Hallo iedereen,
Terwijl jullie al bibberend onder de Kerstverlichting en dito muziek de laatste inkopen doen hebben we hier stralende zon. Vandaag wat lagere temperaturen (16 graden) door de Noordenwind. Van Kerstsfeer en versiering geen sprake, alleen in Marmaris een heel klein beetje om tegemoet te komen aan de luttele toeristen en buitenlandse bewoners. Ondertussen bloeien de rozen zoals bij ons net voor de zomer. Ons vuurtje brandt enkel een paar uurtjes ’s avonds – meer is niet nodig.


Deze week naar Marmaris geweest voor verlenging van de verblijfsvergunning. De vorige voor 2 jaar is verlopen. Nu ja, een mens denkt : verlenging, dat is een nieuwe stempel in ’t boekje, maar nee hoor : alle stappen moeten terug gezet worden zoals de eerste keer. En da’s geen klein bier. Als je alle paperassen, foto’s en kopieën al klaar hebt (je moet ook 5 grote omslagen en 5 dossiermappen per persoon kopen), ben je aan ’t begin van de rit, dwz best een volgetankte auto en een goede chauffeur (gelukkig hebben we Bahri hiervoor) die perfect de weg weet in Marmaris.
* eerst naar de Kaymakam (gouvernementsgebouw) om het aanvraagformulier te laten aftekenen met een verwijzing erbij waar je naartoe moet (gelegen in de haven van Marmaris) Blijkbaar hadden we te doen met een interim, want ze stuurde ons naar de Jandarma
* Bij de Jandarma : onder gewapende begeleiding en na het afgeven van de ID kaarten vertelde iemand dat we fout verwezen waren (het Jandarma bureel ligt helemaal buiten de stad)
* Ja ! We moeten in het politiekantoor zijn. Een bureel waar ze een stempel op de papieren slaan en een ander bureel waar iemand het papier ondertekent (ligging : midden stad)
* Nu 2 fotokopieën van dit formulier gaan maken
* En op naar de paspoortpolitie (gelegen voorbij Marmaris aan de opstap van de ferry naar Rhodos). Daar werden al onze papieren gecheckt en werd een papier opgesteld waarop stond hoeveel we moesten betalen (was ook weer een heel gedoe want de printer liet het afweten). Heerlijk nieuws, dankewel Turkije : slechts 60 Euro per man voor 5 jaar. (vorige keer betaalden we 500 Euro per man voor 2 jaar). Die prijs is iets dat elke dag kan veranderen en ook anders is volgens het land van herkomst – de Nederlanders en Engelsen betalen stukken meer.
Nog 2 extra kopieën nodig omdat mijn familienaam niet dezelfde is als die van den Ali Baba (In Turkije nemen de vrouwen de naam van de man aan bij het huwelijk)
* Op naar het belastingskantoor ! (gelegen midden de stad). Daar kunnen we de kosten betalen bij een in slaap vallende bediende. We krijgen weer een nieuw papier en moeten er weer kopieën van laten maken
* En nu ……. Ja, weer naar de paspoortpolitie even voorbij Marmaris om het bewijsje van betaling af te geven
Alles in orde maar nu zijn we minstens een maand ons paspoort kwijt omdat al die gegevens naar Mugla moeten om af te stempelen. We kunnen dus onmogelijk het land verlaten voor het einde van Januari

Dat was het dan. En, vermits we er heel vroeg aan begonnen waren, waren we er tegen de middag mee klaar. Nu nog een job : er moesten nieuwe wisselstukken in de Tata want die had moeite met starten. Naar de “garage”, gelegen in de industriezone : alles vies, lawaaierig. Het speciale hier aan zo’n industriezone is dat alle gelijke bedrijven bij elkaar gegroepeerd zijn. Een technieker plaatst de nieuwe onderdelen in de auto, maar starten ? Nikske. En wat zie je dan ? De garagisten van de overkant zien dat er een probleem is en komen ongevraagd en onbetaald helpen. Kan je bij ons niet voorstellen. Nu, alles bij elkaar hebben 5 man er 2 uur aan gewerkt voor de luttele som van ….. 17 Euro. En de auto is in orde.

De Turkse televisie zond ook de mop van België uit. Hilariteit natuurlijk voor zo’n gebeurtenis. We slaan weer eens een gek figuur in het buitenland.

Vanavond komt ons An aan met Turkish airlines. Ze is al onderweg van 7 uur deze morgen en hoopt Selimiye te bereiken tegen …. middernacht. Lieve komt deze keer niet mee, ze ziet het niet zitten om haar Kia alleen te laten tijdens de feestdagen. Spijtig, maar ze zullen in onze gedachten zijn.


Zo, dit was het voor deze keer. Tot mails ????
Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba

zondagsnieuws

We zijn weer THUIS !!!
Ik kan moeilijk zeggen “een heerlijke tijd gehad in België”, hoewel het weer er zacht was voor de tijd van het jaar. Zowel Ali Baba als ik kregen na enkele dagen al terug reumaklachten, daar waar we er in Turkije niets of minder van voelen. Natuurlijk was het wel heel aangenaam zo hartelijk ontvangen te worden bij familie en vrienden. En weer : we hebben niet iedereen kunnen bezoeken – sorry – dat maken we volgende keer goed.


Wat is het hier mooi en stil. We waarderen het elke keer meer na een verblijf in Belgenland. De Lage Landen zijn zo anders – en dan dat verkeer !! Willem Vermandere zingt “dat drukke verkeer maakt mij angstig en moe, waar gaan al die mensen toch zo haastig naartoe ?” En dan iedereen die klaagt over “geen tijd hebben” – maken de mensen zelf hun programma niet te zwaar ? Ok, ik was niet van plan jullie de les te lezen en ik weet het : vroeger waren wij ook zo, alleen valt het nu zo erg op.


Voor we naar België vertrokken kregen we het minder goede nieuws dat de bewoner van ons huis in Ichtegem opzegt. Spijtig, we hebben goede contacten met hem en zijn kinderen. Op zoek dan maar naar een nieuwe bewoner – en dan het goede nieuws – gisteren heeft Lieve onze taak overgenomen en het huis is weer verhuurd ! Sorry buren, maar jullie krijgen weer een nieuwe buur. Wij zijn in alle geval heel blij dat het zo vlot verlopen is omdat de situatie niet zo evident is. De huurder gebruikt het gelijkvloers en wij gebruiken het appartementje boven als we in “vakantie” komen. Niet iedereen kan zich daarmee verzoenen (slechts één inkom).
Tijdens onze afwezigheid in Selimiye is er noodweer geweest. Dat wisten we reeds via mail van onze buren, maar je ziet het ook aan de natuur. We verlieten ons dorp als alles dor en droog was. Nu zie je een zacht tapijt van groen en de eerste bloempjes komen boven (madeliefjes, cyclaampjes, narcissen enz …)

We hebben ook het Seker Bayram (suikerfeest) gemist want de Ramadan is voorbij. Niet erg, maar we hebben ook het hoog bezoek van Premier Erdogan gemist in het dorp. Volgens de geruchten was hij komen uitrusten van zijn zware taken in “The Golden Key”. Dit is een hotelpark “in the middle of nowhere” – prachtig gelegen en dito ingericht. Op Bayram is hij dan per boot in Selimiye aangekomen en is natuurlijk gaan eten in … Sardunya (waar anders).
Na Istanbul komt Ankara ook al meer en meer naar Selimiye. Straks vind je hier geen enkele autochtoon meer !

Vandaag weer een trouwfeest : tijdens het zomerseizoen wordt er niet getrouwd, tijdens de Ramadan natuurlijk ook niet. Het koppeltje van vandaag was dus haastig : het was de eerste mogelijkheid sinds maanden om te trouwen. Wie het is weten we niet, maar we genieten wel mee van de muziek. En ja, zoals het hier gebruikelijk is zal er binnen 9 maand weer een kleintje geboren worden …
Ik heb even gesurft op Google earth en zag dat er heel recent de foto’s van Selimiye aangepast werden. Voor ons vertrek was Selimiye enkel te zien als een grote onbewoonde baai. Nu kan je er echt in rondwandelen en je ziet ons torentje heel goed staan. Als er mensen zijn die het niet zien zitten zelf eens te komen kijken, kunnen ze het vinden op : pointer 36°42’43.65” N en 28°05’00.42”E. Het torentje is goed te zien van bovenaf met de steen cirkel ervoor waar het oregano vrouwtje jaarlijks haar oogst verwerkt.


De foto’s zijn deze winter genomen – als we niet thuis waren, want de auto staat er niet en het hotel bestond op dat moment enkel nog uit het betonnen plateau.
Zo, meer nieuws is er niet – tot volgende keer ?
Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba

bomaanslagen in Marmaris

Hallo allemaal !
Nu het weer regent in jullie contreien zullen jullie misschien begrijpen waarom de regen voor ons zo’n zegen is … maar wij moeten toch nog wachten tot Oktober of November vooraleer die komt.
De hitte noopt ons tot stilzittend werk en daardoor is Ali Baba nog eens in zijn pen (sorry, computer) gekropen om een levensdag van een genietend gepensioneerd echtpaar te beschrijven. Veel leesgenot,
Groetjes, Hilde

Ik doe mijn ogen open. Het begint licht te worden, maar alles is nog rustig en stil. Behalve de kalebas die beneden tegen de paal slaat, dus er is wind, en het klokkenspel dat ook de wind op muziek zet. Het is nog lekker fris. Kwart na zeven, ik stap uit bed om een nieuwe dag te begroeten. Boven mij hoor ik Hilde ook uit bed springen en van het ene venster naar het andere wandelen om de omgeving af te speuren en om te genieten van de ontwakende natuur. Dat duurt wel even, twaalf vensters, eigenlijk elf, want voor één raam staat een kast. Ik kom beneden en schenk twee glazen fruitsap in en zet mij neer om wakker te worden. Ondertussen is de zon van boven de bergen komen loeren, klaar om ons nog eens een dag te stoven.
Ik ga naar het enige kamertje met een deur, en voel me daarna al wat lichter. Mutlu die in de woonkamer ligt houdt de deur in de gaten en als ik te voorschijn kom in mijn zwembroek, springt zij recht en je ziet haar duidelijk denken: ja, we gaan vandaag weer in ’t sop. Ze staat rond te huppelen en houdt de trap in de gaten en als Hilde naar beneden komt in haar groene pareo, is ze zeker….. we gaan zwemmen. Ze is niet meer te houden en je moet haar geen twee keer zeggen hop hop in de auto. Dus naar beneden naar het strandje. Er is nog niemand te zien en ze kan vrij rondlopen en plonsen in het water. Mee het water in, maar als het te diep wordt gaat ze terug, van diep water is ze nog wat angstig. Als de mensen beginnen aan te komen gaan we terug naar onze toren. Onderweg nog een brood en water gekocht. Zit Mutlu te janken alsof Hilde niet meer terug komt.
Terug in de toren een douche nemen. Hilde gaat naar boven om te kijken of er mailtjes zijn,(verdorie weer al geen, ze zijn ons allemaal vergeten ginder, of anders hebben ze het te warm) en daarna roept ze dat de krant klaar staat. Ik naar boven met mijn Nescafé.
Als de krant uitgeplozen is , ontbijt klaarmaken (wat gaan we vandaag in die omelet draaien ?) en lekker eten onder de pergola die al een beetje schaduw begint te geven. Na het ontbijt verdwijnt Hilde naar haar kamer onder dak , lekker fris met alle vensters open en in het gezelschap van Felix die gans uitgerekt lui op bed ligt te slapen. Hilde gaat werken zegt ze ! Kantklossen. Een nieuwe manie die haar zo bezig houdt dat er alles bij vergeet. Ze komt dan naar beneden als ze de Iman hoort roepen dat het tijd is voor de Raki. En soms heeft ze hem zelfs niet horen roepen. Ze zou zelf ’s nacht voortklossen, en als ge haar niet vindt zit ze wel boven. Ik heb nooit geweten dat ze zo stil kon zijn. Je hoort haar van de ganse dag niet behalve als ze dorst heeft of naar ’t hoekje moet. Je kan haar maar van haar hobby weghouden als ze mee mag met Jos op de boot , om te zwalpen op en in de blauwe wateren. Kan toch zo ne schat zijn.
Ik zit dan met de afwas en de opruim van de keuken. Ook vlees uithalen voor het avondeten, zodat dit tijdig ontdooid is. Wat zullen we weeral eten? Als je de afwas doet ben je even nat als de borden, om te zweten moet je geen moeite doen, gelukkig krijg ik in de zomer de vensters open in de keuken,( in de winter lukt het meestal niet) ,en is er een lekkere tocht.
Daarna nog een beetje lezen, tussendoor een broodpudding maken, want ik heb te veel oud brood. Geleerd van Niki en ’t is lekker. Ook een beetje prutsen hier en daar, wat opmeten, wat uittekenen, voorraad in de keuken aanvullen, enz.
Als de Iman geroepen heeft dat we ons aperitief mogen nemen, komt Hilde naar beneden. Ze moet dan nog schellekes hebben bij haar drank.(salami) die was op, maar Jos is zo lief geweest er mee te brengen uit Rhodos. Beter een goeie buur dan een verre vriend. Leuk zulke buren, maar ik mag er niet te veel komen of ik zou verdikken met al die lekkere dingen van Hale. Kan die koken, ze maakt me nog jaloers.
Dan avondeten klaarmaken terwijl Hilde zit te haken. Ze kan al gans het dorp een werkje bezorgen, maar ze geeft niet op en wil altijd iets anders proberen. Als de zon achter de bergen kruipt steekt Hilde de bbq aan, dat is haar werk, ze speelt graag met vuur. Daarom is ze met mij getrouwd ! Na het eten naar binnen vluchten, want er zitten van die venijnige kleine steekbeestjes onder tafel. Ik een kop koffie drinken en Hilde een slaapmutsje . Sinds wij hier wonen is het verbruik van Raki sterk gestegen en hebben ze de prijzen dan maar naar omhoog gedreven. Geen Tv , krijg geen verbinding; iets met antenne. Maar geen erg, je kan anders genieten in de zomer. Voor het slapen gaan nog mailtjes nakijken ( zijn er geen) en een beetje op de computer tokkelen, nu we Adsl hebben
Zo een dag uit het leven in Turkije. Ze zijn niet altijd gelijk, maar ik moet je nu ook niet alles vertellen. Je moet maar komen kijken.
Het was eigenlijk de bedoeling naar mijn zuster te schrijven, maar is dan op een verslag uitgedraaid. Je mag gerust ook eens een dag uit jullie leven vertellen hoor, is altijd interessant!
Vele groetjes van
Ali baba en Hilde en dierengaard.

de drie-daagse van de autokeuring

Hallo zonnekloppers !
Nu kunnen jullie toch niet klagen : volgens de krant moet het nu zonnen en/of zweten zijn ginder. Jullie voelen nu eens hoe erg wij hier afzien ….. Wij vinden het al frisjes als het maar 30 graden is. Gelukkig waait het leuke briesje rond de toren.


Zwaar werk doen we niet maar … wat ik oorspronkelijk in gedachten had als “winterwerk” is uiteindelijk “zomerwerk” geworden. Sinds lang wou ik leren kantklossen (je weet wel : zoals die oude vrouwtjes in Brugge). Vorig jaar Oktober ging ik onze tante Rachel opzoeken en … ik kreeg haar hele kantwerkuitzet zomaar mee. Niet alleen het kussen en de klosjes, maar gewoon alles om te kunnen starten. Er zijn ook prachtboeken bij met patronen. Uiteindelijk – na de hele winter in de boeken gelezen te hebben voor het slapengaan – vond ik de Franstalige handleiding het duidelijkst. Ja, ik ben er dus mee begonnen “ Dentelles aux fuseaux de A à Z” en geloof het of geloof het niet : op één week zit ik reeds aan de F. Boven op mijn torenkamer, met alle vensters open is het er heerlijk werken. Ik voel me een beetje als Rapoensel, alleen ben ik niet opgesloten en is mijn haar nog niet lang genoeg om een knappe prins binnen te laten. (haha, ik zou er ook de tijd niet voor hebben want ik ben véél te druk bezig - en zoiets vraagt wel wat concentratie)



Nog steeds denk ik elke morgen bij het ontbijt buiten : we leven toch in het Aards Paradijs – misschien krijgen wij het hier, en later ??? – we zien wel. Ik kan niet nalaten nog eens een foto door te sturen van voor zonsopgang, bijna niet te geloven dat de kleuren echt zijn, maar : eigenlijk zijn nog veel mooier als je het bewondert van hieruit.


En, zoals in het Aards paradijs zijn er wel de venijnige beestjes. Deze week nog een slangetje in de badkamer, maar den Ali Baba had er simpelweg op getrapt denkend dat het een schoenveter was (kan wel niet, want we dragen enkel teenslippers het hele jaar door). Vorige week nog een schorpioen ontmoet in de woonkamer van Jos & Hale. Dan denk je : hoe komt die hierbinnen ? Alles is er afgesloten met vliegendraad en er blijft nooit een deur openstaan. En dan heb je natuurlijk de muggen in groten getale. Hoe die het doen om onze meest intieme plekjes te vinden – en maar jeuken – en maar krabben … Maar ja, niets kan perfect zijn.
Juni was voor heel Turkije een maand met heel weinig toerisme. De vogelgriep zal er wel iets mee te maken hebben (wij merkten er anders niet van). En dan : het voetbal – veel mensen willen eerst nog de finale zien vooraleer op reis te gaan. Hopelijk worden de volgende maanden beter anders kunnen heel veel horecazaken en winkels hun boeken sluiten.

Eindelijk weten we het : na de zoveelste groep betonmixers die voorbijkwamen : dat lelijke gebouw wordt toch een hotel, wel op kleine schaal maar dan “select”. Hatelijk om zien, die betonmixers die aan de overkant van de baai rijden als kruipende witte rupsen en dan weten we dat er ons veel lawaai en stof te wachten staat. Maar nu is dat hoofdstuk voorbij. De bouwvakkers die ingehuurd waren om het te bouwen zijn vertrokken. Die mannen zaten daar dag en nacht (sliepen in een zelfgebouwd hokje afgeschermd met plastiek) zonder enige nutsvoorzieningen. Water moesten ze halen bij de bron en verder hun plan trekken. Hale (die haar hemd zou weggeven) bezorgde hen dagelijks enkele flessen ijsgekoeld water en kookte veel teveel om “de jongens” toch een beetje te verwennen. In deze hitte (tussen 30 en 36 graden), 7 dagen op 7, van ’s morgens 8 tot ’s avond soms heel laat, stel je dat bij ons eens voor : het syndicaat zou niet akkoord gaan !
Hale leerde ons ondertussen een legendarisch Turks gerecht kennen ASJOERE (zo uitgesproken). Het stamt uit de overlevering van de Ark van Noë. Toen het einde van de zondvloed naderde had Noë nog maar weinig voorraad, DUS kookte hij gewoon alle overschotten tezamen, en dat was het. Ingrediënten ? Gedroogde rozijnen, kikkererwten, rijst, bonen, honing,  enzomeer. Niet echt mijn smaak, maar voedzaam zal het wel zijn. Het is nog altijd een gewoonte om Asjoere uit te delen aan buren, familie en vrienden.



Het is weer de tijd van het jaar voor de oregano oogst. Zakken vol worden er verzameld, geklopt en weggesleept. Hebben die vrouwen een fysiek ! Om jaloers op te worden. Maar wij genieten lekker mee van de geur. En het is zo folkloristisch om zien. Dat éne vrouwtje heeft een kleedje aan met een heel groot gat in de rug – geen probleem, ze heeft er gewoon nog een ander kleedje onderaan van een heel verschillende kleur en tekening. Hier kan alles.




Zo, genieten jullie maar lekker van de zon tot mails ???
Veel groetjes
Hilde & Ali Baba

bezoek van An en Niki

terug thuis

Vrijdag 19 mei 2006
Vandaag zijn we juist één maand terug thuis. En, op 28 April gingen we ons 3e jaar “in Turkije- leven” in. Einde dit jaar moeten we onze verblijfsvergunning verlengen – nu kan het voor 5 jaar ineens. Wat gaat de tijd toch snel !
De zomer-zonne-warmte is begonnen : op dit ogenblik 28° en heel genietbaar. In Juli & Augustus blijven we uit de zon want dàn is ze te fel. Alle gras en groen is ondertussen verdwenen , enkel de vele soorten distels groeien en bloeien. De koeien komen ook niet meer naar de heuvel : ze staan op droog voer tot de nieuwe regens komen in November.
Langs de zee staan er ontelbaar veel tafeltjes gedekt, wachtend op klanten, maar veel toeristen zijn er nog niet te bespeuren. Weer hetzelfde scenario als ieder jaar : nieuwe uitbaters en nieuwe winkeltjes die het elk op hun manier ook eens proberen.
Deze maand weer heel wat gedaan en meegemaakt. Heb eigenhandig een barbecue gemetst naar de tekening van Ali Baba. Het resultaat mag er zijn, al zeg ik het zelf. In voeg meteen een foto in want ik ben er erg fier op.
















Ja, we verwachten Woensdag onze dochter An samen met haar nichtje Niki. Weer eens jeugd in huis en leven in de brouwerij. In September komt An nog eens een keer, maar dan samen met onze Lieve. Begin Oktober is er bezoek aangekondigd van mijn schoonzus + vriendin. Chris zag het torentje lang geleden en zonder enige afwerking – ze zal het wel veranderd vinden !







Op een zondagmorgen kwam onze buurman ons storen tijdens ons ontbijt : “werk aan de winkel” zei hij, en troonde ons mee naar de laadbak van zijn auto. Daar lag aub een vers geschoten wild varken in !





OK, eerst verder ontbijten, maar ik zag mijnen Ali Baba al piekeren over “hoe begin je eraan”. Na een tijdje kwam Jos terug met een vers geslepen slagersmes, en ja, ze begonnen eraan …. Hale en ik namen de taak op ons om te supporteren, want dàt is geen vrouwenwerk. Ik heb er mooie foto’s van, maar … probleem met de aansluiting van de camera op de nieuwe laptop. Alles bij elkaar hebben Jos en Ali Baba met vereende krachten het werkje geklaard gekregen. Ze zijn op weg om volmaakte slagers te worden. Wat je hier niet allemaal moet doen om je kost te verdienen !





Ondertussen zijn de buren zich ook stilaan aan het specialiseren in het houden van “workshops”. Vorig jaar kwam er een groep om te leren vilten. Dit jaar een groep om te schilderen met zand en weer 2 groepen viltsters. De locatie en de accommodatie hiervoor is in alle geval ideaal. Kennen jullie vilt ? Ik stond er vroeger nooit bij stil en kende alleen een “vilten hoed”. De techniek is Oosters (Turkije inbegrepen). Je hebt er ook niet veel materiaal voor nodig en je kan er prachtige dingen mee maken : kussens, vloerkleden, maar ook andere opsmuk. Het materiaal is hier vers bijdehand : wol en olijfzeep – meer heb je niet nodig.

Vorige week zagen we beneden witte en gele tenten oprijzen. Een circus ??? Neen, een groep Nederlanders die hier rescue oefeningen komt doen na natuurrampen zoals een aardbeving. En Jos maar denken dat hij de enige Nederlander in het dorp is !! Nu zijn ze er in groten getale. Hopelijk blijven ze niet te lang ….

Zin in investeren ? Het grote lelijke huis van de kolonel op de heuvel is te koop. Het zicht van daaruit is wel formidabel. Weet nog geen prijs, maar als er interesse is informeer ik wel even. De prijzen van de grond swingen hier de pan uit. De landbezitters van Selimiye verhogen hun prijzen ongelofelijk vermits zoveel buitenlanders en Istanbulianen willen kopen.
Zo, ik denk dat het meeste verteld is en ga wat buiten genieten van het heerlijke weer.
Veel groetjes en tot mails,
Hilde & Ali Baba

Zondag 6 november
Hallo België, Nederland & Italie !
We zijn reeds 10 dagen terug in ons heerlijk mooie Selimiye : THUIS !!!
Dank aan diegenen die ons verwenden met een etentje of drankje – sorry aan dezen waar wij niet konden langsgaan wegens tijdsgebrek. Het was goed weer eens in België te zijn, maar we zijn zo blij weer in onze toren te zijn.
Voor wie haar kent en het nog niet weet : Rita, de vrouw van Frank (duits echtpaar) is tijdens onze afwezigheid plots overleden : herseninfarct. 51 jaar oud, de jongste, sportiefste en gezondste van ons allemaal : moeilijk te geloven, maar de harde werkelijkheid.
Jullie kunnen deze keer zeker niet klagen over de nazomer en het Allerheiligen weekend. Bij ons was het kouder dan bij jullie : ijzige wind en geen te hoge temperaturen. Nu is het weer beter, maar de zon verdwijnt achter de berg om 3 uur in de namiddag en om 6 uur 's avonds is het helle-steke-donker. De winter is blijkbaar een maand vroeger begonnen dan vorig jaar, we hebben al  zware regen met onweer gehad begin oktober en nog enkel lichte regens erna. Het dorre landschap heeft weer plaats gemaakt voor groen, de eerste lentebloemetjes en opschietende bloemknollen. Blijkbaar was iedereen enthousiast na de eerste regen : overal in het dorp en op de heuvel zagen we rookpluimen : weer veilig om het afval te verbranden.
Ramad(z)an is voorbij, gevolgd door het Suikerfeest dat 3 dagen duurde. Vandaag, de eerste dag na de feestdagen (zondag) zijn de werken hoger op de heuvel weer gestart. Nog maar eens een 15 tal betonmixers over ons weggetje. Ze kunnen er enkel geraken als ze achteruit rijden anders kunnen ze niet meer draaien. (opmerking van mijn broer na dit mailtje "Dat van die betonmixers doet me denken aan die keer dat ik net hetzelfde zag. Maar een uurtje later zag ik diezelfde vrachtwagen ook achteruit de berg afrijden. Toen ik hem vroeg waarom, zei die chauffeur: ik kon onverhoopt toch draaien boven". .... (een doordenkertje dus) Aanschuivertje op het veld naast ons waar het ietwat vlak is en waar ze wel kunnen draaien. En die beton komt van voorbij Marmaris – voor die vrachtwagens zeker anderhalf uur rijden ! Ze werken nu reeds anderhalve maand op volle kracht – 7 dagen op 7. En wat staat er al ? Een grote hoge lange lelijke betonmuur om de berg te stutten en de fundering van een reuzengroot huis. Goed dat wij de rekening niet zullen moeten betalen.

Sinds we thuisgekomen zijn heb ik vooral …. hout ontschorst. Voor ons vertrek werden onze eucalyptus stammen geleverd (niet speciaal voor ons gerooid, ze moesten gekapt worden omwille van wegverbreding) die we zullen gebruiken voor het maken van een pergola boven de tafel buiten. Wat horen we bij aankomst ? Een ongelofelijk geluid die uit de stammen komt en we dachten “er zit leven in”. Inderdaad, bij nazicht hadden de houtwormen zich heerlijk genesteld tussen schors en stam : werk aan de winkel ! Ben eraan begonnen met de moed der wanhoop, elke dag 4 à 5 of zelfs 6 als Ali Baba de stammen hielp vasthouden. ’s Avonds kattelam natuurlijk en mijn handen zijn niet meer die van een boekhouder. Tijdens het ontschorsen heb ik die ontelbare beestjes bestudeerd en daarna koelbloedig in twee gesneden (is niet mijn normale omgang met dieren). Lelijke witte slijmerige gerimpelde wormen met een duidelijk zichtbaar mondje die vreet en vreet en vreet. Als je ze doorsnijdt zie je er oranje sap uitkomen. De stukken hout die ze opeten verwerken ze tot harde poederige uitwerpselen. Een echt houtverwerkend bedrijfje ! Maar zoveel op zo’n korte tijd, ongelofelijk. Wat me het meest opviel was : zodra al die wormenlijkjes op de grond vielen kwam er een aanval van ...MIEREN ! Hoe konden ze het weten ? Vanwaar kwamen ze? Elk stukje worm werd meegesleept naar hun nest. De natuur zorgt wel voor zichzelf hé.
Verder was alles OK in en om de toren. Mutlu en de poezen waren dolblij dat we terug waren en deze keer heeft Mutlu er geen frustratie aan over gehouden, gelukkig maar. Sinds vandaag zijn we weer alleen op de heuvel : Jos & Hale zijn via Istanbul naar Nederland vertrokken en Moosje helpt Mutlu met het bewaken van ons beider bezittingen.
Voor Selimiye is het toeristisch seizoen voorbij en voor het torentje voorlopig ook ... tot 23 december wanneer ons An en Lieve komen. We zullen van de eenzaamheid gebruik maken om de pergola te bouwen en de buitenmuren in te smeren met isolatieverf (in de hoop dat het deze winter niet meer binnenregent). Je ziet, de verveling slaat nog steeds niet toe.
Zo, genoeg voor vandaag. Het was lang geleden dat jullie nog een briefje van me kregen, dus ben ik er vandaag maar meteen aan begonnen – goed hé !

Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Woensdag 16 november
Hallo allemaal !
Oef, vandaag slechts een half uurtje stroomonderbreking. Als er geen stroom is wil ik de reserves van mijn laptop niet opgebruiken, want je weet nooit wanneer die terugkomt. Het was dus heel veel “elektrik yok” de laatste week. Niet dat ik jullie ervan verdenk wakker te liggen als ik geen nieuwsbrief schrijf, maar ik doe het liever als de mogelijkheden optimaal zijn en als er geen buitenwerk te doen is nu het nog mooi weer is.
Vanaf morgen (of deze nacht ?) wordt er onweer, wind en regen voorspeld – 4 dagen lang. Dit betekent meestal : geen stroom, geen telefoon, binnenblijven, lui zijn en genieten van de angstwekkende natuurpracht.
Ondertussen is ons werk goed opgeschoten. De muren buiten hebben 2 lagen isolatieverf gekregen. Mustafa en Mehmet zijn het klusje komen klaren want noch ik noch Ali Baba zagen het zitten zo hoog op de ladder te kruipen. Iemand uit het dorp vragen bleef ook zonder succes, want die mannen zitten liever op hun gat te niksen in het theehuis dan moeite te doen om een Eurootje bij te verdienen. De voeten van de pergola zijn inmiddels ook ingebetonneerd en we wachten tot Mustafa en Mehmet het zware werk komen doen.
Vorige week kregen we weer een uitnodiging voor een huwelijk : een “faire part” zoals ze bij ons zeggen, maar dan in de vorm van een gewone handdoek. Iemand komt dit aan huis afgeven en zegt dat er een trouw is. Moet je dan zelf maar te weten komen waar, een vooral WIE. Nu, heel het dorp is uitgenodigd en je hoort zowieso waar de trouw is, en je moet maar afgaan op de klank van de muziek. Wie er trouwt zie je dan ter plaatse, want de bruid is steeds uitgedost in het wit met rode lintjes. Dan maar eventjes gaan en kijken naar het dansen, wat geld op de boezem van de bruid spelden en de plichtplegingen zijn gebeurd. Van de muziek zelf kunnen we genieten vanaf onze toren, het galmt de hele baai door. Het begint met een feest bij de bruidegom – een bruid komt er niet aan te pas. ’s Anderendaags start de muziek terug tegen de noen en dan gaat iedereen – begeleid door de life muziek – naar het huis van de bruid, waar het tweede feest is. Dan pas komt de bruid op de proppen en danst de hele namiddag door. Kledij ??? Geen belang. Je kan er zowel je werkkledij als je suitekledij voor bovenhalen. Op Güllers trouw verscheen haar eigen vader met dezelfde kleren en plastiek slippers die hij al de hele week aanhad. Het feest zelf ??? Indien mogelijk buiten natuurlijk, ergens op een (bijna) effen stuk grond. Rijen plastiek stoelen staan er om de dorpsvrouwen te parkeren. De mannen en speciale genodigden krijgen een tafel, stoelen, eten en drank. De muziek ??? Turks, natuurlijk. Verschillende klanken voor de specifieke mannen en dito vrouwendansen, en vooral veel tromgeroffel. Enigszins anders dan bij ons, maar wel veel socialer in zekere zin.

Vorige vrijdag ben ik naar Datça gereden met Bahri, Bahri’s vader en 500 kg vers geplukte olijven. Naar een olijfperserij gelegen in een subliem authentiek dorpje. Je komt daar aan met je lading en die wordt in een put gegooid. Van daaruit belanden de olijven via een laadband in een soort wasmachine. Dan verdwijnen ze door de muur in de diverse machines om ze te persen en de olie eruit te raffineren. De afval wordt automatisch buiten gedumpt en wordt hergebruikt als brandstof voor de machines.

Op een uurtje tijd is alles klaar en je kan je olijfolie mee naar huis nemen. Tijdens de wachttijd krijg je soep “van het huis”. In een inkom - gelegen tussen het (openstaand) toilet en een slaapkamer - is een lange tafel neergezet (geen stoelen). De vrouw des huizes serveert de eigengemaakte super lekkere soep met vers brood : hart- en lichaamversterkend. Nadien nog een thee, aangebracht door het theehuis.
Het resultaat van de olijven lijkt zeer goed. Gemiddelde is 1 Liter olijfolie op 5 kg olijven. Vader Sen had 128 Liter van zijn 500 kg.

Deze week weeral vrachtwagens enz … op ons weggetje. Maar, het was deze keer wel degelijk om ONS weggetje te herstellen. Bijna perfect gedaan, we kunnen de berg op en af in 2e versnelling en tevoet loop je bijna geen kans meer een been te breken. Op sommige plaatsen is het zelfs mogelijk geworden om een auto te kruisen ! Ook de hoofdweg is hersteld, ben er gisteren in 3e versnelling doorgevlamd ! Na de 4 volgende dagen regen zullen we de resultaten eens bekijken, waarschijnlijk is het weer werk voor niets geweest. Ze begrijpen nu eenmaal niet dat ze eerst de afwatering moeten onder controle krijgen vooraleer ze goede wegen kunnen bouwen of houden.
Zo, ik denk dat het meeste verteld is voor deze week.
Hopelijk alles OK bij jullie. Nieuws van jullie is steeds welkom, en, hoe positiever nieuws, hoe beter.

Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 27 november
Hallo allemaal !
Ik durf het bijna niet zeggen, maar … terwijl jullie door de sneeuw ploeteren of een sneeuwman maken wijst de thermometer aan de voordeur … 21° aan (Celsius). Wel veel wind. Ons grote zwembad ziet eruit als een reusachtig zwemtornooi van schuimkopjes. De zwemmertjes gaan in razende snelheid van Oost naar West, mooi naast en achter elkaar, en tussenin hier en daar een windhoosje als een ballerina.
Sinds Eddy’s verjaardag (de 2e in Selimiye) : geen al te mooi weer. Begonnen met storm, gietregen, fluitende wind, donder en bliksem. Natuurlijk heel dikwijls geen stroom. Eèn volledige avond zelfs niets. Het dorp was helemaal pikdonker op enkele weinige plekken na waar ze zo rijk zijn een generator te hebben. Mooi hoor als er dan een felle bliksem komt die de hele baai èn het dorp enkele seconden belicht. Het voelt evenwel eenzaam en verlaten aan, je weet maar nooit wat er kan gebeuren en je bent zo machteloos in het duister.
Wat zei ik in mijn vorige nieuwsbrief alweer ? Ja, de weg is inderdaad weer hopeloos. 4 dagen lang was het pico bello en dan begon de regen … Vermits wij op de heuvel leven zijn wij altijd de laatste die mogen genieten van de dorpsroddels. Ondertussen weten we waarom de wegen hersteld (!) zijn. Selimiye zou het hoge bezoek krijgen van 200 politiekers uit Ankara, DUS moest alles er een beetje netjes uitzien. Maar, ze hadden geen rekening gehouden met Allah. Die zette de hemelsluizen open de dag voor de politiekers aankwamen met als gevolg : hun bussen geraakten vast in het slijk en de dorpstractors moesten rescue 911 spelen ! Het hele weekend dat ze hier verbleven (we konden de toespraken en de muziek horen tot bij ons) heeft het geregend. Een sight-seeing naar de heuvel zat er voor hen niet in vermits ons baantje één slijkpoel was. Onze burgemeester was eraan voor de moeite en de kosten en iedereen had er duidelijk plezier in (uitgenomen de burgemeester zelf). Ik ben na de regen te voet naar beneden geweest en heb mijn voeten 3 x moeten wassen onderweg.

Tot morgen hebben we nog toezicht op het eigendom van onze buren. Samen met de honden ga ik elke dag naar boven om te zien of alles in orde is. Ondertussen rennen en stoeien de honden dat het een lust is in de grote tuin.
Vermits de avond invalt rond 5 uur is er veel tijd om te lezen. Recent las ik 2 leuke boekjes over Turkije. Echte aanraders voor Turkije-liefhebbers. Het eerste : “reisleesboek Turkije” geschreven door Iris Alanyali (uitg Het Spectrum, Ned). Leest heel vlot en vertelt de speciale dingen van het volk, iets waar niet iedereen oog voor heeft. Iets eruit dat ik nog niet wist : in de tijd van koning Mausolus werd er belasting geheven op het dragen van een baard. Heb ik even geluk met mijnen Ali Baba dat dit nu afgeschaft is.
Het tweede boekje : “Het gaat niet om de lokum” geschreven door Joop Triëst (eigen uitgave). Deze Nederlander verbleef in Selimiye in de tijd dat de weg naar Marmaris er nog niet was. Heel interessant voor wie Selimiye en omgeving kent.

Het plaatsen van de pergola wordt elke dag weer uitgesteld. In Turkije moet je nu eenmaal geduld hebben als je iets wil bekomen. Ali Baba echter heeft de laatste maanden serieuze verbeteringen aangebracht aan het huisje. In de keuken een groot werkblad en rekken gezet zodat hij handiger kan koken. De vuilbak onder de trap en de kabels die uit de muur kwamen zitten nu ook verstopt achter een mooie houten schutting. En dan nog hier en daar wat kleinere klusjes. Hij vloekt wel altijd op het Turske hout en het Turkse materiaal, maar wat hij maakt is wel mooi. Elke dag een beetje en ooit komt het toch voor mekaar.
De natuur zit nu gekleed in herfsttinten. De weinige loofbomen worden rood, geel, oranje – klaar om hun bladeren te verliezen. Sommige dorpelingen hebben reeds hun land geploegd – na de regen werd de grond terug zacht en mogelijk te bewerken. Weer hetzelfde zicht als vorig jaar : vrouwtje voorop, het ossenstel volgt en als laatste de “ploegbaas” die de ploeg dirigeert èn, natuurlijk, de heerlijke geur van vers omwoelde grond.
Zo, dit was zowat et Selimiye nieuws – grote dingen gebeuren hier nu eenmaal niet en we zijn er blij om.
Hopelijk alles OK bij jullie. Nieuws van jullie is steeds welkom, en, tot schrijfs

Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 18 december
Hallo allemaal !
Oei oei oei, al 3 weken geleden sinds mijn laatste nieuwsbrief. De tijd vliegt vooruit – volgende week reeds Kerstdag en het jaar loopt teneinde !!! Vandaag om en bij de 19 graden. Een mooie zonnige periode gehad. De buurman stond vorige week zelfs in bloot bovenlijf op zijn dak te werken “ik zweet me kepot” zei ie.
En de pergola staat er !!! Mustafa en Mehmet hebben er 2 dagen aan gewerkt. Daarna : het afschuren en oliën was voor mij – ook een hele klus en … op die hoogte (heb hoogtevrees). Maar, ‘t is me gelukt al bibberend en bevend op een splinternieuw klapladdertje met een knik in zijn poot en geroeste voeten (je moet hier kopen wat je krijgen kan en voor die prijs kan je niet klagen). De pergola oogt mooi : de eens zo vervloekte houtwormen hebben er toch mooie motiefjes in geknabbeld en wandelgangetjes gemaakt, heel speciaal effect. Die beestjes hebben het wel niet overleefd, maar als dank heb ik ze een mooie crematie bezorgd. Boven op “de” pergola” kan de druivelaar nu rustig zijn gang gaan en tijdens de zomer voor schaduw zorgen boven de tafel. (sorry voor de mensen die hier graag op tafel lagen te zonnen …)

Deze week nog een prachtige volledige regenboog gezien boven de baai. Spijtig genoeg kan onze camera niet panoramisch fotograferen om de hele boog erop te krijgen.

Toen ik eergisteren opstond als het nog maar half licht was, zag ik middenin ons grote zwembad ….. een boorplatform liggen. Ik dacht eerst dat ik nog droomde, maar nee hoor : het is er ècht. Wat ze daarmee aan het doen zijn weet ik niet (we wachten nog op de dorpsroddels), maar we kunnen mee-genieten van een bijna constant doekkedoekkedoekke. Kom naar Selimiye voor de rust en de stilte !!!!!
Het is de tijd van het jaar voor vers geviste calamares, voor jonge geitjes en lammetjes, voor het uitlopen van de bomen, voor de eerste lentebloemen en het verse gras, voor het opschietende koren en voor de vogeltjes die hun nest beginnen te maken. Nu is alles zoveel mooier dan tijdens de hete zomer.
Ondertussen ben ik weer eens op olijventransport geweest. Eerst de olijven gaan ophalen van “het veld”. En dat veld ligt nota bene op de hoogste bergtop van Orhaniye, dankzij de 4x4 van de Tata konden we er geraken – anders onmogelijk. De olijfbomen groeien er tussen de vergeten ruines van Bybassus. Niemand bezoekt ze, tenzij enkele verloren gelopen wandelaars (moeten ze toch ver voor verloren lopen). Alleen de vorm van het theater is nog te onderscheiden, de rest is overgroeid met struiken en bush. Bybassus was lang geleden een gezondheidscentrum. Moeilijk voor te stellen dat de mensen dààr – zo hoog en ontoegankelijk – naartoe kwamen. Maar het zicht van daaruit is schitterend, je hebt een weids zicht op de grote baai gelegen tussen de Bozburun en Datça schiereilanden. Onderweg staan er duizenden bijenboxen beschermd door “berenverschrikkers” – iets zoals bij ons vogelverschrikkers. De laatste beer is jaren geleden gezien in de streek, maar de dorpelingen zijn ervan overtuigd dat ze er nog steeds zijn. En, daarboven vind je de “bergaardbeien”, een voor ons onbekende vrucht. Zeer zacht (moeilijk te vervoeren zonder schade), rood, rond en zoet – heel lekker (schijnbaar vroeger het voedsel van de beren). We zijn veilig terug beneden geraakt met nog eens een 500 kg olijven en dan weer naar Datça om ze te laten persen. Onderweg zag ik een doodgereden “domuz” of wild zwijn langs de baan en heb er een foto van gemaakt om het een laatste eer te bewijzen. De Turken zijn er vies van : varken is varken, en varken is vuil.

Blijkbaar is het dit jaar een heel slecht olijvenjaar. Niet alleen in Turkije, maar ook in Spanje en Griekenland. Ze zullen uit de voorraden moeten putten tot volgend jaar ! Bahri’s vader had anders wel oogst – minder dan vorig jaar – maar toch meer dan 1000 kg.

Weer iets plezants meegemaakt : net 2 jaar geleden (voor onze intrede in Selimiye) had Bahri een auto ongeval gehad met onze eerste Tata juist voor de marina in Orhaniye. Deze week kwam het de gerechtszitting “ter plaatse” (toevallig was ik er ook bij). Natuurlijk een echt Turks rendez-vous : 3 kwartier te laat kwam een monovolumewagen aan uit Marmaris met 6 personen (een chauffeur, Bahri’s advocaat en 4 personen van de Rechtbank). De typiste toverde onmiddellijk de laadbak van mijn pick-up om tot een kantoortje, parkeerde er haar oranje oudbakken portatief typmachientje op en typte alle getuigenverklaringen terstond. Stel je voor : gewoon op straat ! Na alle getuigenissen, handtekeningen en stempels verzameld te hebben verdwenen ze weer even snel als ze gekomen waren. Nu maar op de uitspraak wachten.

Zo, meer nieuws is er niet. We wachten wel met ongeduld de komst van onze dochters af. Vrijdagavond zijn ze weer in het torentje – en zowel zij als wij zien het zitten om weer eens met ons vier samen te zijn.
Hopelijk alles OK bij jullie. Nieuws is steeds welkom, en, tot mails

Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 8 Januari 2006
Dankewel voor alle lieve wensen per telefoon, mail of kaartje. Het doet goed te weten dat we nog niet vergeten zijn. Onze wensen waren dit jaar niet geïllustreerd – ik weet het - maar de computer doet nu eenmaal niet altijd wat IK zeg. Nu schijnt alles weer in orde te zijn en kan ik terug nieuwsbrieven sturen. Als het lukt met deze stuur ik het verslag van 18 december ook nog door voor diegenen die ze verzamelen.
Ons Kerstgeschenk : de komst van An en Lieve. Nu is het weer stil in het torentje, ze zijn vrijdagmorgen heel vroeg terug naar huis vertrokken. Ze vlogen deze keer met Turkish airlines en alles liep stipt en perfect : Dalaman-Istanbul-Brussel. Wel iets duurder dan de zomercharters, maar toch comfortabeler.
Ze zijn hier aangekomen de dag voor Kerstdag en konden dus mee met ons deze dag vieren in het super visrestaurantje Denizkizi in Sögüt. Onze Nederlandse buren en de Amerikanen waren er ook bij. Eten vlak aan zee met zicht op de eilandjes rondom – deze keer binnen - volle zon maar koude wind. De zonsondergang was onvergetelijk, maar betekende ook : “naar huis” want de donker valt hier heel snel en we moesten nog een half uurtje rijden langs smalle bergweggetjes. Voor de Kerstlunch met alles erop en eraan betaalden we samen 124 € voor 8 personen ….
An en Lieve hebben weer eens genoten zowel van Selimiye als van met ons 4 samen te zijn. Geen grootse dingen gedaan maar de tijd gevuld met kijken naar het panorama, wandelen, bloemen plukken in de bergen, vrienden bezoeken, amandelnoten kloppen en er marsepein van maken, naar de markt in Marmaris geweest, in Datça gaan kuieren, de markt in Bozburun enz… De (vroege) avonden brachten we door met gezelschapsspelletjes, gekibbel, gelach en muziek.
Oudejaar vierden we bij Jos en Hâle, dé superlocatie voor feestjes : 12 man. Iedereen deed zijn inbreng van werk en kosten zodat niet alles op dezelfde nek terecht kwam. Gezien het de dagen ervoor had geregend moest Jos zijn auto gebruiken als shuttle om de mensen veilig boven en terug naar beneden te brengen – te voet in het donker langs ons modderweggetje stond gelijk met één of meer gebroken botten.
Het weer tijdens hun verblijf was niet denderend. Veel droge dagen, maar weinig ècht zonnige. Sinds ze weg zijn daarentegen hebben we prachtige dagen – ideaal om alle beddegoed te wassen – spijtig voor hen dat ze niet langer konden blijven. Hun laatste dag werden ze vergast op klank en lichtspel : gietregen, donder, bliksem, fluitende wind, hagelstenen èn zon met als gevolg 2 prachtige volledige regenbogen. An was op het bovenverdiep het natuurgeweld aan het bewonderen : van venster tot venster (12 stuks), je geraakt er niet op uitgekeken ! Elk venster een ander zicht – beter dan televisie, daar heb je maar 1 venster.

We toonden hen ook weer nieuwe plekjes op het schiereiland die we recent ontdekten zoals de oude weg naar Marmaris via Bayir en Osmaniye – prachtige berglandschappen. Toen de rechtstreekse (?) weg naar Selimiye er nog niet lag was dit de enige mogelijkheid voor de schiereiland-bewoners om naar “stad” te gaan. Te voet : 2 dagen èn lastig. De toeristen, met name de jeep-safari-toeristen hebben ervoor gezorgd dat deze weg nu vernieuwd werd. De keerzijde van de médaille is dat die authentieke dorpjes stilaan hun eigenheid verliezen. Al het mooie moet nu eenmaal wijken voor Koning Toerist.

Voor wie er ooit aan twijfelde of we lang in Turkije zouden blijven : we hebben 2004 en 2005 reeds overleefd. Nu beginnen we aan 2006 en we voelen dat we er werkelijk thuishoren. En vooral tijdens wat hier “winter” genoemd wordt – alles is zo mooi ! Wat hier Winter is is in Europa zoiets als Lente : de amandelbloesems, de veldbloemen, de bergbloemen … De koeien, schapen en geiten verlustigen zich aan het groeiende gras, overal lopen ze rond met een hoedster die hen aanspoort met speciale geluiden. Je moet het zien, horen en de atmosfeer proeven. Wie Turkije zag tijdens de zomer denkt dat het een dor land is, maar niets is minder waar. We klagen niet als het regent, het land, de gewassen en de dieren hebben er nood aan, en, er moet watervoorraad zijn om de vele droge zomermaanden door te komen.
Zo, dit was het voor vandaag, tot volgende keer,
Groetjes, Hilde & Ali Baba



Zondag 15 januari
Hallo allemaal !
Geschreven door Isabelle Eberhardt in El Oued, Tunesie, Juni 1899 toen ze 22 jaar oud was :
“Er zijn van die speciale momenten die om een raadselachtige reden iets uitzonderlijk hebben, waarop bepaalde streken ons in een plotselinge ingeving hun ziel onthullen - hun wezen in zekere zin – waarop wij er ineens een juist duidelijk beeld van krijgen dat door maanden bestudering niet meer aangevuld zou kunnen worden en zelfs niet veranderd. Ligt het aan een bijzondere gemoedstoestand, of aan een speciaal aspect van de plaats dat we terloops en altijd onbewust hebben opgevangen ?”
Zo voelde ik me inderdaad ook toen ik het torentje ontdekte jaren geleden. Gisterenavond was de opkomende – volle – maan zo mooi boven de bergen. Oranje-gele gloed die spookachtig, maar prachtig weerscheen op ons grote zwembad. Nog steeds denk ik soms dat we in een sprookje leven, het ontroert me nog altijd dat het werkelijkheid is. We voelen ons bevoorrecht hier te zijn : nu, en zolang het kan.

Kurban Bayrami – het Offerfeest (dé feestdagen van de Moslims) is weer eens voorbij. Deze keer hebben ze geluk gehad met het weer (vorig jaar was het totaal in het water gevallen door de hevige regens) : 3 dagen lang op familiebezoek her en der over het land. De geiten werden geslacht gedeeltelijk voor eigen gebruik en gedeeltelijk om uit te delen aan de armen. Overal mensen met takken in de handen om op de graven te leggen en zo de doden te herdenken. De graven liggen soms op de meest onverwachte en ontoegankelijke plaatsen. (geen verplichting om op een kerkhof begraven te worden). Een altijd kijvend en roepend oud vrouwtje bedacht ons met een zakje oliebollen – we horen er blijkbaar toch al een beetje bij ..

Al veel nieuwsberichten doorgekregen over de vogelgriep ? Elk, maar nu eens elk jaar is er iets nieuws om Turkije in een slecht daglicht te stellen voor de toeristen. Ofwel is het een oorlog (op een paar duizend Km hiervandaan), ofwel is het een aardbeving ergens ver weg, ofwel is het een terroristische aanslag in één of andere grootstad en nu : ja de vogelgriep. Logisch dat Turkije veel risico loopt met het grote aantal en soorten trekvogels die hier overwintert, maar reden tot paniek is er niet. We eten enkel nog voorverpakte en gecontroleerde kip en eieren, maar verder geen probleem. Er wordt via de dorpsluidsprekers wel bevolen de kippen binnen te houden, maar ik zie hier toch nog heel wat loslopende exemplaren op de heuvel.

Gisteren nog eens naar Keçibükü bij Bahri geweest. Ze waren net een moerbeiboom aan het snoeien. Heb weer bijgeleerd : het binnenste van de boom is saffraangeel ! Nooit voorheen gezien – wel mooi, dat zaagsel. Het is ook altijd alsof we van bij St Niklaas komen bij het weggaan : vele kilo’s mandarijnen en appelsienen, boter en kaas van eigen koe, plat dorpsbrood recht uit de oven (alles gemaakt door moeder), eieren van hun – nu binnen opgesloten – kippetjes enz…

Gisteren was ook het huwelijksfeest van Sevgi. Veel onder jullie hebben Sevgi gekend toen ze hielp in bistro Cosmos. Zij heeft dus gedaan wat voor de familie dé grote schande betekent : ze is er vandoor gegaan met een jongen uit een ander dorp zonder goedkeuring van de ouders. Geen verzoening mogelijk, voor hen is ze dood. . Vroeger werd het koppeltje vermoord door de familie zo ze vonden, nu wordt ze alleen maar verstoten. Eerst grote paniek toen ze verdween, want ze moesten haar voor de nacht terugvinden. Nadien blijft maar één mogelijkheid voor het meisje : ze moet trouwen anders heeft ze nog maar weinig kansen in deze maatschappij. Jos & Hale zijn naar het trouwfeest gegaan : een dorpje nabij Yatagan op een 3-tal uren rijden. Hun relaas : Sevgi is gelukkig. En eigenlijk, gezien de eeuwenlange isolatie van het dorp is er zoveel inteelt - bijna iedereen is op èèn of andere manier familie van elkaar – is het veel gezonder een buitenstaander te trouwen.
Zo, dat was zowat het nieuws vanuit Selimiye. Bij jullie nog iets speciaals of het melden waard ??
Veel groetjes van
Hilde & Ali Baba


Zondag 22 januari
Hallo iedereen !
Alles OK bij jullie ?? Hopelijk niet ingevroren, want ik hoor heel weinig nieuws uit de Lage Landen aan zee.
Hier alles onder controle. Na een prachtige lenteweek hebben we vandaag gure wind, zware bewolking en regen in aantocht.
Ik zal maar niet wachten met schrijven, want hoe langer ik wacht hoe minder inspiratie er komt. Gisteren was Selimiye veranderd in een oorlogsterrein. Vroeg in de morgen verzamelden een 15-tal stoere kerels uit het dorp zich aan onze parkeerplaats. De meesten gekleed in een legervestje met plaats voor (veel) kogels en allemaal een geweer in de hand. Geweren voor grof geschut en geweren met licht geschut – er was zelfs één met een heel speciaal maffiageweertje. Een schietvergunning had zeker geen van alle, want wapendracht in Turkije is een dure aangelegenheid. Na veel gepraat en geroep trokken ze de berg achter ons op : op jacht !!!! Er waren de laatste tijd teveel everzwijnen gesignaleerd die de gewassen kwamen omwoelen, dus …. Met nog meer geroep klommen ze de berg op, geroep genoeg om alle evers te doen verhuizen naar een andere provincie. Zo van rwahhh en oe oe oe en ahoujou enzomeer. Een klopjacht in de oertijd had er het meeste vergelijk mee. Binnen de 10 minuten zagen we de jagers op de bergtop en ja, klakkeboem, klakkeboem. De hele dag door schoten, de één na de andere. We zagen van bij ons een everzwijn wegrennen – slim beest, is niet getroffen. Eigenlijk hadden we nooit beseft dat ze zo dichtbij wonen. De hond doet ’s nachts wel eens lelijk – waarschijnlijk als er zo’n dier in de buurt is – maar wij blijven lekker binnen. We hebben er geen nood aan hen te storen in hun nachtelijke activiteiten.
Heb dan maar enkele klusjes achter het huis gaan klaren om de jagers te zien terugkomen met hun vangst. En inderdaad daar kwamen ze – ontgoocheling – ze hadden enkel plastiek zakjes met vlees bij, de rest lieten ze liggen voor de aaseters. Ondanks de vele salvo’s hadden ze er maar 3 te pakken gekregen, ter plaatse geamputeerd en kwamen me het vlees aanbieden (ze weten dat buitenlanders wèl vuile varkens eten). Nu hebben we 8 kg everzwijnenham in de diepvries – als iemand een goed recept kent : dankewel !! (Onze kookboeken zijn in België gebleven).

Het is nog steeds zo aangenaam natuurlijk wakker te worden, dwz zonder piep-piep of ring-ring. De imam (Alah is groot enz ..) bij dageraad stoort veel minder, je beseft dat de dag in aantocht is, maar dat je nog lekker door kan blijven soezen. De poezen evenwel durven ons met zachte klopjes van hun poot laten weten dat we lang genoeg geslapen hebben en dat zij grote honger hebben. Mutlu daarentegen blijft in zijn bedje tot wij opstaan. Dan maakt zij een ochtendwandeling met Ali Baba om het terrein te controleren op alles wat haar neusje haar wijst.
Daarnet, bij een kaartspelletje, gesnoept van de lekkere salami (pointe de jambon d’Auvergne) die onze vriend Jan voor ons meebracht. Die Europese lekkernijen worden door Ali Baba spaarzaam verdeeld. Voor mij echter geldt het motto “beter één keer kermis dan altijd armoede” (dixit mijn grootmoeder), maar Ali Baba bewaakt zijn voorraad als een goed huisvader … We hebben zeker geen tekort aan voedsel, maar zoiets “speciaals” doet ons toch altijd likkebaarden. Een winkel achter het hoekje is er niet en zelfs in Marmaris is het aanbod beperkt. Let wel, ze gaan er met de jaren meer op vooruit – we hebben de tijd gekend dat charcuterie totaal ongekend was. Nu liggen in de rekken van de grootwarenhuizen tal van “schelletjes” kip en kalkoenbereidingen die soms zelfs smaken naar varken (er staat wel op het label : gegarandeerd zonder varken …)
Zo, dat was weer het Selimiye nieuws. Tot volgende keer en veel groetjes van
Hilde & Ali Baba


Zondag 5 februari
“Er was eens een tijd dat de mensen nog tijd hadden
en wanneer ze toch eens geen tijd hadden, dan mààkten ze daar tijd voor.
Waar is dié tijd ?....” (Louis Verbeeck)
Een doordenkertje ?? OK, jullie denken nu wel “zij hebben goed zeggen, die gepensioneerden daarboven in hun toren”, en jullie hebben gelijk, maar toch …. het proberen waard.
We zijn weer sinds 14 dagen alleen op de heuvel. Jos & Hale vertrokken terug naar Nederland wegens de kritieke gezondheidstoestand van hun vader – en Moosje is natuurlijk weer bij ons op logement tot Mutlu’s grote vreugde en plezier.

Wat meer over de huidige toestand van onze heuvel. Toen ik het torentje jaren geleden ontdekte, stond het er helemaal alleen, pretentieus de baai dominerend en bewakend. Overal rond stonden er wel typische Turkse éénkamerhuisjes, opgetrokken in natuursteen en aan elkaar gemetst met klei. Al deze huisjes waren door de bewoners reeds verlaten om dichter bij zee te gaan wonen en ze deden enkel nog dienst als kippen- of geitenstal. Eén van de huisjes echter blijft tot op heden (tijdens de dag) bewoond. Twee oude dametjes komen er dagelijks naartoe, je moest ze zien trippelen ’s morgens vroeg en bij valavond (het ligt nog een stuk hoger dan onze toren). Beiden hebben nochtans al ruim de 70 lentes overschreden. Ze hebben er hun vee, hun kippen, hun amandel- en olijfbomen, hun groentetuin en een waterbron – een miniatuur park van “hoe het vroeger was”. Jos & Hale waren de eersten die het waagden een huis neer te poten hierboven. Dan is “de kolonel” gevolgd met een afschuwelijk lelijk en groot huis – maar hij woont er (nog) niet. Dan, in September heeft een Engels echtpaar een huis gebouwd vlakbij dat van de oudjes – bijna afgewerkt, maar nog onbewoond. En, wat mooi had kunnen zijn hebben ze heel lelijk afgewerkt met glanzend witte marmer OVERAL ! En dan, ik vertelde er reeds over, de muurbouwers. De muur staat nog steeds in beton, de natuursteen die ervoor zou komen blijft op zich wachten. En de fundering ….. wordt met elke regen meer bedolven met vallende aarde en stenen. Zo ze niet snel verder werken mogen ze binnenkort spreken over “hun verdwenen ruines in Selimiye”.
Maar nu het ergste : ik was al van plan een oproep te richten aan jullie om jullie spaarcentjes te investeren in het land naast ons dat te koop was (7000 m2 en prachtig gelegen). Deze morgen zijn er mensen (Turken) komen zeggen dat ze het gekocht hebben en ze noemden me reeds “komsu” (=buur). Nu maar met een bang hart afwachten naar wat zal komen ….
Vandaag weer regen en storm op komst na bijna 14 dagen lenteweer (tot 16 graden). Door de zon barsten de amandelbloesems open, oh zo mooi ! En het mooie is vooral omdat er zo ontelbaar veel staan, overal de wit-roze bomen. Ze steken prachtig af tegen de helblauwe hemel en als je onder een boom gaat staan hoor je een symfonie van bijengegons. Er zullen weer veel amandelen te rapen (en te kloppen ) zijn. Net zoals de olijfbomen dragen ze maar elke 2 jaar, en ook tijdens hetzelfde jaar – een grap van de natuur ??

De spechten zijn nu ook hun nesten aan het maken. Hun snavel maakt een geluid als een drilboortje “tokketokketokke” met een ongekende snelheid. Niet te geloven welke kracht die vogels in hun nek en bekje hebben om die perfect ronde gaatjes + nest te maken in die harde bomen. Ze zijn ook niet erg schichtig, je kan ze heel goed benaderen en observeren. De arenden zijn ook weer in actie – er zijn malse lammetjes in de buurt ! Zwevend zoeken ze naar voedsel en vanaf een zeer grote hoogte schieten ze neer op hun prooi – ik wou dat ik ook zo’n goeie ogen had …
Ons eerste bezoek is aangekondigd : van 24 mei tot 9 juni : ons An en haar nichtje Niki. Wie ook graag komt dit jaar : liefst deze periode niet wegens plaatsgebrek in de toren.
‘k Zal nu maar stoppen, er moet nog gewerkt worden ook – tot binnenkort !
Veel groetjes; Hilde & Ali Baba


Zaterdag 25 Februari
Oei oei oei, weeral 21 dagen voorbij sinds mijn laatste brief ! De tijd vliegt zo snel vooruit en elke dag is een verrassing. Vooral, vermits het zo goed als elke dag een weertje was om “buiten te spelen” zag ik het niet zitten om binnen te tokkelen op de computer.
Waarom komen de toeristen altijd tijdens de zomer naar Turkije ??? NU is het veel en veel mooier. De bloemen, het groen, de bomen. Ook veel gevarieerder : elke dag kan een ander weertype geven – elke dag kan heel verschillende temperaturen hebben. Maar, zelfs regen, wind, storm en donder zijn een ervaring waard omdat het zo allesomvattend aanvoelt. Dé natuurelementen op hun best ! Eergisterenavond begon het opeens te waaien en het ging door de hele nacht plus gisteren de hele dag. Je kon met moeite blijven rechtstaan in de wind en Mutlu zag het ook niet zitten om erdoor te lopen (vlug even de roep van moeder natuur beantwoorden en terug binnen). De bomen werden gegeseld en de bloesems vlogen in het rond en maakten een sneeuwtapijt – en dàt bij 20 °C. s’ Nachts heb ik beneden opgezeten omdat je boven zo goed voelt dat de toren beweegt onder invloed van elke windslag – en dan dat hard gefluit, het overstemt zelfs Ali Baba. De moederbananenboom is dood. De dag ervoor was ik nog aan het overwegen of ik haar zou afkappen of laten staan – de wind heeft de beslissing voor mij genomen. OK, nu kunnen de kleintjes groter worden.
De dag voor de winddag hadden we ons eerste ontbijt buiten in de zon …. Wie van jullie destijds dacht of zei dat we zot waren om naar Turkije te verhuizen zal er nu misschien anders over denken. We hebben ook enkele bar koude dagen gekend. Zelfs lichte nachtvorst aan de grond, maar tijdens de dag was er zon – weer geen binnen-zit-dagen.

Vermits de wind de meeste amandelbloesems nu afgewaaid heeft, verplaatsen de bijen zich naar de tijm, laurier, rozemarijn, marjolein en oregano bloemen die de bergen doen geuren naar de “Herbes de Provence” Eerst maken de bijen dus bloemenhoning, daarna kruidenhoning en ook pijnboomhoning. Hoewel, ik heb me laten wijsmaken dat de pijnboomhoning niet van de pijnboom zelf vandaan komt, maar van de luizen die erop parasiteren. Ik geloof echter niet dat honing met een etiket “luizenhoning” verkoopbaar is. Nog eens over de amandelbomen (ik leer ook elke dag nog bij) : nu hebben de vroegbloeiers (bestaat evengoed bij bomen als bij mensen) al vrucht : zachte bittere lekkere noten, je kan ze zo opeten zonder te kraken, want alles is nog mals. De dorpelingen hebben er zelfs een aparte naam voor.

Ondertussen hebben jullie zich misschien afgevraagd wat ik eigenlijk bedoel met “buiten spelen”. Wel, vorige lente maakte Dominique hier een toegangspaadje met geraapte natuursteentjes (een sukses), nu hadden Jos & Hale het idee om een heel terras aan te leggen met natuurstenen ! 35 m2 aub !!! DUS : iedereen vlakke grote en kleine stenen zoeken (en stelen) overal. Het wordt een obsessie, soms droom ik zelfs van platte stenen waarop je aangenaam kan lopen … Ondertussen is het terras daar af, maar Hale wenst nog een toemaatje : een looppaadje van het huis naar dat terras, dus weer …. En, ikzelf ben ook bezig het inkompaadje verder uit te breiden, dus, weer …..

Het is zo leuk stenen te zoeken, er zijn er zoveel en in zoveel kleuren. Elke steen is het oppakken en het bekijken waard – zelfs zie je dikwijls een grijsbruine vieze steen, maar als die doormidden gebarsten is komen er zuivere kwarts kristallen uit. Eeuwenlang heeft de natuur hier een werkje verricht dat voor een student geologie een paradijs moet betekenen. En dan pak je een steen op en wat zie je ? Ja onder elke steen zit er wel één of ander insect. Hoofdzakelijk mieren in alle formaten en ook duizendpoten van klein naar groot. Vorige week nog zag ik een massa kevertjes – rood op de rug met een zwart streepje in het midden - die tussen de stenen aan het paren waren. Waren dat zenuwachtige beetjes, tijdens hun werk konden ze het niet eens opbrengen stil te zitten, ze liepen heel de tijd aan elkaar vast heen en weer.

Wat je hier ook veel in de grond vindt is terracotta. De geschiedenis van Selimiye is naar mijn weten nooit te boek gesteld – dus weinig op die manier te weten te komen. Maar rondom ons huisje ligt het vol terracotta scherven. Soms vind je nog een oor of een dop van een amfora, maar meestal zijn het gewoon platte of licht gebogen stukken. Er moet hier een “site” bestaan hebben in lang vervloden tijden, enkele grote gekapte stenen wijzen erop, maar, ik denk dat hier een soort “depot” was van wijn, anders zouden er nooit zoveel potscherven kunnen liggen – op en in de grond. Er is natuurlijk heel veel “opgeraapt” door de dorpelingen die de waardevolle stukken verkochten en/of versleepten. Misschien heb ik al eens verteld dat hier veel wijnbouwterrassen zijn die overgebleven zijn van de tijd dat de Grieken hier woonden. Data ??? Enige aanwijzing die ik heb : in 1996 heeft een groep archeologen een boot opgediept uit de baai. Zou gezonken zijn in de 9e eeuw, vol met amfora’s, koperen munten enz.. Voor wie er interesse in heeft : zoek in Google op “Institute of Nautical Archaeology Bodrum Selimiye”..

Terwijl ik buiten speel of op tocht ben verdiept den Ali Baba zich meer en meer in kookboeken. Met resultaat, want elke avond komt er iets lekkers op mijn bord. Elk zijn job en zonder discussies.

Sinds vorig jaar iets nieuw in Selimiye : Muhammet van het super gerenommeerd restaurant Sardunya had een luxueuze gulet laten bouwen. Maar…….. de uitbater is een …. BELG !! Wel Franstalig denk ik want zijn naam is Philippe Biot. Hij schijnt in België publiciteit te maken in een heel select publiek. Het zal wel niet meer het avontuurlijke zijn van wat we ooit konden genieten op onze kleine gezellige Mizana. Weer eens iets voor de dikke-nek- toeristen die willen avontuurlijk doen in alle luxe. Wij hebben nog niet de eer gehad Monsieur Biot te ontmoeten, maar, onbekend maakt onbemind, dus we zien wel.
Zo, genoeg voor vandaag. Iedereen veel groeten en tot ????
Hilde & Ali Baba


Dinsdag 14 maart
Hallo allemaal !
Hopelijk alles OK bij jullie. Ik hoor weinig nieuws en veronderstel “geen nieuws - goed nieuws”. Bij ons ook niets speciaals, maar als ik niets meer laat weten denken jullie misschien dat we omgekomen zijn in een aardbeving of een storm – of erger nog : doodgebeten door één of ander reptiel, maar die slapen nu en wachten op de warmte van de maand Mei.
Ik had eigenlijk vroeger willen schrijven, maar de recente stroomonderbrekingen lieten het niet toe. Let wel : deze winter waren er veel minder – en minder lange - dan vorige winter. Naar horen zeggen heeft de elektriciteitsmaatschappij de herstellingswerken nu uitbesteed aan private onderaannemers en dat maakt het hele verschil.

Selimiye gaat erop vooruit : sinds vorige week is er een Postkantoor ingericht ! Vroeger lag alle post in de gang – op een tafel – in het gemeentehuis. In het nieuwe gebouwtje staat nu een bureautje en een klasseerkastje, en dààr ligt de post in. Nog even ongeschikt en hopeloos als altijd, doch het heeft een mooier zicht. Wel moeilijk om de post hier te sorteren. Er zijn maar 2 straten : de hoofdweg en ons weggetje en ik weet zelfs niet of ze een naam hebben. De huizen staan ook kris kras verspreid tussen zee, hoofdstraat en onze weg. Zodoende is het heel moeilijk de post te verdelen over klasseerbakjes. Een huisnummer hebben we wel (het onze is 333), maar daar kan je ook weinig rekening mee houden vermits deze om de X jaar verandert.

Mutlu houdt het vol om Ali Baba te overtuigen voor een ochtendwandeling. De eerste hond die dààr in slaagt ! In België zei Ali Baba “zonder hond ga ik niet wandelen”. OK, de eerste Ierse Setter kwam – geen wandelingen, de tweede en derde – idem dito – dan onze Duitse herder – ook weer niets. Mutlu heeft blijkbaar iets wat de andere niet hadden. ’s Morgens staat ze Ali Baba aan te kijken met kwijloogjes en ja, hij steekt zijn pijp op, trekt zijn schoenen aan (dé signalen voor Mutlu dat het zal lukken) en maakt een wandeling in de buurt. Soms moet hij Mutlu wel terecht wijzen als zij met een jong geitje wil stoeien, een kip doet rennen, een schildpad wil omdraaien enz … maar ze luistert al beter en beter. Felix (onze gekke kat) neemt ook deel aan de wandelingetjes en daagt Mutlu uit om haar achterna te zitten – dat doet ze dan ook, maar Felix heeft het voordeel dat er overal bomen staan èn dat ze erin kan klimmen.
Felix gaat ook heel dikwijls met mij mee stappen, zelfs naar de bergtop. Zodra ik aanzet verlaat ze haar beschutte slaapplaatsje in de boot (die niet van ons is) op onze parking (die ook niet van ons is) en ze wandelt gewoon met me mee.

Mutlu is indrukwekkend nu ze haar volwassen grootte heeft en nog onder haar mooie winterpels zit. Laatst was ik op de berg aan het wandelen met haar en hoor een vrouwtje in paniek roepen “ASLAN !!!” (betekent leeuw). Een vrouwtje aan de andere kant van de berg riep terug “ het is geen leeuw, ’t is maar een hond”. Hoe ze er bij komen weet ik niet, want het moet toch al veel eeuwen geleden zijn dat hier nog leeuwen rondliepen. Altijd komiek te horen hoe die vrouwtjes naar elkaar roepen – ik begrijp er meestal geen woord van – soms hele conversaties van de ene berg naar de andere.
De vrouwtjes verzamelen nu wilde groene asperges. Voor hen een lekkernij, maar ik zie me nog niet direct die dunne groene sprietjes opeten. Hetzelfde met hun paddestoelen “çintar”. Ze zijn oranje met paarse randjes en je gaat er niet dood van. Die worden geplukt in het bos en verstoppen zich onder de dennennaalden. Als je er niets van kent vind je er nooit één !

Mijn laatste investering : een mooie rieten mand met deksel om mijn brei- en haakwerken in te stoppen. Een blinde oude man uit Orhaniye heeft hem speciaal voor me gemaakt. Dankzij de hulp van de Sennekes kon ik het klaarspelen om te hebben wat ik hebben wou. Misschien voor die man eens iets nieuws, want hij maakt normaal meestal groenten en aardappel-manden.
We zullen proberen een vlucht naar België te boeken zo vroeg mogelijk in April om dan weer eens 2 weken daar te vertoeven en jullie te vereren met een bezoekje. Zodra ik de data weet geef ik ze door. We staan er niet om te springen, maar het zal toch deugd doen veel van jullie terug te zien (en vooral onze dochters, natuurlijk).
Zo, tot volgende keer en veel groetjes van
Hilde & Ali Baba


Zondag 19 Maart
Hallo Eskimos,
Ik hoop dat er niet teveel rondlopen met een druip neus ! Als ik de weerberichten zo lees in mijn dagelijkse krant, (als er stroom is of als lap top zin heeft) dan gaan jullie binnenkort kunnen jagen op ijsberen en pinguïns. Maar optimist blijven en denken aan een lange hete zomer, want na regen komt zonneschijn zegt het spreekwoord. Hier is de winter ook anders dan verleden jaar, kouder en minder hevige regenbuien. Kan een probleem worden voor de watervoorziening deze zomer, maar we zijn nog zo ver niet want ze voorspellen regen en onweer voor morgen. De weersvoorspellingen zijn hier al even juist zoals in België, dus dikwijls verkeerd, maar we zitten hier in een raar gat, boven onze baai schijnt dat precies weg te draaien. Maar Hilde is er niet rouwig om, zo kan ze rustig met steentjes spelen. De laatste weken doet ze niet anders dan stenen aanvoeren van al haar tochten. Ze gaat bloemen zoeken, of naar de bron, of waar dan ook: stenen heeft ze!Daarom heeft ze al eens gedacht een ezel aan te schaffen, om wat meer te kunnen dragen en omdat ze zo lief zijn. Dat zegt ze nochtans niet van mij! Maar ze heeft nu een plek gevonden waar er duizenden liggen zoals ze wil hebben. Het is nog niet gelijk welk een , buurman Jos heeft ze er ook mee naartoe gesleurd. Was die even blij, zoveel mooie stenen zoals hij ze wil lagen er ook, hij is ook zo moeilijk in zijn keuze. Jammer echter dat hij juist aan het laatste stuk bezig was, dus een beetje te laat voor hem. Het is trouwens doordat Jos zijn terras in natuurstenen was aan het leggen dat Hilde de noodzaak zag om het werk van Dominique verder uit te bouwen. Zijn weggetje doortrekken naar boven, een weggetje naar de trap en nu steentjes leggen op die lelijke beton naar de berging.

Wat ze daarna gaat verzinnen weet ik nog niet ! Ze zegt dat ze er dank zij Dominique heeft durven aan beginnen, dank zij de lessen die ze in de tijd van hem heeft gekregen. Ze zegt dat het een goeie leermeester is. De mensen die hier al geweest zijn zullen het niet meer herkennen. Gelukkig is de toren nog niet verbouwd en gemakkelijk herkenbaar. Maar door haar gejaagdheid heeft ze geen tijd voor iets anders. Gisteren was het licht aan het regenen, geen probleem, de parasol opgezet en verder werken. Steentjes uitzoeken en vast zetten, ze had alleen maar een natte poep! Je zou niet zeggen dat ze boekhouder was ! Een vrouw met kwaliteiten, maar zeg het haar niet of ze gaat nog zweven ! Maar daardoor ben ik maar in de pen gekropen. Heb eigenlijk niet veel inspiratie want er zijn geen mieren om over te schrijven, of muggen, of wespen. Er zijn wel een hoop bijen, en ze zetten ze dan nog tamelijk dicht in de buurt. En ik ben allergisch voor bijensteken. Gelukkig laten ze mij met rust ,er zijn bloesems en bloemen genoeg, dus laat ze maar rustig zoemen. Is nog een mooi geluid.
Voor de rest niet veel bijzonder nieuws. Goed nieuws is dat buurvrouw Hale terug is van weg geweest en dat de gulle lach weer op onze berg weerklinkt. Langzaam komen de buitenlanders - die hier normaal enkel zomeren - terug. En binnenkort de toerist die de rust komt storen, maar dat hoort bij de charme van Turkije.
Ik ga nu maar stoppen, ik weet niet of Hilde er nog iets wil aan toevoegen, en ik vraag mij af in hoeveel stukjes ze dit verslag nu zal moeten verzenden om er door te krijgen. Er was vorige keer niets mis met jullie computer maar Lap top vindt onze berichten te lang om in één keer door te zenden. Volledige revisie is een noodzaak tijdens ons verlof in België , want hij (of zij) krijgt te veel kuren.
Groeten en tot een volgende keer.
Ali Baba de dierentemmer.
Bij gebrek aan veertig rovers!


Donderdag 30 maart

Ja dus, we hebben HET gezien : DE zonne eclips van het jaar. Vorig jaar deze tijd maakten de reisbureaus in Europa al publiciteit om dit spektakel mee te maken in Cappadocië of in Antalya. Enkele vrienden uit ons dorp zijn ervoor naar Antalya gereden, wij hebben het ter plaatse gezien. Wel geen 100 % éclips, maar toch dichtbij. Jos & Hale kwamen hier net op tijd aan met een laskap om veilig te kunnen kijken. Heel speciale atmosfeer : het wordt kil en ijzig, het kwik daalt op enkele minuten van 21 tot 18 graden, het licht wordt zwak, de hanen beginnen overal te kraaien (en er zijn er in Selimiye heel wat – zullen de kippen nu 2 eieren leggen vandaag ?), de straatlampen die op sensors werken slaan aan en onze Mutlu is bang en verschuilt zich in de keuken (doet zij ook bij een aardbeving en een donderslag). Wel te begrijpen dat de mensen vroeger dachten dat het einde van de wereld aankwam, het voelde echt akelig aan.

Een waar gebeurd verhaaltje : hoe krijg je soms echtelijke ruzie … Deze week wou ik mijn oren een beurt geven met een oorstokje (of wattenstaafje). Het doosje was leeg en ik was er pertinent zeker van dat het enkele dagen ervoor nog meer dan ¾ vol was. Ik vraag Ali Baba waarvoor hij zoveel oorstokjes nodig gehad heeft. Hij wist van niets … en dàn ??? We zijn maar met 2 in huis, en een dief (die we hier niet verwachten) zal zeker geen oorstokjes stelen.
Na wat discussie de badkamer rondgekeken en wat zien we ? Daar waar het houten dakje van de badkamer aansluit op de ruwe stenen is een opening en dààr ligt een oorstokje dienstig als loopbrugje. Wie het oorstokdiefje is weten we niet, maar we vermoeden dat het een kleine gekko is. Die is aub met meer dan 150 wattenstaafjes gaan lopen in enkele dagen. Wellicht heeft hij (of zij) boven in het dak een kasteel (Pamukkale ?) of een flatgebouw opgetrokken. Het spijtige is dat we geen periscoopje hebben om het te kunnen zien. In de woonkamer woont ook een gekkootje, die slaapt achter het nachtlampje (is niet dom want daar is het lekker warm). Elke morgen als ik het lampje uittrek sprint hij vlug naar boven.

Heeft iemand zich al eens verdiept in het seksleven van een schildpad ? Toen ik aan het wandelen was hoorde ik doorlopend een dof geluid : doeke, doeke, doeke. Ik zag eerst niets, maar Felix de kat had het sneller door dan ik en wees me de plaats van het gebeuren aan. Gek om zien hoor : het mannetje stoot telkens met zijn schild tegen dat van het vrouwtje (ik denk om haar te verleiden of om haar in de juiste positie te dwingen). Hij moet wel goed opletten want bij elke stoot moet hij tijdig zijn kop intrekken anders heeft hij zware koppijn. Het vrouwtje scheen niet té gewillig te zijn zodat het een langdurige taak voor het mannetje werd. Spijtig genoeg begon het te donkeren en heb ik “de daad” niet kunnen bijwonen. Heb er natuurlijk foto’s van gemaakt waarop je duidelijk het verschil kan zien tussen het schild van mannetje en vrouwtje.

Ja, wellicht zitten we volgende week deze tijd al in België. Op 1 April gaan de kantoren van Thomas Cook open in Marmaris en dan kan ik boeken. Op 5 April gaat het eerste vliegtuig van Dalaman naar Brussel en we hopen dat daarop 2 stoeltjes voor ons vrij zijn. Ik laat nog juiste data weten aan wie het aanbelangt.
Het is erg weer eens ons paradijsje te moeten verlaten nu zoveel bloemen en bomen openbarsten in het heerlijke lenteweer maar we verheugen ons op het weerzien van familie en vrienden.
Wellicht tot binnenkort en
Veel groetjes van Hilde en Ali Baba


Maandag, 3 April
Hallo iedereen,
Ja, eindelijk hebben we een vaste datum voor ons verblijf : we komen aan in België op 10 april in het holst van de nacht. De vroegste mogelijkheid om terug te komen naar hier was ofwel 19 april (=8 dagen) ofwel 3 mei (=3 ½ weken). Volgens Thomas Cook zijn alle andere vliegtuigen volzet met “naar de zon smachtende mensen uit het Noorden” Dus ja, een kort, maar intensief verblijf zal het moeten worden. Misschien komen we dan toch nog eens tussen April en Oktober vermits de gezondheidstoestand van Ali Baba’s moeder erop achteruit gaat (89 jaar oud).
We zullen wellicht deze keer maar weinig mensen met een bezoekje kunnen vereren, maar misschien bij volgend verblijf vermits de omstandigheden deze keer niet zo best zijn.
’t Allerbeste en hierbij gevoegd een beetje zonnewarmte en blauwe hemel
Groetjes, Hilde & Ali Baba


Zondag 23 april
Hallo allemaal,
Ja, we zijn weer thuis en genieten van zon en warmte !! ’t Was wel erg koud in ons Belgenlandje.
Weer een goede stipte vlucht gehad, dwz 10 uur van deur tot deur – optimaal dus. Een groot vliegtuig volledig volzet met witte Belgjes die hoopten op een bruine teint bij thuiskomst. En deze keer heb ik voor het eerst de heel domme fout gemaakt om iemand anders’ tas mee te nemen … Bij thuiskomst in Selimiye wil ik uitpakken en zie … ja, de tas van een zekere familie Slobianovitch (of zo), van echte Belgen dus. Ik voelde me zo beschaamd om die mensen zonder hun reisgerief te laten zitten en heb meteen het Thomas Cook agentschap opgebeld met de belofte om de tas ’s anderendaags naar Marmaris te brengen. Onze tas is nog niet hier, maar die halen we wel één van de dagen af vermits er niets dringend in zit.

Noodgedwongen heb ik in België moeten investeren in een nieuwe laptop. Eerst binnengebracht bij de spoedgevallendienst waar na ernstig onderzoek gemeld werd : “je laptop is op sterven na dood”. 2 ½ jaar oud aub. De oorzaak was die blikseminslag van vorige winter, waarop een langzame maar zekere aftakeling volgde. Nu maar hopen dat die waar ik nu op tokkel het langer zal trekken. (Nu zijn we wel heel voorzichtig bij mogelijk onweer). Hopelijk is alle miserie van de vorige maanden voorbij en kan ik terug de verslagen in éénmaal doormailen en foto’s bijvoegen.

Het toeristisch seizoen is nog niet begonnen in Selimiye. In Marmaris komt het wel langzaam op gang : je ziet reeds melkwitte mensjes rondslenteren die hun shorts en blote topjes uit de kast gehaald hebben. De restaurant kelners proberen hen aan te klampen om bij hen te komen eten. Er zijn ook al enkele Jeeps op de baan om het hinterland te verkennen. Gisteren voeren er 4 zeilboten onze baai binnen, maar tot nog toe geen enkele gulet en/of jacht. Nog een maand verder en ons grote zwembad wordt weer overrompeld door boten van allerlei slag. Tijdens de wintermaanden zien we enkel de twee-takt vissersbootjes in en uit de baai varen.
Mutlu en de poezen werden tijdens onze afwezigheid heel goed verzorgd door de buren, maar waren oh zo blij om ons terug te zien. Alles in de tuin groeide tijdens die 10 dagen ongelofelijk. De druivelaars hebben blad, de bananenbomen komen weer in leven, de cactussen maken bloemen en de zaaibloemetjes bloeien en groeien (zolang ze niet opgevreten worden door slakken). De geraniums (allemaal vrucht van gestolen stekjes) zijn meer struiken dan potplanten aan het worden. De moestuin doet het ook goed dankzij de op straat verzamelde koeienmest. Soms denk ik dat ik last heb van kleptomanie : ik voel een hevige drang om overal stenen, grond en stront op te rapen …….
Ons oorstokdiefje (alle gekko’s op een stokje … mooie respons van mijn schoonzus) heeft grote schoonmaak gehouden in zijn dakkasteel : één oorstokje had hij eruit gegooid (was er ééntje teveel) en op de grond lag allerhande vuil dat waarschijnlijk tussen de pannen zat. Een ander beestje had zich geamuseerd met het doorbijten van de telefoonkabel. Gelukkig hebben we een reservekabel zodat we toch niet zonder telefoon moeten zitten.
Zo, dit keer een kort verslagje, misschien volgende keer wat meer.
Veel groetjes en een grote dankewel aan de mensen die ons vervoer regelden en een grote dankewel aan de mensen waar we heel hartelijk ontvangen werden. We proberen volgende keer toch enkele dagjes langer te komen zodat we meer vrienden kunnen ontmoeten.
Hilde & Ali Baba

zijn er nog zoveel mooie plekjes te vinden waar Koning Toerist nog niet toegeslagen heeft.

Even het Bafa meer belichten, gelegen tussen Bodrum en Izmir.  Wandelen naar oude kloosters in de bergen ... fauna en flora observeren ... het dorpje Kapikiri, gebouwd op en met de stenen van eeuwenoude ruïnes ...en vooral genieten van de rust en van de natuur

Hallo allemaal !!!
We zijn terug THUIS !!! Heerlijk om de toren terug te zien. Een goede stipte vlucht gehad en afgehaald door Bahri in Dalaman. Het torentje was ondertussen bezet door twee vriendinnen (gevolgen van de Oost Turkije reis) die er reeds 2 dagen genoten van zon en uitzicht. Toen we tegen middernacht aankwamen waren ze er om ons welkom te heten en om samen een Raki te drinken.
België was tijdens ons verblijf qua weer weer eens typisch Belgisch, ik hoef er geen tekeningetje van te maken. Het was natuurlijk SUPER om velen van jullie terug te zien en jullie warme gastvrijheid maakte ons blij. Maar, sorry, we voelen ons hier beter en op onze bestemming. Sinds 28 april wonen we er één jaar : wat is dit snel gegaan !!! Ongelofelijk ! Misschien zal ik vanaf nu wat meer spatie laten tussen mijn verslagen vermits zoveel gebeurtenissen zich nu herhalen : de cirkel van het leven … En, ik wil jullie zeker niet vervelen met teveel hetzelfde te schrijven.
Bij aankomst zagen we dat ALLES in de tuin enorm gegroeid was. Het leek alsof alles ook voelde wat ik ervaarde : 17 dagen afwezigheid leek veel langer… De natuur rondom was verdord – enkel de distels nog groen. De irissen staan weer in bloei, net als vorig jaar toen we aankwamen.
Marscha en Arja vonden “onze plek” een aards paradijsje. De dag na onze thuiskomst maakten we een trip in de omgeving en ontdekten een stukje nog ècht Turkije : de video van Arja nam prachtbeelden op van een vrouw die haar tapijten waste rondstampend in een stenen teil uit de Helleense periode. Op zo’n momenten denk je dat je nog in de tijd van Abraham leeft. En dan de kleuren van de zee in de baaitjes …. Mooier kan het niet.


Ze vertrokken vrijdagmorgen, èn vrijdagavond haalde Ali Baba Lieve en Patrick op in Marmaris. Gisteren een wandeling gemaakt om het dorp te verkennen en ook gewandeld tot ons rustig, uniek zandstand Sigliman. Vandaag zijn ze per Dolmus naar Marmaris geweest om er te winkelen en te genieten (?) van de drukte. Hoewel, tijdens de dag zijn de winkeltjes niet overbevolkt – de meeste toeristen maken uitstapjes of liggen aan zee of zwembad. Ali Baba en ik genoten van de eerste rustige dag sinds we terug zijn.
WEL een groot probleem : we zitten al 3 dagen zonder water. Nieuwe oproep : kan iemand wat water doormailen ??? WANT, het is serieus vervelend het toilet niet te kunnen doorspoelen als je hier met 4 mensen woont !! Plus : de was zit al even lang in de wasmachine en ik kan die zelfs niet openen. Niet dat er watertekort is in Turkije, de reden is : het beleid. Tijdens de winter wordt het water door de natuurlijke druk in de bergen verdeeld, nadien moeten pompen gebruikt worden om het water naar de reservoirs te sturen. En, dààr ligt het probleem, de kranen worden niet opengezet.
Voor de rest niets echt speciaals. Vanavond barbecue en gelukkig zijn om wat de dag ons weer eens schonk.
Tot volgende week en vele groetjes !!!
Hilde & Ali Baba

Pinksterenzondag 15 mei
Hallo allemaal !!!
Kennen jullie de aandoening “ panoramaverslaafdheid” ??? Jos was de uitvinder van dit woord en het slaat op Hale en ik. Hoewel … ik ben ervan overtuigd dat deze verslaafdheid ook Jos en Ali Baba aangetast heeft. De besmetting wordt ook zeer snel overgedragen op elkeen die hier of bij Jos in vakantie komt.
Soms denk ik : een dichter maakt er een gedicht over - een zanger (Willem Vermandere ??) vertelt het als een lied – iemand zonder speciale gaven geniet er gewoon van – een schilder heeft pas problemen : het panorama is zo wispelturig : hoe kan je dit vastleggen op doek ??? Gelukkig hebben wij een digitale camera, anders waren wij al bankroet louter door de kosten van foto ontwikkeling.
Toen we vorige maand in België waren vond ik een “gedicht” terug dat ik schreef bij thuiskomst na onze eerste guletcruise in 1993.
“Verbazing
twijfels
was dit ècht ?
Even ging een wereld open
en verdween
Een wereld vol nevelige sprookjesbergen
blauwe zee
en vreugde om de èchte waarden.
Zon en vriendschap die ons opwarmen tot in onze diepste ik
mijmeringen, zwevend tussen droom en dagdroom.
Wat nu nog rest is enkel nog
een geest die niet kan vatten dat
deze onwerkelijkheid werkelijkheid was
en, het pijnlijke gevoel van verlangen
de weg daarheen terug te vinden”

Deze week was het super-lekker warm, de thermometer wees zelfs 28 à 30 graden aan. Alle winterkledij is opgeborgen diep in de kast en de “blote topjes” zijn weer opgediept tot ergens in oktober. Maar, …ons waterprobleem is nog niet voorbij. Dank zij Ellen die een beetje water doormailde konden we nog 2 wasjes doen, enkele douches nemen en de afwas verwerken. Maar nu : geen druppel meer. Dan maar ettelijke keren per dag naar de bron lopen – goed voor mijn fysiek – en de burgemeester lastigvallen over ons probleem, doch het raakt zijn kouwe kleren niet. We hopen toch om spoedig volle tanks te krijgen, anders sterven alle bloemen, planten en groenten een langzame dood.
Het was aangenaam onze Lieve hier te hebben. En Patrick paste zich goed aan (ook panorama-verslaafd). We maakten enkele uitstapjes samen en soms gingen zij alleen op stap. Samen met alle aangespoelden vierden we Hale’s verjaardag – ze is er weer een jaartje jonger op geworden ! Plaats van het feest : een Lokanta (Turks restaurant) – slagerij in Sögüt, een dorpje op een half uurtje rijden. Zeer gezellig, lekker en authentiek. Inrichting : pastelgroene muren – pastelblauwe ramen – paars/witte namaakrozen als decoratie en één lange tafel vol heerlijkheden. Voor Sögüt was dit feest wel een evenement want dààr gebeurt anders niet veel.
Vrijdagnacht is de jeugd terug naar België gevlogen. Hen wegbrengen naar Bodrum was niet echt een leukertje : we zijn hier vertrokken om 1 uur in de nacht – 3 uur heen en 3 uur terug. Gelukkig was Mehmet er om chauffeur van dienst te zijn, want ik had er nog een stuk langer overgedaan. Na een rustgevende gevarieerde vakantie was het ook voor Lieve & Patrick een heel vermoeiende terugreis èn toen ze in Brussel aankwamen staakten de treinen !!!! Ondertussen horen we dat de vlucht voor veel vakantiegangers dit jaar een echte ellende is. Onur air wordt geweigerd in Nederland, Duitsland en Zwitserland. De passagiers worden dan gedropt in een andere vlieghaven en krijgen als cadeau een busreis van uren naar hun normale vertrekplaats (duurt soms langer dan de vlucht zelf). Dan spreken we nog niet over de uren vertraging en over de niet gekende vertrekuren en plaats tot de dag voor het vliegtuig opstijgt. En dat al voor een vluchtje van ocharme 3 ½ uur !!!

We verwachten ons volgende bezoek voor een weekje vanaf 25 mei (Ichtegemse buren). Een nicht van mij (Bérénice) is ook onderweg met haar boot “Il n‘y a pas de feu”. We kijken uit om haar eerstdaags te zien binnenvaren in de baai. Daarna - voorlopig - rust (?) tot September. We zien wel.
Verder niets echt speciaals, dus laat ik jullie tot volgende week.
Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 22 mei
Hallo iedereen !!!
Eigenlijk dacht ik eraan het wat kalmer aan te doen met mijn berichtjes, maar er gebeurt hier zoveel dat ik het niet zal uitstellen. Ik hoop nog steeds jullie niet al teveel te vervelen, anders, zeg het maar.
Eerst en vooral : ons waterprobleem. Na nog enkele waterloze dagen bestelden we een tankwagen in het dorp om onze reservoirs te vullen. Dankzij de dompelpomp van Jos (weer eens dé reddende engel) konden we het water krijgen waar het moest zijn. Heerlijk : een lange douche – toilet eens super goed doorspoelen en kuisen – een afwas van enkele dagen – èn de bloemen en planten water geven. De dag erna (meer dan 3 weken na het begin van het probleem) hebben ze de snoodaard gevonden : een gesneuveld stuk leiding op de weg tussen Cinar en ons. Waw, wat was dat super : terug vers opgepompt water !!! En, dan denk je weer : zo’n gevoel kan je nooit ervaren als je het probleem nooit hebt ….
Dientengevolge zijn alle bloemen, groenten en boompjes aan een ware revival toe : ons mini tuintje staat vol bloemen (voornamelijk leeuwenbekjes, zinnia’s, lantana’s, cana’s, statice en geraniums), de cactussen gieten van de warmte. De bananenboom heeft 3 baby’s (echt schattig), de druivelaar groeit dat het een lust is, de bougainvilles beginnen te bloeien, één oleander staat al in knop, de pawlonia zet zijn tocht richting de hemel verder, de artisjok krijgt een bloemknop (wisten jullie dat het de bloemknoppen zijn die worden gegeten ?), de citrusboompjes herleven en krijgen bloem (misschien einde dit jaar toch al enkele appelsientjes, mandarijnen of citroenen ?), de prei, de selder en de tomaten groeien volop, de frambozenplantjes uit België (opgevreten door een geit) herschieten en geven ons hoop voor volgend jaar.
Deze morgen vonden we een (nacht ?) vlinder van wel 5 cm in de badkamer : bruin met rood onder de vleugels. Heel mooi, maar hoe het beest dààr binnenraakte weten we niet. Sinds dé verrassing er een slangetje te vinden (net voor we naar België kwamen – het beest zat me te begluren toen ik antwoord gaf op de roep van moeder natuur voor het slapengaan) had Ali Baba vliegendraad gespannen in het venstertje.

Niet alleen wij genieten van de zonnewarmte, we zien ook de hagedissen in verschillende motieven, kleuren en grootte zonnen op de stenen voor ons torentje. Het zijn echte zonneaanbidders – met de verrekijker zijn ze zo goed te observeren (is al een halve dagtaak). De schildpadden zijn dezer dagen ook super actief : soms heb je de keuze : een koppel parende schildpadden zit op de baan, wat doe je dan ??? Ofwel wachten tot ze langzaam klaarkomen – ofwel gewoon doorrijden en de dieren verpletteren – ofwel hun belangrijke bezigheid storen door hen opzij van de baan en een poging doen omze in dezelfde positie te parkeren ?
En dan, gisteren, het evenement van het jaar : het huwelijk van Pete en Emel. Vermits Dean en ik er voor iets tussen zaten om deze twee eenzame mensen samen te brengen op Kerst 2004, kregen we de aangename opdracht getuige te zijn bij het huwelijk. De plechtigheid en het feest gingen door in Emel’s restaurant Cinar en, ondanks dat Emel Turkse is waren er meer buitenlanders dan autochtonen aanwezig. Pete’s zoon en dochter waren speciaal uit Engeland overgevlogen om voor het eerst een huwelijk van hun vader bij te wonen. Het feest was weer een sukses èn het koppel is HAPPY !!! Nu nog alle paperasserij voor Emel om aan een visum voor Engeland te geraken – Pete zal vlugger moeten vertrekken – Emel kan pas gaan als ze een verblijfsvergunning krijgt.

De verveling slaat hier dus nog steeds niet toe. Er is altijd iets te doen, maar het is ook heerlijk als er niets te doen is – of met andere woorden : we zien het nog altijd zitten !!!
Tot volgende week (?) en veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Woensdag 1 juni
Hallo, hier zijn we weer !!!
Sorry, ik heb jullie een beetje verwaarloosd, maar dat was tengevolge van een druk leven. Ben net terug uit Marmaris waar ik Dominique en Kristientje gedropt heb aan de bus naar Dalaman. Met een beetje geluk zitten ze nu op het vliegtuig richting België. Ali Baba vertelde me dat Mutlu thuis zat te huilen als een wolf omwille van het afscheid. (Moosje deed mee in de verte …) Mutlu heeft ondertussen haar hongerstaking opgeheven. Na onze terugkomst uit België begin Mei vertikte ze het ook maar iets te eten en ze was heel apathisch. We dachten er serieus aan er een hondenpsychiater bij te halen - maar wààr vind je zoiets in dit niemandsland . Gelukkig en misschien dankzij Dominique is ze nu weer normaal en eet ze weer als vroeger.
En, Dominique maakte zich ook nog op een andere wijze nuttig : sinds lang was onze “inkom” me een doorn in het oog, maar ik wist niet echt hoe eraan te beginnen. Dominique, een ware telg van Eernegem – dé kasseileggersgemeente bij uitstek – heeft voor ons het werk gedaan samen met ik als metsersdiener. De steentjes voor het paadje was ik al een tijd aan het verzamelen – bij elke wandeling enkele steentjes oprapen en meebrengen. Mooie grijs-wit geaderde natuurstenen. Aan de foto hierbij kan je zien dat het paadje prachtig geworden is en dat de kans op benen breken serieus is geminderd.

Voor de rest maakten we mooie wandelingen en leuke tochtjes samen. Hun “Belgisch” kleurtje is omgeruild voor een koffie-met-melkkleurige huid dankzij onze natuurlijke zonnebank, en, we hebben er weer twee panoramaverslaafden bij ! Gisteren nog zagen we een regenbui boven de baai terwijl wij ervan gespaard bleven !
Vorige week was Ellen weer in Turkije, maar deze keer op een gulletcruise met de Ossetra van haar geliefde Selahattin samen met haar ouders en een vriendin. Ze voeren van Marmaris via Selimiye naar Bodrum. We zagen de boot met volle zeilen de baai binnenvaren. Ben naar beneden gereden zodra ik wist waar ze zouden aanleggen – heerlijk weerzien met Ellen en kennismaken met de anderen. De kok, Hassan, had zijn beste beentje voorgezet en laadde een voorraad spijs en drank in onze Tata voor een barbecue bij ons torentje. Ruth en Dean kwamen ook en het werd een gezellig en lekker feestje.
’s Avonds heb ik hen terug aan hun boot afgezet – met 8 in de Tata !!! 4 erin en 4 in de laadbak. (’t is toch een 4x4 …) Onderweg blokkeerde de bestelwagen van de Jandarma onze weg – ik verwachtte me aan een fikse boete - MAAR ze zetten hun auto mooi opzij zodat ik voorbij kon en ze zagen er geen graten in dat we overbelast waren ….
’s Anderendaags werden we uitgenodigd voor een super ontbijt op de Ossetra, waarna afscheid en de boot koos weer het ruime sop. Tot volgende keer ???

Voor de rest geen speciaal nieuws – Selimiye en zijn bewoners leven rustig verder. De natuur begint vrucht te dragen, nu de bloemen verdwenen zijn. De oogst is weer afgesikkeld en verzameld. Deze week werd de antieke hakselmachine weer bovengehaald om hier op het terrein voor het torentje te draaien. Ali Baba en Dominique zaten op de eerste rij als toeschouwers.

Ik hoop dat jullie ondertussen konden genieten van enkele vreselijk warme mei dagen met of zonder barbecue.
Tot volgende week (?) en veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 12 juni
Hallo jullie allen !!!
Wij (ik veronderstel : jullie ook) zijn weer tien dagen ouder sinds mijn laatste verslag. Misschien had ik verzuimd er vandaag één te schrijven, maar ik heb op mijn eerste-communie-zieltje moeten beloven aan ons An dat er vandaag eentje zou komen. Jullie zijn daar dus mee de dupe van …
Nog steeds geen Bérénice gezien. Ik was een beetje ongerust omdat ze reeds begin Mei uit Leros (Grieks eiland dichtbij Bodrum) vertrokken was – ik heb haar dus opgebeld. Haar antwoord : we raken echt niet vooruit met de boot, het is hier zoooo mooi en we blijven in elke baai hangen. Nu, als ze in elk baaitje wil aanleggen moeten we haar nog niet verwachten voor het einde van de maand !!
Het wordt nu echt druk met op en afvarende boten, je ziet duidelijk dat het toeristisch seizoen volop gestart is. Vanaf onze uitkijktoren kunnen we ze allemaal bewonderen of afkeuren. Beneden in het dorp zijn er ook enkele winkeltjes bijgekomen : tafelkleden – kledij (echte neppertjes en exotisch ogende kleedjes, broeken en rokken) en typische Turkse brik en brak souveniertjes. Veel restaurants veranderden van eigenaar en ook van opschik en ze zitten maar te wachten op klanten.
Deze week ben ik gestart met een titanenwerk : het herschilderen en hervernissen van de ramen buiten en binnen (drie beneden – 5 op het eerste en 12 op het tweede, en allemaal met luikjes). Wie al bij ons torentje was zag reeds de kermiskleuren door de Turken aangebracht : groen, ja, maar in 5 verschillende tinten. Vanaf de eerste dag stoorde dit ons nogal (vooral Ali Baba met zijn schildersverleden), maar we lieten het een jaartje zo omdat er dringender dingen te doen waren. Vorige week dus : naar Bozburun om verf te zoeken. De kleur die ik wilde hadden ze niet en dan hebben we zelf maar gemixt tot we een bevredigend resultaat hadden. Beneden is alles al volledig gedaan, het eerste half en het tweede nog niets, maar ’t ziet er nu al wat minder belachelijk uit.
Jullie kennen wel het gezegde : “het is niet al rozengeur en maneschijn”, maar hier en op dit ogenblik is het wèl allemaal oreganogeur en zonneschijn. Het oreganomadammeke van vorig jaar is weer begonnen met verzamelen : hele zakken vol spreidt ze uit voor de toren en straks – als het genoeg gedroogd is – gaat ze het weer te lijf met een stok. De toeristen kopen dat, maar ik kan de manier waarop het behandeld wordt niet ècht hygiënisch noemen. Jaren geleden kochten we in Turkije ook eens losse kruiden en na enkele maanden merkten we dat er “leven” in kwam …
En, ik ben zo fier op het tuintje ! Links vooraan allemaal bloemetjes, rechts cactussen in terracotta potten en tussenin de druivelaar die groeit alsof de duivel op zijn hielen zit, opzij de bananenboom met nu al 5 baby’s, een jasmijn die terug in leven komt na een onnatuurlijke behandeling door Mutlu, een muur vol ochtendglorie en enkele kleine oleanders. Het moestuintje is pico bello nu er weer water komt in overvloed. Ik stuur er een foto bij zodat jullie eens het resultaat kunnen zien van wat bloed en tranen gekost heeft. De artisjok zullen we niet opeten maar genieten van de bloem – de citrusboompjes bloeien en de uitgebloeide bloempjes vertonen reeds mini vruchtjes : en, wie deze winter komt kan misschien meegenieten !

Gisteren hebben we geïnvesteerd in een DVD speler. Op de computer naar filmpjes kijken is moeilijk met 2 tegelijk en we brachten een aantal DVD’s mee uit België (gekocht met de cadeaubon van de buren). Nu kunnen we ze eens rustig bekijken ! Niet dat we tijdens de zomer veel uren achter dat kastje spenderen, meestal zitten we buiten na het avondeten. Of, als Ali Baba TV kijkt, lig ik plat op mijn buik op ons klein terrasje (met Mutlu als gezelschap) naar het panorama te kijken en te luisteren naar de geluiden van de natuur. Geen storende geluiden, enkel de uiltjes die naar elkaar roepen als roestige schommeltjes, enkele krekels in overdrive (die moeten normaal gaan slapen bij zonsondergang !), een enkele kikker die nog ergens een waterpoeltje gevonden heeft en voor de rest : totale stilte. Laatst zat ik nog even alleen binnen in de woonkamer en hoorde kleine babygeluidjes - zo lief – en blijkbaar kwam dit van een hagedisje of van een kleine gekko die verscholen zat achter een kader.
De insecten zijn er weer, alleen de muggen, teken en vlooien moeten we bestrijden. Onze poezen lopen overal vrij rond en brengen vieze beestjes mee. Reeds 2 X probeerde een teekje zich in MIJN huid te boren !
Ze komen ook thuis met klit zaadjes in hun vel geplakt. Als je dan zo roekeloos bent een kledingstuk te laten slingeren, mag je er zeker van zijn dat dit nadien ook vol zit met dat jeukspul.
Geen speciaal nieuws ginder ?? Zo ja, laat maar eens weten.
Tot volgende week (?) en veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 19 juni

Hallo allemaal !!!
Ik liet jullie reeds kennismaken met sommige “aangespoelden”. Maar, vragen jullie zich niet af : hoe zijn die daar terechtgekomen ? – In zo’n afgelegen plekje van de wereld ! Elk op zijn manier “ontdekte” zijn of haar Selimiye. De meesten van jullie kennen ons verhaal, een résumé voor wie het nog niet wist : we legden in Selimiye aan in oktober 1995 met Mizana, de gulet van Bahri. Toen ik de “ruïne” zag in de heuvel wou ik die persé van dichtbij bekijken. En, toen ik eraan kwam en het panorama èn het torentje (een nieuwbouw) aanschouwde -en de atmosfeer ervan in me opnam - zei ik : “HIER wil ik wonen”

Het verhaal van Dean en Ruth, de Amerikanen ? Zij verlieten de USA 25 jaar terug. Na diverse tochten per fiets (Amsterdam-Athene via Parijs enz) kwamen ze terecht in Korfoe, nadien in Rhodos en daarna Selimiye. Zij hopen hier te wonen tot het einde hunner dagen (op 15/6 vierden we Deans 70e verjaardag).
Het verhaal van Frank en Rita ? Frank was piloot bij het Duitse leger. Pensioen op 53 : dit is nog jong, wat doe je dan met je leven ? Frank kocht een boot en samen met Rita voer hij 12 jaar lang rond de wereld tot …. juist. Ook zij willen hier blijven.

Zo zijn er meer verhalen, maar nu wil ik jullie eens een verhaal uit iemand anders’ mond laten horen, zoniet denken jullie dat ik alles altijd maar overdrijf. Hier komt het verhaal van Jan (voorheen blijkbaar een èchte Nederlander) die samen met zijn vrouw met de dag meer van Selimiye gaat houden – misschien spoelt hij ook nog definitief aan ???

“Ons verhaal begint in 2002. Om precies te zijn in februari. Ik was toe aan een lange werkonderbreking (bankier) om eens goed na te denken over verleden, heden en toekomst. Ons idee was een lange tocht van 3 maanden door Spanje en Portugal te maken. Mijn vrouw Liesbeth vond dat al erg veel gereis en gedoe. Maar zoals een eigenwijze vent doet : hij gaat door.
Ergens in de zomer van dat jaar kwam ik geheel bij toeval verzeild in een Turks verjaardagsfeest van Nesrin Cinqous (vriendin van Hale). Het feest speelde zich af op een Rijnboot in Arnhem, en, wat doe je dan…………? Precies : praten met mensen die je niet of nauwelijks kent. De figuur waar ik naast zat, zat lekker aan de Raki en zijn naam was…………juist JOS. Hij vertelde me dat hij Nederland zou verlaten, zijn huis zou verkopen en zijn baan opzeggen. Dappere taal dacht ik nog. Velen zeggen het, maar weinig doen het. En och, morgen ziet de wereld er weer anders uit.
Twee maanden later kwam ik Jos weer tegen en vroeg hem (meer voor de vorm) "en, je huis al verkocht?" “Ja”, antwoordde hij “en mijn baan heb ik ook op gezegd. We vertrekken in december”. Dat was wel even andere koek, deze kerel DOET het.
Ondertussen ging ik wel door met het plannen van mijn Spanje reis. Dat het nou echt allemaal lukte kan ik niet zeggen maar de ruwe reis klopte op den duur.

Juni 2003 : Jos stuurt mij een mailtje met de korte tekst. “Jan, als je èchte rust zoekt moet je naar Selimiye komen” . De bijgevoegde foto gaf een goede indruk van omgeving en natuur.
Na kort overleg met Liesbeth teruggemaild : "Ok, we komen 6 weken”. Jos mailde terug "weet je waar je aan begint en besef je dat hier niets te doen is ?”
Om kort te zijn : we zijn gegaan. Half september 2003 zijn we vertrokken naar Selimiye. Ons enige referentiepunt was dat we naar Dalaman vlogen en daar door Jos zouden worden opgehaald. Daar konden wij goed mee leven, dus : gaan en niet zeiken (excuus voor grof taalgebruik, doe ik maar 1 x). Inderdaad, Jos stond ons op te wachten in Dalaman en hup op naar een ongekend plaatsje wat ons verblijf voor 6 weken zou worden.
Na een bijna eindeloze tocht vanaf Dalaman : Marmaris !! "we zijn er bijna" (dachten wij), en dan, de opbeurende woorden van Jos : "nog een uurtje”. Na dit uurtje kwamen wij om een bocht en daar sprak onze gastheer : "kijk en dààr ligt Selimiye”. Wat denkt de eenvoudige mens : een wipje, maar dat bleek nog 10 minuten te duren. Ik dacht nog wel bij het zien van de verlichting "goddank, het is niet zo’n erg klein gehucht”. Dat bleek toch enigszins een overschatting, want in het donker kwamen wij aan bij de bistro van Jos en Hale aan zee. Wat wereldvreemd keek ik om mij heen en vroeg aan Jos "waar is hier het centrum?”, het antwoord was : "je zit er midden in !!!”.
Daar zit je dan. Nog een echtpaar zat er wat verloren op het terras en Jos zei hen : "kom, ik breng jullie even naar boven. Hoezo boven ? “Zij logeren ook bij ons”, OK, maar wààr boven ? “Nou, op de berg, jullie kom ik zo halen”. Na een biertje of 2 à 3 werd het onze beurt om naar “boven” gebracht te worden. In het donker leek die reis nog langer dan onze vliegveld reis. Niets te zien en maar hotsen en botsen op een onbegaanbare weg naar ,,boven”. Met een vrolijke grijns zei Jos : "kijk, zie je dat lampje, nou daar is het", en hij melde dat onze bagage daar al stond. Na het overhandigen van de sleutel en een welterusten was het onze beurt om ons verblijf voor 6 weken te betreden en te ontdekken.
Voor diegenen die mijn lieve Liesbeth niet kennen even het volgende :
Ze is als de dood voor spinnen.
Ze is erg schoon op haar huis.
Ze is licht allergisch voor steekinsecten.
Wat troffen wij aan………….juist, spinnen met en zonder web, en vrolijk muggen gezoem en enkele plaatsjes die beter schoongemaakt hadden kunnen worden. Dàt was echter door het hulpje over het hoofd gezien. Als dierbare echtgenoot sprak ik direct duidelijke taal : "Ik blijf hier geen minuut”. Dat is wel stoer maar waar ga je dan midden in de nacht naartoe vanaf een plaats waarvan je niet eens weet waar je zit en,.........zonder vervoer ? Met enige overtuigingskracht is het gelukt om eerst maar te gaan slapen (het was inmiddels 01.00 uur in de nacht) en om dan de volgende dag maatregelen te nemen.
Na een goede nachtrust werd vrouwlief om 08.00 uur wakker en ging eens buiten kijken. Ik werd gewekt met een ohhhhhh en ahhhhhhh en wahwwwww om maar vooral te komen kijken en mee te genieten van het ongelofelijk uitzicht.
Het was inderdaad prachtig, maar : “hoe zit het met ons verblijf en met de spinnen en zo”. “Ach”, zei ze “we pakken even een bezem en een ragebol daarna een sponsje hier en een doekje daar en klaar zijn we”.
De 6 weken die wij daar doorbrachten zijn als een schicht voorbij gegaan en we werden ondergedompeld in de gastvrijheid van allerlei lieve en hartelijke mensen en in nieuwe waarden van het leven.
Inmiddels zijn we er in 2004 voor 8 weken teruggeweest en dit jaar alweer 4 weken en volgende september komen we nog eens 4 weken.
Als jullie dit lezen zal het verbazen maar als je de basis van het leven en van het samenwonen wilt ervaren dan vind je het dààr.”

Dit in zoverre Jan. Jan & Liesbeth zijn ondertussen totaal ingeburgerd bij de aangespoelden – gemeenschap van Selimiye. En méér, deze maand kochten ze hier een boot, het lijkt er echt op dat ze projecten hebben voor de toekomst.
Door dit alles te vertellen is het zeker niet mijn bedoeling dat iedereen hier belandt, het moet wel nog Turks blijven. Maar, een bezoekje is het zeker waard : je zal het je nooit beklagen.

PS. Nvdr : De vakantiehuisjes van Jos zijn wèl goed onderhouden, en, elk gezond huis moet zeker 1000 spinnetjes herbergen !!
Tot volgende week (?) en veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 3 juli
Hallo allemaal !!!
Ik ben er toch nog eens in geslaagd achter mijn computer te kruipen – druk geweest hier.
En, eerst en vooral : gisterenmorgen ontving ik een SMSje “Hello, she came, Bahri”. De Turken zijn dus altijd zeer duidelijk met hun uitleg, maar de vertaling is : hun dochtertje is geboren : “Damlasu” of in het Nederlands : waterdruppel. Verder weet ik er nog niets over.
De schilderwerken aan het torentje naderen hun voltooiing. Stukken mooier nu alles harmonieus en in 1 kleur groen is. De luikjes van de bovenste verdieping hebben we weggehaald (op aanraden van Jos die ze mee heeft helpen slopen). Deze luikjes waren geïnstalleerd door een super-schrijnwerker die ze zo gezet had dat ze niet konden vastgemaakt worden als ze open stonden en ze zaten enkel en alleen vast aan de muur met schuim. Gevolg : bij elke wind (wat hier veel voorkomt, zowel in de zomer als in de winter) begonnen ze te klepperen en te slaan. Enige oplossing : sluiten, en toch waaide er één pardoes naar beneden met omkadering en al. Maar het was geen zicht, noch van binnenuit, noch van buiten uit. Ik vond het idee van Jos geweldig : alles eruit en een plexi bescherming voor de winter dààr waar de slagregen is, en, een hoop schilderwerk minder voor mij …
Emel, die in Mei gehuwd is met Pete is alleen achtergebleven. Pete moet werken in Engeland en zij moet wachten op haar visum. Woensdag : de grote dag, een interview op het consulaat met de onzekerheid of ze een visum krijgt of niet. De Turken hebben massa’s paperasserij, maar de Engelsen ook. Wij duimen allemaal dat ze zo snel mogelijk met haar kersverse echtenoot kan samenzijn.
En EINDELIJK : mijn nicht Bérénice is aangekomen !! Ze belde me op : “ik zie je torentje !” We zagen hen met bolle zeilen de Sigliman baai binnenvaren. Aangenaam weerzien èn we herkenden elkaar nog na meer dan 20 jaar. Als kind hadden we leuke vakanties samen bij de tantes in Gistel en later gingen we 2 maal samen op reis : Hongarije-(ex)Joegoeslavie en Griekenland, maar nadien verbleekten de contacten. Het voelde aan alsof die tussentijd niet bestond – vriendschap groeit over de tijd heen . Haar man, Daniel, die we amper kenden is van hetzelfde slag als Bérénice : avontuur en reizen zijn één van de doelen in hun leven.
Ik haalde hen af op het strand en begeleide hen naar het torentje.
Een probleem : hun hond, Oufti, was mee. Oufti is een heel brave Gorden Setter, maar onze Mutlu moet van geen andere vrouwen weten, ze betekenen een bedreiging t.o.v. Moosje. Tot overmaat van ramp kwam Moosje ook afgerend : chambre séparée was dan maar de oplossing.

We hebben heel aangename avonden en uitstapjes gehad, en veel bijgepraat. Ik ben ook een dagje met hen mee gaan zeilen op hun boot “YAPALFEU” : heerlijk zwalpen voor mij en werken voor hen. Ze zeilen werkelijk op een sportieve manier, ze varen altijd op de zeilen en gebruiken de motor pas als het echt moet. Vermits ik thuis niet in badpak rondloop (vind ik hier niet gepast) waren nog een paar stukjes van mijn huid melkwit – gevolg …. ’s avonds bloedrood. Ali Baba bleef liever op torenwacht en vergastte ons bij thuiskomst telkens met een lekker etentje. Gisterenavond had hij vrij want Daniel betaalde een etentje in een plaatselijk restaurant aan zee.

Bérénice was dolblij toen ik voorstelde haar was te doen. Je moet het maar eens voorstellen : 2 maanden zeilen in (bijna) onbewoonde gebieden en doorlopend in zee springen èn beperking van zoet water aan boord. Haar handdoeken, lakens en kledij voelden na die tijd meer aan als karton. Nu kan ze de volgende 2 maanden weer overleven. Deze morgen zagen we hen uitvaren, nieuwe horizonten tegemoet …. tot volgend jaar …
Ik hoorde dat de hete periode voor jullie – voorlopig – eventjes voorbij is. Wij hebben nu 32 à 35 ° wat wil zeggen : niet teveel werken …
Zo, dat was het nieuws uit Selimiye
Tot volgende week (?) en veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 10 juli
Hallo allemaal !!!
Het is zover : we hebben deze week kunnen kennis maken met de medische wereld hier ter plaatse. Niet dat we daarnaar zaten te smachten, maar nu weten we tenminste hoe de verzorging hier is – uit eigen ervaring en niet van horen zeggen.
Vorige zondag voelde ik me al niet te best en koortsig, maar ik vond de thermometer niet. Wat kalmpjesaan genomen en denken van : het waait wel voorbij. Maandag : de situatie verslecht : Eddy gaat op zoektocht naar de thermometer en die gaat tot voorbij de 38,5°. Koortswerende middelen – slapen – nietsdoen – mezelf van boven naar beneden slepen enz. Woensdagmorgen : nog steeds hetzelfde liedje. Ik bel Hale op en vraag haar mee te gaan naar de plaatselijke dokter. Niet thuis in Selimiye want hij heeft zitdag in de polikliniek in Bozburun. OK, we komen bij de “polikliniek” – meer iets dat je in de brousse zou verwachten – en de enige apparatuur waar de dokter over beschikt is : een thermometer, een lichtje om in keel en oren te kijken en een stethoscoop. Ik zag zelfs geen bloeddrukmeter (misschien was die op wandel). Een lieve jonge dokter, maar met de middelen die hij heeft en met mijn klachten van “alleen koorts en hoofdpijn” kon hij niets anders doen dan me doorverwijzen naar een ziekenhuis in Marmaris. (de vers afgestudeerden moeten eerst stage lopen “ergens” op het platteland vooraleer ze een praktijk mogen starten of bij een ziekenhuis werken)
Bon, ik zie het niet zitten om naar Marmaris te gaan, maar Hale - onze pittige tante – zegt : we gaan samen naar Marmaris en ik zal wel rijden : oef (lief hé). Op naar het Ahu Hetman Hospital, een kleinschalig privé ziekenhuis. Eerst betalen en na heel kort wachten bij de dokter : diagnose : er is iets mis in je longen, maar ik moet eerst foto’s zien. Zonder wachten : de foto’s. Terug naar de dokter. Ja, Bronchitis op het punt om te slaan in longontsteking. De dokter raadt me een opname van 3 à 4 dagen aan om intraveneuze antibiotica toe te dienen. Hij laat me wel de keuze naar huis te gaan en de behandeling gewoon thuis te doen, maar hij geeft me maar 50 % kans op slagen. Op dat moment krijg ik koude rillingen en een déjà vu van 25 jaar terug : mijn vader – bronchitis – ziekenhuisopname – en, hij kwam niet meer terug.
Na wat twijfelen heb ik ja gezegd want 50 % kans om binnen afzienbare tijd toch een opname te hebben vond ik wel hoog.
En dan : naar de 2 persoonskamer : mooi, proper, luchtig, airco, getinte ruiten. Ik was op niets voorzien, dus dan maar een Ahu Hetman pyjama (leuk luchtig katoentje met reclameopdruk van het hospitaal – naderhand zag ik dat bijna alle patiënten – mannen en vrouwen - in dat uniformpje rondliepen). Binnen de 20 minuten was ik aan het bed gekluisterd met infuus, een soort inhaleermachine en siroopjes. Ik dacht : als het maar betert !
En, HOERA, zaterdag was ik al terug thuis wegens goed gedrag en zeden, blij als een zot Ali Baba, Mutlu en de poezen terug te zien, en alle leed was geleden. Nu nog enkele siroopjes en pillen verorberen en we zijn er van af.
Nu wat “kritiek” over het hospitaal : GEEN. Alles loopt er op wieltjes, je moet zo goed als nergens wachten (niet dat er geen patiënten zijn) en ALLE moderne apparatuur is aanwezig. De verpleging gebeurt door (meestal) mooie, jonge vrouwen (een opkikkertje voor de mannen) en ze zijn allen even vriendelijk en behulpzaam. De meesten kennen zelfs het noodzakelijke in het Engels (de dokters spreken minstens Engels en/of Duits). En dan de verrassing : een hostesje komt binnen en spreekt me aan in het …. Nederlands ! Ze vraagt me mijn ziekenfonds gegevens en ik mag haar roepen bij elk probleem. Nog meer verrassing : de Hospitaalgids is in 7 talen, waaronder Nederlands, èn er is Nederlandstalige lectuur voorhanden. Ik vind dus dat de ziekenhuisdirecteurs uit Brussel hier eens een kijkje mogen komen nemen !!!!!
Terwijl ik er toch was heb ik een consultatie bij de oogarts aangevraagd voor een check-up : na 10 minuten werd ik verlost van infuus en begeleid naar de dokter. Volledig oogonderzoek, zelfs met apparatuur die ik in België nog niet zag.
DUS, gebeurt het ooit dat jullie in of rond Marmaris ziek worden, aarzel niet en ga rechtstreeks naar het ziekenhuis AHU HETMAN (genoemd naar de stichtster) – je hoeft geen aanbeveling te hebben van een arts. Voor ons is het ondertussen een geruststelling, als er iemand iets mankeert hoeven we niet naar België te gaan, alles kan hier ook.
Ik wou toch nog vertellen : ingeval van nood zijn we zeker niet alleen : Jos & Hale zijn SUPER en alle andere aangespoelden namen contact om beterschap te wensen – zo warm & hartelijk !!
Verder heb ik niet veel te vertellen, ik kan toch niet altijd zeggen dat het hier mooi weer is, maar de krant zegt dat jullie ook een mooie week tegemoet gaan : genieten dus voor de thuisblijvers !!!
En, voor wie nog op vakantie moet vertrekken : een mooie, aangename, boeiende, maar rustgevende reis gewenst ! (wij gaan niet meer met vakantie ….)
Tot volgende week (?) en veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba

2/08/2005
Hallo allemaal !
Wij kregen verschillende mailtjes van vrienden en familie, die ongerust waren omdat ze geen berichtjes meer kregen van uit het Turkse zonovergoten land. Zij vreesden dat Hilde hier zo een beetje aan het tillebenen was. Wel goed op één punt: zo krijgen wij ook eens een extra mailtje van het Europees front (ha-ha) en zo weten wij dat onze berichtjes toch nog gretig gelezen worden, wat wij leuk vinden ! We kunnen echter niet altijd hetzelfde blijven vertellen, dit zou eentonig worden en we hebben het de laatste tijd druk gehad en genieten op dit ogenblik van het bezoek van de wervelstorm Lieve en hoogdrukgebied Tats, en ik verzeker jullie dat we ons niet vervelen. Bewijs is dat Lieve al berucht is in Selimiye. De dames : Hilde, Hale, Lieve en Tats (Tatiana ) zijn voor drie dagen naar het Bafa meer, wel een eindje hier vandaan. Maar binnenkort zal Hilde zelf wel vertellen over de laatste nieuwsjes. Het is enkel mijn bedoeling de mensen gerust te stellen met een kort nieuwsbericht over de gezondheidstoestand van Cavidan.
Volgens mijn bescheiden mening en een doorgedreven observeren, en bevestigd door Hilde zelf: HILDE IS WEER DE OUDE.
Ze hebben Hilde maar een drietal dagen kunnen houden. Zodra ze zich beter voelde heeft ze waarschijnlijk beginnen zagen tot de dokter haar naar huis liet gaan. Het zit in de familie denk ik, ze wilden nooit blijven. Haar nonkel was tegen de negentig jaar oud toen hij werd geopereerd aan prostaat. Konden hem ook maar drie dagen houden. Toen hij thuis kwam was het eerste dat hij deed, naar de tuin lopen en kijken of hij nog in een boogje kon pie… plassen.
Tot daar. Maar de eerste weken was ze toch maar slap en zonder “fut”. Ook geen honger (om wanhopig te worden voor een kok). Maar ondertussen is ze weer in gang geschoten, ze kan weer niet stil zitten en is weer niet meer te houden en de kok is opgelucht, ze eet weer en het smaakt haar. Dus alles terug bij het oude. Het is goed dat de temperatuur hier haar een beetje tempert (gemiddeld 30 tot 36°. En volgens Jos zijn de voorspellingen voor deze week tot 40-42°)
Als Lieve en Tats terug naar huis zijn, naar hun dagelijkse beslommeringen , zullen we het een beetje rustiger hebben en zal Hilde beslist weer een verslag opsturen van de laatste wedervaringen in en rond de toren. Ik laat het aan haar, ik kan misschien de draad weer opnemen van verleden jaar en over de mieren of dergelijk schrijven, maar ik zal dat nu niet doen, ik heb meer inspiratie nodig. (ik hoor je al zeggen: oef!) Foei.
Ik neem hierbij afscheid en vind het dol- fijn als we iets mogen horen uit de verre landen.
Dank voor het meeleven met Hilde en de groeten van
ALI BABA en Felix (die is mij hier aan het helpen)


Zondag 7 augustus
Hallo allemaal !!!
Geloof het of geloof het niet : ik ben er weer ! Gelukkig heeft Ali Baba onze eer gered met tussendoor ook eens een mailtje te schrijven want ik kreeg de indruk dat jullie dachten dat we dood lagen. Niets is minder waar, maar Lieve en haar vriendin Tatsiana waren op bezoek (volle drukte en moeilijk om me dan te concentreren) en de recente hittegolf geeft alleen maar aanleiding tot totale luiheid.

Na enkele weken dik boven de dertig graden is het sinds gisteren afgekoeld. Nog maar 28 ° meer. Voor ons voelt het echt fris aan : gisterenavond trokken we zelfs een hemdje aan om buiten te eten.
We overleefden ook alle bomaanslagen in en rond Turkije. Eigenlijk hebben we er geen last van gehad, maar we hoorden wel dat het grootwarenhuis Tansas in Marmaris ontruimd werd na een bommelding (dewelke loos alarm bleek te zijn en als enkel gevolg had dat de mensen er geen inkopen meer durfden doen).
Mutlu had duidelijk last van de warmte, het is nu eenmaal een Zwarte-zee-hond, waar het klimaat meer op het Belgische gelijkt. DE redding : een dagelijkse zwembeurt, waar we ook zelf van genieten. Het is prachtig om haar in zee te zien lopen, stoeien en zwemmen, en, door het zoute water is al haar nesthaar losgekomen. Nu heeft ze een prachtpels zonder al die schaapachtige wolletjes en het moet voor haar ook frisser aanvoelen.

We kregen bezoek van Mizana en haar passagiers : een Vlaamse familie die zeer enthousiast was over het leven aan boord. Ze genoten van de stille baaitjes, de heerlijke zee, de opvang van de bemanning (Mustafa & Mehmet) en vooral van het èchte samenzijn onder een universele sterrenhemel.
Ondertussen komen meer en meer mensen naar Selimiye. Hoe lang duurt het nog vooraleer het Selimiye die wij kenden verkocht is aan koning toerist ?? Meer en meer rijke Turken kopen hier stukjes of stukken land, één is al beginnen bouwen op de heuvel … Blijkbaar is er weer een “stop” voor de buitenlanders : geen enkele vreemde kan op dit ogenblik grond of een huis kopen in Turkije, maar hoelang zal dit duren ? De invasie in ons dorpje is een beetje angstwekkend, maar wij zijn de laatste die er iets kunnen tegen inbrengen : wij zijn hier toch ook komen wonen….
Ik had Lieve een uitstapje naar het Bafa meer beloofd deze zomer, Tats zag het ook zitten en het vierde vrije plaatsje in de Tata car werd met plezier ingenomen door Hale. De vier vrouwen onderweg en de mannen thuis met de hond als gezelschap (zo hoort het). Het werd een heerlijk tochtje van 3 dagen. We logeerden in het pensionnetje waar ik 4 jaar geleden ook reeds was. Zeer aangename ontvangst, super lekker eten en het Bafa meer en omgeving blijven mooi en verrassend om zien. Het dorpje Kapikiri is gebouwd op de speciale steenformaties met de stenen van de ruines uit de oudheid. Niet veel toeristen komen er (gelukkig maar) omdat het zelden in de brochures vermeld wordt. Nochtans is het een oase van rust en de ezels hebben er nog steeds voorrang op de auto’s. Volgende keer ga ik er naartoe in de lente als alle bloemen bloeien en als het meer vol zit met alle soorten watervogels die er komen overwinteren.

Van daaruit zijn we naar de markt in Milas gegaan : een onmetelijke markt tussen straten en steegjes met een ongelofelijk aanbod van prachtige verse groenten en fruitsoorten, vis, noten en kruiden, olijven en olijfolie, plastiek huisraad, nep-merkkledij, lelijke stofjes, handtassen, schoenen enz… OOK flesjes met bloedzuigers : de verkopers lopen met 2 flesjes vol bloedzuigers rond, die ze tegen elkaar klikken om aandacht te trekken. Wie koopt ze ??? Moet toch nog gebruikt worden, anders zouden ze er niet zijn ! Ik denk niet dat hier een leurkaart moet, want de mensen van het platte land komen er hun tuingroenten &-fruit aanbieden. Zal dit alles nog mogelijk zijn als Turkije de reglementen van de EU zal moeten volgen ?????
Een boottochtje op het Bafa meer stond ook op het programma. Een vissersbootje, wij, de schipper en het meer. Natuurlijke airco en douche onderweg : wat wil je nog meer ??? Een zwempartij op een prachtstrand met zicht op de ruines van de eilanden en tussendoor schelpjes zoeken.
De 3e dag : terug naar huis, MAAR via de archeologische sites van Milete en Didyma. Zijn minder gekend dan Efese, maar zeker evenzeer een bezoekje waard.
Bij thuiskomst waren de mannen blij (?) ons terug te zien. Wij hadden in alle geval van onze 3 dagen genoten ! De laatste dag van Lieve en Tats werd ingevuld met een boottochtje op de boot van Jos (DE zeekapitein bij uitstek…). Ze kwamen terug : moe, rood verbrand, maar blij en gelukkig. Vrijdagavond zijn ze vertrokken naar België en midden de nacht kreeg ik een berichtje van Lieve : koud koud ……
Ondertussen maakten we kennis met Damlasu, het kers-verse dochtertje van Bahri. Een parel van een kind ! Eergisteren hadden ze een geit laten slachten volgens de traditionele manier – en om het vlees ervan uit te delen aan buren, familie en vrienden – om de geboorte te vieren. Een traditie die nog diep ingeworteld zit in deze contreien.
We zijn weer alleen in het torentje en wachten op de komst van An einde deze maand.
Tot volgende week (?) en veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba



Zondag 14 augustus
Hallo allemaal !!!
Deze morgen 9 uur : 33 graden – nu namiddag 37° in de schaduw als we de thermometer aan de voordeur mogen geloven. Heet ! En geen zuchtje wind. Onze activiteiten beperken zich tot nietsdoen en de lichtste inspanning kost liters zweet. Nu willen we met plezier een aantal graden aan jullie doorspelen – interesse ?
Hebben jullie naar de vallende sterren kunnen kijken dit week-end ? Hier was het heel duidelijk te zien want er was geen wolkje aan de lucht.

DE grote verrassing van de week is : de bananenboom krijgt bloem !!! En hopelijk worden het daarna banaantjes. De bloem komt uit het hart net zoals een maïskolf, onopvallend maar groot. Ik had nooit kunnen denken dat dit zo snel al zou komen : de boom is pas geplant enkele weken na onze aankomst. Na de lente had hij (of zij) zich beziggehouden met een 6-tal kleintjes te krijgen, dus ik dacht : dit jaar nog geen bananen, maar … blijkbaar heb ik een zeer dapper en productief bananenboompje meegebracht !

Selimiye kent een topseizoen : alle pensions volzet ! Weinig buitenlanders. Ondanks dit blijft het rustig op de heuvel. Tot nu nog maar 2 lawaaierige nachten gehad met harde muziek en toeristengebral. De krekels houden het ook stilaan kalmer, ze beginnen hun lied later en stoppen op tijd. Onze wekdienst is weer actief de laatste tijd : de autochtone poefbroekvrouwtjes die water halen aan de bron – vroeg in de ochtend – en die er hardop staan te roddelen en/of te ruziën – het verschil is moeilijk uit te maken.
Recent kregen we weer enkele ongenode gasten in huis. Op een morgen staat Ali Baba als eerste op en wil een plukje Mutluhaartjes oprapen. Met zijn slaapoogjes ziet hij er toch iets verdacht aan - gelukkig kijkt hij een beetje dichter en ziet dat er pootjes aan zitten. Ja een schorpioen ! En dàt met drie katten in huis - ik denk dat we hen beter op dieet zetten. Ali Baba heeft dan het klein barbecuetangetje genomen en het beest in het dichtstbijzijnde (leeg) confituurbokaaltje gestopt. Maar blijkbaar is het een schorpioen die enkel tijdens de vakantie naar school ging. Een normale schorpioen doet zelfmoord als alle hoop op overleven weg is. Deze hier niet, die blijft maar leven.
Een tweede bezoeker : een duizendpoot van ongeveer 12 cm. Wij noemen het duizendpoot, de Turken noemen het kirkayak (veertigpoot), de Engelsen centepede (100 poot) maar blijkbaar kan niemand erg goed tellen want het zouden er slechts 29 zijn. Dus, op een nacht draai ik mij om in bed en voel een hevige prik in de rug. Ben naar beneden gerend – ondertussen was er al een landkaartgezwel verschenen - en heb Lieve gevraagd het gif uit te pompen (met Aspevenin, verkrijgbaar in de apotheek, verdomd duur voor wat het is maar als het je leven kan redden of je pijn verzachten toch de moeite om in huis te hebben). Op dat moment wist ik echter nog niet wie de boosdoener was en ga terug slapen met pijn die langzaam wegtrekt. Zodra het licht uit is hoor ik een zacht lawaaitje en ik steek het licht terug aan. Wie vlucht daar ? Ja, een monster van een duizendpoot ! Nu hebben we vergif gezet onder de bedden in de hoop dat die beesten dat lusten.
Zo is er regelmatig wel iets om ons bezig te houden en we hebben alle aanslagen van ongedierte al overleefd.
Morgen vertrekken Jos & Hale een weekje op reis. Mutlu krijgt haar vriendje Moos terug op bezoek en ik heb de taak van conciërge en water-gever. Vermits hun tuin zeer groot is (vergeleken bij de onze) zal ik er mijn dagelijks werk aan hebben.
September zal een heel drukke maand worden. Eerst komt An, dan 2 koppels vrienden (klanten van mijn ex-kantoor), dan een vriend uit Antwerpen en daarna de zus en nichtje van Ali Baba. Inderdaad, afgezien van de dochters de EERSTEN van de familie die het wagen te komen !!!!! (ondanks de vele beloften)
Zo, genoeg voor vandaag.

Tot volgende week (?) en veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba



Zondag 21 augustus
Hallo allemaal !!!
Eèn van de leuke reacties op mijn vorig bericht :
“Dan ben je verwonderd dat er nog niemand van de familie is gekomen… Wij durven gewoon niet”.
Moest het hier zoooo gevaarlijk leven zijn zouden er wel geen 70 miljoen Turken rondlopen in dit land. En, het grote voordeel is : de gevaarlijke dieren zijn nog steeds kleiner dan wij en wel pijnlijk maar niet dodelijk. Het is een kwestie van erop bedacht te zijn bij alles wat je doet maar je kan dan nog wel pech hebben. Trouwens al onze gasten zijn gezond en wel naar huis teruggekeerd .… tot op heden ….
Vorig jaar – deze tijd – was ik op tocht in Turkije. Als ik de DVD bekijk die Ellen opnam tijdens de reis doet het me terug mijmeren naar enkele hoogtepunten :
Vooral : het vinden van onze Mutlu : Yussuf - de chauffeur - stopt – een uitgeput hondje, zo zacht en klein als een pluchen beerke ligt midden de baan te slapen – iedereen stapt uit om het diertje water te geven en te knuffelen – het vervolg kennen jullie. Maar toch, de vriendschap van de groep was ongelofelijk : iedereen was akkoord dat ik dat kleine vlooienbakje mee in de bus nam , Ellen was akkoord dat het bij ons in de kamer sliep, de hotels (10 dagen !) waren akkoord dat ik het hondje meenam in de kamer : zonder dit alles hadden we nu geen hond gehad, en we zijn de groep zeer dankbaar want het is een heel sociale prachthond
geworden.

De Nemrut berg bij het ochtendgloren. Spectaculaire overblijfselen van een rijk dat niet eens 100 jaar bestaan heeft. Gebouwd door koning Antiochius meer dan 2000 jaar geleden, waar hij zichzelf tussen de goden plaatst in de vorm van kolossale standbeelden. Hoog op de bergtoppen – quasi onbereikbaar. Je moet er zijn om de sfeer ervan te proeven. Na het bezoek een koffie bij het stalletje. Turkse muziek. De Turken beginnen te dansen en wij dansen mee. Moeilijk voor te stellen voor Noorderlingen – en alles gebeurt zo spontaan.

De vijver van Abraham in Sanliurfa met de duizenden heilige karpers die je niet mag doden

De arenden die in het Oosten zweven over de vlakten

De mestkoekjes, dienend als brandstof voor de winter bij gebrek aan bomen rondom Kars

De vlucht in een luchtballon over de prachtige sprookjes-rotsformaties van Cappadocië : duur, maar ongelofelijk mooi om de hele streek van bovenuit te bewonderen.

Het Zwarte zee gebied, even groen en fris als het Zuiden warm en dor. Een verademing !
De tocht per vrachtwagen naar de “yayla”, de alm met eeuwige sneeuw en de picknick tussen de schapenkuddes

Het Sumela klooster in Maçka. Hoog boven op de berg tussen de pijnbomen een klooster die lijkt geplakt te zijn tegen de rotsen. Het uitzicht voor de monniken was geweldig, maar … het bouwen van het klooster zal wel andere koek geweest zijn …

Amasya, het lieftallig stadje waar elke bewoner ons op straat “welkom” heette
En nog zoveel meer

Maar, dit jaar geen reis – geen van ons twee heeft er behoefte aan, we leven nu eenmaal in het prentkaartje van onze dromen en we zijn er gelukkig zolang het kan.
Deze week weer een ontdekking gedaan : je kan ook van Dalaman rechtstreeks naar Selimiye komen per ….. vliegtuig. We zagen er ééntje landen midden de baai, het taxiede naar een lelijke dure geparkeerde yacht en bezorgde zijn passagier “thuis”. Goed voor mensen met weinig tijd, maar wel veel geld. Het prijskaartje enkele vlucht : 400 $ - liefhebbers ???
Straks moet ik nog eens naar “boven” om de groenten en bloemen van Hale water te geven. Heerlijk om de honden dan mee te nemen : ze rennen en stoeien dat het een lust is. Trouwens, zonder hen kan ik onmogelijk ontsnappen. Zodra ik de sleutel van het huis neem staan ze te trappelen en me aan te kijken met grote vragende oogjes … en dààr kan ik niet aan weerstaan. Ondertussen zal Ali Baba onze tuin verzorgen want op dit ogenblik komt er water in overvloed en daar moeten we van profiteren !
Gisteren zware stormwind gehad – bij meer dan 30 graden. We hebben de bananenboom met touwen vastgemaakt want het zag er echt naar uit dat die zou afknakken. En dàt kan nu echt niet : ik wil die bloem zien banaantjes krijgen. Zo, dit was het voor deze vandaag, tot volgende week (?) en veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 4 september
Hallo iedereen in België, Nederland en Italie !!!
Ik voel me een beetje verplicht – na 14 dagen - een nieuwsbriefje te sturen anders ontvangen we diverse mailtjes met angstige vragen “leven jullie nog?” “gaat alles nog goed ?” “scheelt er iets?” DUS : wij leven nog èn zeer goed trouwens èn nog niet doodgebeten door ongedierte en/of doodgeschud door een aardbeving, maar we appreciëren natuurlijk jullie bezorgdheid – dankewel !
HET grote nieuws op onze – tot nog toe - dunbevolkte heuvel : Jos & Hale hebben geïnvesteerd in een prachtige nieuwe auto. Ja, DE Nissan van Jos’ dromen. Nu kunnen ze de winter weer aan om boven te geraken bij harde storm & regen. Het wordt hier een raar volkje : Ali Tata & Jossie Ni(K)ssan …. Ik mag natuurlijk niet nalaten een foto mee te sturen van de hillbilly’s van Selimiye met hun wagenpark.

Eigenlijk is het geen overdadige luxe om hier te plaatse een sterke wagen te hebben. Sinds enkele weken zijn ze iets hogerop aan het bouwen en dagelijks komen ettelijke tractors ons baantje kapotrijden (inzoverre dit nog kan). Bij de eerste regenval wordt het een ramp ! Dat huis is weer iets illegaal of niet reglementair want de Jandarma heeft de werkzaamheden al stopgezet – maar ze doen rustig verder. Reglementen zijn om je er niet aan te houden …

Verder : DE bananenbloem. Heerlijk dit van dichtbij te kunnen volgen. Heb al veel bananenbloemen zien bloeien, maar nog nooit van dag tot dag gevolgd. Elke morgen – eerste werk – een foto van de groeiende banaantjes. Je ziet duidelijk de banaantjes elk met hun bloem. Daarna vallen de bloemen eraf en krullen de bananen zich naar de zon om verder te rijpen. Mooi en boeiend. Waarom zijn de bananen krom, waarom, zeg mij waarom …..

En dan de kalebas. Vorig jaar kregen we van de Sennekes een volle zak kalebassen om er verlichtings-armaturen van te maken. Dat deden we ook, want al onze “lusters” zijn kalebassen behalve de twee buiten op het terras (die mochten dan eens geld kosten, de rest was gratis). Enkele van de zaadjes ervan die wilden groeien heb ik geplant – gisteren heb ik de eerste kalebas geoogst. Ongelofelijk hoe snel dat groeit. Je ziet ze verdubbelen van dag tot dag. En ze wegen zo zwaar dat je bijna niet kan geloven dat zo’n dunne plant dat gewicht kan dragen – wat is de natuur toch mooi !

Ondertussen geniet ons An - samen met ons - met volle teugen van de zon, de wind, het zwemmen èn natuurlijk van het panorama. Ze laadt haar batterijen op de Belgische winter aan te kunnen. Maar – er is hoop – misschien komen beide dochters eens SAMEN naar Selimiye rond de Kerstperiode – zou heerlijk zijn !

We lezen dat het weer in jullie contreien deze week aangenaam en warm is. Hier natuurlijk ook, maar er is èèn zaak waarvan jullie gespaard blijven : dagelijks SPROEIEN ! Vandaag meer dan genoeg water na een zware conversatie van Jos met de Muhtar (burgemeester). De andere dagen : sproeien wanneer het water ook maar komt. Maar, dat komt ook soms midden in de nacht. Je hoort de tanks vollopen en dat wil zeggen : opstaan en water geven omdat je nooit weet wanneer de volgende bedeling komt. DAT kennen jullie ginder niet hé. Dus : het bed uit en met een zaklamp aan het werk (je moet toch zien waar je loopt en je wat je doet) en dan zie ik boven nog een zaklamp rondlopen (Jos) die ook het water hoorde komen ….

Soms gebeurt het dat ik ‘s nachts wakker lig – niet erg – en dan luister ik naar de STILTE. Niets te horen – totaal niets. En dan plots het geroep van een dier – het gekef van een vos – het gegrom van een familie everzwijnen – het oehoe van een uil – of een geluid dat aan geen bekend dier kan toegeschreven worden. We zitten er middenin en genieten zowel van de stilte als van de natuurlijke geluiden. Geen van die dieren betekenen gevaar, ze leven in hun eigen omgeving en vallen de mensen niet lastig omdat ze weten waar ze voedsel en drinken kunnen vinden.

Verder niets speciaals, nu frisse wind, maar nog steeds om en bij de 30°. Vanaf woensdag wordt het druk, dan hebben we 5 gasten. An blijft bij ons slapen en de andere 4 zullen in een aangenaam pensionnetje aan zee verblijven – ons torentje kan niet zoveel mensen tegelijk aan. Volgende week (?) vertel ik jullie wellicht – als ik tijd heb – over de reacties en ervaringen van de nieuwe bezoekers.
Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 18 september
Hallo iedereen !
De rust en de stilte …. zijn niet meer. “Ons” Selimiye moet stilaan wijken voor toerisme en evolutie. Wat we ooit kenden komt niet meer terug. Door de ligging zal het altijd mooi blijven, maar het èchte verdwijnt beetje bij beetje. Gisteren kwam een bulldozer ons weggetje opgekropen en hij is in actie geschoten net voor de inrit van Jos. De hele dag gepiep en gekreun, gekriep en gedreun, getoeter en geroep. Met zijn reuzengebit vreet hij stukken uit de berg, duwt ie de amandelbomen om, niets ontziend. Grote stenen worden gedumpt op het geitenpaadje langswaar de vrouwen met hun vee naar boven komen èn langswaar het water in de winter zijn weg vindt. Er wordt een grote villa neergepoot mèt zwembad – waar zullen zij aan water geraken ? Het wordt een reuzenkarwei om op dat stuk land – steil en oneffen – een groot huis te bouwen. Architecten hier moeten toch bekend zijn met die problematiek – in ons vlakke land is alles zoveel eenvoudiger. Ons zicht naar de berg toe is op één maand volledig gewijzigd : er staat ondertussen een nieuw huis en het tweede is in aantocht. Waar zal het eindigen ? Onze heuvel, ’s nachts geschuwd door de dorpelingen omdat er “djinns” rondwaren, maar geliefd door de vreemdelingen en de rijke Turken. De grond naast ons torentje (7000 m2) staat nu ook te koop. We wachten angstig af wat de toekomst brengt …
Al onze bezoekers zijn nu vertrokken, terug naar het koude Belgenland. En of ze hebben genoten in dit afgelegen stukje pracht. Het was heerlijk hun hier te zien en hun opmerkingen te horen. Ik hoorde ettelijke keren het woord “aards paradijs” vallen. Ze keken naar die éne kip, vastgebonden aan een poot die langs de wegkant in een kotje woont – een oud vrouwtje zit er de hele dag bij (soms denk ik dat ze reeds wortel geschoten is). En dan die koeien in de tuin langs de straat. En zoveel dingen meer die in Europa voltooid verleden tijd geworden zijn. Eén week is kort, maar ze hebben die goed ingevuld : een dagje Marmaris op marktdag (aankoop van geschenkjes voor kinderen, kleinkindjes, vrienden en familie), een verkennings-uitstapje van het schiereiland (vermits we met 6 waren moesten er 2 achterin de open bak van de pick-up : ons An en Wilfried vonden het er SUPER), een boottochtje langs de mooie baaien rondom, een wandeling door het dorpje, zwemmen en luieren. Woensdag zijn ze allen samen vertrokken – An had toevallig dezelfde vlucht als de anderen – terug naar het normale leven, maar zeer tevreden over hun vakantie.
Wij verwachten ons volgende bezoek volgende donderdag.
Vrijdag hadden we een ….. regendag (welgeteld 20 minuten bij 27 graden). Een hevige bui, voldoende om de wereld te wassen en de geuren van de natuur te laten opstijgen. De warmte is ondertussen aangenaam geworden – geen hitte meer – en ’s nachts koelt het serieus af. ’s Morgens ligt er dauw en er hangen nevels rond de hoge bergtoppen. De eentonigheid van de zomer lijkt voorbij, maar de temperaturen zijn nog tussen 27 en 31 graden.
Ondertussen heb ik er werk van gemaakt plannen te maken voor onze Belgische vakantie : we komen eraan op 12 oktober en vertrekken terug op 26 oktober. We kennen nog geen vluchturen, maar normaal komen we aan en gaan we weer weg op uren dat de trein nog mogelijk is.
Rond 15 september worden alle schapen gewassen, en daarna geschoren. Vorig jaar vroeg ik me af waarom ze dit niet voor de zomer doen, het is toch zo warm voor die dieren. De uitleg van Jos : de dorpelingen wachten tot de harde zonnewarmte voorbij is, anders lopen ze rond zonder bescherming en verbranden ze. Klinkt ook logisch, maar je moet eraan denken. Een deel van de wol is voor persoonlijk gebruik – de wol wordt gesponnen en gebreid tijdens het schapenhoeden in de winter – een deel wordt met vrachtwagens opgehaald voor verkoop. Mutlu die reeds gewoon was aan schapen rond het huisje vond die blote beesten toch maar verdacht en blaft zodra er één in de buurt is. Ik had nooit gedacht dat een hond verschil ziet tussen een aangekleed en een naakt schaap !
Gisteren zagen we een vloot vissers-en andere boten die al toeterend de baai uitvoeren. In de namiddag kwamen ze op dezelfde manier terug, maar …. geladen met bergen vuilniszakken. Blijkbaar een actie van een milieubewuste leraar die de schoolkinderen aanspoorde om het aangespoelde vuil op de stranden te gaan oprapen. Prachtig initiatief, maar eigenlijk zou dit ook in het dorp zelf moeten toegepast worden want …….. je moet maar eens kijken naar de afvalbergen en de beperkte ophaaldienst als je komt.
Zo, dit was het voor deze week
Veel groetjes !!!
Hilde & Ali Baba


Zondag 9 oktober
Hallo allemaal !
Een kort berichtje deze keer omdat jullie niet zouden denken dat we er niet meer zijn. Alles super OK hier. Al onze gasten zijn weer in Belgenland en hebben van Selimiye genoten.
Eerstkomende woensdag zijn we ook weer eens in België voor een 14-daagse. Ik ril al als ik aan de temperaturen denk …. Ali Baba zegt dat ik een echte Turk aan het worden ben : bang van de kou.
Vermits we velen van jullie zullen ontmoeten de komende weken zal ik niet verder uitweiden over de laatste gebeurtenissen – ik moet toch nog iets te vertellen hebben als ik daar ben.
Veel groetjes en tot binnenkort !!!
Hilde & Ali Baba