emigreren verloopt met ups en downs, maar tot nu toe meer ups dan downs. Moesten we terug voor de keuze staan, doen we het weer
Over mijzelf
Ik ben Hilde
Ik ben een vrouw en woon in Selimiye Koyu/Marmaris - Turkije () en mijn beroep is vroeger boekhouder, maar nu blij te kunnen kiezen wat te doen.
Ik ben geboren op 12/12/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: bloemen, natuur, handwerk (kantklossen, haken) en alles wat creatief is.
als je ooit droomt om naar het buitenland te gaan wonen : DOE het en laat je droom waarheid worden
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zoeken in blog
09-01-2008
Groenten en fruit
Mandarijnen, clementijnen, appelsienen, aardappelen, rapen, rode en groene paprika, prei, pijpajuintjes, bloemkool, paddestoelen en uien : gekocht op de markt voor 16 Lira(10 Euro) alles samen .....
Een Nieuw Jaar - een nieuw begin ? - of gewoon maar verdergaan ...
Mijn wensen voor jou : ik hoop dat morgen beter wordt dan vandaag - dat 2008 meer geluk brengt dan 2007 - crescendo en hopen op de toekomst - mooi mooier mooist, en vooral : als de gezondheid goed is loopt de rest meestal mee ...
DUS : in 2008 : gezond (zelfs geen snotneus) vrij en vrolijk door het leven gaan - naar boven kijken en erin geloven dat de toekomst mooi zal zijn !
Ongelofelijk welk geduld katten hebben om hun prooi te bespieden. En .. ééns ze zeker zijn de prooi te kunnen pakken, vallen ze aan - mèt succes. Nu moet er duidelijk een heel interessante prooi te zien zijn en ??? wie van de drie zal erin slagen ?
Dit amandelboompje zo klein en zo dapper krijgt haar eerste bloesems. Fris als een maagd hoopt ze op een mooie toekomst.
Nu beginnen de eerste bloesems open te komen. Nog een maand verder en Selimiye wordt herschapen in één witte wolk : tien duizenden amandelbomen in bloei. Elk jaar sneuvelen tientallen bomen omwille van een nieuwbouw en zo weinig nieuwe boompjes worden aangeplant. Nochtans zijn amandelen één van de bestaansmiddelen van het dorp. Ze worden aan groothandelaars verkocht voor een prikje (na uren zware arbeid), en de rest wordt voor een gekke prijs aan de toeristen verkocht. Verder doen de dorpelingen er niets mee : geen marsepein, geen amandelcake of taart, ze kennen dat zelfs niet. 2008 zal weer een amandeljaar zijn : een grap van de natuur ? Elke 2 jaar zijn er volop noten en het jaar ertussen zo goed als niets. Het zou iets te maken hebben met regen, wind, bijen, maar ik ben er nog niet helemaal uit.
Ja, tijdens herfst en lente kan je nog het Selimiye van vroeger proeven - voorlopig nog. De stilte, de geuren, het eenvoudige leven van een visser, eenzaam in het grote zwembad, hopend op een goede visvangst om zijn gezin te kunnen voeden ....
Vandaag het eerste mandarijntje geplukt van de citrusboompjes die we 2 jaar geleden geplant hebben. Eéntje maar, lekker zoet, sappig en zonder pitten. Het geeft hoop op de toekomst.
Jaja, ik weet het ... 2 maand sinds mijn vorige editie. Maar ja : eerst 2 weken in het ZONNIGE België, daarna thuiskomen en uitstellen, daarna 2 volle weken zonder internetverbinding, daarna Lieve en Kia op bezoek tot gisteren ...... maar nu wil ik een dapper kereltje zijn en zal eraan beginnen. Inderdaad, een zonnig Belgenlandje verwelkoomde ons 14 dagen lang, maar de tijd die we er doorbrachten was natuurlijk hoofdzakelijk op onze An gericht. Alles bij elkaar is ze 10 dagen in het ziekenhuis geweest en dan nog eens 2 weken in een revalidatiecentrum voor fysiotherapie. Operatie kan geen hulp bieden en haar toestand is tot op heden nog hetzelfde. Kine schijnt beetje bij beetje wat vooruitgang te boeken, maar het blijft afwachten. Gelukkig laat ze haar oren niet hangen en is onmiddellijk terug beginnen werken. Vermits de verplaatsing voor haar heel moeilijk is wordt ze geholpen door haar collega’s (“’t zijn echte schatten” zegt An). Dit geeft ons wel een goed gevoel. Maar toch … ik heb dan maar besloten de eindejaarsperiode bij de dochters door te brengen vermits An nu niet naar hier kan komen. Ja, ik kom eraan tussen 16 december en 6 januari ! Maar het wordt wel een kruisweg : via Antalya. Dwz : eerst naar Marmaris, dan 6 uur schudden op de bus (die wel langs een heel mooie weg door het Taurusgebergte rijdt) en dan overnachten in Antalya omdat het vliegtuig reeds om 6 uur in de morgen opstijgt en dan …. laat ons hopen dat er geen vertraging is. Het grote nieuws is nu wel dat er binnen 2 jaar een nieuw vliegveld zou klaar zijn in Gökova ! (ligt maar een half uurtje rijden voorbij Marmaris) Een geschenk uit de hemel …. ALS ze ook tijdens de winter Internationale vluchten krijgen. Nu is de situatie zo dat alle toerisme tussen Istanbul en Antalya 5 maanden lang bijna volledig plat ligt omdat er geen vluchten zijn. Wij hopen maar op een nieuwe verbinding Gökova-Oostende voor de toekomst (Ryanair ?) Het weer is nog steeds zacht – temperaturen tussen 15 en 20 graden en de meeste dagen zon en blauwe hemel – echt wandelweer dus. Toevallig bood een jonge man uit het dorp me aan me te gidsen naar één van de vele kastelen op de hoogste bergtop van Selimiye. Prachtig gewoon, maar wel een harde klimpartij. Veel van het kasteel blijft echter niet over, enkel de ommuring, maar het zicht van daaraf is onbetaalbaar, je ziet de hele omgeving – Rhodos – Symi –het Datça schiereiland en zelfs het schiereiland van Bodrum. Het is ongelofelijk hoeveel (weinig gekende) oude sites op ons kleine schiereiland staan. Geschreven geschiedenis over wat hier vroeger was is niet te vinden – hoe oud de sites zijn ? – ook geen idee. Met Lieve en Kia, gegidst door Jos en Hale, zijn we ook gaan stappen : een kasteel boven het dorpje Sögüt. Een tocht van 4 uur met aankomst in Taslica. We hebben er allemaal van genoten tot in de toppen van onze tenen !
Hoe het komt dat we 2 weken zonder Internet verbinding zaten ???? Wel, er is in het hele dorp een nieuwe lijn gelegd voor telefoon en ADSL. Vroeger kwam onze lijn rechtstreeks van beneden aan zee tot op de heuvel. Nu moest de nieuwe verbinding langs ons weggetje omhoog. En hoe denken de Turken ? Eerst de verbinding doorknippen en dan pas alle telefoonpalen planten. Een logica die niet echt strookt met de onze. Ze werden dan ook nog vertraagd door enkele storm en regen dagen, dus ja, wij maar wachten en wachten en wachten. Typisch Turkse toestanden noemen we dat. Maar het helpt toch niet om je er zenuwachting in te maken, beter passief ondergaan en ondertussen naar het dorp lopen om de mail te checken in het enige Internetcafé dat Selimye rijk is (je moet dan wel nog het geluk hebben dat niet alle computers bezet zijn én dat het café open is). Nog zoiets : vorig jaar hebben ze een kaai gemaakt aan het dorp met geperste voorgevormde stenen. Nu hebben ze die allemaal weer uitgebroken om te vervangen door natuursteen ! Waarom ? Misschien voor de werkgelegenheid. Maar het wordt er wel mooier op, dat is dan wel het voordeel. Verder nieuws in Selimiye stad (“Selimiye gat” zegt Lieve) ? Er wordt weer heel veel bijgebouwd, maar gelukkig niets dat ons panorama beschadigt. De bouwbedrijfjes beleven gouden tijden, maar waar dat zal eindigen ??? Recent werd zelfs begonnen aan de ontmaagding van de volgende heuvel. Een Fransman heeft er een plateau laten vrijmaken om er een “boutique hotel” neer te poten en er ligt zelfs nog geen fatsoenlijke toegangsweg naartoe ! Ik had Selimiye 12 jaar geleden moeten in een doosje stoppen zodat het kon blijven zoals het toen was. Zo, meer is er op het ogenblik niet te vertellen en ik zal proberen wat vlugger nieuws door te geven in de toekomst.
Hallo !!! Toch weer een berichtje. Ben net aan t bedenken dat we ... Woensdag al !!!!....naar België vertrekken. Oei, en als ik die temperaturen ginder zie : ellendig, en dan die regen. Ons lichaam staat nu nog op een gemiddelde van rond de 30 graden. Ik weet het : JULLIE hebben pas te klagen na een zomer die geen zomer was, maar ik weet heel zeker dat er ons ginder weer een griepje of in t beste geval een verkoudheid te wachten staat. En, weer échte kledij aantrekken nog zoiets - we leven hier maanden lang met enkel short, topje en teenslippers (in t beste geval). Nu weer, ja, alles wat je warm en droog houdt. Voelt een beetje aan als een aanslag op je vrijheid, maar het kàn nu éénmaal niet anders. Sinds enkele weken zat onze geest een beetje vol problemen. Toen onze dochter An hier vertrok had ze last in haar benen, een soort loos gevoel. Dat verergerde maar bij thuiskomst en ziekenhuisopname was nodig omdat ze niet meer kon stappen. En dàn, zit je daar op 3336 km verwijderd en je kan geen hulp bieden, tenzij af en toe een telefoontje. Op zon moment wil je onmiddellijk direct een vliegtuig nemen. Maar ja, we hadden onze vlucht al geboekt het is een kwestie van nog enkele dagen. Nu, na alle mogelijke onderzoeken van prikjes hier en daar bloed afname diverse scans röntgenstralen en nog meer van die marteldingen gedurende 3 volle dagen, zijn de dokters tot de bevinding gekomen dat de boosdoener een naam heeft : Hernia. Morgenvroeg moet ze terug naar het ziekenhuis voor verder onderzoek en bevestiging of ontkenning. En dàn ?? we zien wel, maar dan kunnen we haar een beetje met onze aanwezigheid steunen. Niet dat ze ondertussen geen hulp kreeg hoor ! Haar buren, collegas, vrienden en de Antwerpse familie en onze Lieve niet te vergeten hebben haar allemaal een bezoekje gebracht en/of geholpen. Danke dankewel allemaal !!! Maar ja, je wil er ook zelf bij zijn. Zoiets is dus wel hét grote nadeel van zover van je kinderen te wonen. Hoewel ze beiden volwassen en zelfstandig zijn, blijven het je kinderen. En de gevoelens van een moederkloek blijven levenslang bij denk ik. Toen Lieve trouwde in April, had ik ook een naar gevoel welke moeder gaat nu niet mee met haar dochter om een trouwkleed te kiezen. Maar ja, iedereen moet keuzes maken in het leven, gelukkig stonden beide dochters achter ons in onze beslissing en ze verwijten ons niets. Zo, morgen de valies opdiepen en ons voorbereiden op de reis. Misschien tot in Belgenland ? Veel groetjes Hilde en Ali Baba
Hallo !!! Eigenlijk was ik vandaag eventjes aan het denken. Tijdens deze jaren gaf ik geen enkele info over het schoolleven in Turkije. Misschien toch iemand interesse ? Het liedje “’t is vandaag de eerste schooldag …..” werkte op onze dochters in als een vuurbal. Zij vinden me nu nog altijd sadistisch als ik dat liedje naar voor breng ondanks het feit dat die periode van hun leven reeds lang afgesloten is. In Turkije begint de “grote vakantie” midden Juni en de eerste schooldag valt midden September. Ja, 3 maand vakantie , maar wel begrijpelijk dat die kinderen niet op de schoolbanken moeten zitten tijdens de hete maanden. Nu, ik heb me laten wijsmaken dat er nog een reden is : dit waren de maanden dat de kinderen konden helpen op het land, in de zaak enzoverder. Voor ons werd dit schoolleven pas nu concreet omdat Denizhan, het zoontje van Bahri nu zijn eerste schooldagen beleeft. Fotootje erbij natuurlijk, èn "special photo" want dàt moet bij de klassieke fotograaf gebeuren. Alle scholen verplichten uniform. Eigenlijk wel schattig. Uniform is ook weer heel relatief : het kraagje kan variaties hebben, en dààrover scheppen de kinderen onder elkaar ook weer op. Maar, meestal is het in een variatie op de Turkse vlag, ooit door Atatürk ontworpen. Denizhan is 5 jaar oud, èn met rood uniformpje. Dat betekent dat hij nog heel lang school moet lopen. Volgend jaar (als hij gepromoveerd wordt) krijgt hij een blauw uniform. En op latere leeftijd hangt het af van school tot school, maar de schoolkinderen of dito jeugd zijn steeds herkenbaar. Er is verplichte schooltijd : vanaf 6 jaar : 8 jaar school. Nadien vrij te kiezen : verder studeren, gaan werken, legerdienst of niksdoen. En ik moet zeggen, het is niet altijd zo simpel om in Turkije langere studies te volgen. De grootte van het land – de lange afstanden . Toen ik de trip naar Oost Turkije maakte kwamen wij in een dorpje waar de “middelbare school” kinderen 2 uur op de bus moesten zitten op bij te school te geraken. En .. dan nog eens terug ’s avonds. Nochtans is in elk dorp – hoe afgelegen ook - een lagere school voorzien. Niet altijd met de beste leraars, maar het is er toch. Wil je je kind verder laten studeren moet je genoeg geld voorhanden hebben en eventueel verhuizen naar een stad met meer leermogelijkheden. Dit alles is in ons kleine Belgenlandje zoveel eenvoudiger. Dat wou ik eventjes kwijt. Meer nieuws is er niet. Veel groetjes Hilde en Ali Baba
we komen naar België - eventjes - en dan weer terug
Hallo Allemaal !!! Ben eigenlijk een beetje beschaamd …al 2 maanden niets meer van ons laten horen. Maar, iedereen zal wel begrijpen dat schrijven zo snel uitgesteld wordt. De voornaamste reden was eigenlijk de zware hitte. Als ik achter dat computertje zat begon ik meteen te zweten dat het water zo langs me liep. Ja, we hebben een heel harde en lange zomer gehad. 3 maanden lang tussen 30 en 40 graden. De temperaturen waren hier ’s nachts veel hoger dan de dagtemperaturen in België. Kan er nu niemand eens uitvinden hoe je de warmte in een doosje kan stoppen en opsturen ? Wij hadden zoveel teveel en jullie zoveel te weinig. Een zaligheid dat ik dat kantklossen begonnen ben - dat vraagt niet zoveel energie – want we hebben geen boeken genoeg om die periode te kunnen overbruggen. Nog eens een fotootje van één van mijn werkjes, want deze zomer is wel productief geweest.
Als surfend op Internet kwam ik een pracht blog tegen : “terug naar ’t kantkussen”. Heb ervan gesnoept en … ja ook een beetje van die mooie werkjes afgedrukt en nageklost. Ondertussen had ik contact met de dame van de blog – een kantlerares – en ze heeft me al verschillende nieuwe patroontjes doorgemaild èn goeie raad gegeven.
Van kuisen kwam er ook niet veel in huis tijdens die warme maanden. Recent las ik ergens “ons huis is proper genoeg om niet ziek te worden, maar vuil genoeg om gezellig te zijn”, en zo was het inderdaad, want zodra ik nog maar boven was met trekker en dweil was de luttele kledij die ik aanhad al kletsnat. Dan maar een beetje over het stof heenkijken en hopen dat je geen ultra propere mensen op bezoek krijgt. Aha, over bezoek gesproken : vorige zaterdag een telefoontje van onze buur Wilfried uit Ichtegem “wij staan aan de moskee van Selimiye !! Verrassing !!!” Direct naar beneden gereden en hen meegebracht voor een blitzbezoek (ze moesten rekening houden met het busje waarmee ze op dorpentocht waren). Dat was toch wel heel leuk.
Van barbecue kwam ook niet veel in huis. Je was nadien bijna even gaar als het vlees dat erop lag. Verschillende mensen maakten nochtans de opmerking “jullie barbecueën hier zeker heel de zomer”. Nee dus, dat is voorbehouden voor lente en herfst.
Nieuws in Selimiye ? Nee eigenlijk niet. De toeristische periode was kort zowel op land als op zee. Afgezien van zeilbootjes en gullets natuurlijk ook jachten in alle maten (het kleur is niet zo variabel : meestal wit en soms wat blauw erbij). Maar, we vinden de gullets zoveel mooier, eleganter èn meer passend in de omgeving. Ongelofelijk welk fortuin er op het water ligt.
Sinds we in Selimiye wonen zijn we er toch heel wat op vooruitgegaan (een tijdspanne van 3 en half jaar). Sinds vorig jaar ADSL, dit jaar : een bank in Bozburun (nu moeten we niet meer naar Marmaris om verse Lira’s), een benzinestation in Bozburun (idem dito), een slagerij IN ons dorp èn de weg richting Marmaris (die vol putten zat) heeft een nieuwe deklaag gekregen. Niet slecht hé op zo’n korte tijd !
En ja, we komen volgende maand weer eens op vakantie : van 3 oktober tot 17 oktober. Het zal weer moeilijk zijn om de blauwe lucht en de heerlijke zon te ruilen voor en laag grijs plafond en regen. Maar wie weet zijn de weergoden ons weer gunstig gezind zoals dit in April het geval was. Hopen maar en nemen zoals het komt.
Een 10 tal dagen geleden – om 5 uur in de morgen werden we alle drie (An was ook hier) wakker door een ongekend geluid : REGEN !!! Een korte maar hevige vlaag. Den Ali Baba was door en doornat omdat hij de autovensters was gaan sluiten, en hij zei dat het hem deugd gedaan had ! Sindsdien zijn de temperaturen gedaald tot rond de 30°, heel lekker weertje. Ook de zeeajuinen – de eerste bloemen na de zomer – boren weer hun kopje door de kurkdroge – keiharde grond.
Zo, waarschijnlijk tot na ons bezoek in België. Wie weet zien we elkaar ginder. Veel groetjes
Hey, ben der weer ! Niet dat ik er hoop op heb dat iemand vandaag mijn blog zal lezen … volgens de krant zitten jullie nu onder een heerlijk zonnetje te barbecueën – biertje of wijntje te drinken – te zonnen en te genieten. Niet het juiste moment om achter een computer te kruipen ! Bij ons lekkere temperaturen – gelukkig een graad of 5 minder dan bij mijn vorige verslag en er waait een lekker windje. Maar, door die extreem vroege hitte en tekort aan water is de tuin maar zo-zo.
Zelfs de lantana’s die toch typisch Zuiderse bloemen zijn kruipen terug in de grond. De enige dappere bloeiers zijn : de bougainvilles en ja natuurlijk ook de artisjokken (in zoverre ze niet voor de bloei opgegeten werden). Het door ons aangelegde en met draad afgezette moestuintje is een regelrechte ramp geworden : geen oogst. Reden : ja, weer water tekort - geen schaduw - slechte grond vol stenen. En dan bedenk je : "is het eigenlijk nuttig een moestuintje te hebben voor een oogst van 7 tomaten als je ze op de markt voor een habbekrats kan kopen ?" Nee ! Ik heb net voor de zomer beslist dat ik er 's nachts niet meer voor uit bed kom. We hebben eigenlijk een beetje probleemtijd achter de rug. Je kent dat, het begint met een klein probleempje en het één na het andere volgt. Miserie, miserie, miserie ! Het begon met HET water. Er kwam water in de tanks, maar alles vloeide ’s nachts terug weg : terugslagklep kapot. Jos – onze reddende engel - heeft de loodgieter besteld en binnen het half uur was de herstelling gedaan, en dan maar wachten tot er weer vers water kwam. DAN, platte band met de auto. We waren de nacht ervoor naar Dalaman gereden om Lieve op te halen (wat we normaal nooit doen). ’s Anderendaags : lekke band ! Allah was mèt ons, stel je even voor dat dit gebeurd was in de bergen – in het donker : OEF OEF ! De andere banden waren ook niet meer zo best en we hebben 4 nieuwe besteld :Goodyear/Wrangler. De oude waren 3 jaar oud en hadden 30.000 km. Niet zo slecht als ik in de krant lees dat onze prins Laurent elke 20.000 km zijn banden moet vernieuwen – en op goeie wegen dan nog. DAN de diepvries ! De koelkast werkte maar de diepvries deed het niet meer. Alle vlees tijdig bij Jos ondergebracht (gelukkig heeft hij een grote vriesbak) en de hersteldienst laten komen. Het ergste was dat ik geen ijsjes had om in mijn Raki te doen. Oef, na enkele dagen ook opgelost. DAN, weer geen water meer, blijkbaar was er een pomp kapot of een leiding gesprongen in het dorp. En net toen wij hier zaten te bidden om water, kregen we het nieuws dat ons huis in Ichtegem ….. ondergelopen was van de vele regens ! Laat het nu maar eventjes ophouden met problemen. Ben nu wel reeds 3 keer naar Marmaris gemoeten voor dat bandenprobleem : eerst de nieuwe banden laten monteren en toen zag de garagist dat er enkele wisselstukken moesten vernieuwd worden (tengevolge van ons hobbelwegje naar de toren). Die had hij natuurlijk niet in huis, bestellen in Izmir dus. Nadien bleek dat er verschillende maten voor dat wisselstuk bestonden, resultaat : terug met de Tata naar Marmaris om de stukken te meten. Toen de stukken waren binnengekomen : naar Marmaris, 2 waren juist en werden gemonteerd, 2 andere moeten opnieuw (in Izmir) ingeruild worden. En nu : nog een keer naar Marmaris om dié stukken te laten monteren ! Zal samen 4 x Marmaris zijn (zonder enig enthousiasme van mijn kant). Maar ja, het is belangrijk dat de auto in orde is, want hier is het niet altijd zo veilig rijden. (die op de foto is NIET onze Tata !) Terwijl de Tata in de garage was, hebben Bahri en ik een tripje gemaakt langs de baaien van Gökova. We waren er vele keren met de boot, maar nu hadden we het tegenovergesteld uitzicht. Heel mooi ! Maar, wat we vaststelden (we spreken over de tijdsloop van een 14 tal jaar) : elke mooie bereikbare baai heeft ondertussen zijn eigen camping – restaurant enzomeer. Gedaan met de eenzame rust van weleer. We hebben dé mooie tijd gekend toen we met Mizana rondvoeren, en, die komt nooit meer terug. We zien het ook in Selimiye. In de baai waar we gaan zwemmen komen soms 6 koeienboten tegelijk aan – met bulderende muziek en met lawaaierige toeristen. Ja, koeienboten zijn boten speciaal uitgerust voor daguitstapjes. In Marmaris worden toeristen geronseld die dan met een bus naar Orhaniye gebracht worden. Daar gaan ze de boot op en ze varen van baai naar baai met beperkte zwembeurt in elke baai en met barbecue aan boord. Geen mogelijkheid nog in de regio om alleen van de rust en de natuurgeluiden te genieten tijdens de zomerperiode. Op de foto hierbij zie je enkel één heel klein koeienbootje, er zijn er ook die 50 à 100 personen kunnen meenemen, en dàt is pas drukte ! Soms verlangen we echt naar de schoonheid en rust van herfst-winter-lente, maar we weten dat het er binnen enkele maanden terug is.
Zo, meer heb ik nu niet te vertellen – tot volgende keer ! Veel groetjes en geniet lekker van de zon zolang het duurt ! Hilde en Ali Baba
warm - heet - snikheet ! nog superlatieven mogelijk ?
Hallo hohoo hohoooo ! Juist, over “warm” spreken we niet meer, enkel over snikheet – nu temperaturen die we normaal pas in Augustus krijgen : om en bij de 40 graden ! Nee, we klagen niet, want daar moet je energie in steken en dàt moeten we pas vermijden met deze hitte ! Mijn tante Vontje zei altijd : “ het is nooit tè warm, voor mij mogen er 2 zonnen zijn”. Moest ze hier nu zijn denk ik dat ze wel ruim voldoende zou hebben aan die ènè. In Vlaanderen kennen we de uitdrukking : “het is zo warm dat de kraaien gapen”. Kraaien komen hier niet direct in de buurt, maar de mussen en de gaaien wèl en die gapen ook ! Vermits die altijd honger hebben (en dorst waarschijnlijk ook) geef ik nu in water geweekt brood : smullen maar !!! Ali Baba zegt dat ik vermeld sta in de vogel-Michelin-gids met 4 sterren ! En zeggen dat Marmaris nu weer volzit met toeristen (dààr is het nog warmer dan hier en ze hebben er niet het “frisse windje” dat over onze heuvel blaast. Ben er een half dagje gaan shoppen met Lieve. Wat je dààr allemaal ziet ! Ongelofelijk ! Ik begrijp dat iedereen zich tot het minimum uitkleedt op het strand, maar dààr, midden stad, in grootwarenhuizen enz.. Sorry, jullie weten dat ik geen non ben, maar ik blijf me eraan storen : mannen als hangbuikvarkens en vrouwen met slingertieten – van hoe bloter hoe liever- , en dàt in een land waar Moslimkultuur is. Ik vind het een groot gebrek aan respect. We zagen zelfs een jonge vrouw in een roze bikini (zeg eigenlijk maar biekan nikske) en daaronder ….. langharige berenlaarzen ! Opvallen ? Gefrustreerd ? Waarom toch ? Ik moet hieraan wel toevoegen dat veel Westerse (èn Russische) vrouwen zich gedragen als gratis hoeren. Een lekkere ober aan de haak slaan ? In de krant stond deze week nog vermeld dat ook de vrouwen uit zijn op sekstoerisme. Ewel, in Marmaris kan je er heel wat over bijleren. Gisteren toch weer eens gelachen na een conversatie met mijn broer via de chat. Hij zei : het weer in Belgie is warm/koud/regen/droog – het gras groeit heel snel. Ik antwoord : GRAS ?? wadisda ?” Zijn antwoord : Groen, hetgeen de koeien eten”. Dan vertel ik hem dat die arme koeien in Selimiye al blij zijn als ze maar “iets” groen uit mijn tuin krijgen. Zijn reactie : die geven zeker ook niet veel melk ? Hahahaha !! Geen mens denkt eraan hier koeien te melken, de arme dieren hebben met moeite genoeg om hun kalfjes te voederen ! Heb al lang zin om een ezeltje te houden. Zou handig zijn om boodschappen te gaan doen in ’t dorp. Maarrrrr, weer hetzelfde probleem : wààr vinden we voer ? We hebben geen grond om iets te verbouwen en de plaatselijke bevolking heeft al elke vierkante meter nodig om hun dieren te voeren. Spijtig dus : het ezeltje zal er niet komen. Vorige zondag vertrok onze Lieve weer naar België èn naar haar “ventje” – met gemengde gevoelens dus. Ze heeft mijn conditie weer op peil gebracht, maar soms vergeet ze wel dat ik 2x zo oud ben als zij ! Toch 10 aangename dagen samen doorgebracht. Afgezien van ons An die uit Selimiye niet kan wegblijven (begin September) hebben we geen bezoek meer bevestigd tot we naar ’t vaderland terugkeren. Misschien komt er toch nog iets uit een onverwachte hoek ? We zien wel. Lieve vertelde me dat haar regelmatig gevraagd wordt : “èn, hebben ze (=wij) nog geen plannen om terug te komen ?” Diegene die Selimiye kennen, die hier geweest zijn en de rijkdom ervan gezien en gevoeld hebben, zullen zo’n vraag nooit stellen ! We blijven koppig en standvastig – met alle plezier ! Sinds wij naar Turkije verhuisd zijn hebben we al 4 Belgische navolgers. Een Brusselaar en een koppel van nabij Brugge kochten een appartement in een randgemeente van Marmaris en een ander koppel uit Brugge heeft een optrekje gekocht in Palamut bükü : een baai voorbij Datça – dappere mensen, want zij moeten hun trip doen op 2 dagen – en soms hoor ik de kritiek dat WIJ al op het einde van
de wereld wonen !
Verder niet veel nieuws : we vullen de dagen met zo weinig mogelijk beweging. De enige actie is elke dag gaan zwemmen met Mutlu, want ze heeft -met haar dikke pels – serieus last van de hitte. Nadien legt ze zich in de speciaal voor haar gemaakte zandbak (die verschillende keren per dag nat gesproeid wordt) en beweegt niet meer tot de zon achter de bergtop verdwijnt - zijnde : 19.20 uur. Zo, ik laat jullie verder genieten van …. ja, wàt jullie ook willen Veel groetjes
Hallo Hallo ! Inderdaad, de tijdspanne tussen 2 nieuwsbrieven wordt groter en groter. Niet alleen mijn schuld, maar ook de schuld van de seizoenen die zich elk jaar herhalen. En, … ik kan toch niet elk jaar hetzelfde schrijven – dan zou ik zeker mailtjes krijgen met “vertel eens iets nieuws”. Nu eventjes rustpauze, ons An is vorige Donderdag vertrokken en ons Lieve komt overmorgen aan. Heerlijk dat de dochters zowel Selimiye als het torentje zien zitten, want dat was een groot vraagteken toen we hier kwamen wonen. Het is niet omdat wij het super vinden dat zij het ook moeten. Maar … we hebben blijkbaar alle vier dezelfde smaak, en ik twijfel er niet aan dat Kia, onze recente schoonzoon het hier ook naar zijn zin zal hebben – we hopen dat hij zo snel mogelijk op bezoek kan komen nadat de Belgische papierberg ten zijnen gunste spreekt. Nieuws ??? Niet echt, hoewel het leven in de toren nog altijd even spannend is als de eerste dag. Ja, we dachten dat we het allemaal gehad hadden : de spinnen, de slangen, de schorpioenen, de duizendpoten enzovoort, maar nee hoor. Nieuw ècht verhaaltje dus : een grote wesp (2x zo groot èn 2x zo dik als een gezellige (?) Belgische wesp – hier “ezelswesp genoemd - zat dagelijks mijn kamer rond te zoemen. Eerst dacht ik dat de toren op zijn (of haar) route lag – ik zet altijd 2 vensters tegenover elkaar open – maar nee, weer té positief gedacht : hij (of zij) vond het een heerlijk plaatsje om nest te maken. Begrijp dat wel, maar zie het niet direct zitten om met zo’n stel zoemers te slapen. Zodra ik het begin van zijn bouwsel zag - een heel mooi parapluutje met honingraten (prachtig om zien) – heb ik de vensters gesloten. Maar, de wesp gaf niet zo snel op : vloog rond de toren om toch maar toegang te zoeken : op de eerste verdieping was alles dicht met vliegengaas, dan maar beneden proberen, maar het was toch te moeilijk voor hem om de connectie te leggen met de tweede verdieping. Hij zag uiteindelijk dat hij niet echt welkom was en vertrok om zijn nestje ergens anders te gaan bouwen : OEFFFFF --- en zonder te moeten moorden ! Heerlijke tijd met ons An doorgebracht. Ze houdt van zwemmen en liet zich omhelzen door de zee terwijl Mutlu en ik pootje baadden. Eènmaal thuis leek het tafereeltje op het ouderwetse “naaikransje” : An borduren en ik kantklossen terwijl we luisterden naar de natuurgeluiden. Leuk als je allebei dezelfde smaak hebt. We hoorden de vele vogels fluiten en herkenden hen aan hun lied. Ook de eekhoorntjes die hele conversaties met elkaar maken vlakbij in de amandelboom.
En dan de stille hagedis die op onze voormuur komt zonnen (zeker 20 cm lang). Al deze dieren beschouwen ons als “onschadelijk” en lopen niet meer weg als ze ons zien of als we ons bewegen. Ondertussen de geluiden van de altijd mèhhhrende schapen, van de koeien en de geiten die beseffen dat alle groen verdwenen is en dat ze het tot November met heel wat minder zullen moeten stellen èn vooral het geroep en gekweel van de dorpsvrouwen die achter voormelde dieren aanrennen. Ik wou ècht dat ik ook dat geluid op de blog kon zetten. Maar ja – ook een andere mogelijkheid : zelf eens komen luisteren ? En dan ook de geuren in dit seizoen : overal bloeiende wilde tijm en oregano en de geur ervan wordt meegeblazen met de wind –recht je neusgaten in. Tuurlijk ben ik met An weer eens naar Datça gereden. Vroeg in de morgen vertrokken – ontbijt in Soguksu (betekent : koud water) halfweg Selimiye en Datça – shopping in Datça (waar we altijd een reden vinden om ons geld op te maken) –en dan een tripje naar Ova Bükü, waar we beiden voor het eerst aankwamen : een prachtige wilde baai, met als énige toeristen : Istanbulianen (die vind je wel écht overal – en is niet verwonderlijk gezien ze met zooooooooooveel zijn) Ook Ellen was hier op bezoek : 2 maal nog wel op 3 weken tijd ! Ze krijgt ook nooit genoeg van Turkije en toebehoren (hahahaha). De eerste keer was ze bij de Regatta van alle Tussockboten : zo mooi als ze in de baai aankwamen met bolle zeilen
De 2 maal : een gezelligheidsreisje : Ellen, de Kapitein, de medereizigers en de Amerikanen uit Selimiye allemaal rond onze tafel : lekker eten (door Selahattin op de barbecue gelegd) en heerlijk babbelen. Elkaar weerzien voelt zo goed – ook omdat je weet dat je elkaar steeds terug zal ontmoeten. Nog wat nieuws : JAAAAA, den Ali Baba is geflitst !!! Reed AJB 92/km per uur waar je op Turkse 2 vaksbanen maar maximum 80 mag rijden met een pick-up. Er is dus ook maar één plaats tussen Marmaris en Selimiye waar je die snelheid kan opbrengen … èn hij heeft het gehaald !!! Maarja, dan moest die boete nog betaald worden binnen de tijdspanne van één maand. In het taksbureau waar ik de pest aan heb omdat ik er al zoveel nutteloze uren gesleten heb. OK, Ali Baba gaat shoppen in Migros (grootwarenhuis) en ik ga dapper naar het taksbureau om ZIJN schulden te betalen. Eerst registreren, alles in de computer zetten en dan naar de KASSA !!! Een aanschuifrij – ongelofelijk. Ik begon zo erg te zweten dat ik dacht een nieuwe aanval van menopauze te krijgen. Hoorde de mensen (matig) zenuwachtig worden maar begreep niet echt wààr het probleem zat. Na ongeveer 3 kwartier kwam een politieagent met een sleutel !!! Ja dus, de kassier zat zonder sleutel !!!! (en er is maar èèn kassa voor alle taksen die moeten betaald worden in Marmaris en omstreken - alle taksen worden nog steeds CASH betaald) Geduld is wel een mooie deugd als je in Turkije papierwerk moet doen – maar dat zullen jullie wel al begrepen hebben in vorige berichten.
En dan wil ik nog eens praten over “Het hotel” of, met andere woorden : het monster van de heuvel.
Vannacht : geen licht – eigenaardig. Vandaag : een verlaten werf. Reden ? weetnie – ontslagen ? werk verlaten omdat ze niet betaald werden ? Vakantie ??? De metser en zijn hulpje wonen er al volle 4 maand – zijn afkomstig van VAN (misschien ooit gehoord van de VAN-katten : wit, pluizig, korte staart en één blauw en één groen oog ?). Dit gebied ligt wel aan de andere kant van het land. – misschien ”eventjes naar huis ?” Die metser plakt dus steentjes tegen de betonconstructie om het geheel een beetje natuurlijk
te doen lijken. Ondertussen maken andere bouwvakkers heel artistieke (???) versieringen rond het zwembad. Laat ons hopen dat ze die ondingen nu ook niet in Turkse fluo kleurtjes gaan schilderen - weer afwachten wat het zal worden.
Verder ?? Het weer is wat “kwakkelachtig”, maar de blauwe lucht haalt steeds de overhand en over de temperaturen klagen we niet : tussen 27 en 30 graden. Veel groetjes, en als jullie nieuws hebben : altijd welkom ! Hilde en Ali Baba
Terug !! de Belgische vakantie was behoorlijk druk !
Vakantiedag voor jullie EN nog steeds mooi weer ook !!! Jullie geluk kan deze lente echt niet op hopen maar dat er geen watertekort komt, want dat probleem stelt zich normaal niet in jullie contreien - wij zijn zuinig zijn met water reeds gewoon. In Turkije is 1 Mei een gewone dag, maar vorige week, toen we aankwamen zag Turkije rood van de vlaggen (grote Turkse vlag met Atatürk erop) voor het feest van de kinderen op 23 April ter herdenking van de opening van het Parlement in Ankara in 1920.
Ja, tijdens ons verblijf in Belgenland : enkel zon en mooi weer, doch de kille avondlucht bedacht ons weer eens met een griepje voor mij en een serieuze griep voor Ali Baba. En zoals ik in vorige editie meldde : de hoofdschotel van ons bezoek was : het huwelijk van Lieve en Kia. Hierbij enkele fotos
Ondanks de uitdrukkelijke wens van dochter en schoonzoon om alles in stilte te laten verlopen, hebben we er toch een feestelijk tintje kunnen aan geven, en, achteraf beschouwd waren ze er toch gelukkig mee.
De 14 dagen in België waren druk bezet. We ontmoetten ook voor het eerst de nieuwe bewoners van de Mitswege en we waren net zoals toen Bart er woonde weer heel welkom op de eerste verdieping. Het is zoveel leuker dat we daar onze stek kunnen houden, anders moeten we altijd van iemands goedheid profiteren en voelen we ons niet zo vrij. De huurders zijn rond Nieuwjaar in het huis komen wonen zonder hond. Nu hebben ze er al twee. Heel duidelijk : dat huis kan niet voortbestaan zonder honden ! En voor ons was het leuker om de beide puppies in het resterende gras te zien stoeien en rollebollen dan TV te kijken.
Bij ons terugkomen moesten we weer eens midden de nacht vertrekken naar Zaventem : 2.30 uur in de morgen. Gelukkig konden we weer eens beroep doen op Night rider Johnny en zijn echtgenote Chris die ons vlot en tijdig ter bestemming brachten : een grote DANKEWEL en we hopen jullie hier nog dit jaar terug te zien !!!
Op 28 April vierden we ons 3 jaar in Selimiye. We dachten er nog eens aan hoe we hier aankwamen midden de nacht. Opgedekt bed, volle koelkast en diepvries, alles in huis wat nodig was heerlijk geschenk van de broerkes Sen. Ik denk dat niet zoveel mensen die naar het buitenland verhuizen van zon luxe kunnen genieten. Onze integratie in het dorp is goed verlopen : iedereen kent ons, maar wij kennen nog niet iedereen, recent zelfs voor het eerst kennis gemaakt met de Hodja (de Imam die 5 keer per dag van zich laat horen). Heel sympathiek. We ontmoetten hem in een restaurantje en plots belde zijn GSM . beltoon I wish you a Merry Christmas Hahahahaha !!!! Recent kregen we weer bezoek van de Jandarma. Ze vroegen me naar : Hava Yildirim. Ikke maar denken : Hava betekent het weer en Yilidrim betekent bliksem. Nog even denken en ik vroeg of hij het weerbericht wou zien op de computer. NEEEEEEEE, niets van dit alles : Hava Yildirim is de naam van een vrouw die hier in de buurt woont ! (heb ik nadien van Jos en Hale gehoord. Nuttig om weten.
Ondertussen is er in en rondom het torentje heel wat veranderd, maar we moeten toch IETS te doen hebben hé. En Selimiye zelf ? De bouwwoede duurt verder. Gelukkig binnenkort weer bouwstop omdat het seizoen begint. Wij kunnen enkel hopen dat het onze tijd nog doet tegenhouden is toch niet meer mogelijk. Het laatste nieuws van Selimiye ??? Ewel, de afvalcontainers werden weggehaald omdat de restauranthouders hun taks niet betaald hebben ! En nu ??? Geen idee op elk van de plaatsen waar een container stond hangt nu een bordje verboden afval te deponeren (maar dan in het Turks). Ik durf zelfs geen foto op de blog zetten van hoe het voorheen was : 2 à 3 containers, overvol en erop en ernaast nog meer vuil en dito zakken. De zwerfkatten overal in en bij om toch iets te vinden om te overleven. Waar het afval NU zal blijven ???? Geen idee, misschien in het volgende dorp ? (dan moet je wel over een auto kunnen beschikken)
Ik kan niet nalaten nog een foto van mijn nieuwste creatie kantklossen hierbij te voegen (op basis van een borduurpatroon uit Oma's ouwe doos)). Ben der maanden aan bezig geweest en ligt nu rond de paal op onze tafel in de woonkamer. Hoe ik dat ooit zal wassen ??? Weet ik nog niet, misschien beter een nieuwe maken tegen die tijd ?
Zo, dit was het dan voor vandaag. Op het ogenblik hebben we (eindelijk) een zacht regentje en we denken dat jullie er binnenkort ook weer zullen naar smachten. Veel groetjes en tot ??? Hilde en Ali Baba
Hallo iedereen ! Een kort berichtje vooraleer we naar België komen. Vooral om jullie te vragen het goede weer nog een paar weekjes vast te houden zodat we niet uit onze kleren bibberen ginder. Maar voor het eerst sinds we hier wonen staan we te trappelen om te komen. Waarom ??? Wel, om het huwelijk van onze dochter Lieve bij te wonen !!! Het koppeltje houdt er wel aan om alles in strikte familiekring te laten voorbijgaan en we willen hun wens respecteren. Ja, heel binnenkort word ik schoonmoeder en den Ali Baba schoonpapa. Maar we hopen dat we voor Kia (die Iranees is en zijn familie moet missen) gewoon maar Mama en Papa kunnen zijn.
Het weer blijft goed op een enkele regendag na. Heerlijk wandelweer tussen het groen en de bloemen. Deze week weer eens met Hale op stap geweest. Jos nam er een foto van toen we de dorpsvrouwtjes probeerden te imiteren (enkel de kledij was fout). En... met Hale erbij vind je altijd nieuwe plekjes, en er IS ook zoveel moois te zien. De velden zien wit van de Papatyas (madeliefjes). Ze staan zo dicht op elkaar zodat je denkt dat het een sneeuwlandschap is . bij 20 graden. En elk jaar zie ik andere en nieuwe bloemen, zo mooi. Alleen al de soorten klavertjes kan je niet tellen : alle kleuren alle vormen en ook allemaal andere zaaddoosjes. Heb ook voor het eerst Mimosa in het wild zien bloeien.
En dan : op een plateau, hoog op de berg : ongelofelijk veel schildpadden ! Precies of er was een feestje geweest en ze trokken weer naar huis. Heel mooie zachtaardige dieren !
Zo, ik had gezegd : een kort berichtje en daaraan zal ik me houden anders hebben we niets meer te vertellen als we bij jullie zijn. Veel groetjes en tot binnenkort voor veel van jullie ! Hilde en Ali Baba
Inderdaad, deze keer is het heel lang geleden sinds ik zelf nog geschreven heb. Wel tijd genoeg,
maar ofwel té mooi weer, ofwel geen elektriciteit ofwel ………. nee, juist, ik verzin maar wat verontschuldigingen om niet te moeten zeggen dat ik het steeds maar uitstelde, sorry. Lenteweer met 22 graden ! Heerlijk. ’t Is net alsof er geen winter geweest is, de Lente is gevolgd op
de Herfst. De druiven lopen uit, overal bloemenpracht, gras en onkruid. Wie tussen mei en december
naar Selimiye komt mist toch wel hét mooiste !
De vogels zijn ijverig bezig nest te maken en fluiten van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Dan wordt deze muziek overgenomen door de kikkers en de uilen. We hebben 2 soorten uilen : de grote, die roepen gewoon oe-oe en dan de kleine steenuiltjes, waarvan het geluid klinkt als een roestige schommeltje (wij noemen hen de schommeluiltjes). En deze week zagen we nog een mooi staaltje van groepsseks. 3 schildpadden doeke doeke tegen elkaar aan. 2 mannetjes concurreerden om één vrouwtje te verschalken. Mooi om zien ! En ze houden zich niet eens in als je dichtbij komt om te observeren en een foto te maken.
Maar regen ??? Sinds onze thuiskomst van België eind Oktober hebben we juist geteld 21 regendagen gehad. En dat zijn dan nog geen volledige dagen, verder alleen zon ! Veel te weinig voor de watervoorziening deze zomer. En het is nu al de 2e winter dat het zo droog blijft. Zuinig met water zijn ze beneden aan zee en in het dorp anders niet : zoveel pensions aan zee, zoveel gasten die zich elke keer douchen als ze uit de zee komen, elk pension die zijn bloementuin dagelijks sproeit enz… Ik denk dat er toch beter een duidelijk reglement komt op waterverbruik.
Veel klussen en klusjes gedaan in en rond de toren : “winterwerk” wordt dat hier genoemd, want tijdens de zomer begin je daar best niet aan. Zo ziet alles er ondertussen al heel netjes uit. Toen we hier aankwamen was de toren net op ’t randje af “bewoonbaar". Het verschil van toen tot nu is al heel groot.
Nog een ervaring meegemaakt : naar de Notaris geweest ! We hebben een appeltje voor de dorst – je weet wel : noodomstandigheden – op de bank staan. En het schijnt dat het een serieuze miserie en geloop is voor een vreemdeling in geval van overlijden. DUS : een testament laten opmaken was de beste oplossing. En dan denk je weer dat het een beetje zoals bij ons zal verlopen : afspraak, privé gesprek, man in maatpak en streepjesdas gewapend met een gouden vulpen. Maar nee, niets van dat alles. Je gaat er gewoon naartoe en komt in een bureautje terecht waar 4 kwebbelende vrouwen achter hun computer zitten. De klanten zitten op een rijtje en alles wordt maar door elkaar geregeld. Privacy ??? Vergeet het maar ! Goed, één van de vrouwen luisterde naar onze wensen (Bahri was mee om hulp te bieden, anders hadden we het zeker niet gehaald). Na een half uur weg en weer gepraat : eerst naar de dokter om een attest te laten opmaken dat we gezond van geest zijn. Heel sympathieke vent, die dokter. We moesten 2 moielijke vragen beantwoorden : “wat heb je deze middag gegeten” en “welke dag is het vandaag”. Jaaaaaaaaaa, we wisten het antwoord en kregen ons attest na weer veel weg en weergeloop voor de nodige stempels. Dan, terug naar de notaris, fier dat we niet gek verklaard waren. Weer wat getyp op de computer en veel bla-bla, en toen vroegen ze van elk 3 pasfoto’s. Het schijnt dat een Turk dit altijd bij zich heeft, want je moet overal een foto voor hebben. Wij hadden dit niet bij, dus : foto’s gaan laten maken. Weer veel geschrijf en dan werd een vertaler geroepen die weinig moest doen maar goed betaald werd. En dan : ja de rekening. Het was meer dan we dachten, dus : weer op stap naar de bank om centjes te halen. OEF, betaald en ondertekend en onze dag was voorbij zonder veel nuttigs gedaan te hebben. Maar we zijn nu gerust, we hebben een testament mét onze foto erop !!!
Nog wat nieuws : we hebben een vliegtuig geboekt naar België op 8 april : op Paasdag. We verblijven 14 dagen lang in Ichtegem en keren dan weer terug naar ons torentje. We hopen dat we niet teveel winterkleren zullen moeten dragen, ik bibber al in het vooruitzicht.
Zo, dat was het voor vandaag, veel groetjes en tot mails of tot ziens Hilde en Ali Baba
Hilde vond dat het reeds lang geleden was dat ik nog van mij had laten horen en dat de mensen zouden vergeten dat ik er ook nog ben ! Daarom heeft ze me achter de computer gepoot en de opdracht gegeven iets neer te typen voor ik weer naar beneden mocht. Ze heeft me wel een pint bruin bier geven om inspiratie uit te halen Wist niet dat dit in dat flesje zat! Normaal schrijf ik als ik door observatie en filosoferen de vervelende neiging voel opborrelen om wat aan mekaar te flansen. Maar laat ik proberen wat uit mijn mouw te schudden en neem mij niet kwalijk als ik verveel, je kan nog altijd afsluiten en naar Google kijken, dat is altijd beter dan de telefoonboek van buiten leren. Misschien om jullie een hart onder de riem te steken, hierbij zeggen dat we een koude (?) periode achter de rug hebben, toch laagste temperatuur 6° ’s morgens en 9° tijdens de dag. Koud zeg. Ik weet het jullie zijn meer (of minder) gewoon, maar jullie hebben toch mooie sneeuw. Regen dat het water in bakken naar beneden valt hebben wij dit jaar nog niet gehad , maar de planten waren toch blij met elke druppel. Ten alle kanten komen de bloemen en het groen te voorschijn. De amandelbomen staan mooi in bloei en de bijtjes zijn ijverig honing aan het verzamelen. Gelukkig zijn hier niet veel grasperken zodat het de moeite niet is om zich een gras machine aan te schaffen, al zijn er toch die niet zonder kunnen.
Een grauwe lucht zoals in Vlaanderen en Nederland heb je hier niet zoveel, en al is de temperatuur niet te hoog, in de zon is het altijd lekker warm. Enkel als de wind blaast uit het Noorden kan het ijzig aanvoelen en kruip je bij de kachel. We hebben dit jaar veel wind en stormen gehad. Maar als het enigszins mogelijk is, en dat is nogal dikwijls, zit Hilde op haar winterterras te klossen.
Hilde weet niet waaraan ze eerst moet beginnen . Ze heeft zoveel op stapel staan en zoveel ideeën die ze wil uitvoeren dat er zeker geen tijd voor verveling overblijft. Er is afwisseling genoeg binnen en buiten de toren, dus maar van het een naar het andere volgens wat de weergoden toestaan. En tussendoor nog een boek. Probleem : als ze leest kan ze niet stoppen voor haar boek uit is, al is het midden in de nacht. Ze gaat dan met haar boek naar bed om verder te lezen tot ze in slaap valt en dan wordt ze lekker verwarmd door een poes die dicht bij haar kruipt.
Trouwens van dieren gesproken. Afgezien van de griezelige spinnen, muizen, ratten, duizendpoten, enz, probeert ze die allemaal te temmen. En met eten kan je veel bereiken bij de beesten. Zo geeft ze elke dag kruimels en kaaskorstjes aan een duif. Ze roept hem dan: "Kumru", en dan komt hij of zij aangevlogen tot op een halve meter van haar. En je ziet Kumru soms van ver komen .De Jans (Vlaamse gaaien) profiteren er dan ook van om een brokje te pikken, ze zijn echter met velen, dus is het vlug op. Louis de stier was ook zo iets. Als hij in de buurt was moest ze maar Louis roepen en hij kwam om zijn groenafval binnen te slokken. Hilde heeft hem zelfs al leren opzitten en pootje geven (haha)
Ook Bella de geit komt naar haar toe voor wat groen of voor een appel. Vooral in de zomer als er weinig eten is, lust ze wel een hapje. Ze is als enige geit vriendjes met Mutlu, behalve als ze kleintjes heeft. Dan moet Mutlu niet te dicht komen. Met schapen is er niks aan te vangen, die zijn zelfs bang van hun eigen schaduw. En dan is er Mutlu natuurlijk! Hildes grote lieverd. Sinds zij er is komt zij op de eerste plaats en ben ik weer een bank naar achter geschoven. Dat is zo als je trouwt. De kinderen komen, en je schuift een plaatsje op, en ik heb twee dochters, dus ik heb al niet veel meer in de pap te brokken. En dan is er Mutlu, dus ik ben n° vier. En maar klagen zegt Hilde. Maar toen ze Mutlu meebracht was dat een kleine schattige wollebol. Maar je moet haar nu eens zien, ze schijnt niet te stoppen met groeien. We hebben de nieuwe tafel zelfs hoger dan normaal laten maken, anders kan ze zo uit ons bord eten. En Hilde knuffelt haar toch zo graag zoals je ziet.
Maar als compensatie speelt ze ’s avonds een spelletje kaart met mij. Probleem : ze wint bijna altijd en ik heb zo een vermoeden dat Felix er voor iets tussen zit. Waarom wil ze altijd op mijn schouder zitten en mee in mijn kaarten kijken.
Nu, zo snellen de dagen vooruit. Ik hoop dat ik jullie niet heb verveeld en zal voor de zekerheid maar stoppen. Ik denk dat ik genoeg bij elkaar heb gesprokkeld want de toetsen staan hier roodgloeiend en ik moet naar toilet .Ik schrijf nog wel eens een keer of er moet massaal protest komen om het a u b niet meer te doen! De groeten van mij en Hilde en de ganse beestenboel. Tot een volgende keer. Ali baba en Hilde
Hallo ! Ben der weer !!! Deze week was ik even over de wereld aan t vliegen per Google Earth en belandde sowieso boven Selimiye (hoe kàn het anders). Recent was er weer een aanpassing : niet minder dan 3 Paroramia spots staan nu op dat kleine dorpje !!! Begon de bijhorende fotos te bekijken en wàt vond ik er tussen allerlei zichten op de baai en het dorp ????? Ja, ONZE TOREN !!! Blijkbaar is die nu gelijkgesteld met wereld erfgoed ? In elk geval kan de hele wereld onze toren nu zomaar zien mèt onze hond erbij. Ik weet er nog niet het fijne van, maar de foto staat op naam van Bahri Sen die eigenaar is van het bouwtje. Om jullie de moeite te besparen op zoek te gaan plak ik de gepubliceerde foto hierbij.
En nu Selimiye (of Losta) toch zo beroemd wordt, neem ik jullie even mee voor een foto wandeling naar en door het dorpje .
Ik hoop dat jullie genoten hebben van de eenvoudige mooie kiekjes van Selimiye.
Verder geen speciaal nieuws bij ons, misschien bij jullie ?
Hallo Allemaal , Ja, ik weet het, ben er weer laat aan begonnen. Maar, drukke dag gehad vandaag want de nieuwe meubels waren op komst. Hadden we eigenlijk niet echt nodig, nu ja den Ali Baba had een nieuwe TV gekocht met toebehoren en die was te groot om in het oude kastje te passen. En, vermits ik een TV als een loerend oog beschouw in een woonkamer (één van mijn eigenste obsessies) moest er een nieuwe kast komen waar de TV binnenin kon. We zijn weer naar de schrijnwerker in Orhaniye geweest die ook de vorige kastjes gemaakt heeft. Knappe jongen maar zijn grote voordeel is dat hij ook heel professioneel werk aflevert (wat van de meeste schrijnwerkers in de streek niet kan gezegd worden). We hebben meteen ook een nieuwe tafel besteld want de oude was in plakhout, bah ! Mooi tafelblad in écht hout nu en het voordeel is : er moet geen tafelkleed meer op om het lelijke weg te stoppen. Ali Baba is reuze in zijn nopjes, want hij had altijd ruzie met dat tafelkleed. Meubels verplaatsen betekent altijd wel veel kuiswerk en reorganisatie, dus moet ik niet uitleggen waarmee ik de hele dag bezig was. Had net gedaan met dat hatelijk huishoudelijk werk toen een telefoontje kwam : kom maar af ! Naar Orhaniye gereden, meubels opgeladen en 4 man meegebracht om te sleuren en de boel in elkaar te steken.
Voor wie nog nooit een foto van ons samen zag : hier is ie dan : zo zien we eruit in 2007 . En zie je het terras onder de buitentafel ??? 6 dagen werk en evenveel rugpijn, maar het resultaat mag er zijn - al zeg ik hetzelf. Ja, weer in pebbles-steentjes, ik kon er niet genoeg van krijgen na het pebbles-paadje ...
Verder : prachtige tijd gehad met ons An. Ze bleef 16 dagen bij ons en (sorry) had 14 zonnige dagen met blauwe hemel als extra. Heel ander weertje dan vorig jaar toen het overwegend bewolkt en regenachtig was. Kerst gevierd met ons drie in het torentje. Oudejaar bij de buren met Pete en Emel die uit Engeland overgekomen waren. Geen wilde feesten dus, maar warm en écht. Met een klein hartje is An naar huis vertrokken. We brachten haar tot Marmaris om 5 uur in de morgen. Op de terugweg realiseerden we ons dat het tussen 6 en 7 al licht wordt. Prachtige zichten : de nevel op zee, de opkomende zon waar de berg niet te hoog is enzovoort. Mutlu lag weer te treuren omdat An het torentje verliet ...
Niet alleen de temperaturen zijn beter dan in Belgenland ook de lengte van de winterdagen. In het diepste van de winter is het licht om 7 uur tot 5 uur in de namiddag. Ik herinner me toen ik ging werken in België : vertrekken in het donker (8 AM) en thuiskomen in het donker (18 PM). Deze periode vond ik de depressiefste van het jaar : je ziet je huis een volledige week niet in het LICHT ! Gevolg : als er op zaterdag bij toeval zon was zag je pas tussen hoeveel spinnenwebben je leefde.
De meeste allochtonen zijn deze winter ofwel op vakantie ergens naar betere (?) oorden of naar hun vaderland. Enkel wij en het Amerikaanse koppel blijven dapper in Selimiye (moet je eigenlijk helemaal niet dapper voor zijn). En, nu ik het toch heb over het Amerikaanse koppel : bij hen is een waar sprookje gebeurd. Met de toestemming van Ruth vertel ik het jullie. 46 jaar geleden gaf Ruth (een meisje van 17) het leven aan een zoontje. Ze heeft het nooit gezien. Onder dwang van maatschappij werd het kindje ter adoptie afgestaan. Fouten die je probeert te vergeten, maar dat lukt niet altijd : elke verjaardag herdacht ze hem en vroeg zich af : "waar is hij". Ondertussen trouwde ze, had nog 2 dochters en hertrouwde dan met haar huidige Dean. Toen ze 25 jaar geleden uit Amerika vertrok liet zij bij een relatiebureau haar coördinaten in het buitenland na, van je weet maar nooit. Tijdens de zomer 2006 ontving ze een mailtje onderwerp : de verjaardagsdatum van dat zoontje tekst jij bent mijn moeder, kunnen we elkaar ontmoeten ? Ruth dacht even dat de wereld stilstond begrijpelijk na zoveel jaren. Na enkele dagen nadenken teruggemaild : ja, ik ben je moeder. Er volgden meer mails, fotos van zichzelf, zijn vrouw en 2 kinderen (met de typische blonde haren en gelaatstrekken van Ruth). En Ruth is naar Callifornië gevlogen om hem te leren kennen. Ze ontmoette hem op het strand zij vroeg ben jij Chris ? hij vroeg ben jij Ruth ? en ze zijn in elkaars armen gevlogen. Heb de kiekjes gezien die de verse schoondochter geschoten heeft bij die ontmoeting. Het leven kan toch wel écht mooi zijn hé !
Nog goed nieuws : Louis en Kleintje de kalveren die hier de hele zomer los rondliepen hebben Kurban Bayram of het Offerfeest overleefd !!! Eventjes een opluchting, want we waren al danig aan die dieren gehecht. Verder genieten we nu van een slordige 17 graden in de schaduw en stralende zon Veel groetjes !!! Hilde & Ali Baba
Ik ben Hilde 
te doen lijken. Ondertussen maken andere bouwvakkers heel artistieke (???) versieringen rond het zwembad. Laat ons hopen dat ze die ondingen nu ook niet in Turkse fluo kleurtjes gaan schilderen - weer afwachten wat het zal worden.
