DEEL 15 - NAWOORD

De corona- of Covid-19- pandemie heeft veel mensen doen nadenken; ik ben daar één van. De redenen daarvoor zijn dat zo’n wereldwijde epidemie ‘once in a lifetime’ gebeurt. Of laten we dat tenminste hopen! Ze kwam plots, is langdurig, ook door de bril van geduldige mensen bekeken, en heeft een enorme verwoestende kracht, met wereldwijd meer dan 2,5 miljoen doden in één jaar. En we waren er zeker niet op voorbereid, niettegenstaande dat er door enkele experten voor gewaarschuwd was.

De globale impact van de pandemie zullen we pas over enkele jaren kennen. Want er is meer dan de dodentol en het leed dat daarmee gepaard gaat.

Dat de pandemie de wereld bruusk zal veranderen, en een historisch keerpunt is, daar geloof ik niet in. Veranderingen voltrekken zich in een slingerbeweging en volgens een organisch proces.

Dat de pandemie een waarschuwingsschot van de natuur kan zijn, laat mij niet onverschillig. De pandemie geeft aan wat we kunnen verwachten eens de klimaatverandering op kruissnelheid komt. Wanneer epidemieën en klimaatverschuivingen hand in hand gaan, dan is er grote reden voor bezorgdheid.

Corona heeft de aandacht verscherpt voor een aantal ontwikkelingen die al langer aan de gang zijn. De kapitalistische en consumptiemaatschappij, de wetenschappelijke en technologische revolutie, in het bijzonder de digitalisering, de globalisering, de democratisering, populisme, fake news en complottheorieën. Die ontwikkelingen hangen nauwer samen met elkaar dan op het eerste gezicht lijkt.

Heeft de pandemie ons lessen geleerd? Zoals ik er niet geloof dat Covid-19 de wereld op een historisch keerpunt heeft gebracht, zo neem ik ook niet aan dat eruit echt lessen getrokken zullen worden. Tenzij in mondjesmaat, in los verband, als het eens van pas komt.

De corona-epidemie heeft ons wel een spiegel voorgehouden en in die spiegel was het een en ander te zien.

De overheid en de overheidsinstellingen worden terug de belangrijke rol van behoeder en vooral financier gegund, maar tegelijkertijd verdacht gemaakt van onkunde, gesjoemel en misbruik. Het feit dat heel veel mensen zich in de loop ter tijden afgekeerd hebben van de instituten is pijnlijk duidelijk.

Bij de individuen en burgers reageert de ene eerder volgzaam, de andere hypocriet of rebels. Sommigen gedragen zich als bangeriken, anderen als roekelozen. Handelen gebeurt naar eigen inzicht, overtuiging en eigenbelang. Individualistisch dus. Het wij-gevoel is dikwijls ver weg. Dat weegt op de samenleving.

De big tech en de banken die door de overheid te hulp worden geroepen reageren op een manier zoals van hen verwacht mag worden: volgens het principe van de vrije markt.

Wij allen samen geloven al veel te lang dat we niet kwetsbaar zijn, dat alles altijd sneller, hoger en verder gaat. Dat we wereld maakbaar is. We vergissen ons. Nederigheid is geboden en het besef dat als gewone dingen ineens niet meer gewoon zijn, hoe bijzonder gewone dingen dan wel zijn.

In de spiegel zien we ook hoe elite en volk, staat en burgers, individuen en gemeenschap, links en rechts, boven en onder met elkaar in conflict gaan. En moeilijke woorden op een muur: waarheid, gelijkheid, vrijheid, waardigheid, rechtvaardigheid.

De spiegel geeft een beeld van de wereld waarin we verzeild zijn geraakt en kan ons helpen te begrijpen waarom er steeds zoveel tegenstrijdigheid heerst.

Mensen handelen vanuit hun intuïtie en zoeken pas daarna naar een verantwoording van hun handelen, en filosofisch bekeken is het zo dat communicatie alleen correct kan verlopen als de mededelingen en daarop gebaseerde handelingen overeenstemmen met de feiten, met de normen en met de gevoelens. Dan pas kan een democratie optimaal functioneren.

Democratie is belangrijk. Instellingen en normen zijn belangrijk. Waarheid is belangrijk. Goedheid is belangrijk. Hoop is belangrijk, al bestaat er geen hoop zonder angst om dat te verliezen wat je hoopt. Hoop is beter dan wanhoop. Hoop geeft geen daadkracht. Het geloof in daadkracht geeft hoop. En misschien is daadkracht dat wat we te veel missen ten tijde van crisissen en pandemieën? ^[1]

[1] De Standaard – 18 februari 2021 – “Hoop neemt een loopje met het denken”. Door Tinneke Beeckman.

“No man is an island”

John Donne (1572 tot 1631)

Hier eindigt "De doos - Reflecties ten tijde van pandemie", terwijl corona of Covid-19 gewoon doorraast en niemand weet hoe lang nog.