De zoldergeesten hebben ons gehoord
ze zijn beledigd door het brusk ontwaken
dat wij hen opleggen rauw en onbarmhartig
nemen nu weerwraak door hun stofgezellen
die ze activeren met niesbevorderend  poeder

Wij worden er door overrompeld
moeten hoesten en proesten
onze ogen tranen van de prikkeling
Ook de spinnen tussen de hanebalken vluchten
Muizen hebben sporen nagelaten
We huiveren bij deze onderneming
De opruimingswerken op zolder
Wij worden niet gespaard.

Ingrid Lenaerts

Ik verf uw muur romerood van verwachting
een zucht in deze koude dagen te weten
dat we bloeddarmoedig hunkeren , ons keren
naar de schaduw van de milde zomerzon

in brede landschappen  op hun rug
cypressen staig in hun heren wacht
staalblauw schieten we het zenit open
ogenblik en wachten in winter

verwezen vuur dat kantelt in meer
dan schichtige vlammen van verlangen
onkundig als we zijn  elkaars lief en leed
zwijgen we dit levenslang.

Een kortverhaal van dag en nacht

Roep mijn liefste zijn stem in een notendop
aat ze kiemen tussen wal en schip
in het ei, of is ze dekip nabij
wie zoekt die vindt zijn schaduw.

in de zomer ophet lome erf , de hond
de eelt op de droom van ons pachtgoed
Om God zeggen we is de zon zo zo vrij
sleept het oerstof in zijn sporen

woorden wakker tot angst ontgaapt
uit elke morgen onze mond dods.
de bomen lachen groen te velde
Roep mijn liefste zijn stem uit de notedop.

In onze greep van het enige zicht.

Ingrid Lenaerts

Ik zag geen meester op het land
geen helling in de zon  op de terrassen 
de weg liep droog op zijn borst 
aan de rand, alleen de viersprong

van kiezen of delen  geven of nemen 
hij koos ik deelde het lot ongewild
hij nam de maan op schoot 
ik gaf mijn naam op als verleden 

heden een toekomst als spiraal
Hij daalde neer langs zoveel lijnen 
onthouiden van aarde de harde kluiten
de zweer al ploegde hij ze om en om.

het verweer van dag tot dag , ik kwam
thuis te traagom de diepe pijn
dan alleen maar zot en bot te vieren
de eeuwige afstand in mijn handen.

Ingrid Lenaerts

Uit Vikingskoorts 1996

Bij minderheid oplossingen gezocht
om het probleem van verwoording
laat teksten met geladen gevoelens twijfelen
zichzelf prijs te geven in het gedicht
waarvoor ze borg bieden bij het raden naar.

Het blijft onuitgesproken de wens
zich onherkenbaar te uiten om magie
de kans die biedt , de kans die vervliedt
in de holten van de aanschakeling der woorden
de kracht van het gedicht
te ontbolsteren dat ding
dat de levensvragen biedt.

Ingrid Lenaerts

Uit het alfabet dwarrelen zes letters
ze vallen speels bijeen in het woord liefde
dat zijn vlucht  maakt over  de stad
als een ware goudwaarde

die iedereen wil hebben en nog hebben
houden maar soms verliest 
soms verdoet tot snippers van niemedal
verwaaiend in de wind

die het woord ontkeedt tot op het bot
de letters uiteen blaast
alleen nog even vervreemdende resten
die smeulen in het parcours van asboulevard

Ingrid Lenaerts

Voor het oog de modellenshow
op lege pleinen zoals een  standbeeld
in een fabrieksruïne jeugd naast verval
in de parken guitig de lach als natuur
op de fiets de kracht in rust
aan zee op een strand charme en bekoring
op de boerderij het gezonde stoere
daarnaast het hype type kort vanstof

voor elk wat wils in elk uur
de lingerie,de stads en strandkledij
de trouwpartij en disgenoten
de hoogdagen van de sport
de zwangere en het kind
voor een maatje meer
 en al wie zoekt

Voor het oog  catwalk en pose
om je beter te dienen met mode
en haar varianten door tijden heen

Ingrid Lenaerts

De kisten hebben zich allemaal verzameld
tot de rand vol gerschiednis van het huis
herinneringen van jong en oud in bewaring
voor de toekomst van het nageslacht

voor de ouderen stukken doorwinterde emotie
waarin ze ondergedompeld zoals in een bad
nog dagelijks in en uitstappen

Verhuizen brengt een andere maat op gang
die van komen en gaan  naar andere oorden
zo eigen aan een ander levensperiode

Ingrid Lenaerts

Rustplaats der gebroken liefdes
ze leven nog alleen in stilte
bij de schaduw van hun hart
hun herinneringen koesterend
bij de ondergaande zon
die ooit hun ogen glanzen deed
voor dat laaiende vuur
dat nu nog smeult
bij wijlen in de wind aanwakkert
als gedenktekens uit vervlogen tijd
de rode rozen uit hun  herfst
om nooit te vergeten 

Ingrid Lenaerts

 

Een stoel
drie tot  vierpotige constructie
in wisselende materie kleur en vorm
die wij bij wijlen overheersen
 hij draagt vaak ons bestaan
laat zich zich neerdrukken
door zoveel bipsen ter wereld
in zwijgzame onderdanigheid
tenzij hij kreunt
onderuit gaat en breekt
hij kent toch ook een  revolte
tegen zijn bezetter in emotie van
de lichtgeaarde wraak.

Ingrid Lenaerts

Ver van huis en zonder eigen ik
verplicht in het spoor van een ander
aan handen en voeten gebonden
de opstandigheid voorbij en moe
gestreden gestampt verweerd

Wat dan nog rest is de nacht
die overal de duisternis omspant
woorden zijn er niet meer, ze zijn vermoord
bij bevel te zwijgen dat men zweet
ver van huis verkracht door het cliché
van de blinde macht
het bullebakkenoffensief viert hoogtij.

Ingrid Lenaerts

Haar rugzak draagt de last
van elke dag die ze sjouwt
zijn inhoud vertelt zoveel
deugd of drama
schudt de herinneringen dooréén
 als de grabbelton
van haar jeugd tot heden
de goede en kwade dagen
om uit te putten of  te vergeten 
met een blik naar de horizon 
die mistig een nieuwe dageraad belooft
die de nacht achter zich laat liggen
elke dag opnieuw.

Ingrid Lenaerts

 

Wij mogen niet buiten de muren
We zitten gevangen zonder meer
konijnen in een hok of  vis in het net
Uitleg niet verstrekt , zo bijeengedreven

Wij roepen en schreeuwen
als vermoord om begrip
blijkbaar loos in zijn omvang
Wat heeft dit nu te betekenen ?

Wij horen fluisteren dat het oorlog is
krijgsdaden zijn gesteld de onrust waart
als een spook door dit verbrande land
Wij mogen niet buiten de muren
het woord is ons ontnomen
De vrijheid werd verkracht
tot op de bodem van  haar ziel

Ingrid Lenaerts