Berlinde de Bruyckere (°1964) uit Gent vond haar weg in de jaren ’90.

Zij volgde een opleiding monumentale kunst aan Sint-Lucas in Gent, waar een sterke ambachtelijke traditie bestaat. Ze kreeg er het metier in de vingers dat haar in staat stelt een inhoud uit te drukken in de meest geëigende vorm, of dat nu een beeld, een installatie, een tekening of een zeefdruk is. |

In 1990 werd ze laureaat van de prestigieuze prijs ‘Jeune peinture belge’ in Brussel. Befaamde werken werden haar ‘Denkvrouwen’, frêle figuren met kleurrijke dekens over het hoofd, die ze onder meer toonde op een opgemerkte tentoonstelling in het beeldenpark Middelheim Antwerpen anno 1995. Vaak zijn het figuren met bochels of gezwollen buiken of anderszins gehavende lichamen.In haar tekeningen keren dezelfde bizarre personages terug en blijken ze bovendien uit hun haar te bloeden (zie reeks tekeningen tentoongesteld in Galerie CD, Tielt in 1999).

De Bruyckere geeft vorm aan een beschadigd en verbrokkeld mensbeeld, aan onuitgesproken angsten en verlangens die iedereen kent en onder uiterlijkheden verbergt. Hieruit ontstaan haar laatste nieuwe sculpturen, vrouwelijke figuren voorovergebogen en gebukt onder eenzelfde last overvloedige haren.

Naast haar driedimensionele werken heeft de Bruyckere steeds haar ideeën op papier gezet.

Deze werken (tekeningen, aquarellen, vaak aquarel en gouache gecombineerd op oud papier of karton) ontstaan voor de beelden en kunnen als zelfstandige reeksen functioneren.

Ze bezitten dezelfde sfeer als de sculpturen en installaties: ze zijn onrustwekkend en er gaat iets dreigends vanuit dat ons aan het denken zet, maar tegelijkertijd zijn ze van zo’n weinig alledaagse schoonheid en getuigen ze van zo’n eerlijke verwondering, dat ze de toeschouwers een moment kunnen onderdompelen in een puur esthetische ervaring.

Colette wordt geboren in 1873 als Sidonie Gabrielle Colette in Saint-Sauveur-en-Puisaye waar haar vader belastingontvanger is (gedemobiliseerd uit het franse leger na het verlies van een been). Ze kent een gelukkige jeugd met liefhebbende ouders en vooral haar moeder Sido heeft een enorme invloed op haar. Door slecht beheer verliest haar vader gaandeweg het niet onaanzienlijke familiebezit. In 1891 moeten zelfs meubels verkocht worden.

Op 20 jarige leeftijd trouwt ze met een Parijse playboy Henri Gauthier-Villars, beter bekend als Monsieur Willy. Haar echtgenoot is een bekend journalist, maar in feite schrijft hij niet zelf: hij heeft verscheidene ‘ghostwriters’ ter beschikking.

Na een jaar huwelijk, op een ogenblik dat ze geldgebrek hebben, suggereert hij dat Colette schoolherinneringen zou schrijven, liefst met zoveel mogelijk pikante details.

Het resultaat bevalt hem niet, maar een jaar of vijf later herneemt hij de tekst, vult hem aan en geeft hem uit onder zijn naam als ‘Claudine à l’école’. Dit is het begin van een reeks, voor, voor die tijd alleszins, ‘gewaagde’ boeken, geschreven door Colette en ondertekend door Willy. 

Alhoewel hij openlijk ontrouw is, oefent haar echtgenoot een enorme macht over haar uit en ‘dwingt’ haar te schrijven. Het duurt nog tot 1905 voor ze uit elkaar gaan (de echtscheiding is nog eens vijf jaar later) en Colette zelfstandig gaat leven.
Aangezien Colette nog niet van haar pen kan leven, wordt ze ook pantomime-actrice.
Ze verschijnt o.a. in de Moulin Rouge, samen met haar lesbische vriendin Marquise de Belbeuf (Missy), in een scene die zo’n schandaal veroorzaakt dat de politie ingrijpt.

In 1911 wordt ze verliefd op Henri de Jouvenel en ze trouwen eind 1912, twee maanden na de dood van haar moeder.
Zes maand later wordt haar dochter Colette (Bel-Gazou) geboren. Zijzelf is dan 40 jaar.
Colette blijft schrijven, niet alleen over de Parijse Belle Epoque, maar ook over haar geliefde natuur, de dieren en de planten uit haar geboortestreek.
Tijdens de 1e wereldoorlog is ze ook journaliste aan het front. In 1920 krijgt ze het Légion d’honneur voor haar verdienste als auteur.
In 1923 verschijnt ‘Le blé en herbe’ haar eerste roman die ze alleen met Colette ondertekent (daarvoor ondertekende ze met Willy Colette).

Ze is het meest bekend door haar roman Gigi. Dit boek is twee maal verfilmd, er is een toneelstuk van gemaakt en het verhaal is gebruikt voor een musical.

'Morning Blossom', painting by Vladimir Kush

Vladimir Kush is een Russische schilder die woont en werkt in de VS. Zijn schilderijen doen denken aan Dali en aan Magritte, maar zijn toch treffend anders.

Vladimir Kush is geboren in Rusland. Hij begon op de leeftijd van 3 à 4 jaar te tekenen..
Ondanks het feit dat zijn vader een wetenschapper was , kreeg hij van hem zijn eerste surrealistisc beelden. Op de leeftijd van 17, studeerde hij aan de  Moscow Art Institute.

Chinese moderne kunst: Zhang Xiaogang Zhang Xiagang is misschien wel de meest toonaangevende hedendaagse Chinese kunstenaar. Zijn werken worden over de hele wereld tentoongesteld en verkocht. Hij staat bekend als een symbolisch surrealist en is lid van de Avant Garde-beweging.

Tot aan 1992 trok de kunst van Zhang Xiaogang nog geen brede aandacht. Al in de jaren tachtig toonde zijn werk repressie en verdriet met expressionistische kenmerken. Dit houdt verband met zijn karakter en leefomstandigheden. In 1993 begon hij met zijn ‘familieschilderijen’. In deze schilderijen ontwikkelde hij zijn concept van geschiedenis en herinneringen en zijn kennis van herhaling.

Zhang heeft een terughoudend en onthecht karakter. Hij hoopte dan ook in een vrije sfeer te leven. Toen hij met het door zijn schilderijen verdiende geld een klein café opende, werd dit meteen een favoriete verzamelplaats voor de jonge kunstenaars van Chengdu, inclusief muzikanten en schrijvers.

Een dergelijke levensstijl komt natuurlijk uit het Westen, maar Chinese intellectuelen hadden ook een traditie van drinken en discussiëren over literatuur. Het kleine café werd dus het centrum van de kunstbeweging. Vele jonge kunstenaars huurden of kochten een kamer in de buurt van het café in de woonwijk ‘Shaziyan’. Ze hoopten in deze zich onophoudelijk ontwikkelende kapitalistische maatschappij een plek van vrijheid te vinden.

De Frans-Chinese kunstenaar Yan Pei-Ming heeft zich gewaagd aan La Gioconda of de Mona Lisa, het bekend(st)e schilderij van Leonardo da Vinci. Hij ging eerder al aan de slag met portretten van Mao en Obama.

Het werk is bijna drie meter hoog en drie meter breed, en is geschilderd in grijstonen. De bewerking van de Mona Lisa hangt vlakbij de meesterwerken van de Italiaanse renaissance in het Louvre.

Glimlach

Er lopen tranen over haar gezicht, maar de enigmatische glimlach is gebleven. Door de dik opgelegde verf en de verf die er gedeeltelijk op geplamuurd is, is het meer een beeld dan een afbeelding geworden van de echtgenote van de 15de-eeuwse Florentijnse koopman, vermoedelijk opdrachtgever Francesco del Giocondo zelf.

De 48-jarige kunstenaar, die in Dijon woont, noemde het werk 'De begrafenis van Mona Lisa'. Hij maakte het schilderij op vraag van het Louvre, dat hedendaagse kunstenaars wil confronteren met klassieke meesters.

Johan Van Vlaenderen grootmeester van licht en schaduw, durver van het kleurenpallet. In november halen we de grootmeester van licht en schaduw, de durver van het kleurenpallet, schilder Johan Van Vlaenderen naar het BEK-huis.

Van jong surrealisme in de jaren 70, groeide hij door een kleurrijk impressio-nisme en driftige cobrabeïnvloeding door naar een meer serene en uiterst doorleef-de eigen stijl, waarin het warme vlees van zijn modellen tot rust en weer tot leven komt en de stilte van nieuwe ruwe land-schappen wordt ontdekt.

Hij gebruikt de hevigste kleuren, in combinaties die zo gewaagd zijn dat ze bij een minder begenadigd schilder op een catastrofe zouden uitlopen.

Het centraal thema is de mens, voornamelijk belichaamd door de vrouw. Kleur en licht zijn een hoodstuk op zich in zijn oeuvre. Om te schilderen heeft hij alleen maar licht nodig. Licht en schaduw bepalen de kleuren.

Hij bemeestert dan ook volkomen het clair-obscur.

Het artikel komt uit

b e k    Beeld en Kunst .vzw

Artikel verschenen in : kunst@alice.nl

Het wetenschappelijk onderzoek van het portret is nog aan de gang. "Vooral de datering belooft moeilijk te worden", aldus Vezzosi. "De tijd heeft grote sporen nagelaten op het werk." 17de eeuw
Volgens eerste schattingen zou het werk uit de 17de eeuw stammen. "Waarschijnlijk is dat echter later", zegt Vezzosi.
Het is nog onduidelijk wie het schilderij gemaakt heeft.
Het doek wordt van 28 maart tot 30 juni samen met nog veertig andere werken aan het publiek voorgesteld in het 'Museo delle Antiche Genti di Lucania' in het Zuid-Italiaanse Vaglio.

Zijn beeldje 'Kleine danseresje van veertien jaar' veroorzaakte grote opschudding in de kunstwereld. Edgar Degas' beroemde wassen beeldje Danseresje van veertien jaar - dat na Degas' dood in dertigvoud in brons werd gegoten - viel vooral op door haar uitgesproken fysionomie die door zijn tijdgenoten direct 'herkend' werd als lelijk en crimineel.

In combinatie met de levensechte uitstraling veroorzaakte het een shockeffect onder het publiek. Degas had het beeld aangekleed met een echte maillot, balletschoenen, een tutu met een hemdje, en een fluwelen strik in het haar. De schoenen, de mailot en het hemdje bestreek hij met een dunne waslaag die hij ook nog beschilderde. Alsof het model zelf in het beeld zat gevangen.

Edgar Degas Franse kunstschilder en beeldhouwer, geboren in Parijs op 19 juli 1834 - overleden 1917.

Edgar Degas was de zoon van een rijke bankier en zijn aristocratische achtergrond bracht met zich mee dat hij zich in het begin niet inliet met de kunstenaars uit zijn tijd.

In zijn jeugd bewonderde hij de schilder Ingres, naar wiens voorbeeld hij zich ontwikkelde als een klassieke vakman, op zoek naar evenwicht en heldere contouren in zijn werk, iets wat hij ook als impressionist later nooit helemaal opgaf, en wat hem ook onderscheidde van de andere impressionisten.

Hij studeerde aan de kunstacademie onder leiding van Louis Lamothe. In 1854 vertrok hij voor vijf jaar naar Italië waar hij de Italiaanse Renaissancekunst bestudeerde.

In het begin van zijn loopbaan, schilderde Degas vooral historische stukken en portretten. In 1865 raakte hij bevriend met Edouard Manet en andere kunstenaars uit de groep, die later de beweging van de impressionisten zouden gaan vormen.

Drie jaar later schilderde Degas zijn eerste schilderij, dat als impressionistisch kan worden aangemerkt. Zijn onderwerpen koos Degas vooral uit de theater- en balletwereld. Na 1870 legde Degas zich toe op alledaagse scènes, zoals badende vrouwen of moeders die de was deden. Bovendien schilderde Degas vaak paardenrennen.

Na 1880 gebruikte Degas vrijwel alleen nog pastelkrijt. Hij gebruikte scherpe kleuren, terwijl hij mannequins, wasvrouwen en groepen dansers afbeeldde tegen alleen nog schetsmatig gesuggereerde achtergronden.

Op latere leeftijd trok Degas zich meer en meer op zichzelf terug. Hij trok er steeds minder op uit en voor zijn schilderijen groef hij in zijn geheugen of baseerde zich op ouder werk.

Het belangrijkste thema in zijn werk werd de naakte vrouw, die hij meestal afbeeldde in de slaapkamer of in een bordeel. Paul Durand-Ruel werd aangesteld om exclusief zijn werk te verkopen.

Nat-in-nat schilderen of alla prima is een schildertechniek waarbij nieuwe verf wordt toegevoegd aan voorafgaande lagen nog natte verf. Bij deze techniek dient het werkstuk in korte tijd te worden voltooid.

De traditionele kunstschilders gebruikten glaceringen, of laag over laag verven, waarbij de onderliggende lagen volkomen moesten zijn gedroogd. Dat drogen duurde heel lang, zeker vóór de uitvinding van siccatieven, enkele dagen tot enkele weken. Vanaf ruwweg de periode van het impressionisme ontstond de behoefte om sneller te schilderen. Zo maakten bijvoorbeeld Monet, maar ook een schilder als Vincent van Gogh hun schilderijen vaak binnen een dag.

De populaire schildertechniek van Bob Ross is ook een voorbeeld van nat-in-nat werken. Hij mengde kleuren op het doek in elkaar, en schilderde bijvoorbeeld bomen met dikkere verf op een ondergrond die nog niet droog was. Ook bij aquareltechniek wordt vaak, maar niet altijd, nat-in-nat gewerkt.

De moeilijkheid bij nat-in-nat werken is dat de kleuren soms ongewenst mengen, en dat het risico bestaat dat de kleuren minder fris en minder sprekend worden. Het voordeel is het effect van mooie kleurovergangen, die bij de glaceertechniek moeilijk te realiseren zijn. Een voorbeeld daarvan is de lucht in het hier afgebeelde schilderij van Sisley.

Nat-in-nat als therapie

Een minder bekende vorm van nat-in-nat schilderen wordt gebruikt in de kunstzinnige therapie. Bij deze techniek wordt er een poreus vel papier (onbedrukt krantenpapier of speciaal "therapeutisch" papier) doordrenkt met water en op een kunststof ondergrond gespannen. Er wordt enkel van aquarel (watergedragen pigment) gebruik gemaakt, bij voorkeur is deze verf op plantaardige basis.

Ook bij deze techniek wordt ervaren dat de kleuren in elkaar overvloeien en het lastig is om tot vorm te komen. Dit wordt in de kunstzinnige therapie echter niet gezien als een hinder maar als een van de therapeutische werkingen van de techniek. Door het uitvloeiende karakter van de techniek leert men de resultaatgerichtheid los te laten en plaats te maken voor het geduldig tot vorm komen.

Ook krijgen de kleuren (een van de belangrijkste werktuigen van de therapeut) een 'glans' die, volgens de kunstzinnige therapie "de mens zou aanspreken in de ziel"

Niki de Saint Phalle (Neuilly-sur-Seine, 29 oktober 1930 – San Diego, 21 mei 2002), geboren als Catherine Marie-Agnes Fal de Saint Phalle, was een Frans kunstschilder en beeldhouwer.

Haar Nana-figuren, expressieve in felle kleuren beschilderde manshoge vrouwenbeelden in polyester, zijn wereldberoemd en veroorzaakten ophef in de moderne kunstwereld.

De Saint Phalle werd geboren in een uitgesproken katholiek bankiersgezin, als dochter van een Franse vader en een Amerikaanse moeder. Toen ze drie jaar oud was, verhuisde het gezin naar het Amerikaanse New York. Daar bracht ze haar jeugd door en raakte ze op haar elfde jaar getraumatiseerd vanwege seksueel misbruik door haar vader.

Later verwerkte ze deze ervaring in haar surrealistische film 'Daddy'. De Saint Phalle werd model en trouwde op haar zeventiende met een Amerikaans schrijver. Ze kregen twee kinderen. Later verliet ze het gezin. In 1951 kwam ze terug naar Parijs en in 1952 begon ze te schilderen.

In 1955 begon haar samenwerking met de Zwitserse nieuw-realistische kunstenaar Jean Tinguely, met wie ze later trouwde.

Vanaf 1956 creëerde ze haar eerste reliëfs in gips en andere materialen. Aanvankelijk exposeerde ze met veel agressief, 'mannelijk' aandoende collages van gevonden voorwerpen als geweren en pistolen. Later maakten die plaats voor de vrouwelijke 'Nana's'.

Vanaf 1979 woonde De Saint Phalle in Garavicchio, in het Italiaanse Toscane. Daar werkte ze onder meer vijftien jaar aan figuren uit het Tarotkaartspel, waarmee ze aan haar beeldenpark Giardino dei Tarocchi vorm gaf. Ook maakte ze dierenfiguren voor de Ark van Noach in Israël.

Het vele gieten in polyester en plastic en daarmee het voortdurend inademen van giftige dampen speelde haar parten, zodat ze voor haar gezondheid een behoorlijk aantal jaren in Zwitserland verbleef.

Na Tinguely's dood verhuisde ze naar San Diego in Californië vanwege de schone lucht. Ze overleed daar na een lang ziekbed op 71-jarige leeftijd.

In Zuid-Frankrijk wordt De Saint Phalle buitengewoon gewaardeerd. Er zijn rond Nice verschillende van haar beelden te vinden, onder andere in de tuin van Negresco, het beroemde hotel in Nice.

In Valbonne, Zuid-Frankrijk, is het daar gebouwde Collège de Valbonne, naar haar vernoemd. Haar familie maakte daar bezwaar tegen, omdat haar naam nog niet 'publiek' was. Inmiddels heet het college weer Collège de Niki de Saint Phalle

In 1960, werd ze lid van de groep nieuw-realisten.