Inhoud blog
  • Terug naar Amsterdam
  • Kopenhagen
  • Helsinki
  • Sint Petersbug
  • Sint Petersburg
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    REISKRIEBELS
    Leuke reisverhalen en tips
    14-11-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vertrek uit Venetië
    Klik op de afbeelding om de link te volgen                                 Vertrek vanuit Venetië

    Na een korte vlucht landen we even na acht uur 's morgens op de Marco Polo luchthaven van Venetië. De meeste passagiers haasten zich naar de boottaxi's die vanaf de luchthaven regelmatig over en weer varen naar de belangrijke aanlegplaatsen in de historische binnenstad.
    Wij moeten naar de cruiseterminal en daar rijdt een lijnbus naartoe. Na een halfuurtje rijden langs een saaie baan die helemaal niet Venetiaans aanvoelt, komen we op de Piazzale Roma, een groot plein waar talrijke lijnbussen een halte hebben. Hier stappen we over op de shuttle bus van de rederij, die ons in luttele minuten tot bij de cruiseterminal brengt.
    En daar ligt hij dan: 'The Splendour of the seas' van de Royal Caribbean line onder de vlag van Nassau, de hoofdstad van de Bahamas. Met zijn 264 meter lengte en 11 dekken hoog is 'The Splendour' één van de kleinere cruiseschepen. Het is nog maar 10 uur en daar staan we al nietig te wezen vlak voor deze kanjer van een cruiseboot. De afvaart van onze Middenlandse zee cruise is pas om 17 uur in de namiddag, dus zullen we nog veel geduld moeten oefenen, dachten we. Niets is minder waar. Terwijl de passagiers van de binnengelopen cruise nog volop aan het uitschepen zijn kunnen wij onze valiezen al inchecken. Die zullen we pas straks terugzien in onze kajuit. Bedienden van de rederij zijn volop in de weer een grote vertrekhall in orde te brengen om de bijna 2000 passagiers vlot te laten inchecken. Inmiddels is de rij wachtenden al aanzienlijk gegroeid en kort voor 11 uur begint de inscheping. Juist zoals op een luchthaven worden paspoorten en documenten nagekeken en de handbagage gescant. We ontvangen een seapass, een plastiek kaartje, gelijkend op een identiteitskaart, dat onze gegevens bevat. We zullen die kaart de volgende week gebruiken telkens we aan wal gaan, terug aan boord komen, als kajuitsleutel, als betaalkaart aan boord.....
    Even later zwaaien de deuren open en stappen we het schip op. Onze kajuit is op deck 7 en pas om 14 uur klaar. Alle tijd dus om aan een grondige verkenning van het schip te beginnen. Met grote ogen kijken we rond en verbazen ons over de grootte en luxe van dit drijvend 5 sterren hotel. Een overdadig lunchbuffet staat voor ons opgesteld in het Windjammer café. De Mexicaanse griep was toen al in aantocht en als voorzorg staan pompjes met handgel aan de ingang van het restaurant.
    Het is tijd om ons naar deck 7 te begeven en onze kajuit op te zoeken. Da's niet mis! De kajuit is erg ruim, heeft een verzorgde badkamer, een salon en een groot schuifraam met balkon. Op TV worden we verwelkomd en er op attent gemaakt dat er om halfvijf stipt een verplichte evacuatie oefening wordt gehouden waaraan iedereen moet deelnemen .... in reddingsvest. Glashelder wordt in een TV spot uitgelegd hoe je de life jacket aantrekt en op welk punt we moeten verzamelen. Ik krijg bijna de slappe lach als je, stipt op tijd, jong en oud ziet toekomen allen gekleed in een flaterende knaloranje reddingsvest mét pillamp en bijpassend fluitje. Sommige passagiers hebben het reddingsvest wel achterstevoren aan en worden geholpen door het gedienstige personeel. Een komisch zicht van een weldoordachte reddingsoperatie. Gelukkig is het bij die korte oefening gebleven en hebben we een ganse week gecruisd over een rimpelloze zee.
    Drie loeiharde signalen uit de scheepshoorn kondigen het vertrek uit Venetië aan. Matrozen gooien de armdikke touwen los en langzaam maakt de boot zich los van de kade. Honderden passagiers staan op de buitendekken 9 en 10 en bewonderen het gekende Venetiaanse panorama dat traag voorbijglijdt. De dominante 98 meter hoge Campaniletoren, het Dogenpaleis en de rijke palazzi.
    Vanop het San Marcoplein zwaaien mensen naar het witte cruiseschip en zijn blijgezinde passagiers. Zeer indrukwekkend.
    Het avondmaal kunnen we gebruiken in het informele Windjammer café in buffetstijl of in 'The King and I', een sfeervol Thais gedecoreerd restaurant met tafelbediening. In 'The King and I' zijn er twee seatings; om 18.30u en om 21u.
    In een ruime theaterzaal kunnen we elke avond genieten van een andere proffecionele show, shows gemaakt en gebracht door artiesten die heel wat in hun mars hebben.
    Terug in de kajuit ligt op het kingsize bed een cruise compass krantje. Daarin lezen we de aktiviteiten aan boord en aan wal voor de volgende cruisedag. Buiten zien we niks, alleen de verlichting van de boot weerspiegelt in het donkere water. Op kanaal 25 van de TV kan je de vaarroute schematisch volgen. Venetië ligt al een heel eind achter ons en we varen gestaag tegen een gemiddelde snelheid van 37 km per uur over de Adriatische zee richting Kroatië.


    14-11-2009 om 13:21 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    07-11-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Middellandse zee cruise
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
        Middellandse zee cruise


                                             9 - 16 mei 2009

    07-11-2009 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    15-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Grand Canyon - Las Vegas - De terugreis
    Grand Canyon - Las Vegas - De terugreis

    Met spijt in ons hart staan we in de vroege ochtend aan de canyonrand en kijken nog een laatste maal naar de enorme canyonkloof. Dit panorama hebben we al zo dikwijls in reisgidsen, tijdschriften en op internet gezien, maar de werkelijkheid overtreft de allermooiste foto !
    En dan is het tijd om ons klaar te maken voor de laatste grote rit, terug naar Las Vegas. We nemen Highway 64, van de Grand Canyon village tot de stad Williams, honderd kilometer lang en kaarsrecht. Tussen de stadjes Seligman en Kingman volgen we een deel van de historische Route 66. Dit is slechts een klein stukje van deze zeer bekende route. Gans de Route 66 is 3940 kilometer lang en loopt van Chicago tot Santa Monica.

    Op 54 kilometer van Las Vegas ligt de reusachtige Hoover stuwdam. Hij werd gebouwd in de jaren dertig en is genoemd naar de 31ste president van de Verenigde Staten, Herbert Clark Hoover. De 222 meter hoge dam moet overstromingen voorkomen die veroorzaakt worden door onvoorspelbare waterstijgingen van de machtige Colorado rivier. Zeventien reusachtige generatoren leveren electriciteit voor de staten Nevada, Arizona en een deel van Californië. Zonder deze dam zouden de neonreklames in Las Vegas donker blijven. Het reusachtige stuwmeer ( 645 vierkante kilometer groot, 185 kilometer lang en 180 meter diep ) dat ontstond heet 'Lake Mead', een
    recreatiegebied voor allerlei watersporten.
    Kort nadat we dit gigantische bouwwerk op foto en video hebben vastgelegd, komen we terug in de gokstad Las Vegas. Na een canyontour van ongeveer 2300 kilometer die ons door de staten Nevada, Utah en Arizona bracht is de cirkel rond.

    We hebben nog één overnachting gepland in het in piramidevorm gebouwde casino-hotel 'Luxor'. Juist zoals in Egypte wordt het bewaakt door een inmense sfinx.
    Tijdens onze laatste avondwandeling door flikkerend Las Vegas openen we op een computer, midden een bos gokautomaten, een mailtje van het thuisfront met als bijlage... de eerste foto van onze eerste kleinzoon ' Maurice'. Vandaag is Maurice al een flinke kleuter van 3 jaar !
    De terugreis verloopt vlekkeloos. In vier uur vliegen we van Las Vegas naar Atlanta. De transatlantische vlucht duurt bijna acht uur. Gelukkig, voldaan en met een flinke jetlag landen we 's anderendaags op Brussel nationaal.
    Nog dagen zijn we om 3 uur 's nachts klaarwakker geweest, om in de namiddag om te vallen van de slaap. Da's jetlag, en dat gaat vanzelf weer over. Wat niet overgaat zijn de karrevracht mooie herinneringen aan deze prachtige reis.
    Ik heb ze voor onszelf én voor U, beste lezer, in deze blog trachten te beschrijven.

    Wenst U al onze foto's van deze overgetelijke rondreis te bekijken surf dan naar:
    seniorennet - fotoalbum - categorieën - reizen en vakantie - Noord-Amerika - de westkust in de VS
     





    15-12-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (4 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    10-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Grand Canyon - deel 2
    Grand Canyon - deel 2

    De schitterende canyon laat zich langs vele kanten bewonderen. Op de west rim drive, een gedeelte dat in de zeer drukke zomermaanden verboden is voor particuliere voertuigen, rijdt een hop on, hop off shuttlebus. De eindhalte is Hermit's Rest, dertien kilometer westelijk van het dorp. Onderweg stopt de bus achtmaal aan de meest interessante uitkijkpunten.

    Vanaf de Bright Angel lodge daalt een wandelpad kronkelend naar de bodem van de canyon, 1200 meter diep. Deze tocht is zeer zwaar en je moet over een uitstekende fysieke conditie beschikken. Misreken je niet, je doet hier net het omgekeerde dan wat je in de bergen zou doen. Je daalt eerst af en als je al moe bent, wacht er nog een zeer lastige beklimming. De canyon is zeer aantrekkelijk maar elk jaar opnieuw eist hij mensenlevens. Ook nu hangen er her en der affiches om uit te kijken naar een jonge vrouw die van een moeilijke trektocht in de canyon niet is teruggekeerd. Parkrangers vertellen dat het onontbeerlijk is om voldoende voedsel en veel water mee te nemen, niet van de wandelpaden af te wijken en de steeds wisselende weersomstandigheden in de canyon nauwlettend in 't oog te houden. Zoniet is deze avontuurlijke tocht riskant, zelfs gevaarlijk.
    In het stadje Tusayan, slechts dertien kilometer ten zuiden van de canyon, staat het Grand Canyon IMAX theater. In deze filmzaal wordt op een reuzenscherm de film 'Grand Canyon, the hidden secrets' geprojecteerd. De film vertelt het waar gebeurde verhaal van Majoor John Wesley Powell die in 1869 een eerste expeditie leidde en de woeste Colorado rivier afvoer over de gehele lengte van de
    canyon. Hij bracht de inmense kloof in kaart. De film is ook hier in België op DVD verkrijgbaar maar het IMAX effect, alsof je mee in de aktie zit, kan je op je televisietoestel niet verkrijgen.

    Nog vanuit Tusayan organiseert de firma 'Papillon' helicoptervluchten boven de canyon. We checken in voor een vlucht van een half uur. Naast de tarmac wachten we op onze vlucht, terwijl we de af- en aanvliegende helicopters gadeslaan. Juist voor de middag nemen we plaats in een witgele helicopter met panoramische ramen. Rakelings scheert het toestel over de bomen en plots gaapt er een enorme diepte onder ons. We vliegen over en tussen de canyonwanden. Op onze koptelefoon klinkt aangepaste muziek en een boeiende uitleg. Veel te snel is deze supermooie tocht voorbij.
    Op 28 maart 2007 is er aan de westkant van de canyon, daar waar de Hualapai indianen wonen, nog een spectaculaire attraktie voor het grote publiek geopend: de Grand Canyon skywalk. Een ovale loopbrug met glazen(!) wanden en een glazen(!) vloer, steekt ongeveer 20 meter over de gapende canyonrand. We kunnen het (nog) niet proefondervindelijk beschrijven, maar ons lijkt het
    sensationeel!!
    We hebben de canyon op verschillende manieren bekeken. Vanop de rand, vanuit de lucht, op film en in 't echt. Onnodig te vertellen dat we ogen tekort kwamen om deze fascinerende canyon in ons op te nemen. We stonden 's morgens,'s middags en 's avonds aan de canyonrand, uitkijkend over steeds weer dezelfde kloof, maar telkens zo anders !
    Als we gaan dineren in de canyonlodge steekt er plots een kort onweer op.
    Het regent ! Dat hebben we op onze rondreis nog niet gehad !




    10-12-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (3 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    07-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Grand Canyon - south rim
    Grand Canyon - South rim

    Een staalblauwe hemel kondigt weer een mooie dag aan. Daar, aan de overkant van de 12 kilometer brede kloof ligt de zuidrand, duidelijk en scherp te blinken in de zon. Om er met de wagen te geraken moeten we wel een slordige 342 kilometer rijden ! Maar de weg is uitstekend, spectaculaire panorama's wisselen mekaar af.
    Voorbij het stadje Cameron begint de eindspurt naar de Grand Canyon. We rijden over de Little Colorado rivier, een zijrivier van de grote broer, en slaan rechts highway 64 in. Een groot bord met daarop 'You're entering Grand Canyon national park' kondigt aan dat we dra aan de canyon zullen komen. Het feest kan beginnen. Voortdurend gaat onze blik naar rechts. Verschillende uitkijkpunten nodigen uit tot stoppen, uitstappen, bewonderen en fotograferen.
    Desert view met de Watchtower, Lipan point, Moran point, Grandview point en Yavapai point zijn plaatsen waar we telkens een subliem vergezicht hebben over een deel van de canyon.
    En zo komen we aan in het Grand Canyon village, hét toeristische centrum aan de zuidrand. Een gans dorp, aangelegd om de toeristenstroom op te vangen. Hier zijn alle voorzieningen voor een aangenaam verblijf. Hotels (ondermeer het befaamde El Tovar hotel), lodges, een kampeerplaats, een supermarkt, souvenirswinkels, geneeskundige zorgen, een benzinestation, een postkantoor...zelfs een treinstation. Vanuit het stadje Williams, 100 kilometer ten zuiden van de canyon, kan je in tweeënhalf uur met een far-west stoomtrein naar de canyon sporen. Bij aankomst en vertrek horen we hem fluiten en toeteren zoals in de goeie ouwe tijd.
    We hebben twee overnachtingen geboekt in de 'Thunderbird lodge' dichtbij de canyonrand. Hier aan de south rim is zoveel leuks te beleven dat het doodzonde zou zijn om er maar even bij stil te staan !





    07-12-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    04-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Grand Canyon - Noordrand
    Grand Canyon - North rim


    De meest overweldigende, de allergrootste, de allerbekendste canyon hebben we voor het laatst bewaard: de Grand Canyon. Deze canyon, één van de merkwaardigste geologische fenomenen ter wereld is enkel in superlatieven te beschrijven. Met een totale lengte van meer dan 350 kilometer, 12 tot 16 kilometer breed en een diepte van ongeveer 1600 meter is hij inderdaad 'the biggest in the world'.
    Natuurelementen en de Colorado rivier deden er miljoenen jaren over om dit natuurwonder te creëren.
    We willen de canyon in al zijn glorie bekijken, ook aan de noordrand.
    Slechts 10% van de miljoenen toeristen die jaarlijks de Grand Canyon bezoeken, brengen ook een bezoek aan de north rim. Toch heeft de door de
    toeristen 'vergeten' noordrand wel degelijk enkele sterke troeven. De noordkant is hoger, kouder, groener, intiemer en veel rustiger dan de zuidrand die we later zullen verkennen. De noordrand bevindt zich op een gemiddelde hoogte van 2400 meter, dat is 400 meter hoger dan de zuidkant. Van midden oktober tot midden mei zijn de noordrand en alle faciliteiten gesloten, dan is alles meestal ingesneeuwd.
    Het is een mooie, rustige rit van Lake Powell naar de noordrand van de Grand
    Canyon. De uitstekende wegen voeren ons door dichte bossen van pondorosadennen, berken, espen en sparren. Het is einde september en vele bomen staan hier reeds in hun herfstkleuren.
    We logeren in de Grand Canyon lodge, knusse houten bungalows verspreid tussen het groen. We rijden en wandelen naar verschillende uitkijkpunten.
    Point Imperial op 2683 meter is het hoogste punt van de north rim.
    De Bright Angel Trail is een smal paadje waarop we een kort wandelingetje maken naar een onbeschrijfelijk mooi uitzicht.
    De 'Cape Royal' wandeling brengt ons naar een 'balkon' vanwaar we weer een ander schitterend uitzicht hebben over de canyon. Het is het enige uitkijkpunt op de noordrand vanwaar we de Colorado rivier kunnen zien.
    In de late namiddag wandelen we terug naar Bright Angel point waar we samen met vele toeristen een prachtige zonsondergang aanschouwen.
    In de luidruchtige saloon van de lodge drinken we nog een biertje maar voor elf uur 's avonds is het aan de canyon muisstil en aardedonker.
    Tijd om onder de wol te kruipen !




    04-12-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    01-12-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Antelope canyon
    Antelope Canyon


    Vlakbij de kleine stad Page en het Powell meer ligt Antelope Canyon.
    We zouden het de 'vergeten' canyon durven noemen want slechts weinige toeristen die naar de canyons in het westen van de Verenigde Staten reizen vinden en bezoeken deze goed verscholen canyon. Antelope Canyon kan en mag je niet op eigen houtje verkennen. De Navajo indianen brengen je er, mits betaling, naartoe.
    In 'the middle of nowhere' staat een gammele houten barak met golfplaten dak. Dat is het visitor's center van Antelope Canyon. Hier kopen we de inkomkaarten voor de canyon. Met even gammele open jeeps rijden de Navajo's op vastgestelde tijden naar de inkom van de kloof.
    Met een struise indiaanse vrouw aan het stuur stuiven we op een brede zandweg
    richting Antelope Canyon. Het is een zeer kleine, nauwe canyon, slechts twee meter breed en tweehonderd meter lang. Het lijkt alsof de natuur een smalle doorgang heeft gekerft tussen hoge wanden die naargelang de stand van de zon rood, oranje en paars kleuren. Het beste tijdstip van de dag om deze canyon te bezoeken is rond het middaguur. Dan staat de zon loodrecht boven de canyon en lichten de door erosie glad geschuurde wanden het mooist op. 
    Het is een prachtige kloof, een uitgelezen plek voor fotografen die hier kunstzinnige, een beetje abstracte foto's kunnen maken. We hebben ruim de tijd om de kleine canyon enkele malen door te wandelen alvorens met de jeep terug te keren... als die wil starten tenminste !
    Enkele inzittenden van de jeep hebben zich reeds als volleerde automecaniciens onder het vehikel gelegd om naar het defect te speuren. Even later zullen ze met vereende krachten proberen de jeep in gang te duwen... maar niets helpt.
    Een andere jeep, van een iets recenter bouwjaar, brengt ons even later veilig terug naar de inkom van het park. Weer een belevenis om nooit meer te vergeten.

    Voor ons is Antelope Canyon inderdaad een canyon die we nooit meer zullen vergeten, en dit voor nog een heel andere reden.
    Tijdens gans de rondreis door de nationale parken hebben we met onze GSM
    (bijna) nergens kontakt gehad met het thuisfront. Terug in Las Vegas zullen we pas vernemen dat ons eerste kleinkind geboren werd, juist op het ogenblik dat wij door deze fascinerende canyon wandelden !
     





    01-12-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    29-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het Powell meer
    Lake Powell

    We hebben vandaag een rit van ongeveer tweehonderd kilometer voor de boeg van Monument Valley tot Lake Powell.
    Het bekende panorama met de roodbruine rotsformaties aan de horizon blijft ons nog een tijdje vergezellen, terwijl we langs de rechte eenzame highway 163 richting Kayenta rijden. Dit beeld hebben we al vaak gezien in allerlei avonturenfilms en reklamespots. Kort na ons vertrek uit Monument Valley rijden we de staat Arizona, ook wel de Grand Canyon state genoemd, binnen.
    Op een boogscheut van het stadje Page ligt het Powell meer, het op één na grootste kunstmatige meer in de Verenigde Staten.
    Een beetje geschiedenis.
    Tot voor 1957 was deze streek Navajoland, een canyon vergelijkbaar met Canyonlands of de Grand Canyon. In 1957 besloot de overheid de enorme Glen Canyon stuwdam te bouwen die de watermassa van de Coloradorivier moest afdammen en die massaal elektriciteit moest produceren. Dankzij of spijts deze stuwdam ontstond dit kunstmatige meer, met zijn onwaarschijnlijk blauwe water. Het contrasteert fel met de oranjerode toppen van de rotsformaties die boven het water uitsteken.
    Aan de rand van de vroegere canyon rezen huizen op om onderdak te bieden aan de massa arbeiders en ingenieurs die aan dit megaproject werkten. Ondertussen is er veel veranderd. De stuwdam is al lang klaar en de vrachtwagens hebben plaatsgemaakt voor waterski's, woonboten en bootexcursies.
    Het Powell meer is een drukbezochte plek. Toeristen komen de schoonheid van het meer bewonderen, rijke Amerikanen komen er met hun boten spelevaren.
    Het is grappig en ook een beetje decadent om te zien met welk een 'konvooi' ze soms komen voorbij varen. Een luxe jacht trekt een speedboot die op zijn beurt nog een kleiner bootje meesleept.
    Wij genieten en verkennen het Powell meer met zijn grillige kusten, grotten en fjordachtige canyons tijdens een georganiseerde boottocht. Op een langzame grote 'cruiseboot' maken we een excursie naar de 'Rainbow Bridge'. Het is een 83 meter hoge boog uit roodbruine steen. Het meer is soms zeer wijds, dan weer erg nauw, maar de kapitein loodst zijn boot feilloos langs de soms veraderlijke rotskliffen. We leggen aan en de laatste honderden meter moeten we stappen tot we vlakbij 'Rainbow Bridge' komen. Zoals al zo dikwijls deze reis hebben we hier weer dat 'wauw' gevoel. Enorm... ruw...onwezenlijk mooi... zijn maar enkele woorden die spontaan opkomen bij het zien van zoveel pure natuur. De boottocht terug verloopt vredig kalm.
    We avondmalen in het grote ronde restaurant van het Lake Powell resort.
    Jonge uitwisselingsstudenten zorgen voor een vlotte bediening. Ze dragen badges met daarop hun naam en hun thuisland. Wij worden bediend door een Braziliaanse schone. Maar ook jongeren uit vele Aziatische en Europese landen zijn er aan de slag. Ze zorgen ervoor dat de gasten in het inmiddels bomvol gelopen restaurant keurig worden bediend.




    29-11-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    24-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een tocht door Monument Valley
    Een tocht door Monument Valley

    Twee Navajo indianen begeleiden ons op een georganiseerde excursie door de vallei.
    Gekleed in een knalrood hemd, een jeansbroek, hun lange zwarte haren in een vlecht en met hun roodbruin gebrande huid zijn het onmiskenbaar echte indianen.
    We rijden door Mistery valley, een gebied in Monument valley dat je enkel begeleid mag bezoeken. Heel regelmatig zijn er fotostops voorzien.
    We rijden echt door een westerndecor. Enkel 'the good, the bad and the ugly' ontbreken in dit plaatje.
    Onze goedlachse indianen animeren het bonte gezelschap. Ze vertellen over hun leven in de vallei en over de indrukwekkende rotsen.
    Drie Amerikaanse dames (leraressen op pensioen?) nemen vlijtig notities.
    Weer een fotostop verder willen de indianen laten zien hoe stoer ze wel zijn.
    We staan voor een hoge natuurlijke rotsboog (zoals we ze hebben kunnen bewonderen in Arches).
    Eén van de indianen klimt, lenig als een kat, in geen tijd tot helemaal boven op de boog. Iedereen van ons gezelschap legt deze stunt vast op foto of video.
    De jongste van de gepensioneerde leraressen wil deze prestatie ook eens proberen. Als dat maar goed afloopt... Op handen en voeten begint ze aan de klim. Op een steil stuk bedenkt ze zich, durft niet meer verder, maar ook niet meer terug. Ze probeert op haar buik af te dalen tot onze vriendelijke indiaan ze uit haar hachelijke en belachelijke positie komt redden.
    's Middags bereiden de indianen een barbecue voor ons midden de machtige natuur. De stukken vlees ruiken heerlijk terwijl de andere indiaan in een zwartgeblakerde en gedeukte koffiekan koffie zet.
    "John Wayne koffie" grapt hij, terwijl hij een sterk, gitzwart brouwsel  voor
    ons uitschenkt. Wilde paarden die in de vallei rondzwerven komen ook onze kant uit.
    We zetten onze tocht verder en komen aan de mooiste rotsformaties en vergezichten op deze avontuurlijke tocht.
    's Avonds bekijken we in de 'Goulding's lodge' een diashow die ons nog meer leert over het verleden en heden van de streek en haar bewoners.
    We avondmalen in het restaurant van de lodge. Een fris biertje of glaasje wijn zal smaken na een warme, stoffige dag. Maar dat is buiten onze vrienden, de indianen, gerekend. Hier schenkt men géén alcohol. Ons pintje bier is alcoholvrij en de fles wijn die onze vrienden bestellen ziet eruit als wijn, is gebotteld in een wijnfles, draagt een mooi etiket maar smaakt.... als fruitsap !
    Raak hier maar eens boven je theewater !
    Vanuit onze kamer zien we in de verte bliksemschichten aan de hemel. Een uniek lichtspel tegen de strak afgetekende contouren van Monument Valley.
    Zijn er warmteonweders op komst? 




    24-11-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    23-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Monument Valley
    Monument Valley

    Steeds maar verder rijden we door de staat Utah, vol verwachting uitkijkend naar het volgende park.
    Zoals gewoonlijk pick-nicken we 's middags op een leuke plek.


    We spreiden ons tafelkleedje uit op een picknicktafel aan het uitkijkpunt over de 'Goosenecks' van de San Juan rivier. De San Juan rivier is een zijarm van de Coloradorivier. 'Goosenecks' betekent ganzennekken zoals het geërodeerde rivierlandschap genoemd wordt. Het panorama is overweldigend. We staan op een plateau, 300 meter boven de rivier. Van hierboven schijnt de San Juan een
    kleine, rustige rivier die zich in wijde bogen door een kaal en donker landschap slingert.
    Even verder tekenen zich de scherpe contouren van Monument Valley aan de horizon af. Hebben we dit prachtige landschap al eens niet eerder gezien? Herkennen we het niet van in de bioscoop of van op de TV, vragen we ons hardop af ? Juist, oude westerns zoals 'Stagecoach' met John Wayne in de hoofdrol, maar ook veel recentere films zoals 'Back to the future III' van Steven Spielberg en 'Thelma and Louise' werden hier gedeeltelijk opgenomen.
    De merkwaardige rode rotsen, soms wel 300 tot 400 meter hoog dienden als natuurlijk decor.
    Monument Valley is een immens grote, dorre, vlakke vallei waarin bizarre rotsformaties, als waren het monumenten, hoog oprijzen. Vandaar komt de naam 'Monument Valley', één van de imposantste natuurverschijnselen in de Verenigde Staten. Met een beetje verbeelding zie je de cowboys die vervaarlijk met hun lasso zwaaien achterna gezeten door indianen die luidkeels hun oorlogskreten slaken.
    Want we zitten wel degelijk in een indianengebied. In de uitgestrekte vallei wonen nog altijd de Navojo indianen die leven van de landbouw, schapenteelt en voornamelijk van het toerisme.
    We overnachten in de Goulding's lodge, gelegen midden in Monument Valley en uitgebaat door de Navajo's.
    Vanaf het visitor's center kunnen we de vallei met onze huurwagen verkennen.
    Het wordt ons echter niet aangeraden. De weg is onverhard en verkeerd in slechte staat.
    De kans dat we vastrijden in het soms mulle zand is groot.
    Met sterke vier maal vier terreinwagens doen de Navajo indianen excursies door de vallei. We besluiten een dagexcursie te bestellen. Dat is weer iets om naar uit te kijken.





    23-11-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (1)
    22-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Canyonlands
    Canyonlands

    Een uitgebreid Amerikaans ontbijt gebruiken we in het 'Jailhouse café'.
    'Eggs sunny side up' (dat zijn spiegeleitjes), met uitgebreid garnituur zal ons smaken. We maken even kennis met twee Belgische koppels die bijna identiek dezelfde reisweg volgen dan wij.
    Niet ver van Moab en Arches national park ligt Canyonlands, een 1400 vierkante kilometer groot park en een van de meest woeste gebieden in de Verenigde Staten. Canyonlands is minder gekend dan zijn grote broer de Grand Canyon, maar volgens velen wel even mooi. Het park heeft alles wat de grote parken van het westen zo uniek maakt; de natuurlijke bogen van Arches, de rode pilaren van Bryce en diepe ravijnen vergelijkbaar met die van de Grand Canyon.
    De Coloradorivier, de Green river en de natuurelementen hebben dit landschap uitgesleten tot een grote doolhof met kloven, stenen pilaren en ravijnen.
    De twee woeste rivieren verdelen het park in drie gedeelten: het meest bezochte 'Island in the sky', 'The Needles' en 'The Maze', enkel toegankelijk voor terreinwagens met vierwielaandrijving.
    Trekkers, moutainbikers en liefhebbers die de Coloradorivier willen afvaren komen hier ruimschoots aan hun trekken. Wij doen aan een minder avontuurlijke sport: wandelen en genieten van de schitterende natuur.
    De meest populaire wandeling is de ongeveer drie kilometer lange 'grand view point trail' helemaal tot het uiterste punt van het 'Island in the sky' district.
    Op de voorgrond staat 'monument basin', vol met stenen pilaren. Daarachter daalt het gekerfde landschap trapsgewijs af naar de Green - en Coloradorivier die in de verte samenvloeien. Dit panoramische uitzicht over het grillige landschap ervaren we als het hoogtepunt van ons bezoek aan Canyonlands.
    Een vrouwelijke parkranger geeft aan de canyonrand uitleg over het ontstaan van Canyonlands. Als een onderwijzeres schildert de jongedame met potjes plakkaatverf de breuken, kloven en rotsformaties op een groot blad papier.
    Na haar deskundig pleidooi zijn we toch weer iets wijzer geworden in de wondere wereld van de canyons.





    22-11-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    21-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Arches national park
    Arches national park

    De volgende dagen verkennen we de streek rond Moab, een stadje in het oosten van de staat Utah. Highway 191 die pal door de kleine stad loopt, is zo te zien een drukbereden weg, vooral door grote trucks. Onze vrachtwagens lijken wel speelgoed tegenover de supergrote, fijnbeschilderde en felverlichte monstertrucks die hier over de wegen denderen. Op een namiddag staan we aan een kruispunt om er enkele te fotograferen. In hun luxueuse cabine en op 18 reuzenwielen rijden de chauffeurs duizenden kilometers om vrachten van de ene naar de andere staat te brengen.
    Moab is ideaal gelegen om weer twee andere nationale parken te bezoeken.  
    Elke canyon, elk park is zo verschillend en zo uniek dat we vol energie de 30 kilometer lange, geasfalteerde weg door het Arches park inslaan. Het stadje is tevens een ontmoetingsplaats voor jongeren die per mountainbike de parken bezoeken. Ook voor een avontuurlijke afvaart van de machtige Colorado rivier is Moab de uitvalsbasis bij uitstek.
    Arches, vrij vertaald 'bogen', is een beschermd natuurgebied, vooral beroemd om zijn unieke, natuurlijke rotsbogen. Hier vindt men de meeste bogen op zulke kleine oppervlakte, ter wereld. Er zijn er tot nu toe meer dan tweehonderd ontdekt.  Van kleine, nauwelijks één meter brede raampjes tot machtige stenen poortbogen waar makkelijk een vliegtuigje doorheen kan vliegen.
    De bogen ontstonden miljoenen jaren geleden door erosie.
    Wind, regenwater en vorst drongen de roze zandsteen binnen en zo vormden zich scheurtjes en speten die door de eeuwen heen steeds groter werden.
    De 'vensters' werden door de natuurelementen steeds verder uitgeslepen en kregen geleidelijk rondere contouren, totdat er grote, sierlijk gevormde 'bogen' waren ontstaan. Arches nationaal park was klaar !
    Aangezien de bogen nu nog steeds aan sterke verwering blootstaan, zal dit er uiteindelijk onherroepelijk toe leiden dat ze instorten.
    Arches maakt het de bezoekers niet al te moeilijk. Verschillende bogen kan je reeds van op loopafstand van de hoofdweg bewonderen. Andere bereiken we na een lastige wandeling over soms moeilijk begaanbaar terrein.
    'Balanced rock' is één van de blikvangers in het park. Een druppelvormig blok zandsteen staat in wankel evenwicht, dreigend naast de hoofdweg. Geologen en parkrangers hebben uitgerekend dat het ongeveer 3500 ton weegt.


    'Landscape arch' verdient ook een speciale vermelding. De frele boog van 32 m
    eter hoog en 89 meter lang is daarmee de grootste natuurlijke stenen boogoverspanning ter wereld. Je moet geen geoloog zijn om te weten dat deze  boog, één van de aantrekkelijkste in het park, ooit zal instorten. Zo dun en freel is hij geworden nadat er in de voorbije decennia (in 1991 en 1995) grote stukken rots zijn afgebrokkeld.
    Een stevige klim brengt ons naar de meest gefotografeerde 'triomfboog'. Het is 'Delicate arch', met in de achtergrond de met sneeuw bedekte toppen van de La Sal mountains in de staat Colorado.
    In de hoofdstraat van Moab zijn er talrijke gezellige restaurants en winkels.
    '
    s Avonds ontdekken we zowaar een restaurantje met een leuk terras. Maar een terrasje doen in de Mormonenstaat, Utah, is toch een beetje anders dan bij ons. Alcoholische dranken mogen niet verkocht en geschonken worden zonder dat je een maaltijd besteld.
    Een beetje een rare maar makkelijk omzeilbare wet, want als we bij onze biertjes een pakje chips, portie kaas of borrelnootjes bestellen is er geen enkel probleem.
    K
    an je voorstellen met welk assortiment kaasjes, chips en andere dikmakers we na enige tijd aan tafel zaten?





    21-11-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (2 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    19-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bryce canyon
    Bryce Canyon


    De weg tussen Zion en Bryce canyon wordt omschreven als één van de mooiste
    'scenic highways' in de staat Utah. De twee parken liggen een goeie twee uur rijden, of naar Amerikaanse maatstaf een spreekwoordelijke boogscheut, van elkaar.
    We reserveerden twee overnachtingen in de historische 'Bryce canyon lodge', gelegen in een dennenbos vlakbij de canyon. We opteerden om tijdens deze rondreis in de parken zelf te logeren. De lodges in de parken zijn vrij duur en zeer lang op voorhand volgeboekt. Onze overnachtingen bijvoorbeeld zijn ruim 9 maanden voor de afreis geboekt en bevestigd. Het is naar ons gevoel  een unieke belevenis om vanop je terras de zon te zien opkomen boven de
    loodrechte wanden van Zion canyon, de contouren van Monument Valley of uit te kijken op het blauwe water van het Powell meer.
    We nemen onze intrek in gezellige houten bungalows, wijd verspreid rondom het centrale hoofdgebouw.
    We openen onze kamerdeur en een eekhoorntje springt mee de kamer in en steelt de snoepjes die op de nachttafeltjes liggen. Het vlugge diertje is snel weer weg.
    Het is warm op de kamer maar de terrasdeur openzetten is geen goed idee.
    De eekhoorn is even snel weer terug binnen op zoek naar nog meer snoepjes, gevolgd door nog zo een lief diertje..... en nog een.....
    Bryce canyon is een van de kleinste nationale parken in het westen van de VS, maar volgens velen het allermooiste. Maar waar is Bryce canyon?
    De statige, torenhoge rotsformaties van Zion canyon zie je al van ver opduiken maar Bryce zien we (nog) niet. Dat kan ook niet want deze canyon is een immens grote kuil waarin rotsformaties en kalkpilaren staan. De kleur van de rotskolommen gaat van wit over okergeel tot feloranje en dieprood. Wind, water, sneeuw, ijs en hitte sculpteerden de meest bizarre vormen in dit labyrint van rotsen en pilaren in kalk-en zandsteen.

    In het visitor's center krijgen we allerlei informatie over het park evenals een
    plannetje met wandelpaden, hoeveel tijd je voor een wandeling moet uittrekken en hoe moeilijk ze zijn. We ontdekken het park vanop de canyonrand, om daarna te voet af te dalen naar de bodem van de canyon. De stoffige wandelpaden lopen door een feeërieke wereld van rode, oranje en paars gekleurde formaties en fijne kalkpilaren in de grilligste vormen. Velen hebben toepasselijke namen gekregen zoals de Chinese muur, het kasteel van Gulliver, de tower bridge, Wall street, de alligator....Met een rijke verbeelding kun je dat misschien wel in de rotsen ontdekken.
    Lang geleden woonden in de streek rond Bryce canyon de Paiute indianen. De eerste mormoon die zich hier in 1875 vestigde, en naar wie het park genoemd is, was Ebeneezer Bryce. Hij was veehouder en van hem is de uitspraak over Bryce canyon: "raak hier in godsnaam je koeien kwijt".
    Samen met vele andere toeristen staan we aan 'sunset point', waar we een mooie zonsondergang bekijken. Het lijkt wel alsof er lichtjes branden tussen en achter de rode rotsen.
    We schrikken wel even als we na het avondmaal het restaurant verlaten. Het is erg koud geworden ! Niet te verwonderen eigenlijk, Bryce canyon ligt op een hoogte van 2400 meter. Vanaf half oktober tot laat in april vallen hier dikke pakken sneeuw !




    19-11-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    17-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Zion canyon
    Zion Canyon

    We ontwaken in een stad die nooit slaapt. Het nerveuze neongeflikker is gedoofd maar de speel en gokwoede duurt onverminderd voort, 24 uur op 24.
    Van 's morgens heel vroeg, of misschien nog van gisterenavond, zitten (gokverslaafde?) mensen voor de jackpots, een beker met jetons in de ene en een grote cola in de andere hand.
    We laten de gekke gokstad achter ons en rijden gezwind naar het eerste nationale park op onze rondreis, Zion Canyon, gelegen in de Mormonenstaat Utah.


    De afstand tussen Las Vegas en Zion Canyon bedraagt ongeveer 158 miles of 250 kilometer. In de VS worden de afstanden in miles aangegeven.( 1 mile = 1,6 kilometer).
    Uitnodigend liggen de goede, soms kaarsrechte wegen voor ons open, en dat geeft de verleiding tot snel rijden. Maar opgepast, overal geldt een snelheidsbeperking van 55 mph, een kleine 90 kilometer per uur, nauwlettend in het oog gehouden door de highway patrol ( onze zwaantjes).
    Zion Canyon is een ruwe, smalle canyon met huiveringwekkende afgronden, loodrechte rotswanden en torenhoge rotspartijen. De meeste rotsformaties kregen toepasselijke namen. Zo is er de 'Great white throne', 'Angels landing' en 'Weeping rock'.
    In 1919 kreeg Zion de status van nationaal park, en is daarmee het oudste in de staat Utah.
    Zion Canyon is een drukbezochte canyon. Door het jaarlijks toenemend aantal bezoekers mogen er geen individuele wagens door de canyon rijden, behalve die van de gasten die in de Zion lodge verblijven. Alle andere bezoekers moeten hun wagen op de parkings achterlaten en rijden met een hop on, hop off shuttlebus naar alle uitzichtpunten in het park. Aan elk uitzichtpunt vertrekken talrijke wandelingen variërend van een makkelijke vlakke wandeling tot een moeilijke klimpartij. We kopen in het informatiecentrum een ' golden eagle pass' die ons toegang verschaft in alle nationale parken die we zullen bezoeken.
    We logeren in de Zion lodge, de enige lodge in het park, mooi geïntegreerd in de uitbundige natuur. On
    ze wandelbottinnen komen goed van pas als we enkele mooie wandelingen maken. In de late namiddag kleurt de zon de rotsen in de mooiste kleurschakeringen.
    Het avondmaal wordt in de lodge geserveerd. Op de uitgebreide menukaart is er een ruime keuze tussen vis- en vleesgerechten. We stellen vast dat het een fabeltje is dat je in de Verenigde Staten enkel hamburgers, cheeseburgers en ander soort junkfood kan eten. De maaltijd smaakt lekker en is ook nog mooi geserveerd.
    Opeens krijgen we een man in 't oog helemaal alleen aan een tafel. We krijgen spontaan de slappe lach als we zien hoe hij zijn grote steak eet. Hij hanteert zijn mes en vork als zijn het dolken waarmee hij het stuk vlees nog moet doden. Gierend
    van 't lachen kruipen we achter onze servet weg, als hij nadat de eerste lap vlees is 'doodgedaan' en opgepeuzeld, er doodleuk nog een tweede besteld. Tafelmanieren heeft de man zeker niet, maar wel een heel gezonde eetlust!





    17-11-2008 om 17:38 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    15-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.The Strip
    The Strip

    Las Vegas is dé gokstad van de VS, de place to be voor gokkers die van overal in de Verenigde Staten en ver daarbuiten hun geluk hier komen beproeven.
    Tientallen super-de-luxe hotels verdringen zich langs 'The Strip', de meer populaire naam voor de Las Vegas boulevard. Ze concurreren met elkaar om het grootste, het luxueuste, het meest opvallende, het felst verlichte gokpaleis te zijn.
    Zo krijg je een caleidoscoop van kleuren en vormen.



    Elk hotelcasino is gebouwd rond een bepaald thema. Een natuurgetrouw vrijheidsstandbeeld staat voor het 'New York-New York' hotel. In 'The Venetian' is het
    thema Venetië, het 'Luxor' hotel is opgetrokken in de vorm van een pyramide inclusief sfinx (met exact dezelfde afmetingen als de echte in Egypte). Als we voorbij hotel 'Paris' wandelen waan je je in de lichtstad mét eifeltoren en Arc de Triomph. In het beroemde 'Caesar's palace' is het alsof je in Rome bent ten tijde van de wreedaardige keizers. Het zijn maar enkele voorbeelden van de meest opzichtige casino's die de skyline van de gokstad sieren (of ontsieren).
    Een beetje overrompeld door de grote hotelcasino's staan er langs de strip ook vele 'Wedding Chapels
    ' waar mannen en vrouwen een ander soort gokje kunnen wagen : trouwen. De stad telt ongeveer 50 kapelletjes waar paren in het huwelijk kunnen treden, variërend van snelle inzegeningen zonder poespas tot overdadige spektakels. De 'mariage business' trekt elk jaar meer en meer mensen naar de gokstad.
    We eten een broodje in het Alladin hotel waar alles dan weer in het teken staat van het gekende sprookje. In een decor van kastelen en burchten zitten we op een koel terras binnen, al lijkt het alsof we onder een blauwe hemel zitten waarin witte wolkjes ronddrijven en vogels rondvliegen. Het oogt heel erg echt, het is wel decoratief, maar allemaal nep. En die altijd blauwe hemel heeft ook
    nog een andere reden. Je raakt daardoor makkelijk je tijdsbesef kwijt. Terwijl het buiten al donker is, is hier de hemel nog blauw en heb je nog al de tijd om nog een gokje te wagen en verder te spelen. Slim bekeken van de casino-eigenaars, niet?
    Overdag is de gokstad indrukwekkend, 's avonds baadt ze in een zee van neonlicht. Voor sommige hotels kan je een gratis openluchtspektakel bekijken. Aan 'The Mirage' is er een vu
    lkaanuitbarsting en voor het 'Belaggio' hotel, geïnspireerd op de Noord-Italiaanse stad, bewonderen we kunstig dansende fonteinen.
    De avond is nog jong, de stad bruist en vol ontzetting kijken we rond naar de gokwoede van sommige Amerikanen die hier dag én nacht handenvol dollars verspelen op de gokmachines.
    Heel even maken we ook de keerzijde van al deze glamour mee. Vlak voor onze neus, midden op de brede neonverlichte boulevard, krijgt een koppel (?) fikse ruzie met elkaar. De man slaat met geweld zijn vrouw tegen de grond. De vrouw blijft bloedend liggen , terwijl de man gewoon wegwandelt. Een massa mensen ziet het gebeuren maar niemand doet iets en wacht op de politie.
    Wij zoeken ons hotel op, want morgenvroeg beginnen we aan onze rondreis door de nationale parken.





    15-11-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    14-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Las Vegas
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Las Vegas

    Zeer vroeg in de ochtend nemen we een taxi naar de luchthaven van San Francisco. Niettegenstaande het vroege uur is het al druk op de luchthaven.
    We checken in voor de korte vlucht naar Las Vegas. De veiligheidsagenten laten zich deze ochtend van hun ijverigste kant zien want zelden hebben we zo een strenge controle gehad van de bagage en van onszelf.
    Vanuit het vliegtuig maken we een mooie zonsopgang mee boven de Nevada woestijn. Middenin die woestijn ligt de gokstad Las Vegas, ook wel 'sin city' (stad der zonden) genoemd. Het is een grote, nog steeds groeiende stad, en duidelijk veel uitgebreider dan wat de doorsnee toerist van Las Vegas verwacht. Bijna iedereen kent slechts twee straten in de stad nl. Fremont street en de Las Vegas boulevard, veel beter gekend als 'The Strip'.
    Op de Mc Carran luchthaven staat onze huurwagen klaar. Een auto huren in de V.S. is een fluitje van een cent. De bediende van het autoverhuurbedrijf overhandigt de boorddocumenten en wenst ons een goeie reis. De huurwagens staan gerangschikt volgens model. We kunnen nog kiezen met welke kleur van wagen we de  komende weken zullen rondrijden. Onze huurwagen is nagelnieuw en heeft een automatische versnellingsbak. Da's even aanpassen.
    Het is maar enkele minuten rijden tot 'The Venetian', ons hotel aan 'The Strip'.
    The Venetian is een groot, héél erg groot casinohotel met maar liefst 4000 suitekamers en is een geamerikaniseerde kopie van de stad Venetië. Het San Marco plein met campanile, het dogenpaleis, de kanalen met gondels en gondeliers... je zou bijna denken dat we in Venetië aangekomen zijn.
    Bij het binnenrijden van het hotel negeren we een bord 'Valet parking', en dat hadden we beter niet gedaan. We parkeren onze wagen in de supergrote ondergrondse garage, zoeken de weg naar de receptie. Daarna vinden we met moeite onze huurwagen terug, laden de bagage uit en sleuren ze tot in de lobby van het hotel. Als we het bord 'Valet parking' wél hadden gevolgd, rij je tot vlak aan de ingang van het hotel, wordt de bagage door een bediende gedragen die ook je auto veilig weg zet. Je krijgt een kaartje en telkens je de auto nodig hebt wordt die voorgereden. Simpel en efficiënt, maar dat wisten we (nog) niet.
    Aan de receptie krijgen we een plan waarop een vriendelijke dame ons de weg toont naar de kamer.
    Alle wegen naar alle kamers lopen door de immens grote gokzaal (gambling hall), die gans de benedenverdieping van het hotel beslaat.
    We hebben ze niet getelt, maar honderden ratelende jackpots vullen de gokzaal, afgewisseld met roulettetafels en andere geldverslindende gokautomaten.
    We vinden onze zeer ruime kamer maar staan vlug terug beneden, razend benieuwd hoe ons de gekke stad Las Vegas zal bevallen.

    14-11-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    13-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.San Francisco
    San Francisco

    San Francisco, ook wel 'the city by the bay' genoemd, is een mooie, bijna Europees aandoende stad. Het is een Amerikaanse grootstad op mensenmaat.
    San Francisco telt 'slechts' 800 000 inwoners en dat is weinig vergeleken met miljoenensteden als New York, Los Angeles of Chicago. Bovendien kan je er rustig  wandelen, zijn er weinig wolkenkrabbers en liggen de culturele trekpleisters van de stad nooit ver weg. Mocht je toch moe worden van al dat stappen, dan zijn er de pittoreske cable cars die je door de stad rijden.
    We besluiten een grote stadswandeling te maken. Een goed stadsplan zal ons zeker van pas komen.
    Op enkele honderden meter van het hotel stappen we onder de rijk versierde, traditionele jadegroene Chinese poort Chinatown binnen. Met meer dan honderdduizend inwoners is deze wijk de grootste Chinese gemeenschap buiten Azië.
    De 260 meter hoge Transamerica Pyramid, gebouwd in de vorm van een pyramide en voltooid in 1972 trekt onze aandacht. Het is de hoogste en meest opvallende wolkenkrabber in San Francisco.
    Een flinke wandeling verder komen we langs de cable car barn. Hier bekijken we de motoren, raderen en kabels in werking, die op ingenieuze wijze de kabeltrams op en af de soms steile hellingen van de stad laten rijden.
    Weer enkele kilometer verder komen we aan Alamo square. Hier staat de meest gefotografeerde, kleurrijke, victoriaanse huizenrij van San Francisco. Deze rij huizen worden ook wel 'the painted ladies' of 'postcard row' genoemd en staan inderdaad op vele prentkaarten afgebeeld. Vanop een bank aan het glooiende groene plein van Alamo square hebben we een groots uitzicht op de stad met in de achtergrond de wolkenkrabbers van het Financial District.
    Fisherman's Wharf is een ruim 1,5 kilometer lange promenade langs de baai.
    Aan pier 39, een loskade uit 1905, vestigden zich een hele kolonie Californische zeeleeuwen. Ze scharrelen rond op de steigers, kruipen over elkaar heen en plonzen in het water.
    Aan pier 41 kan je per veerboot naar Alcatraz Island. Op dit eiland staat een voormalig fort dat van 1934 tot 1963 dienst deed als zwaarbewaakte federale gevangenis, waar de onverbeterlijke misdadigers van het land opgesloten zaten. De beruchte gangster Al 'scarface' Capone bracht hier vijf jaar gevangenisstraf door.
    Langs Lombard street, de bochtigste straat ter wereld, komen we terug aan de baai. We genieten van een fraai uitzicht op de 'Golden Gate bridge', de  onovertroffen, beroemde oranjerode hangbrug. Wist je dat sinds de opening van de brug in 1937 permanent 25 schilders en staalarbeiders aan het werk zijn om de brug te onderhouden?
    's Avonds gaan we 'chinezen' in één van de vele restaurants in China town.
    Om ons stadsbezoek aan San Francisco mooi af te ronden zijn we op zoek naar een gezellige bar, liefst mét panoramisch uitzicht. Misschien kunnen we wel iets drinken op de hoogste verdieping van het St. Francis hotel. Een volledige glazen lift bevindt zich aan de buitengevel van het hotel. Mijn echtgenote echter heeft het niet zo begrepen op grote hoogtes, en dus stijgen onze vakantievrienden en ikzelf met een flinke vaart en met een raar buikgevoel naar de 32ste verdieping van het hotel. Er is geen bar te bekennen maar de rit met de glazen lift doen we nog enkele keren over, gewoon voor de fun.
    We hebben meer geluk in ons eigen hotel. In de bar op de 21ste verdieping bruist het van ambiance.
    Maar eigenlijk zitten we hier ook niet echt op onze plaats. In onze stapkledij mét fleece vallen we wel héél erg op, want in de poepchique zaak is iedereen in feestkledij. Mannen verschijnen in kostuum met hemd en das, vrouwen in strakke pakjes op naaldhakken en diensters in lange rok, maar met een split waar (bijna) geen eind schijnt aan te komen.
    We zullen toch maar naar de kamer gaan en dromen van al de mooie dingen die we tot nu toe al mochten meemaken.   








    13-11-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    10-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De cable cars
    Klik op de afbeelding om de link te volgen De cable cars in San Francisco

    San Francisco zonder cable cars is ondenkbaar. Het is dan ook geen toeval dat de cable car het enige geklasseerde monument op wielen ter wereld is.
    De oude kabeltrammetjes die de steile straten van San Francisco op en af rijden, zijn een uniek en bijzonder populair vervoersmiddel. Ze zijn in 1869 ontworpen door Andrew Smith Hallidie, een Engels ingenieur. De eerste tocht met een cable car vond op 2 augustus 1873 met groot succes plaats. In 1880 waren er al acht cable car routes in gebruik met een gezamelijke lengte van 175 kilometer. Daarvan zijn er nu nog drie routes over. Het heeft echter maar een haar gescheeld of ook deze laatste trammetjes zouden zijn vervangen door moderne autobussen. De inwoners van San Francisco hebben echter stormachtig geprotesteerd en de toekomst van dit populaire vervoersmiddel is gelukkig verzekerd.
    Er zijn nu nog drie lijnen die van zes uur 's morgens tot middernacht rijden:
    De Powell & Mason line, de Powell & Hyde line en de California line. De meest spectaculaire is de Powell & Hyde line die door de steilste en bochtigste straten van de stad rijdt.
    Cable cars hebben geen motor, maar zijn wel uitgerust met maar liefst vier verschillende remsystemen. Dat is bepaald geen luxe, want ze rijden vaak over zeer steile straten. Ze worden door een indrukwekkend en ingenieus stelsel van stalen kabels in het wegdek, de heuvels van de stad op en af getrokken.
    Onderaan de tram bevindt zich een haak (grip). De 'gripman' bediend deze haak en grijpt de vier centimeter dikke stalen kabel die in een sleuf in het wegdek loopt. Zo worden de trams op hellingen van soms wel 21% getrokken.
    De trammetjes zijn open, hebben ongeveer 30 zitplaatsen en nog eens dubbel zoveel staanplaatsen (de treeplanken meegerekend) en gaan met een constante snelheid van 15 kilometer per uur.
    Het controlecentrum en centrale van de cable cars is gekend als 'The cable car barn and powerhouse' en kan vrij bezocht worden. Bezoekers kunnen het interessante voortbewegingsmechanisme gratis gadeslaan.
    Aan het kruispunt van Powell met Market street ligt de 'cable car turntable', een draaischijf om de trams, die zich slechts in één richting kunnen voortbewegen, te keren.
    Deze installatie maakt het mogelijk dat de bestuurder schijnbaar moeiteloos de zes ton zware tram met de hand 180 graden keert voor de volgende rit.

    10-11-2008 om 12:23 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (2)
    08-11-2008
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Amerikaans ontbijt
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Een Amerikaans ontbijt

    Goed uitgerust van de vermoeiende heenreis en na een stevig Amerikaans ontbijt kunnen we aan de verkenning van San Francisco beginnen.
    Dat er in de V.S. weinig of geen cultuur te vinden is wisten we al.
    Maar de Amerikanen hebben ook geen eetcultuur.
    De gemiddelde Amerikaan eet veel te veel en veel te vet. Niet te verwonderen dat je er veel zwaarlijvige, zeg maar corpulente mensen ontmoet. Toch is het ontbijt, een beetje zoals in Groot-Brittannië, dikwijls een volwaardige maaltijd met alles op en aan. Gezellig, uitgebreid en gevarieerd.
    Vruchtensappen, granen, verschillende sooten brood, eieren, ham, spek, worstjes; maar ook de dikmakers zoals pancakes (dikke pannenkoekjes), hash browns (geraspte en geroosterde aardappelen), french toast (wentelteefjes) en french fries (frieten!) staan 's morgens bij het ontbijt. Een echte Amerikaan neemt dat allemaal, en overgiet het rijkelijk met ketchup !!!

    Het systeem dat wij hier kennen als kamer met ontbijt, soms half of vol pension, is in Amerika weinig gekend. We boekten voor deze rondreis kamers in hotels, motels en lodges, maar nooit was er een maaltijd inbegrepen dus ook geen ontbijt. Geen nood, vlak naast of aan de overkant van de hotels zijn er ontbijtzaken en restaurants. We zijn deze morgen al vroeg gaan ontbijten en gelukkig... als we buiten komen staat er op de stoep een hele rij mensen, geduldig aan te schuiven tot er een zitplaats, in de blijkbaar gekende zaak, vrijkomt.

    08-11-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 2/5 - (1 Stemmen)
    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.De Heenreis
    De Heenreis


    Reizigers naar de Verenigde Staten worden goed gecontroleerd. Dat was voor 11 september 2001 al zo, maar nu is de controle nog veel grondiger.
    Bij de incheckbalie wordt aan elke passagier  gevraagd of ze hun valies zelf hebben ingepakt, of ze niet meer uit het oog verloren hebben en of er andere
    personen nog spullen hebben bij ingestoken. We merken het duidelijk, na de aanslagen van september 2001 zit de schrik voor mogelijke terroristische aanslagen er goed in.
    Kapers zijn er deze ochtend niet gevonden, dus kan de Delta vlucht naar Atlanta stipt op tijd vertrekken.
    Delta airlines verzorgt een rechtstreekse lijnvlucht vanuit Brussel naar Atlanta. De reistijd bedraagt ongeveer 10 uur.
    Atlanta, hoofstad en tevens grootste stad in de staat Georgia ligt in het zuiden van de Verenigde Staten. De internationale luchthaven is één van de grootste
    en drukste in de wereld.
    We moeten met een snelle metrotrein naar een ander luchthavengebouw voor de aansluitende vlucht naar San Francisco.
    Door het tijdsverschil (in San Francisco is het 9 uur vroeger dan bij ons) komen we  in de late namiddag in San Francisco aan.
    Per taxi gaat het naar downtown San Francisco waar we in het 'Sir Francis Drake' hotel logeren. Mooi uitgedoste hotelwachters helpen ons met onze bagage.
     





    08-11-2008 om 00:00 geschreven door Jos Dom

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    >> Reageer (0)


    Archief per week
  • 31/10-06/11 2011
  • 24/10-30/10 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 30/11-06/12 2009
  • 23/11-29/11 2009
  • 16/11-22/11 2009
  • 09/11-15/11 2009
  • 02/11-08/11 2009
  • 15/12-21/12 2008
  • 08/12-14/12 2008
  • 01/12-07/12 2008
  • 24/11-30/11 2008
  • 17/11-23/11 2008
  • 10/11-16/11 2008
  • 03/11-09/11 2008
  • 27/10-02/11 2008
  • 20/10-26/10 2008
  • 13/10-19/10 2008
  • 06/10-12/10 2008

    Welkom op mijn blog!
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.




    Over mijzelf
    Ik ben Jos Dom, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jodo.
    Ik ben een man en woon in Edegem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerd.
    Ik ben geboren op 14/04/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: Reizen.

    Foto

    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Startpagina !


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!