekomen, gisteren dronken op het strand in slaap gevallen, en zonder geld of paspoort wakker geworden, geld geleend van toeristen voor de taxi.
Zij zullen zorgen voor een tijdelijk reisdocument, en pas in Engeland ga je naar de politie en vertel je het hele verhaal.
Waar het om gaat is dat je op britse bodem komt, weg uit Tunesië dus.
Waterdicht toch ?
John snapt het niet helemaal, -waarom overstappen op een lokale taxi ?
Omdat elke lokale taxicauffeur het britse consulaat weet te vinden.
We becijferen dat hij met 100 gulden ruim bij het consulaat kan komen.
We doen het als volgt:
De bolle slaapt altijd lang uit, (slaapt nu ook).
Morgenochtend om 8:00 is John hier, we zorgen dat de taxi voor m klaarstaat, taxi in, geld mee en wegwezen, en met een beetje bof zit hij in het consulaat voor de bolle wakker wordt.
-Ja maar jullie dan ?  als hij er achter komt dat jullie iets met mn verdwijning te maken hebben zal hij zn wraak op jullie uitvoeren.
Dat denk ik ook wel, dus zorgen we ervoor dat hij dat niet te weten komt he ?
Plan klaar, John weg.
- en als hij ons nou besodemietert en ons in de maling neemt, puur voor het taxigeld?
Dan heeft hij ons toch een spannende avond en een mooi verhaal bezorgt, en da's ook wat waard.
Ik neem het voor de zekerheid nog even op met de tunesiër.
Die begrijpt, verdwijnt, en komt vlak voor bedtijd terug met een envelop.
Als we in de problemen komen moeten we de brief daarin gebruiken, maar het is geen vrijgeleide, dus oppassen blijft een noodzaak.
Oh, en we doen er goed aan de brief te vernietigen zo snel we Tunesië uit zijn, buiten Tunesië doet de inhoud beslist meer kwaad dan goed.
(slik)
Bedtijd.

De volgende ochtend om even voor acht is de taxi er, en John steekt met een asgrauw gezicht de straat over, de jongen is echt helemaal op.
De chauffeur heeft zn instructies al en als we John het geld geven geeft hij mij nog een bosje papieren in mn handen, en een papiertje met een naam, adres en telefoonnummer er op, van zn broer, of we daar de papieren (soort van bewijsmateriaal) naar toe willen sturen en hem willen waarschuwen.
We zijn opgelucht als de taxi de straat uit stuift.
We zijn minder opgelucht als rond een uur of half tien de bolle aan komt slenteren.
Zijn ogen schieten heen en weer, of we John gezien hebben.
De meiden schrikken zich rot, dus neem ik snel het woord:  Jazeker ! Gisteravond hebben we hem even voorbij zien komen, hoezo eigenlijk ? (hij moet praten, niet ik ....)
- John is er niet, en en ik weet niet waar ie zit.
Ik lach (komt mijn lach geloofwaardig over?) Zittie niet gewoon op de wc ? gisteravond zag ie er wat pips uit.
-Hoe laat gisteravond ?
Ik geef hem de precieze tijd dat hij binnenkwam.
Dat lijkt acceptabel voor het moment, en de bolle gaat nog even kijken of John ergens anders uithangt.
Als hij weg is zuchten de meiden diep, alsof ze al die tijd hun adem hebben ingehouden.
Een uurtje later verschijnt de bolle weer, ik stap gelijk op hem af, (weg bij de nerveuze meiden) "en ? zattie te poepen?" vraag ik hem vrolijk.
-Nee, ik maak me zorgen ...(ja, dat zal wel, vuile laaienlichter).
-Ik ben bang dat hij er vandoor is...(daar kun je donder op zeggen klojo)
Joh ! zou het ?  Dat kan ik niet echt geloven, daar lijkt ie me veel te serieus voor ! (hij zit al in Tunis, naaana nanaaaaana!)
Die is zo weer terug joh ! (zeg maar dag met je handje, lamlul).
De bolle kijkt nijdig in het rond en treuzelt nog wat.
Hmm, als ik m nog zie vertel ik m wel dat je m zoekt (op je bolle ogen!)
Hij wordt weer even amicaal, hoe laat vertrekt jullie vlucht ? (alarmbelletje!)
Even over drieën (lieg ik overtuigend, tegen die tijd zitten we al lang op 12 Km hoogte.)
-Waarom worden jullie dan al om twaalf uur opgehaald? (getverdemme!)
Omdat we langs tig hotels zullen moeten, net als op de heenweg. (pffffff)
-Ik ga nog even zoeken. (ja rot maar op).
Hee, zien we je nog voor we vertrekken? (ik hoop van niet)
-Ik betwijfel het (mooi zo)
We gaan nog een bakkie doen, tot ziens, en succes met die maffe John !
-Ja, dank je Byeeeeee !  (zak in de stront klootzak)

We reizen af, geen gillende sirenes achter ons.
We wachten pijnlijk lang in de vertrekhal, maar de zwaarbewapende beveiliging geeft ons geen tweede blik.
De tunesische brief en het bundeltje van John branden in mn zak.
Dan is het zo ver, we gaan aan boord.
Deuren dicht, acceleratie, en los zijn we.
We slaken een zucht van verlichting, en als de kust uit zicht is ga ik naar het toilet.
De tunesische brief gaat in zeer kleine stukjes de pot in, ik zorg er voor steeds midden door de handgeschreven tekst te scheuren, wel jammer dat ik nooit zal weten wat er in gestaan heeft.
---
Eenmaal thuis bel ik de broer van John en leg hem de situatie uit.
Hij bedankt ons uitvoerig en zal aktie ondernemen.
Hij vertrouwde de bolle vanaf het begin al niet, net even te vlotte babbel.
We sturen de spullen op en het leven herneemt zn normale loop.
---
Drie weken later een aangetekende brief, van John, met het geld er in.
Bij hun in de stad zal ons nooit meer iets kunnen gebeuren, hij heeft zn oude baan weer terug (uitsmijter) en we kunnen rekenen op de loyaliteit van elke uitsmijter die daar rondloopt.
Tevens bleek uit beschrijvingen dat de bolle al een poosje op het verlanglijstje van Interpol stond, het was een bekende en beslist gevaarlijke oplichter.
Verder had hij van de politie een complimentje gekregen voor zijn manier van ontsnappen uit Tunesië ..... (LOL)

Hamma med! Lang leve Hamma !

18-08-2005, 22:48 geschreven door Caerwyn

Tunesië, augustus 1987

We zijn net getrouwd en hebben een reisje naar Tunesië geboekt, het schijnt lekker weer te zijn daar, en ik ben aan een cultuurshock toe.
Vermoeiende reis, te weinig beenruimte in het vliegtuig, 's avonds na de landing een reis van een uur of twee (naar mijn gevoel) met een bus over hobbelige wegen en zonder airco.
Eenmaal in het dorp van bestemming, Hammamed aangekomen is ons hotel als laatste aan de beurt, en we zijn blij dat we uit uit mogen.
Een klein oud ventje met onvoorstelbare O-benen pakt de zwaarste koffers, tilt deze moeiteloos op zijn schouders en brengt ons naar onze kamer.
Ik denk dat deze man al heel zn leven met zware koffers sjouwt, daarom zijn zn benen ook zo doorgezakt natuurlijk.
We kijken nog even wat rond in het mooie hotel, alles schoon, keurige tuinen, een gewapende bewaker aan de poort (?) en een gewapende bewaker die voortdurend overal en nergens rondloopt, onhoorbaar, en bijna onzichtbaar.
Snel slapen denk ik, maar ik heb nog moeite met de hitte.
uiteindelijk lukt het toch.
Oh heerlijk vakantieleven, alles staat voor je klaar, het personeel is vriendelijk en hoffelijk, en de obers in het restaurant buigen als knipmessen.
De wandelende bewaker noemen we al snel "big-boy-blue" want zijn gestalte is imposant, niet van de dikte, maar zo te zien is het één klont goedgetrainde spieren, en hij beweegt als een kat, verder vallen zijn blauwe ogen erg op.
Binnen het hotel alles relaxed dus, ook het zwembad is schoon, en perfect onderhouden, ze hebben zelfs een eigen stuk strand aan de baai waar het hotel aan ligt.
Wel worden we door iemand van de reisorganisatie gewaarschuwd voor als we buiten het hotel soms onvriendelijk kan zijn, en we krijgen de raad niet al te hoog van de toren te blazen.
Dat in gedachten hebbend schrik ik nogal als we met een aantal anderen gaan wandelen.
Wat gebeurd er ?
Een kortaangebonden amsterdammer en zijn vrouw (duidelijk zichtbaar goddelijk lijf) lopen een meter of drie voor ons.
In de drukte kan een "local" zijn handen niet thuishouden en grijpt de meid bij haar billen.
Als ze daarop reageert reageert ook de amsterdammer, en wel op kortaangebonden manier.
Onmiddelijk haalt hij uit en geeft de dader een enorme dreun op zn gezicht, ik denk zelfs dat de vent zn voeten even loskwamen van de grond, en de dader blijft versuft op de grond liggen.
De amsterdammer loopt door of er niets aan de hand is, voor hem is de zaak al weer afgedaan.
Even vrees ik dat we gelynched gaan worden, maar het overige publiek houdt zich afzijdig.
Wat we te eten krijgen is niet altijd even geweldig, maar volgens de reisleider is het het beste wat dit dorp te bieden heeft.
Op een zeker moment ben ik er van overtuigd dat we gemalen poetskatoen te eten krijgen, en ik moet het voor de voeding dan ook hebben van vieze vette friet, en zoveel mogelijk van het wat smakeloze brood.
Binnen het hotel is het dus lekker, en al tijdens een van de eerste dagen zie ik een vrouw zitten die een nederlandse krant leest, ze hoort niet bij onze groep.
Het valt me op dat haar onderarmen kapot zijn, overal blaasjes, vochtige zweertjes, korsten.
Ik ken dat, het is het resultaat van zonne-exceem, ik had dat vroeger ook, maar sinds ik zalfjes gebruik is het eigenlijk helemaal weg.
Ik heb een fonkelnieuwe voordeel-tube van de curatieve zalf bij me, en besluit haar aan te spreken over haar armen.
Met plezier neemt ze mn aanbod aan om de helft van mijn tube in een plastic-bekertje te spuiten, zodat ze snel van het probleem af zal zijn, ze kent het spul, en gebruikt het normaal ook, maar het is ter plaatse niet te verkrijgen en ze was vergeten de tube in te pakken.
Ze verblijft niet in het hotel, maar komt er alleen maar op het terras bij het zwembad zitten, ze is getrouwd met een tunesiër en ze zijn hier op vakantie/familiebezoek.
We kletsen er reuze gezellig op los.
De dag er op is ze er weer, nu met haar man die me de hand schudt, blijft schudden, en enorm blij is dat ik de zalf afstond.
Hij zal regelen dat we een rondvaart krijgen door de baai, met de enorme rubberboot met veel te veel PK's.
Laten in de avond zal hij ons op komen halen om ons de kashbah te laten zien.
Dan is het weer avond en etenstijd.
De maaltijd is net begonnen als er tumult is bij de deur van de eetzaal.
Twee tunesische jongens willen naar binnen, maar worden door het personeel tegengehouden.
Een ober komt naar ons toe, de jongens willen ons spreken, of we dat goed vinden.
Dat vinden we goed.
Onder scherp toeziend oog van obers en bewaking komen de jongens naar ons toe.
You Jan from medicine ?
Euhhhh, yes .....
Plan have changed! no eat here, eat at beachhouse, party with family !
Euhhhhh ... say what?
No fear!, no fear! we send by dutch friend!, you medicine, we barbeque, better food, beachhouse, family, party, you welcome!
Well... i dont know ......
No, you come! car waiting! Family!
We nemen het aanbod aan, who wants to live forever ?
We kleden ons nog snel even om, de vanmiddag aangeschafte tunesische traditionele kledij lijkt ons gepast.
Zo komen we aan op het strandhuis, op het dak, daar is iedereen.
Onmiddelijk worden we gescheiden, de vrouwen ontfermen zich over mijn vrouw, en ik moet mee naar de familie-oudsten.
"Hebben ze gevoel voor humor?", vraag ik aan de nederlandse tunesiër.
Hij verzekert me dat ze dat hebben.
Ik trek mn kaasdoek nog wat verder om mn hoofd en stel me voor als Ali Ben Zine.
Hij vertaald de grap, en de ouden schudden enthousiast mijn handen.
We eten visjes van de barbeque, stukken beter dan het voedsel in het hotel, drinken prik, en iets waar wel heel degelijk alcohol in zit, (was toch verboden daar?)
Als ze horen dat we pas getrouwd zijn neemt het enthousiasme alleen maar toe.
Mijn vrouw wordt weer meegenomen, en als ze terugkomt, zeker een kwartier later heeft de aan handdoek om haar heupen, en doet ze een heuse buikdans voor me, dat hebben de andere vrouwen haar "even" geleerd, dat hoor bij pasgetrouwde stelletjes.
Ze oogst een flink applaus van de hele familie, en de complimenten zijn niet van de lucht.
Euuhh, zij danste ... ik krijg de complimenten, maar goed, 's lands wijs, 's lands eer nietwaar?
De vrouwen kunnen niet van haar haar afblijven, ze vinden het mooi, lang, in grote krullen vallend.
Dan, om drie uur 's nachts is het ei gelegd.
We gaan naar de kashbah, mijn vrouw's haar moet beslist geverft worden!
Met auto's gaat een select gezelschap op weg, en bij het oude ommuurde deel stappen we uit.
We lopen door de kromme straatjes en zijn al snel het richtinggevoel helemaal kwijt.
"No problem" grapt een van de neven, "when you see pile of bones and big sign 'the end' then you trouble, but no trouble now."
Dan gaan we een huis binnen, ik moet flink bukken.
Een huis blijkt te bestaan uit vier wanden van drie etages, met galerijen aan de binnenkant, en een enorme binnenplaats.
Een buurvrouw wordt van haar bed gelicht, zij kan goed haarverven.
Of we Merguez lusten, nou dat lust ik zeker wel !
En terwijl we de worstjes eten en wachten tot de ingrediënten voor het verven klaar zijn valt er ineens een beest uit de lucht.
Het lijkt nog het meest op een kolossale kakkerlak, echt kolossaal, deze is ruim 10 cm lang.
PATS doet de slof van de nederlandse vrouw, en iemand ruimt het kadaver op.
Het is falilie van de kakkerlak, en dit was nog niet eens een grote, het stikt hier van die beesten ......  Brrrrrr.
Nadat we uitleg hebben gekregen over wat er in de haarverf zit, het haar geverft is, krijgen we de instructie om het aldus ingepakt in kranten en met een doek er om 6 uur te laten zitten.
Daarna uitspoelen en klaar.
We willen ervoor betalen.
Snel overleggen we met de nederlandse en haar man.
De verf-vrouw zal er blij mee zijn, want ze heeft niet veel geld, ze is weduwe en haar zoon studeert in de grote stad.
De tegenwaarde van 25 gulden lijkt me redelijk, maar de nederlandse dringt er op aan beslist niet meer te doen dan de tegenwaarde van 5 gulden, anders brengen we haar op een onmogelijke wijze in verlegenheid.
Ik voel me een dief, een neo-koloniaal en een uitbuiter als we de tegenwaarde van 5 gulden aan haar geven, maar haar gezicht spreekt boekdelen, ze is ruim beloond.
Na nog wat bier (??!) wandelen we de kashbah weer uit, in de auto's, en we worden bij het hotel afgezet.

Oh het gaat nog verder hoor !   Maar ik krijg een beetje kramp in mn vingers .......
Volgende keer meer.

16-08-2005, 23:22 geschreven door Caerwyn