|
Tunesië, augustus 1987
We zijn net getrouwd en hebben een reisje naar Tunesië geboekt, het schijnt lekker weer te zijn daar, en ik ben aan een cultuurshock toe.
Vermoeiende reis, te weinig beenruimte in het vliegtuig, 's avonds na de landing een reis van een uur of twee (naar mijn gevoel) met een bus over hobbelige wegen en zonder airco.
Eenmaal in het dorp van bestemming, Hammamed aangekomen is ons hotel als laatste aan de beurt, en we zijn blij dat we uit uit mogen.
Een klein oud ventje met onvoorstelbare O-benen pakt de zwaarste koffers, tilt deze moeiteloos op zijn schouders en brengt ons naar onze kamer.
Ik denk dat deze man al heel zn leven met zware koffers sjouwt, daarom zijn zn benen ook zo doorgezakt natuurlijk.
We kijken nog even wat rond in het mooie hotel, alles schoon, keurige tuinen, een gewapende bewaker aan de poort (?) en een gewapende bewaker die voortdurend overal en nergens rondloopt, onhoorbaar, en bijna onzichtbaar.
Snel slapen denk ik, maar ik heb nog moeite met de hitte.
uiteindelijk lukt het toch.
Oh heerlijk vakantieleven, alles staat voor je klaar, het personeel is vriendelijk en hoffelijk, en de obers in het restaurant buigen als knipmessen.
De wandelende bewaker noemen we al snel "big-boy-blue" want zijn gestalte is imposant, niet van de dikte, maar zo te zien is het één klont goedgetrainde spieren, en hij beweegt als een kat, verder vallen zijn blauwe ogen erg op.
Binnen het hotel alles relaxed dus, ook het zwembad is schoon, en perfect onderhouden, ze hebben zelfs een eigen stuk strand aan de baai waar het hotel aan ligt.
Wel worden we door iemand van de reisorganisatie gewaarschuwd voor als we buiten het hotel soms onvriendelijk kan zijn, en we krijgen de raad niet al te hoog van de toren te blazen.
Dat in gedachten hebbend schrik ik nogal als we met een aantal anderen gaan wandelen.
Wat gebeurd er ?
Een kortaangebonden amsterdammer en zijn vrouw (duidelijk zichtbaar goddelijk lijf) lopen een meter of drie voor ons.
In de drukte kan een "local" zijn handen niet thuishouden en grijpt de meid bij haar billen.
Als ze daarop reageert reageert ook de amsterdammer, en wel op kortaangebonden manier.
Onmiddelijk haalt hij uit en geeft de dader een enorme dreun op zn gezicht, ik denk zelfs dat de vent zn voeten even loskwamen van de grond, en de dader blijft versuft op de grond liggen.
De amsterdammer loopt door of er niets aan de hand is, voor hem is de zaak al weer afgedaan.
Even vrees ik dat we gelynched gaan worden, maar het overige publiek houdt zich afzijdig.
Wat we te eten krijgen is niet altijd even geweldig, maar volgens de reisleider is het het beste wat dit dorp te bieden heeft.
Op een zeker moment ben ik er van overtuigd dat we gemalen poetskatoen te eten krijgen, en ik moet het voor de voeding dan ook hebben van vieze vette friet, en zoveel mogelijk van het wat smakeloze brood.
Binnen het hotel is het dus lekker, en al tijdens een van de eerste dagen zie ik een vrouw zitten die een nederlandse krant leest, ze hoort niet bij onze groep.
Het valt me op dat haar onderarmen kapot zijn, overal blaasjes, vochtige zweertjes, korsten.
Ik ken dat, het is het resultaat van zonne-exceem, ik had dat vroeger ook, maar sinds ik zalfjes gebruik is het eigenlijk helemaal weg.
Ik heb een fonkelnieuwe voordeel-tube van de curatieve zalf bij me, en besluit haar aan te spreken over haar armen.
Met plezier neemt ze mn aanbod aan om de helft van mijn tube in een plastic-bekertje te spuiten, zodat ze snel van het probleem af zal zijn, ze kent het spul, en gebruikt het normaal ook, maar het is ter plaatse niet te verkrijgen en ze was vergeten de tube in te pakken.
Ze verblijft niet in het hotel, maar komt er alleen maar op het terras bij het zwembad zitten, ze is getrouwd met een tunesiër en ze zijn hier op vakantie/familiebezoek.
We kletsen er reuze gezellig op los.
De dag er op is ze er weer, nu met haar man die me de hand schudt, blijft schudden, en enorm blij is dat ik de zalf afstond.
Hij zal regelen dat we een rondvaart krijgen door de baai, met de enorme rubberboot met veel te veel PK's.
Laten in de avond zal hij ons op komen halen om ons de kashbah te laten zien.
Dan is het weer avond en etenstijd.
De maaltijd is net begonnen als er tumult is bij de deur van de eetzaal.
Twee tunesische jongens willen naar binnen, maar worden door het personeel tegengehouden.
Een ober komt naar ons toe, de jongens willen ons spreken, of we dat goed vinden.
Dat vinden we goed.
Onder scherp toeziend oog van obers en bewaking komen de jongens naar ons toe.
You Jan from medicine ?
Euhhhh, yes .....
Plan have changed! no eat here, eat at beachhouse, party with family !
Euhhhhh ... say what?
No fear!, no fear! we send by dutch friend!, you medicine, we barbeque, better food, beachhouse, family, party, you welcome!
Well... i dont know ......
No, you come! car waiting! Family!
We nemen het aanbod aan, who wants to live forever ?
We kleden ons nog snel even om, de vanmiddag aangeschafte tunesische traditionele kledij lijkt ons gepast.
Zo komen we aan op het strandhuis, op het dak, daar is iedereen.
Onmiddelijk worden we gescheiden, de vrouwen ontfermen zich over mijn vrouw, en ik moet mee naar de familie-oudsten.
"Hebben ze gevoel voor humor?", vraag ik aan de nederlandse tunesiër.
Hij verzekert me dat ze dat hebben.
Ik trek mn kaasdoek nog wat verder om mn hoofd en stel me voor als Ali Ben Zine.
Hij vertaald de grap, en de ouden schudden enthousiast mijn handen.
We eten visjes van de barbeque, stukken beter dan het voedsel in het hotel, drinken prik, en iets waar wel heel degelijk alcohol in zit, (was toch verboden daar?)
Als ze horen dat we pas getrouwd zijn neemt het enthousiasme alleen maar toe.
Mijn vrouw wordt weer meegenomen, en als ze terugkomt, zeker een kwartier later heeft de aan handdoek om haar heupen, en doet ze een heuse buikdans voor me, dat hebben de andere vrouwen haar "even" geleerd, dat hoor bij pasgetrouwde stelletjes.
Ze oogst een flink applaus van de hele familie, en de complimenten zijn niet van de lucht.
Euuhh, zij danste ... ik krijg de complimenten, maar goed, 's lands wijs, 's lands eer nietwaar?
De vrouwen kunnen niet van haar haar afblijven, ze vinden het mooi, lang, in grote krullen vallend.
Dan, om drie uur 's nachts is het ei gelegd.
We gaan naar de kashbah, mijn vrouw's haar moet beslist geverft worden!
Met auto's gaat een select gezelschap op weg, en bij het oude ommuurde deel stappen we uit.
We lopen door de kromme straatjes en zijn al snel het richtinggevoel helemaal kwijt.
"No problem" grapt een van de neven, "when you see pile of bones and big sign 'the end' then you trouble, but no trouble now."
Dan gaan we een huis binnen, ik moet flink bukken.
Een huis blijkt te bestaan uit vier wanden van drie etages, met galerijen aan de binnenkant, en een enorme binnenplaats.
Een buurvrouw wordt van haar bed gelicht, zij kan goed haarverven.
Of we Merguez lusten, nou dat lust ik zeker wel !
En terwijl we de worstjes eten en wachten tot de ingrediënten voor het verven klaar zijn valt er ineens een beest uit de lucht.
Het lijkt nog het meest op een kolossale kakkerlak, echt kolossaal, deze is ruim 10 cm lang.
PATS doet de slof van de nederlandse vrouw, en iemand ruimt het kadaver op.
Het is falilie van de kakkerlak, en dit was nog niet eens een grote, het stikt hier van die beesten ...... Brrrrrr.
Nadat we uitleg hebben gekregen over wat er in de haarverf zit, het haar geverft is, krijgen we de instructie om het aldus ingepakt in kranten en met een doek er om 6 uur te laten zitten.
Daarna uitspoelen en klaar.
We willen ervoor betalen.
Snel overleggen we met de nederlandse en haar man.
De verf-vrouw zal er blij mee zijn, want ze heeft niet veel geld, ze is weduwe en haar zoon studeert in de grote stad.
De tegenwaarde van 25 gulden lijkt me redelijk, maar de nederlandse dringt er op aan beslist niet meer te doen dan de tegenwaarde van 5 gulden, anders brengen we haar op een onmogelijke wijze in verlegenheid.
Ik voel me een dief, een neo-koloniaal en een uitbuiter als we de tegenwaarde van 5 gulden aan haar geven, maar haar gezicht spreekt boekdelen, ze is ruim beloond.
Na nog wat bier (??!) wandelen we de kashbah weer uit, in de auto's, en we worden bij het hotel afgezet.
Oh het gaat nog verder hoor ! Maar ik krijg een beetje kramp in mn vingers .......
Volgende keer meer.
|
