Wolken in  flarden
troepen weer dreigend samen
slechts één  zwak lichtpunt

Ingrid Lenaerts

Een zeearend oogt
hoog op een rots over zee
waar de branding klotst

Ingrid Lenaerts

Ze zitten hun zondag uit gewoon
in café de Zwaan, bij witte Bertha
Ze geloven in het heil van samenzijn
Hun stevige borrele weze hun getuige.

De jenever klinkend koel streelt de tong
verstevigt het woord bevestigt de daad
Hier wordt durf aan de man gebracht
de vlam van de liefde nog een kaarspitje

De koene ridders vloeken als vabebonden
hun overmoed onder de mat van de herberg
terwijl hun neuzen kleuren als kabouters
om de eenzaamheid een hak te zetten

Ingrid Lenaerts

De witte bank wacht
mijn grootmoeder rust er uit
in jaren vrede

Ingrid Lenaerts

De oude stoelen
een verzameld verleden
houdt zich jaren sterk

Ingrid Lenaerts

Niet weten waarheen niet weten waaruit
als een vogel voor de kat hetzelfde spel
ontsnapt zij quasi uit de klauwen van de overmacht
getergd zoals een hond die men water ontzegt
in overhete dagen
Ze mag niet dit en niet dat om de rauwe willekeur
men beschouwt haar als dienstmaagd
des heren brut plezier en gemeen vertier
vrouwenonrecht tot in de schaduwschoot

Ingrid Lenaerts

We draaien herinnering. Een vaste rol
uit de oude doos net een wierookvat
uit de voeten van de aarde dat benevelt
onze hoofden dronken in de tijd

We delven een kuil in het hete land
de dagen verdampen van weemoed
hun ragfijn patroon als een kantklossen
met  een priemende levensdraad.

Ingrid Lenaerts

Waar woorden ingeslikt zijn en lichtjes verkommeren

ergens tussen een oude deur en een vochtige muur

waarop een poster van Bob Dylan uit heroïsche tijden hangt

verschoten geel en aan flarden gescheurd door de jaren

waar nog zoveel dromen als luchtkastelen ingepakt bleven

waar de eerste kuise liefde zich ontdeed van haar status

daar hangen nu nog de smoezen leugens om bestwil

principes die vergingen als motballen in een kast

een vergeethoek heeft zijn eigen gezicht nostalgisch

vol chagrijn in zijn binnenste en toch weer verassend

zoiets van waw we waren jong en dwaas als kalveren

krak nu zijn we veel ouder maar wijzer ach ja zou het?

In de vergeethoek van dat huis dat zijn trawanten kent

is het bij wijlen zoals de opbouw van een podium

dat zijn acteurs kent en hun geheimen herbergt

de levensinventaris van de kleine en grote kansen.

Ingrid Lenaerts

Op foto de winter in miniatuur
jaren geleden een momentopname
de datum vemeldt december 1956
onze moeder zoals we ze kenden
plagend en lachend  altijd jong
bij de sneeuwman
die ze een wortel als neus gaf
Kleine zus propte de  bezem in zijn armen
terwijl ze geschrokken terugdeinsde
ze keek beteuterd naar de koude man

Nu weet ik triest al heel lang
dat dit de laatste sneeuwman was
moeder zag  er geen andere meer
ze ging heen enkele maanden later
ziekte had haar gemaaid zonder pardon
toen wij amper de dagen benoemden
Ingrid Lenaerts

Verwrongen lichamen op één lijn
de wasdraad verbindt de rij
gewassen leegte
fantomen die aanwezigeheid waren
voorheen

Zich herinneren in de wind wie ze zijn .
of gewoonweg muisstil
Dan is tijd probleemoplossing
voor de ego's
zonder haat of liefde
gewoon de was

Ingrid Lenaerts

In brieven heeft zij ze verstopt
al haar gevoelens, de goede en de mindere
die met bloemen getooid  zijn
of die met horens ruikend naar pek

In brieven zijn ze gegroeid wild of tam
van kinderschoenen tot reuzenlaarzen
tussen de benen van de wijde wereld
in de lengte van stegen en kloven

In brieven zijn ze gestold of wellicht vergeten
als lava in geologische lagen
die haar kinderen nu uitspitten
na een speurtocht op zolder

Ingrid Lenaerts

hoe licht en gevederd
de illusoire wereld op toiletpapier
Dartel groen in sprookjesbloemen
vel navel, ruk na ruk
een hele lang rij die rolt
over de vloerlengte
voor wie moet zonodig
ofwel
wachten je wattenwolkjes
om de waarheid te verbloemen
om je ... aan te vegen
je weet wel wat

Ingrid Lenaerts

 Uit een eng zwart gat
 snelt een trein snuit in de wind
 Waar raast hij naartoe? 

Ingrid Lenaerts

Gastenboek noteert
wel en wee aan zijn blad
woorden die werken

Ingrid Lenaerts

Hitte snoert ons dicht
laat ons snakken naar water
dat  nu zo verkwikt

Ingrid Lenaerts

De huizenrij Derwael eenvormig onder de pannen
verweerd door zon en wind eist de tijd zijn tol

de deuren knarsen echter niet allemaal
niet alle ramen hebben verdriet in hun bast

de bewoners zijn  een bont amalgaam
van huidskleur en nationaliteiten bijeengevloeid

de jongeren helpen de ouderen luisterend
naar hun herinneringen of hun toekomst

de ouderen geven raad aan de tijd
die voor de jongeren voorbij raast

een drukke dag vergelijkt een trage dag.
De huizenrij Derwael  blijft  zo overleven

Ingrid Lenaerts