een ambtenaar   zijn woorden lopen in de pas keurig volgens het boekje dat past bij z'n pak en das maar hij draagt geen warmte  en dat voel je .

het briefje   zij gaf mij een briefje daar stond het allemaal op ze wilde me als liefje en ik, ik kreeg een rode kop

                            

wil je even mijn rug krabben

  

ook dat hoort bij de liefde 
en misschien krijg ik wat inspiratie

het paar            we zijn met twee maar ook één, te samen en toch, toch elk weer alleen

Het hoedje      Tante Roos kocht een hoedje    met een schelp van voren    en een pluim heel bovenop     net als in het modeboekje      hoe ze het pronkstuk ook zette    nonkel kon het niet echt bekoren     ‘t was zonde van de biljetten    en 'het ding’ leek voorgoed verloren      toch werd dit niet z’n droevig lot    er kwam nog iets zinvols aan het bestaan       ‘t scharminkel kleurde immers nog veel    het hoofd van een kleine, speelse indiaan

nog was hij alleen ook met mensen om hem heen geen lach die hij zag neen, niet een in zijn hart was ZIJ nog steeds,    ZIJ, alleen

wat is het stil in huis
moeder, je zou best eens gaan kijken
   

het beestje  ~ er is daar een beestje in het lovergroen het rommelt en grommelt maar wat voor de drommel zit het daar in ‘t donker zo raar te doen

hij lag op een pluimpje vloog met de wind hoog langs de wolken landde op een duimpje   in de droom,van een kind

zijn ogen leeg en donker                                 de ziel bijna uitgedoofd                   vader nog slechts een restje mens

   ook ik ben bang voor het beest , Alzheimer

in paradepas fiere poes met natte muis ma in witte bloes  rustig in het huis aan de afwas                            we knijpen onze ogen, oren en mond toe

cijfertjes,cijfertjes,  wees nu oprecht  in de fijne poëzie  passen ze niet echt      hoogstens de een,  en uiteraard het elfje   maar naast die twee,  die ik hier verkoos,    acht ik de hele rest    honderduit waardeloos                                                     hoogachtend                               een purist

                                                              poëzie voor de poëtische puzzelaar 

onthaasten       de man  met  dat petje op      die  mag  wel  even voorop     we   volgen   in   het  rijtje     en  rusten maar een tijdje

  maar maak dat onze ''stressers'' maar wijs 

soms vond hij 't niet hoe hij ook zocht in de kelder, op zolder onder in de kast je hoorde zijn gedonder elkeen bezorgde hij last toen hij het uiteindelijk vond    lag het nog wel, gewoon in zijn mond   hij toonde het ieder die hij zag zijn brede en goedluimige lach

hier stond hij dan midden in de kelder niet voor de eerste keer pas bij de wijn werd zijn hoofd weer helder en toen wist ie ‘t weer

het overkomt hem meer en meer , en mij ook  

een koperen kevertje gevallen op zijn rug trappelt angstig             de pootjes in de lucht

 

draai in een rondje rond   ik                                         je      secondje één maar jij keek

        een mens moet soms gek doen om aandacht te krijgen