Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
25-10-2008
37ste etappe
.....
Zo een korte en warme nacht is niet veel waard,
om 5u30 werd ik al wakker van het gehinnik van een paard.
Om 6 u ben ik maar opgestaan,
en ik vroeg aan mijn kompanen hoe het hen was vergaan.
We maakten onze rugzakken weer stapklaar,
en na het ontbijt sprongen we alweer op de kaar.
Rond 7 u verlieten we ons zomerverblijf,
we voelden elke pijnlijke knook in ons lijf.
De ganse dag ging het weer op en neer,
op sommige momenten voelden we onze knieën niet meer.
Maar als je dan rondkijkt hier in deze prachtige natuur,
vergeet je alles en geniet je , uur na uur.
Wat een geluk dat ik al veel foto's heb gemaakt,
zo kunnen de thuisblijvers toch ook een beetje meegenieten van wat we allemaal hebben meegemaakt.
Stilaan liep het tegen de middag aan,
en spraken we onze pic-nic aan.
Na Poutinau haddden we nog ongeveer 2 km te gaan,
maar aan de kruisbaan zagen we geen enkele wegwijzer meer staan.
Op eigen houtje durfden we het niet wagen,
dus hielden we een auto tegen om de weg te vragen.
We moesten rechtsaf en nog een keer steil omhoog en dan nog naar beneden,
en dan was het ergste voor vandaag weeral geleden.
In Flavignac aangekomen wilden we eerst onze kelen spoelen,
want door de warmte en het zware parcours, begonnen die wel droog aan te voelen.
We hebben een paar cola's en een paar pinten gedronken,
en samen op een goede afloop geklonken.
Daarna gingen we verder naar het gemeentehuis,
daar kregen we de sleutel van de pelgrimsrefuge en onze stempel incluis.
Nadat we ons in de refuge hadden geinstalleerd,
voelden we dat onze pic-nic ook al was verteerd.
Guy en Antonio gingen voor het eten zorgen,
en terwijl stippelde ik de route uit voor morgen.
De mannen hadden echt hun best gedaan om er wat van te maken,
ik heb het mij in elk geval goed laten smaken.
Na het eten heb ik de afwas voor mijn rekening genomen,
zo konden mijn collega's ook effe bekomen.
Na dat we alles hadden opgeruimd,
gingen we nog even buiten zitten en vergeleken we wie er al het meeste was gebruind.
Het was toch weer een aangename dag,
ik hoop nu wel dat ik vannacht wat beter slapen mag.
