Op weg naar de wijsheid is de eerste stap stilte; de tweede luisteren; de derde onthouden; de vierde oefenen; de vijfde onderwijzen aan anderen. - S.Ibn Gabirol
De nacht dekt je toe, je hoeft niets te vrezen
De wereld rondom je draait gewoon rustig door
Morgen klaart de zon weer als vanouds uit het oosten
De vriendschap die ik je schenk, die sleept je erdoor! - Ive
Ive's Carpe Diem
Even tot rust komen ...
16-01-2010
Doodgaan
Toen besefte ik dat doodgaan oneindig zoveel meer is dan dat kleine beetje sterven dat afscheid nemen van
De dingen die je omringen de wonderen die je niet eens zag de mensen die je voorbij ging zomaar, op een doordeweekse dag
Het gloren van iedere nieuwe morgen de warmte van een zo vertrouwd gebaar de herfstgloed van wat karmozijnen rozen of het koesterend strelen door je haar
Doodgaan is te moeten missen vooral hen die je zo hebt liefgehad het kerft genadeloos diepe wonden vervaagt alles wat je eens aanbad
De rijm parelt langs de donkere takken begeesterd door de schittering van de zon die even door het grijze blauw komt kijken naar datgene wat de winter net begon
Een eenzame vogel kriskrast door het ijle het water ligt verscholen tussen 't gekraakte riet dat eerder nog glunderend stond te wuiven naar alle overvloed die de zomer achterliet
Nevelen slierten over de verlaten velden berijpen breekbaar het stugge gras waar pas nog beestjes zich te pletter aten aan alle voedsel dat daar maar te vinden was
Ijs bloemt statig op zovele ruiten piekt gracieus in lange slierten naar benee miljoenen witte vlokjes dansen langzaam wiegen de wereld in peis en vree
Het schemerlicht komt ijlings aangegleden omsluit voorzichtig dit winterwonderland dan ineens spatten miljoenen sterren in de hemel en één steekt er die kristallen lucht in brand
En ieder jaar geprangd tussen de anderen met je geur en zoveel houden van al lijkt het leven te veranderen ik zie nog vaak die jonge man
Het buikje puilt wat onder sexy hemden hippe snit vergoeilijkt grijzend haar al blijft nog weinig van je slanke lende omarming lukt nog in een lief gebaar
Rust koelt soms beschamend bittere woorden verkwikt meermaals alle levensdrift 't geloof in elkaar nog altijd toebehoren liefde is echt, iedere nieuwe dag een gift
Het zijn je ogen die mij telkens weer vervoeren, beroeren en keer op keer tonen dat liefde echt is, zo oprecht is zo immens trouw en met een hemels blauw, je oma houdt zielsveel van jou
Hopelijk wordt je dit jaar zelfs niet eens 1 dagje ziek
Dat 2009 een knaller wordt, een topper van formaat
Mijn allergrootste wens is dat het jou gewoon heel erg goed gaat!
**********
Lieve mensen, vrienden.
In 2008 werden wij - ons gezin- opnieuw geconfronteerd met een hele ernstige ziekte.
Vele chemokuren later, hopen wij, dat het tij kan keren en dat wij mogen genieten van toch nog (vele) gelukkige jaren tezamen.
Door deze nieuwe beslommeringen, ontbrak mij de moed en kracht om mijn blogs bij te houden en ook om de vele andere blogs en de makers ervan, die ik een warm hart toedraag te bezoeken en hen mijn vriendschap te betuigen.
Sorry hiervoor, maar ik hoop en denk wel dat jullie dit begrijpen.
Ik wens jullie in ieder geval hele warme feestdagen toe en hoop maar één ding voor 2009 en dat is dat jullie ongelooflijk gelukkig mogen zijn en kunnen genieten van al die dagdagelijkse, kleine dingen waar we zo vaak aan voorbij gaan!
Een hele dikke knuffel voor jullie allemaal en al diegenen die je zo graag ziet!
Waar is de ochtend nu die ik voor je reserveerde de blauwe kimstreep die op mijn netvlies blijft gebrand De prille dauw die rijkelijk diamantjes heeft getoverd gratis voor niks in mijn eigen gelukzalig toverland
Waarom kruidden de geuren nu mijn dagen niet met blijheid lijken de vlinders niet te dansen in de broosheid van het morgenlicht Zelfs de bloemen hebben voor mij hun schoonheid totaal verloren waar zijn de wonderen die het leven zelf elke dag opnieuw verricht
Waar haal ik het lef vandaan om mijn ogen zo onbeschaamd te sluiten om niet te zien hoe de aarde bronst in een kleurige waas vol bloemenpracht Straks zal ik in de oranjerode avondgloed mijn tranen voor je niet meer verbergen en in de klaarte van het prille ochtendlicht hou ik van jou, als je weer eens naar me lacht
Hoe in de avond zacht de klaarte glijdt de bomen obstakelend horizonten kleuren en wij onstuimig en van alle zorg bevrijd likkend de regen proeven en zijn wondere geuren
Hoe wij vanonder een grijs flanellen sprei als een Debbie en Gene door de druppels springen en buitengewoon vals maar zo intens blij over dansen en regen en echte liefde zingen
Hoe ik goed gek en waarschijnlijk te oud mij net nu niet stoor aan al die vragende blikken en juist datgene doe waardoor jij van me houd tussen deze oma en jou zal het toch altijd klikken
Als liefde raakt tot in iedere vezel dan lijkt de weg veel minder zwaar samen halen we de eindstreep we houden toch zielsveel van elkaar
Jij gaat en ik zal met je meegaan geloof me, ons krijgen ze niet uiteen onze hoop zal de vesting stevig bouwen de steile weg ga jij niet alleen
Ons rotsvast geloof haalt de overwinning onze verbondenheid maakt ons samen één jij en ik, een stel met mekaar verweven liefste, voel toch dat ik het meen!
Hou me even vast, nog voor het ochtendgloren
in onbedekte termen bekras je zo mijn ziel
ik weet jij redt het wel, toch voel ik me verloren
bezinder voluit mijn zinnen, vol kracht en ook fragiel
Hou me even vast, nog voor de nacht herademt
in onbedekte schaamte ervaar ik iedere zucht
ik voel jij hebt je levensdrift in bundeling verzameld
onder heup en leden klaart een rimpelloze lucht
Hou me even vast, nog voor de stilte wordt verdreven
in poreuze tederheid puur ik volmaakte harmonie
ik weet jij trekt in tijd je sporen geruisloos maar gedreven
verleg mijn beknotte horizon in volmaakte euforie
Oranje gloort de ochtend de nevelsliert uiteen en strengen van vergeten pijn omzwachtelen mijn gemoed de roodgetinte bladeren zijn nog even kunstig als voorheen toch sijpelt er in mijn hele lijf iets dat mij huilen doet
Weerbarstig blaast de wind mijn stille tranen weg de treurige wilgen hangen naar het geheel verdronken land mijn lichte tred wordt nu heel zwaar ik voel mij verdoofd en leeg dan de laatste ritseldreef en ik word door weemoed overmand
De herinneringen zijn zo broos als uit fijn geslepen glas ik koester de warme beelden die zweven in mijn geest de wonden die nooit heelden ik streel over je naam gebeiteld in de kille grijze steen snijdend is 't gemis aan wat is geweest
Ontrafel geen ochtendgloren geen nevelslierten of wat morgendauw, geen intens genieten en de vaak gebruikte woorden dat ik zoveel van je hou
Geniet van versgeperste sinas van de zoekgeraakte kruimels op ons veel te grote bed, van de verkreukte lakens of de koffie die ik voor jou heb klaargezet
Kijk naar het wolkje melk, het vermengt zich met het heerlijk geurend vocht de ochtend klaart zo gul zo gretig dat zelfs de vuile ruiten doen beseffen dit is het nu wat ik al altijd zocht
Misschien was ik een ongeremd verlangen, een plagerig spel van ongekende rust een burcht vol wellust, vol sprankel en geheel verhangen aan jouw ware liefde die alle zinnen blust
Werd ik geleidelijk aan de vrucht van mijn vergeten idealen, de puzzel die nooit helemaal werd afgemaakt, vol beeldspraak maar geheel bevangen door wat rancune misschien van me heeft gemaakt
Veel verder kijk ik dan de engheid van doemdenkers, roddelmensen hun verlorenheid is zeker niet aan mij besteed, vol passie zuig ik me met intens verlangen met het zalig gevoel vol dat pure liefde heet
Vlagen natte koele briezen jagen onder je winterjas pleuren dartelfrisse vonkjes watersneeuw en hagelslag pletsend op de tinkelruiten en je spettert in de diepste plas
Achter de nevelsluiers in het wolkendek verschuilt zich soms een kleine ster te schuchter om vaak op te lichten lijkt ze van ons verwijderd, mijlenver
Timide gluurt ze langs het maantje naar al wat er zich hier op aard bevindt zo verdrietig door haar oeverloze zorgen denkt het dat niemand haar aardig vindt
Maar schitter toch, mijn lieve sterretje toon dat je aan die grote hemel pronkt verlicht de angstige wereld met je warmte zo fel dat je kleine hart van vreugde bonkt
Vergeet je zorgen, gooi ze achter de wolken baadt ons allen in een gouden licht weef je stralen ragfijn langs de nevelslierten strààl en strààl, beschouw het als je plicht!
Sta stil bij de goede dingen in je leven, waarvan ieder er vele van heeft; niet bij de tegenslagen uit het verleden waarvan iedereen er maar enkele heeft. Charles Dickens