plenzen, plonzen, water zat moeder wees nou niet kwaad voor wat schuim en dat beetje nat    je weet toch hoe dat gaat met een adolescent in bad

de avond dekt de dag toe nog even een zonneknuffel dan mag het licht uit

 

toen 'Frans', 'óns Franske'  werd wist de drommel pas dat hij niet meer van de jongste was

                   

op een morgen   stond er heus   een heel lang haar   op zijn neus

haar ogen weggestopt achter haar zonnebril de wereld gaat kleurloos

ook de mijne nu ik haar blikken mis.

er ligt een haartje op mijn schouder je bent nog een beetje hier

de stad   ik hou wel van de stad daar gebeurt altijd wat een theater of cafeetje en altijd mensen zat   maar niet voor elke dag want het is waar, weet je ik ben ook graag alleen met veel leegte om me heen

op de stroom  stroom   stroom in de golven op en neer  neer   neer drijft een vat, een zak, of  boom mee naar de verre  zee  zee    zee

is het in huis heel stil dan lijkt het soms alsof mijn buik wat zeggen wil

            maar ik begrijp er geen woord van

het was een dinsdag toen ik mijn stem verloor zit daar onze zoon met een ringetje door zijn oor

veel woorden en wat later, het leek wel een epidemie , heus, lummelde hij met een ring , geprikt, dwars door de neus

toen ik moe gezeurd en helemaal ondersteboven   het toch niet stoppen kon, bengelde er eentje aan zijn tong

ik heb het dan maar opgegeven wil het écht niet meer weten al zit ik met de klemmende vraag  alsjeblief knul, toch geentje om je maag !

laat me vliegen  laat me gaan hier ver vandaan     laat me lachen   laat me doen  weg uit de ‘cocoon’

de lucht puur blauw uit de kleurendoos en toch echt !

 

in zoete woorden stollen mijn gedachten aan jou, op dit papier tot jij ze smelten zal

sorry, het was ongewild 
dat ik deze brief open deed 
hij bleek blijkbaar alweer
niet aan mij besteed 

je zus emma

 

ik ben geen dichter geen echt poëet schrijven maakt wel   mijn leven lichter al kost die passie me heel wat zweet

                              schrijven een spel , een passie 

 

 

ze schuifelen ná elkaar eerst hij , dan haar vele jaren met z’n twee zéér oud, maar wel  een  héél  gelukkig paar

Hij  vond álles ‘simpel’.   Hij  wist  álles  beter.   Hij  had  ook nog wel ,              dé beste zetel.

           de salonprofeet !

de ijskar    het kleine meisje     met één enkele cent    warm in haar pollen      lustte wel dat ijsje    met die drie bollen

                              

 

de  maan mooi vol en rond die de nacht zo broos verlicht    laat niet blijken dat het licht  toch wel van de zon komt

 

pétanque het tengere cochonnetje zag het maar niet zitten   waarom al die knappe bollen in een drommetje om háár kwamen klitten

 

op blote voetjes   baden in de ochtenddauw    een dag met bubbeltjes

 

er komt een gaatje blauw piepen in de grijze lucht gaat de voorstelling dan toch nog beginnen ?                                                        (-:

het stuk  :    een mooie droge zomer               

hij maalt zó zeer   de fietser op de berg alsof hij niet wil geloven   dat eenmaal bovenaan   de weg toch weer bergaf zal gaan

 

hij had het soms mis tot ieders ergernis maar 't kwam altijd goed door zijn goedluimige snoet

een lachje, koddig en olijk gidderde over de gasten en besmette ieder, vrolijk.

fibula en tibia beschuldigden quadriceps omdat die drukte   nee,  zei gluteus het zit hem hogerop bij scapula of clavicula   doch  triceps suste het bleek mastoïdeus die alweer kuste

zijn brilletje had een eigen willetje welke tik hij het ook gaf  het gleed keer op keer zijn neus weer af

 

bij de bloemen op haar hurkje plukt ze een boeketje in de kleuren van haar jurkje

paars en rose blijven immers  haar lievelingskleuren

 

 

een mond met een strootje    genoot van de zomerse dag    en krulde in een brede lach