's Nachts verdamp ik als hevig renpaard
van koorts, ik lig tussen klamme lakens
vecht met onweerswolken op elke straathoek
kom niet vooruit in het harde spokengevecht
om water dat naast mijn bed staat
Ik heb het maar te grijpen maar besef het niet
trek door een woestijn terwijl mijn huid schroeit
ruik thym en lavendel die ik niet vind

De stroming in  de wilde bergrivier
drijft de schuimende waterpartijen dalwaarts
donderd en spattend langs de hoge oevers

Reuzensparren strekken hun takken erover
hun wortels kort bij de bron van alle leven
het licht houdt van breekpunten op de stroom

vermenigvuldgt zichzelf kleurrijk
tussen  infrarood en ultraviolette bogen
wij, wandelaars schouwen dit spektakel
vanaf de hoge brug die de rivier overkoepelt

de rivier heeft haast  het water vlucht
blijft enkel rusten in een inham tussen rotsen
kristalhelder in het zonnelicht 
Wij verdwalen in dit nooit eindigend waterverhaal

Ingrid Lenaerts

Een  zadeldak kijkt
Droef tegen avondlicht aan
Is daar iemand thuis?
Ingrid Lenaerts

Door deze hoge deur
eens groen geverfd
nu afschilferend
met jaren geschiedenis
in haar aristokratische ziel.

door deze hoge deur
met twee vensters in 
Spaans smeedwerk ervoor
dat weemoedig maakt
met roest getuige van de tijd

door deze hoge deur
stapte de geboorte
nam de dood
heden en verleden
Hier werd hij geboren
en sloot deze deur
na alle anderen
om in de toekomst
te verdwijnen
mijn vriend de dichter

Ingrid Lenaerts

De nooit eindigende groene cirkels
het spiraal dat uitdeint tot buiten zijn lengte
de gedachtentrein  aan de overledenen
ver over de grenzen heen van realiteit
tussen aarde en eeuwigheid
middenin het blad en  levenswortel
dan die ene laatste roos uit de tuin 
warmte als fluweel voor het oog
zij vormen een prachtig herfstboeket

Ingrid Lenaerts

De grote eiken in het Bambeekbos zijn trots
hun wortels slingeren als levensaderen over aarde
nu de herfst hen uitschudt in windvlagen.
De geelbruine blaren onder onze voeten kraken
de stilte valt met hen die waardig rondedansen
zoalzs draaiende Derwisjen uit Konya

De zwammen kleven in dode holtes
als grillige figuren die het jaargetijde sieren
Paddenstoelen in bonte kolonies kruisen ons pad.
Als een legertje kabouters vragen ze ons aandacht
een eekhoorn ritst uit de takken weg
zo bang als een voortvluchtige beunhaas
Late bijen zoemen nog over bloemen

Wij zijn de de genietende wandelaars
bij deze momenten van intens geluk
wanneer de zon het licht door de bomen filtert
in goudgele stralen die op bosgrond uitdeinen

Ingrid Lenaerts

Wind rukt aan het raam
regen striemt tegen vensters
het klaart al oostwaarts
De duisternis krimpt
Gewassen lucht stoeit met licht
de jonge dag begint

Ingrid Lenaerts

Jij liet twee stoelen na op het balkon
ze staan er nu nog in de lauwe zon
van oktober aan zee verlaten
hun lange schaduwen  in strepen
over het terras dat nu ook zwijgt

het strand kent nu alle rust
de zee kabbelt witte randen
alleen een wandelaar met zijn hond
vereenzelvigt zich met de najaarstijd.

Jij liet twee stoelen na op het balkon
en ik zit nog vast aan jouw gedachten
op deze al te stille plaats
waar weemoed zich zinloos oefent

Ingrid Lenaerts

Nacht kruipt onder de dekens
op kousenvoet warmt hij het bed
speelt multiple choice met liefde
onder heel veel daken
in heel veel kamers
waar hij pertinent aanwezig is
zich laat gelden met passie
of de zachte minne uit de fluwelen hand
Overal gaat hij binnen
slaat toe en ontmantelt zich gretig
kruipt in dromen
als de koene ridder tot de morgen zegeviert
met zacht druk van de dageraad.

Ingrid Lenaerts
 

Ze zei me heel klein  
"Ik schrijf je over een bang kind op schoot
bang als een hinde die vlucht
voor de boeman die haar gemaakt werd
in de duisternis van het slaapuur
de boeman die haar zou halen haar verkopen
de dief die langs regenpijpen klimt
de struikrover die aanrandt
de piraat die haar nachtschip laat zinken
de zatte fles in de goot die grolt als een varken
de geweldenaar die aan diggelen slaat

bang voor de heks die op een bezem vaart
bang voor de tovenaar die klauwen heeft
de slechte kabouter die je de aarde induwt
de leeuw die je oppeuzelt
dat bange kind ben ik" zei ze
eindloze bange dagen van  rillen
Ingrid Lenaerts

drie rode rozen
treuren in die regenbui
wachten op wat zon

de dunne klaver
tussen het herfstgras bloeit nog
bij miezerig  nat


Ingrid Lenaerts

In de steeg van Mie Vangapen en Sus den Osch
op het pleintje waar de gemeenschappelijke pomp stond
waar de toiletten eveneens gemeengoed waren
waar de straatstenen hun eigen leed verborgen
waar de laatse zatte lummel verwijderd werd
omdat hij  niet meer in het kader paste
maar waar hun ziel nog dwaalde.

De renovatieperiode was aangebroken
de menselijke orde zou er in waarde hersteld worden
Daar waren  modernisireingswerken begonnen.
de panden werden opgekocht door grootkapitaal
dat  zich  als erfgoedkenner wilde profileren
met gebakken lucht een creatie promoten
het woonerf voor de elite van de eigentijdse stadsburger.

Mie Van Gapen en Sus den Osch
en de laatse zatte lummel
kregen de betonnen nieuwbouw aangeboden
alwaar ze verkwijnden van heimwee
spoedig mochten afgevoerd worden
naar het spinternieuwe verzorgingstehuis
voor gedesoriënteerden in tijd en ruimte.

Ingrid Lenaerts

Ergens tussen den  en heide
waar de stilte zichzelf regenereert
waar eikels  onder onze voeten rolden
kort bij het grote ven bij de kluiskapel
daar stond de tijd stil 
bij een  groep wandelaars
spiegelend meditatief
over zoveel ingetogenheid
van de aarde in dit herfstseizoen
paddenstoelen in hun volle weelde
pronkten in een bosparade.
Zelfs de kabouters zaten in het bos
al was het hun eeuwig rode stilstand
die ze bevestigden op deze wandeling

Ingrid Lenaerts

Met helder zicht op een kalme zee
bijna idyllisch ontwaakt een jonge morgen
boven deze versterkte burcht die heerst
over de duinenruggen van Oostende
het fort heeft geschiedenis in zijn buik
waar napoleon Bonaparte zijn stempel liet
het werd jarenalng verguisd zonder sporen
als een bergruimte van alles en niets
in zijn grandioze kader mag het nu weer ademen
als een erfgoed van onze contreien


Ingrid Lenaerts