zij had een lach klaar voor iedereen ieder die het zag lachte ook meteen

het lekkerste stukje zet je me steeds voor zoveel liefde op mijn teljoor     je brengt me van m’n stukje

onbekommerd om de dingen vertikt de klok de avond. ik dommel weg in de jaren tot bij oma’s rijstpap . mét  kaneelstokjes.

de kunstenaar   hij zocht en zocht de kunstenaar hij zocht zichzelf geloof me maar     niemand die hem nog begreep hij zocht misschien te ver wie weet ?

stilletjes   soms werd het stilletjes bij hem binnenin dan sloot hij het deurtje en niemand mocht er nog in.

 

hij was een clown met pretneus opgezet al bleek hij dikwijls 'down'   de gulle kinderlach gaf hem telkens toch weer                              binnenpret

een dame met veel air   had een grote vocabulaire   maar schreef ze twee woorden    dan viel dat sjieke mokkel   pardoes van haar hoge sokkel

Pijn      de pijn         bijt    telkens  weer en    weer       de  pijn   steekt    ik krimp ,   ik    keer      de pijn  haat      me                verdomd,   wat doet   het zeer

hoog boven de bomen vloog hij met zijn dromen    de mensen zag hij niet    ver is hij niet gekomen    daar ieder hem verliet

en zijn mooi project mislukte

een nevel doezelt het land in grijs,   grijs   en   grijs kleuren dempen tot stilte de  herfst  is  gestrand .

goud, rood en geel strooit de herfst over de bladeren elk kleurt even uniek                                     dan gaan ze zweven ieder op z'n beurt het lijkt wel muziek

ze dansten op één tegel warmpjes bij elkaar ieder keek en dacht:  ‘was ik het maar’

een ambtenaar   zijn woorden lopen in de pas keurig volgens het boekje dat past bij z'n pak en das maar hij draagt geen warmte  en dat voel je .

het briefje   zij gaf mij een briefje daar stond het allemaal op ze wilde me als liefje en ik, ik kreeg een rode kop

                            

wil je even mijn rug krabben

  

ook dat hoort bij de liefde 
en misschien krijg ik wat inspiratie

het paar            we zijn met twee maar ook één, te samen en toch, toch elk weer alleen

Het hoedje      Tante Roos kocht een hoedje    met een schelp van voren    en een pluim heel bovenop     net als in het modeboekje      hoe ze het pronkstuk ook zette    nonkel kon het niet echt bekoren     ‘t was zonde van de biljetten    en 'het ding’ leek voorgoed verloren      toch werd dit niet z’n droevig lot    er kwam nog iets zinvols aan het bestaan       ‘t scharminkel kleurde immers nog veel    het hoofd van een kleine, speelse indiaan

nog was hij alleen ook met mensen om hem heen geen lach die hij zag neen, niet een in zijn hart was ZIJ nog steeds,    ZIJ, alleen

wat is het stil in huis
moeder, je zou best eens gaan kijken
   

het beestje  ~ er is daar een beestje in het lovergroen het rommelt en grommelt maar wat voor de drommel zit het daar in ‘t donker zo raar te doen

hij lag op een pluimpje vloog met de wind hoog langs de wolken landde op een duimpje   in de droom,van een kind

zijn ogen leeg en donker                                 de ziel bijna uitgedoofd                   vader nog slechts een restje mens

   ook ik ben bang voor het beest , Alzheimer

in paradepas fiere poes met natte muis ma in witte bloes  rustig in het huis aan de afwas                            we knijpen onze ogen, oren en mond toe

cijfertjes,cijfertjes,  wees nu oprecht  in de fijne poëzie  passen ze niet echt      hoogstens de een,  en uiteraard het elfje   maar naast die twee,  die ik hier verkoos,    acht ik de hele rest    honderduit waardeloos                                                     hoogachtend                               een purist

                                                              poëzie voor de poëtische puzzelaar 

onthaasten       de man  met  dat petje op      die  mag  wel  even voorop     we   volgen   in   het  rijtje     en  rusten maar een tijdje

  maar maak dat onze ''stressers'' maar wijs 

soms vond hij 't niet hoe hij ook zocht in de kelder, op zolder onder in de kast je hoorde zijn gedonder elkeen bezorgde hij last toen hij het uiteindelijk vond    lag het nog wel, gewoon in zijn mond   hij toonde het ieder die hij zag zijn brede en goedluimige lach