Vrijdag avond ben ik naar een vernissage geweest waar heel bijzonder kunstenaars hun werken tentoonstelde waaronder Eddy Engels en Gustaaf Van den Steen .

Eddy Engels volgde een opleiding schilderkunst aan het Sint-Lucasinstituut te Gent.

Hieruit resulteert dat Eddy werkt met zowel olieverf, aquarel als pastel. Eddy brengt hiermee vooral stillevens en landschappen op het doek.

Als keramist is Eddy een autodidact. Toch beheerst hij ook in deze kunstdiscipline diverse technieken: boetseren, pottendraaien en raku-stoken. Zijn beelden worden geprezen omwille de creativiteit en hun fijnheid in afwerking.

Eddy werd hiervoor bekroond met een gouden medaille op het internationale kunstforum te Brussel. Eddy realiseerde reeds meerdere individuele en groepstentoonstellingen.

In mijn volgend item ga ik opzoek gaan naar Gustaaf Van den Steen met zijn heel mooie kunstzinnige schilderijen.

Berlinde de Bruyckere (°1964) uit Gent vond haar weg in de jaren ’90.

Zij volgde een opleiding monumentale kunst aan Sint-Lucas in Gent, waar een sterke ambachtelijke traditie bestaat. Ze kreeg er het metier in de vingers dat haar in staat stelt een inhoud uit te drukken in de meest geëigende vorm, of dat nu een beeld, een installatie, een tekening of een zeefdruk is. |

In 1990 werd ze laureaat van de prestigieuze prijs ‘Jeune peinture belge’ in Brussel. Befaamde werken werden haar ‘Denkvrouwen’, frêle figuren met kleurrijke dekens over het hoofd, die ze onder meer toonde op een opgemerkte tentoonstelling in het beeldenpark Middelheim Antwerpen anno 1995. Vaak zijn het figuren met bochels of gezwollen buiken of anderszins gehavende lichamen.In haar tekeningen keren dezelfde bizarre personages terug en blijken ze bovendien uit hun haar te bloeden (zie reeks tekeningen tentoongesteld in Galerie CD, Tielt in 1999).

De Bruyckere geeft vorm aan een beschadigd en verbrokkeld mensbeeld, aan onuitgesproken angsten en verlangens die iedereen kent en onder uiterlijkheden verbergt. Hieruit ontstaan haar laatste nieuwe sculpturen, vrouwelijke figuren voorovergebogen en gebukt onder eenzelfde last overvloedige haren.

Naast haar driedimensionele werken heeft de Bruyckere steeds haar ideeën op papier gezet.

Deze werken (tekeningen, aquarellen, vaak aquarel en gouache gecombineerd op oud papier of karton) ontstaan voor de beelden en kunnen als zelfstandige reeksen functioneren.

Ze bezitten dezelfde sfeer als de sculpturen en installaties: ze zijn onrustwekkend en er gaat iets dreigends vanuit dat ons aan het denken zet, maar tegelijkertijd zijn ze van zo’n weinig alledaagse schoonheid en getuigen ze van zo’n eerlijke verwondering, dat ze de toeschouwers een moment kunnen onderdompelen in een puur esthetische ervaring.

Colette wordt geboren in 1873 als Sidonie Gabrielle Colette in Saint-Sauveur-en-Puisaye waar haar vader belastingontvanger is (gedemobiliseerd uit het franse leger na het verlies van een been). Ze kent een gelukkige jeugd met liefhebbende ouders en vooral haar moeder Sido heeft een enorme invloed op haar. Door slecht beheer verliest haar vader gaandeweg het niet onaanzienlijke familiebezit. In 1891 moeten zelfs meubels verkocht worden.

Op 20 jarige leeftijd trouwt ze met een Parijse playboy Henri Gauthier-Villars, beter bekend als Monsieur Willy. Haar echtgenoot is een bekend journalist, maar in feite schrijft hij niet zelf: hij heeft verscheidene ‘ghostwriters’ ter beschikking.

Na een jaar huwelijk, op een ogenblik dat ze geldgebrek hebben, suggereert hij dat Colette schoolherinneringen zou schrijven, liefst met zoveel mogelijk pikante details.

Het resultaat bevalt hem niet, maar een jaar of vijf later herneemt hij de tekst, vult hem aan en geeft hem uit onder zijn naam als ‘Claudine à l’école’. Dit is het begin van een reeks, voor, voor die tijd alleszins, ‘gewaagde’ boeken, geschreven door Colette en ondertekend door Willy. 

Alhoewel hij openlijk ontrouw is, oefent haar echtgenoot een enorme macht over haar uit en ‘dwingt’ haar te schrijven. Het duurt nog tot 1905 voor ze uit elkaar gaan (de echtscheiding is nog eens vijf jaar later) en Colette zelfstandig gaat leven.
Aangezien Colette nog niet van haar pen kan leven, wordt ze ook pantomime-actrice.
Ze verschijnt o.a. in de Moulin Rouge, samen met haar lesbische vriendin Marquise de Belbeuf (Missy), in een scene die zo’n schandaal veroorzaakt dat de politie ingrijpt.

In 1911 wordt ze verliefd op Henri de Jouvenel en ze trouwen eind 1912, twee maanden na de dood van haar moeder.
Zes maand later wordt haar dochter Colette (Bel-Gazou) geboren. Zijzelf is dan 40 jaar.
Colette blijft schrijven, niet alleen over de Parijse Belle Epoque, maar ook over haar geliefde natuur, de dieren en de planten uit haar geboortestreek.
Tijdens de 1e wereldoorlog is ze ook journaliste aan het front. In 1920 krijgt ze het Légion d’honneur voor haar verdienste als auteur.
In 1923 verschijnt ‘Le blé en herbe’ haar eerste roman die ze alleen met Colette ondertekent (daarvoor ondertekende ze met Willy Colette).

Ze is het meest bekend door haar roman Gigi. Dit boek is twee maal verfilmd, er is een toneelstuk van gemaakt en het verhaal is gebruikt voor een musical.

'Morning Blossom', painting by Vladimir Kush

Vladimir Kush is een Russische schilder die woont en werkt in de VS. Zijn schilderijen doen denken aan Dali en aan Magritte, maar zijn toch treffend anders.

Vladimir Kush is geboren in Rusland. Hij begon op de leeftijd van 3 à 4 jaar te tekenen..
Ondanks het feit dat zijn vader een wetenschapper was , kreeg hij van hem zijn eerste surrealistisc beelden. Op de leeftijd van 17, studeerde hij aan de  Moscow Art Institute.

Chinese moderne kunst: Zhang Xiaogang Zhang Xiagang is misschien wel de meest toonaangevende hedendaagse Chinese kunstenaar. Zijn werken worden over de hele wereld tentoongesteld en verkocht. Hij staat bekend als een symbolisch surrealist en is lid van de Avant Garde-beweging.

Tot aan 1992 trok de kunst van Zhang Xiaogang nog geen brede aandacht. Al in de jaren tachtig toonde zijn werk repressie en verdriet met expressionistische kenmerken. Dit houdt verband met zijn karakter en leefomstandigheden. In 1993 begon hij met zijn ‘familieschilderijen’. In deze schilderijen ontwikkelde hij zijn concept van geschiedenis en herinneringen en zijn kennis van herhaling.

Zhang heeft een terughoudend en onthecht karakter. Hij hoopte dan ook in een vrije sfeer te leven. Toen hij met het door zijn schilderijen verdiende geld een klein café opende, werd dit meteen een favoriete verzamelplaats voor de jonge kunstenaars van Chengdu, inclusief muzikanten en schrijvers.

Een dergelijke levensstijl komt natuurlijk uit het Westen, maar Chinese intellectuelen hadden ook een traditie van drinken en discussiëren over literatuur. Het kleine café werd dus het centrum van de kunstbeweging. Vele jonge kunstenaars huurden of kochten een kamer in de buurt van het café in de woonwijk ‘Shaziyan’. Ze hoopten in deze zich onophoudelijk ontwikkelende kapitalistische maatschappij een plek van vrijheid te vinden.