Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
25-10-2008
33ste etappe
...
Om 6u30 klopte Guy al op onze deur , gepakt en gezakt, klaar om te gaan,
maar wij wilden eerst nog ontbijten, een boterham met een lekkere banaan.
Rond half acht hebben we de camping verlaten,
en begonnen we aan onze nieuwe dagtocht, samen als drie echte maten.
Vandaag was het weer goed klimmen en dalen,
en de zon had er geen probleem mee om de dertig graden te halen.
Daarbij nog een zware rugzak om te dragen,
je zou van minder beginnen zagen.
We volgden zo goed mogelijk ons spoor,
nu eens rechts, dan weer links, soms rechtdoor.
De mooie vergezichten stemden ons blij,
en de hitte die namen we er maar bij.
We kwamen in Benevent aan maar moesten nog verder omhoog tot aan de kerk,
hopelijk was dit het laatste klimwerk.
Daar kregen we de sleutel van het pelgrimshuis,
We kwamen bij een Franse dokter terecht, Guy voelde er zich direkt thuis.
Die twee taterden er op los, niet normaal,
ondertussen zorgde de vrouw des huizes voor drinken voor ons allemaal.
Nadien hebben wij ons op ons gemakske in de kamer geinstalleerd
en ook nog maar eens een waske geplaceerd.
Onze kleren stonken naar het zweet,
wat wil je, het is overdag echt heet.
Als avondmaal aten we brood en kaas,en een glaasje wijn,
meer moest dat echt niet zijn.
Rond 20.00 u ging ik op de uitkijk staan,
want normaal kwam rond dat uur Marcel op zijn moto bij ons aan.
Maar na een half uur stond ik daar nog te loeren,
ik geraakte bijna over mijn toeren.
Maar gelukkig een beetje later was hij daar,
we waren blij dat we mekaar zagen en omhelsden elkaar.
We zijn samen naar een cafeetje in het dorp gelopen,
want Marcel wilde heel graag weten hoe mijn tocht tot nu toe was verlopen.
Door ons gebabbel vloog de tijd voorbij,
en tot afscheid gaf Marcel een mooie kaart, nieuwe sokken en een zalfje aan mij.
Terug in mijn kamer aangekomen zette ik mij op een stoeltje neer,
want de tekst die op de kaart stond pakte mij weer:
Beste Ludo,
Je bent nu al een maand onderweg,
hopelijk met niet al te veel pech.
We laten dag en nacht een kaarsje branden,
zo kom je, gezegend, door alle landen.
Laat af en toe eens weten,
waardat je hebt gezeten.
Geniet van je lange trip,
ook al heb je soms een dip.
We wensen je nog veel goede moed,
en tot slot, van iedereen een dikke toet!!!
Als je zoiets leest, dan springen de tranen in je ogen en doet het goed te weten,
dat er heel veel mensen je nog niet zijn vergeten.
Ondertussen was het de hoogste tijd om naar bed te gaan,
maar ik heb toch nog eerst een rozenkrans gedaan.
