|
Vreemd dat ik het nu pas opmerk: ik heb maar vier berichtjes op de blog staan over belleke. Dan nog van 2008 warempel!!! Ons belleke was een angsthaas en dat is ze eigenlijk nog altijd. Bij bezoek van mensen die ze helemaal niet kent duikt ze onder. Je mag dat heel letterlijk opvatten. Ze verdwijnt gewoon, ergens achter een zetel, in een hoekje, onder een tafel of als het kan dicht bij baasje. In huis heeft ze een strategische plaats gekozen: dicht bij het raam met een overzicht op al wie binnenkomt in huis. Haar trauma van reageren op piepende geluiden zal eeuwig blijven. Dan gaat ze rusteloos op zoek tot je ze kan bedaren. In de steentjestuin houdt ze alles in de gaten en gaat bij het minste verdacht geluid aan het blaffen. s Avonds duldt ze alleen loesje dicht bij haar en dan legt ze teder haar pootjes bovenop haar. Haar misvormde achterpoot belemmert haar niet bij het hollen in de groene tuin, maar in de steentjestuin gaat ze als het snel moet gaan op drie pootjes. Samen met luna houdt ze loes en Marie-carmen onder controle en dat is heel dikwijls nodig. Ze is een statige galga geworden die haar moederinstinct en haar opgelopen trauma waarschijnlijk nooit meer kwijt geraakt. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
|
