Ik weet het :

Het is hier al een hele tijd stil
en dat blijft voorlopig nog een tijdje zo.
Wil je toch weten wat hier vroeger stond ,
kijk dan hieronder links in het archief.

met  poëtische groet

hhugo

Zij strikte,  één blik  verleiding. Hij wikte, en zag misleiding.

hij was dan ook niet meer van de jongste

er ligt een bal op het gazon

het bloempje  er wiegde een bloempje     blauw en blauw in de lentewind   alsof het dansen wou met het spelend kind   het wérd geplukt maar ‘t ligt nu grauw   dat bloempje blauw, dood op het grind

hij sprak en sprak de leider kleefde op alles een cijfer wij gaapten in diepe twijfel allicht wordt Hij n'og rijker

vederlichte gedachten fladderen door mijn hoofd je komt, dat heb je beloofd al laat je nog even op je wachten maar je komt, dat heb je beloofd

een bus uit Ekeren is nochtans reeds voorbij gekomen

               loket 4

lachen ligt hem niet  liever koel en stijfjes    alleen maar aardig  als hij Niemand ziet

ik verander maar van rij en hoop

het huis een verloren thuis dan maar ijlings op de vlucht            weg voor haar 'grote kuis'

ik schud,   ik schud de winter   van me af   af, af   en trek de lente aan                            aan, aan

op het boordje van zijn stoel   nog aarzelend bang met vragen   'moe, mag ik naar die fuif nu, toe?'

vader had al ja gezegd

de lente druk in de weer prikkelt het leven om nog een keer het mooiste van zichzelf te geven.

en wij genieten mee

in jeugdig zot hun hoofden samen gniffelend, gidderend meisjes in speels complot

 

tien elf twaalf eieren in de mand vader weet je nog waar dertien is geland ?

we zijn er wel eentje kwijt aan de hond.

de avond strooit nog een snuifje wind de dag is gaar nu een milde herinnering

‘naïef, zei je ‘je ben naïef’   'ach kom'zei ik  ik voel me goed, of is dat soms  té primitief'

ze zat in de mooie kleertjes     tot ze in haar zoom trapte      en haar 'schone' woorden voor één schaars keertje  in eenvoud om lucht hapten

mietje precies was veel te kies pietje werd vies die nam zijn valies nu treurt zie om het verlies

   al is dit een 'rijmelap' (= dichterlijke smartlap),
   hij stemt toch tot nadenken
   (p.s : mietje en pietje zijn hier wel omwisselbaar)

aarde,   ik voel de aarde lucht ,   ik proef de lucht water,   ik hoor het water vuur,     ik ruik het vuur ik ,        ik leef

hij huppelt wat op één been      want er zit een blaar op zijn linkerteen

hij droeg een geheim al jaren met zich mee en toen hij het zeggen wou luisterde al niemand meer

  

morgen gaat de trein, mijn droom naar Calicatta ik ga hem missen

even wegdromen

op de tafel bij de thee één koekje nog en wat kruimels klein aan die tafel,  wij getwee

neem jij het maar, neen,  neem jij het maar,

inspiratie is als een droom   die zich niet dwingen laat je onverwacht bezoekt en als een echt fantoom maar af en toe een spoortje laat

zoals er  na uren lijmwerk van een, op vreemde wijze gebroken vaas, toch  een stukje blijkt te  ontbreken

soap hij heeft oog voor haar zij er oren naar beiden met zachte mond de handen nog vrij tot hun neus zowaar met passie dichter komt                                                                                           wordt vervolgd

in haar ogen blonk een diamantje ik zag het meteen en voor zo’n steen val je

de bomen krijgen acne pukkeltjes groen maar het valt wel mee dat lentegroen

de zon licht traag  het deken van de nacht en toont haar aardse kind.

<° de aprilvis <<< het net is stuk een vis ontglipt maar geen nood met wat geluk komt hij grOOt in je net gewipt

hij heeft wel lang moeten wachten

 

0                                  0              infarct in de lijn zit  een  dipje een negatief prikje en van zo’n hikje schrik je         ikje                ikje           ikje                               kamer : 57                patiënt : 2004

   op zo'n moment telt immers alleen nog maar het 'ikje' 
    

daar hoog aan het lijntje wrikt mijn vlieger die puber wil wellicht de vrijheid liever

  ik vier het touwtje nog maar een beetje  

zij fluistert  hij luistert  zij kijkt  hij kijkt  zij lacht  hij lacht  zij kust  hij kust  zij verliefd  hij verliefd  mij zien ze even niet

op blote voeten    onderaan de trap    stond hij te gapen    zijn vuistjes in de ogen      ‘mama ik kan niet slapen’      maar jongske toch !

 

op stille tenen loop ik door het huis jij droomt in vrede ik vind wel de kaas als een hongerige muis        in de kast beneden

spiegel aan de wand, zo oud en wijs   wat is er toch vanmorgen    met mijn hoofd weer aan de hand met al die rimpels en al dat grijs

Ik wou wel eens een wereld zien zonder gruwel, zonder doden. Er komt wel ooit een dag misschien      met z'n allen , zonder groten.

Links.     Nee, rechts !   Of toch... Hier opzij.    Ze spelt zijn kaart luidop. STOP !      Voorbij !

toch kwamen ze er ,maar 'iets' te laat

wat onzeker  in bruidskleed op de steel   een witte orchidee

de stroom naar de zee traag aan mij voorbij neemt mijn onrust mee spoelt de ziel weer vrij

de deur slaat dicht               een vlaag van de wind of is zij me slecht gezind omdat ik openheid vraag

het water zacht en glad    fronst tot rimpels nu het de wind hoort

ik  heb  me  neergezet alles netjes weggelegd ik kijk  wel  even rond en zie wel wat er komt

ze lopen hand in hand          verbonden in wel en wee                    na jaren niet gestrand                                hij klaveren haas                        zij harten twee

ziek
	Er zit brand in mijn Buik,              en kOts.       mijn vege lijf  LEeg.          LeeG.                 LeEG.   m'n longen Schroeien .            aDEM.                              help adem  AdeM.                     iK ijL       ‘Moeder !’

golven van geluk    spoelden om hen heen    hun geluk was wel groot    want ze zaten nog maar net    in hun huwelijksboot

 

 

hij zocht en zocht een tsjoepken dat hij niet verliezen mocht. maar vond slechts een foefken dat hij stout aan haar verkocht.

speciaal voor nonkel Etienne    grapje !  

tsjoepken  = dopje
foefken  = leugentje  (ge moet me geen foefkens wijs maken)

de bank in het park leeg en geduldig wachtend       op het zonnetje

twee lippen vol en rond kusten me op de mond ik zei wat krijgen we nou, ik verkies wel een vrouw

 

het zat heel diep   wat, dat wist hij niet   er was die wrevel   een wrange nevel   die hem niet verliet     hij viel heel diep   die arme kerel   en wat hem scheelde,  ik weet het niet

 

De nacht heeft een tapijt gelegd in wit en wit .           Ik heb 'whow' gezegd  bij  het eerste zicht.

Een feestsigaar hield van roken. Wist echter niets van stoken. Werd toen echt 'dé sigaar' Kom nu, leeg die asbak maar.

ik wou dat ik zijn woorden plukken kon.   maar ze hangen daar als een feestballon, te hoog tegen het plafond.                                                             de toespraak

 uit mijn stadhuisverzen 

De steen.   Ik heb me moe naast je neergezet . Praat met je. Maar je luistert niet. Koppig hard als je bent. Al weet ik dat je iets moois verbergt. Angstvallig voor me omklemt.   Toch wil ik weten. Die bolster breken. Ik hamer, ik tik. Hoor nu hoe je klinkt . Slag na slag met me zingt. Tot ik tenslotte mezelf in je vind.

     

de lijntjes op je kop        je wil ze liever niet maar hou nu even op en tel de jaren niet

                  

met het licht        dat nog aarzelend komt        ontluikt toch de wens        om weer op weg te gaan        en verlicht        als een ander mens        een nieuw pad in te slaan

het toefje                        er ligt daar nog één toefje         wit-winterse sneeuw         wellicht vergeten

warm water vloeit glad over haar huid een zachte streling   waarvoor ze zalig haar ogen sluit

vreemde tekens in de sneeuw getrokken met een chinees penseel     de tenen van een merel of misschien wel een late spreeuw

dag na dag schuift de tijd   onmerkbaar langs ons heen van tot naar tot en tot heel even staat hij stil we kijken naar elkaar en wensen een goed jaar van tot naar tot en tot

 

liefste   . . .   als ik wat wens dan is het een mens met armen en benen vingers en tenen  met een groot hart en gedachten heel apart  als het even kan voor mij geen man maar liefst een vrouw die helemaal gelijkt op jou  hhugo       1januari 2006

        voor alle blogsters .
         voor de bloggers is een aangepaste versie verkrijgbaar .  

0                        0                                                                 31 december    het laatste kalenderblad een vol jaar aan de muur. ‘t is nu welletjes geweest!

       het wordt tijd voor nieuwe wensen 

 

ze komen . ze gaan

de vogeltjes .

een na een

op de voederplank.
________________________________
                 

‘ma’ zei hij gemeend ‘ik lijk op een eend ‘ hij liep te kwaken vloog met een laken    en al had hij het goed geleerd   ook zijn schoenen zaten verkeerd

hoog uit het noorden                     twee en vijftig vriesganzen                     eindelijk winter

de stilte is op de vlucht weg voor het lawaai nog soms vind ik haar onder het deken van de nacht      en troost en koester haar

ik ben graag alleen met de nacht

 

de pakjes groot en klein onder de boom geschikt elk heeft een geheim heel mooi gestrikt

 

 

kijk, daar een sterretje !                       zou het ons de vrede willen brengen ?

  ik wens jou en al je geliefden 
  een  hartverwarmende kerst 

zoetvoois komen hemelse klanken me toegedreven ik sluit mijn ogen     en  begin zowaar met  die engelen  mee  te  zweven