 |
|
|
Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
|
|
| 25-10-2008 |
 36ste etappe |
...
Vandaag zijn we na het ontbijt om 7u45 vertrokken uit Saint Leonard,
We gingen richting Limoges, en na 2 km waren de eerste klimmen al weer daar.
7 km stappen in stijgende lijn,
ik denk wel dat er leukere dingen zijn,
maar na het klimmen komt altijd het dalen,
we zullen het ook deze keer wel halen.
Bij het binnenkomen van Ejeaux juichten we allemaal spontaan,
want we zagen daar een mooie bank in de volle schaduw staan.
Het was nodig om even uit te blazen,
want in deze temperaturen stappen, het is bakken geblazen.
Na een halfuurtje rust bonden we onze rugzakken weer aan,
en besloten we om weer wat verder te gaan.
Drie dorpjes verder zijn we in een wei gestopt,
om te kijken wat we als pic-nic in onze rugzak hadden gepropt.
We moesten het stellen met wat hesp en een stukje brood,
maar daarvan ga je zeker niet dood.
We hielden weer een half uur platte rust,
want met zo een hitte is dat echt een must.
We moesten nog maar 1 km tot onze eindbestemming gaan,
en dus gingen we er nog even flink tegen aan.
We hoopten dat we in Solignac snel een mooie plaats zouden vinden om te overnachten,
maar eer ze iets voor ons gevonden hadden, moesten we wel heel lang wachten.
uiteindelijk kwamen we terecht bij vriendelijke particulieren,
die boden ons hun open veranda aan, maar het was juist naast de wei van de dieren.
We waren te moe en het was veel te warm om nog verder op zoek te gaan,
dus namen we hun aanbod zonder nadenken aan.
We spreidden ons matje uit op de betonnen vloer,
en gingen ons daarna wassen met een emmer water op de koer.
Ondertussen was Guy in het dorp om eten gegaan,
en hebben Antonio en ik al de vuile was gedaan.
Guy kwam terug en zei: mannen ,vandaag is het nog maar eens spagetti met paté of tonijn.
Maar een pelgrim mag niet kieskeurig zijn.
We hadden eten, dat is wat telt en zo blijven we op de been.
Na het avondmaal hebben we de volgende route al eens bekeken: waar gaan we morgen heen?
Rond half elf waren we moe en volledig uitgeblust,
we waren dringend toe aan een beetje rust.
Daar lagen we op een betonnen vloer en dunne matrassen,
maar ja, moeilijk gaat ook, we moesten ons maar zien aan te passen.
Door de warmte lukte het mij niet goed om in te slapen,
en ik werd ook verstoord door het gesnurk van Antonio en het gebleit van de schapen.
Ik lig constant te draaien, heen en weer,
maar uiteindelijk vallen ook mijn blaffeturen neer.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
