Zoals een arend op zijn nest
waakt hij over zijn luchtruim
zoekt de kapers op de kust
met zijn heerserskop op oneindig
als verschrikking met strakke blik
met dolende ogen bij wijlen
die niemand toelaat
tot het territorium waar hij heerst
Je hoort hem brullen
vlammen spuwen naar zijn onderdanen
clementie in mineur is zijn waarmerk.


Ingrgid Lenaerts

Een warrelend blad
gelig en gekruld vertelt
de herfst komt er aan

Ingrid Lenaerts

Tegen onmacht
wil hij strijden
zoals Don Quichotte
in het schaduwspel
langs de rand van de dag
de windmolens doorkliefde
De strijd is ongelijk

De reus tegen de dwerg
overwint met  het recht
van de sterkste.

Ingrid Lenaerts

De rozen van september
ze blozen  in het hart van rijpe liefde
die we zo oprecht wilden verzilveren
in grenzeloze woorden
toen de najaarszon onze ruggen streelde
wij hand in hand het tuinpad verkenden

Het leven zat niet meer vol grote verwachtingen
op de baren van  tijd golfden  kleinere zorgen
die we lachend kapot schoten
zoals kinderen aan een kermiskraam
we hielden de wacht en de kaars brandend
in de oceaan van onze verlangens


de rode rozen van september
ze waren onze zwijgende getuigen.


Ingrid Lenaerts

In beton heeft hij me gewenteld
muurvast zit ik er gekneld
tussen de onherbergzame lagen verankerd
Monddood en emotioneel gestold
als lava langs een bergwand
ik stik in deze massale stilte
die me in wurggreep houdt
zondr adem en zonder licht
Ik tel de dagen in deze hel
vermenigvuldig de elementen hoop
die ik droom als een roze waanzin
dat het ooit zal beteren
waneer ik uit deze blok verwijderd word


Ingrid Lenaerts

In beton heeft hij me gewenteld
muurvast zit ik er gekneld
tussen de onherbergzame lagen verankerd
Monddood en emotioneel gestold
als lava langs een bergwand
ik stik in deze massale stilte
die me in wurggreep houdt
zondr adem en zonder licht
Ik tel de dagen in deze hel
vermenigvuldig de elementen hoop
die ik droom als een roze waanzin
dat het ooit zal beteren
waneer ik uit deze blok verwijderd word


Ingrid Lenaerts

Door het venster van de leeftijd
Kruipen de krakende dagen binnen
zoals een mierenkolonie
die haar omgeving verovert
ze rukken aan in rijen en structuur
ze dirigeren en eisen opvolging
de harde wet die nit terugdienst
haar tol eist en elkeen dwingt
tot het bot naakt en zonder mededogen.

Ingrid Lenaerts

Fruitpluk bij morgen
bedauwd zijn de laagstammen
de appels blozen
Ingrid enaaerts

Kafka in het land
losgeslagen denkpatroon
al een brug te ver

we staan op barsten
de zoutkorst is gebroken
de narren vermoord

wie zal ons redden
uit de vijver van  de draak
nu we verzinken.?


Ingrrid Lenaerts

In het huis der onmacht
ben je steeds tweederangs
reeds gebruikt geconsumeerd
door de grillen van leeuwen en haaien
 Ze sleuren je door hun paleis
machtswellustelingen
om betere brokjes te verorberen
koele killers
met woorden als tirannie
en honingzoete valsheid tussen de klauwen
Hallo onmacht het zweet breekt me uit
in dit huis van angst
ik roep om hulp
maar een mier met bokshandschoenen
gaat me te lijf terwijl ze me uitlacht
achter slot en grendel
van onze wereld

Ingrid Lenaerts.

In mijn hoofd zit verlangen
naar orde en rust
in een woelige microcosmos
waar de hond belangrijker is
dan één dag zonder vitten
over dat beest dat hond wil zijn
maar geen aangeduffelde knuffel.

bezoek aan het trimsalon
speciaal jasje voor de regen en de kou
strikjes in de pels
superbrokjes
het broekje voor de intimiteit
het speeltje dat kwaakt
het vlooienbandje het muilkorfje

de supergefrustreerde hond
die zijn haren verliest van al gedoe
hij vindt het noorden niet meer terug
verliest zijn kadans in het dagelijks leven
de hondenlogica die hem ontzegd wordt.


Ingrid Lenaerts

De kat houdt van de hond
de hond houdt evenveel  van de kat
samen brengen zij uren door in de zon
de kat tussen de voorpoten van de hond
zij plaagt speels de hond met likjes
de hond beantwoordt haar affectie
op dezelfde wijze  ongekunsteld vol eenvoud

de kat eet uit dezelfde pan als de hond
als broer en zus slapen zij in één hok
de hond is te beroerd als de kat hem verlaat
hij jankt erbarmelijk naar de maan
om de afwezigheid van zijn vriendin de kat
heel raar maar waar dit leven als en hond

Ingrid  Lenaerts

In  late zomertijd 
dragen de avonden al een langere jurk
het licht kruipt al vroeger in de bolsters van de tijd
de lucht voelt vochtig op de huid 
de zucht van de duisternis 
hangt over de velden 
de aarde stookt haar ketels
op een hoger vuurtje 
met dampslierten 
vol geheimzinnigheid.

Ingrid Lenaerts 

 

Netels op de berm
als een kolonie wachters
verdwijnen weldra

gemeentewerkers
verdelgen deze levens
uit onwetendheid

       Netels zijn heel taai
      ze geven de strijd niet op 
           straks zijn weer paraat

Ingrid Lenaerts