Klein en smal zit Lea daar
in haar ziekenhuisbedje
naast een leuke teddybeer
en Fientjede lappenpop
Ze heeft triestige grote kijkers
ze houdt een pluchen poesje op schoot
ze drukt het tegen zich aan
Haar bibberstemmetje vraagt
"Witte Mevrouw verpleegster,
wanneer komt mijn mama weer?"
"Straks meisje "zegt witte Mevrouw
Ze wil gaan schreien,Lea
ze bedwingt dapper haar traantjes
"Ik mag niet wenen he" bevestigt ze
" Een heel kleine beetje toch " voegt ze toe
De witte Mevrouw aait Lea het hoofdje.
Ingrid Lenaerts
|