Liedjes die blijven bekoren, wilt u er graag nog eens eentje terug horen, voel je vrij en op verzoek plaats ik het er bij
Een blogje voor U en door U gemaakt
29-10-2008
54ste etappe
...
Na een heerlijke nacht ben ik om 6 uur opgestaan,
ik ben al bijna twee maanden onderweg, opeens denk ik daaraan.
Na het ontbijt hebben we onze rugzak weeral bijeen gegrist,
en gingen we weer op stap vergezeld van heel veel mist.
Zoals de vorige dagen was het weer klimmen en dalen,
we hoopten dat we de beklimming van de dag naar Chapelle de Soyance goed zouden halen.
Steil omhoog langs een stenig pad, en dat in volle zon,
geen mens die dat uren volhouden kon.
Om het leed wat te verzachten,
heb ik al een paar dagen bij het klimmen het versje van Annie uit Genk in mijn gedachten:
1 2 3 4 5 6 7 , zo gaat het goed, zo gaat het beter,
en inderdaad, ik moet zeggen dat het hielp, ook al kreeg ik het alsmaar heter.
Badend in het zweet kwamen we boven op de bergtop aan,
maar als je dan het uitzicht over de Pyreneeën ziet, vergeet je alle pijn spontaan.
We waren dringend toe aan wat broodnodige rust,
en hebben daarboven op de berg ook maar onze honger en dorst geblust.
We bleven nog meer dan een uur van het uitzicht genieten,
we moesten echt wel even bekomen, en zien dat we al onze krachtpijlen niet verschieten.
Want onze tocht was hierboven nog niet gedaan,
we hadden nog meer dan 5 km tot onze bestemming voor vandaag te gaan.
Na nog enkele keren van klimmen en dalen, kwamen we in Ostabat aan,
en konden we naar onze gite Ospitalia op zoek beginnen gaan.
Het duurde niet lang voor we de gite hadden gezien,
dat deed deugd, want voor vandaag hadden we genoeg afgezien.
We dronken eerst een ferm glas water,
onze spullen naar de kamer brengen, dat was voor later.
Vandaag hadden we weer een bed, dat was boffen,
maar toen we op de kamer kwamen vielen we bijna omver, het was er om te ontploffen.
De hitte was er niet uit te staan,
dus zijn we maar vlug terug naar beneden gegaan.
We hebben eerst onze vuile was gedaan,
en zijn daarna onder een frisse douche gaan staan.
Om 19.00 u namen we weer een souper à la Guy: Spagetti met spiegelei.
Tijdens het eten kwam er ook een Vlaamse dame uit Kontich bij.
Na de afwas ben ik met haar aan de praat geraakt,
eindelijk nog eens wat Vlaams kunnen spreken, dat heeft mijn dag weer goed gemaakt.
Van slapen kwam er niet veel in huis met die warmte, ik lag maar steeds te woelen,
van ellende ben ik maar weer opgestaan om buiten wat af te gaan koelen.
Pas na middernacht ben ik weer naar boven gegaan,
en hoop dat het slapen nu wat beter zal gaan.
