Wanneer Carmela alle lichamelijkheid ontkent

Geput uit een preutse erfenis die ze koestert

Want zij was van haar vader de ongewenste worp

Met horens en scherpe duivelsklauven

Door zijn lief bevestigd in de wilde vereniging

van man en vrouw die ze aanhoorde

Tussen de dunne muren van hun nachten

Kosmische orkanen van hete lijven die weerklonken

Wanneer zij nu tussen de lakens woelt

En zelfs haar verlangens niet in de rij kan houden

Ontsnappen wilde hengsten uit hun stallen

Op zoek naar de voldoening van vervlogen tijden

Wanneer Carmela de morgen ziet verschijnen

Bezweet en verward in haar zotte angsten

Wil ze dat de weids aarde openscheurt

En haar met deernis in haar diepten verbergt .

Ingrid Lenaerts

Donkere wolken drijven jachtig aan
de hemel schijnt op aarde te hangen
het rommelt en roffelt in de oranje mist
net een stel heksen opweg met bezems
naar de zwarte sabbat die dreigt te klauwen
bliksemschichten doorkruisen de lucht
net de gifpijlen van een driftige God
Het begint te regenen bij bakken
de wind jaagt het water overal tussen
zelfs onder de ramen door binnenshuis
de aarde lijkt te vergaan
in deze waterlellende
hulp we verzuipen
Keer dit weer naar af

Ingrid Lenaerts

Bank onder het raam
geniet volop van  warmte
de schaduw nadert

Ingrid Lenaerts

De avond staart in het vijververdriet,
de hitte van de dag nam het leven
vissen in hun strijd tegen de dood
hapten onverzadigbaar de arme lucht
drijven nu omgekeerd dood op water.
de wind blijft in zijn hemelpaleizen
zelfs zijn kleinste gezant een briesje
blijft uit laat de lege stilte achter
die loodzwaar de waarheid draagt.
De avond staart in het vijververdriet 

Ingrid Lenaerts

Verstrikt in angst
die loert als een rat
schichtig en hongerig
verliep de nacht
verdween elk lichtpunt
in een zwarte poel
de morgen bracht beslissing 
die overgave dwong
ooit nog te ontwaken.

Ingrid Lenaerts 

Een verdwaald jong konijn
vol wanhoop  zoekt en zoekt
maar vindt zijn weg niet meer
het huilt dikke hete tranen
het zit vol hels verdriet
want het vindt zijn mama niet
de maan met haar gouden stralen
hoort het bange konijn klagen
toont al haar erbarmen
schijnt uit volle kracht
het licht in de nacht 
op de weg naar de konijnenpijp
Het verdwaald konijn wuift 
doet een vreugdesprong
en dankt de gouden maan 
Zij die waakt over de nacht
sluit het konijn in haar grote hart 
dat zijn thuis vond gezond en wel.

Ingrid Lenaerts
 
 
 

Zon en licht spelend
kruipt krols tussen de takken
spel van kat en muis 


Ingrid Lenaerts

liefste,

De tuin bloeit naar weelde
de gemeenschap bot meer en meer
de droom ziet  de realiteit naderen
een gestroomlijnde gondel
tussen de kanalen van onze raakpunten
de buitenboord blijft mistig
de grenzen vaag
daar verliezen wij elkaar
in bange geheimen.

Ingrid Lenaerts

Op mijn hoofd
is de boter gesmolten
de schuldgevoelens heb ik
verkocht
per opbod
om morgen weer
de zon te zien opgaan
te fluiten als een vrije vogel
tussen de takken van de beukenhaag.
Ik heb de last afgeschud
zolas een koppige ezel
die niet meer wil
onderdrukt worden
Ik wil nooit meer
boter op het hoofd.
De bakker kan ze beter
gebruiken ,die boter.

Ingrid Lenaerts
 

Zelfs al ben je me niet meer nabij

Je haard brandt nog in gedachten

Je podium bleef Entvelde

Het theater van een verre verleden

Nu nog de bron van kristalklanken

Het geluk als een fontein zuiver water

Een dag onder de pannen

de oude zolder hield me in zijn greep.

De baljurken of wat we dachten

slingerden over de zolderse catwalk

Huis van alles of niets

je hebt me nog steeds in je macht

Ingrid Lenaerts

Gouden vlammen brem
alsof heide zonnebrandt
op de spoorwegberm

Ingrid Lenaerts