Elk heeft zo zijn lievelingsvakken op school. De mijne waren talen en geschiedenis. Heel lang wilde ik archeoloog worden. Ik zag me onbekende culturen ontdekken, schatten bloot leggen, zoals Schliemann en Howard Carter ... Voorzichtig steentabletten of schitterende juwelen van hun eeuwenoude stoflaag ontdoen.
Het heeft niet mogen zijn. Archeologie was in die tijd een heel erg dure studie. Het zijn dus talen geworden en geschiedenis is altijd mijn dada gebleven. Of toch één van, want ik heb er heel wat!
Aardrijkskunde daarentegen ... ik haatte elk uur! Lag het aan de leerkrachten? Ongetwijfeld voor een stuk wel. Als je als leerling of student bewondering hebt voor je leraar, je laat meeslepen door zijn enthousiasme, dan doe je ook zijn vak graag. Voor geschiedenis heb ik schitterende leerkrachten gehad, zowel in het secundair als aan de universiteit. Mevrouw Raes was onze lerares geschiedenis in het hoger middelbaar. Stijlvol, elegant, heel intelligent was ze. Ze bracht ons een kritische ingesteldheid bij voor feiten en gebeurtenissen, leerde ons achter de façade van de dingen kijken, toonde ons de verbanden die onder de oppervlakte lagen.
Aan de universiteit kreeg ik les van professor Dhondt. Een monument. Hij hield een heel auditorium moeiteloos geboeid door zijn visie op de moderne geschiedenis. Examen afleggen was een gebeurtenis op zich. Hij zat bedolven onder de boeken achter zijn bureau, stelde een vraag - de mijne was: aanleiding tot de Franse Revolutie - liet je twee minuten praten, zei dat het goed was en boog zich weer over zijn papieren. Hij had meteen door of je de leerstof inzichtelijk gestudeerd had of niet.
Maar ik dwaal af. Aardrijkskunde, daar wilde ik het over hebben. In het lager middelbaar hadden we een leraar. Ik zal zijn naam niet noemen, maar hij had enkel aandacht voor de kleurtjes waarmee de lijntjes getrokken werden. In een ruitjesschrift wel te verstaan. Twee ruitjes van de linker marge en vijf ruitjes van de bovenrand. Daar schrijven we de titel met rode inkt. Inkt, jawel, want stiften waren er in die tijd niet.
De dame in het hoger middelbaar had ongetwijfeld veel talenten, maar lesgeven hoorde er niet bij. Les na les kregen we cijfers gevoerd. Hoeveel ton aardappelen, steenkool en weet ik veel wat nog er in welk land geproduceerd werden. Of welke rivieren er allemaal in China en Japan stroomden. Of welke de hoofdsteden van de Afrikaanse landen waren, aan te stippen op een blinde kaart, uiteraard.
Omdat ik nu eenmaal een goede en plichtsgetrouwe leerling was, kende ik het ook allemaal en ik behaalde goede cijfers. Maar ik heb het nooit onthouden.
En zo gebeurt het dat ik de Kilimanjaro moeiteloos in Tokio situeer, mijn atlas nodig heb om te kijken waarvandaan mijn reislustige vrienden en kennissen me nu weer een kaartje gestuurd hebben en blindelings mijn GPS volg, nooit echt wetend in welk stuk van de wereld ik nu weer gereden heb.
't Heeft ook zijn voordelen: de wereld is altijd nieuw. Programma's over verre streken, geïsoleerde gebieden, bruisende steden, ze blijven me boeien. En zo bereiken die leerkrachten aardrijkskunde toch nog hun doel!
We trekken er graag eens een weekendje op uit. Het hoeft niet ver te zijn, als er maar interessante dingen te zien zijn of als de natuur er maar mooi is of beide. Vaak maken we gebruik van een Flair-bon, maar vrienden leerden ons Weekendje-weg kennen en daar hebben we al vaker leuke hotelletjes op ontdekt die je voor een zacht prijsje de luxe van vier sterren laten ervaren.
D'r is iets raars met die sterren, stel ik vast. Ooit las ik een handleiding over wat er bij hoeveel sterren hoort. Hoeveel sterren krijg je voor een douche, voor een aparte WC, voor een kleurentv op de kamer, voor internet ... en zo gaat het verder. Voor vier sterren moet je al behoorlijk veel in huis hebben.
En toch. De ene vier sterren zijn de andere niet. Frankrijk, Duitsland, België en Nederland, ze kennen ze niet toe volgens dezelfde criteria. En zelfs binnen één land zijn er soms grote verschillen.
Zo logeerden we in werkelijk prachtige hotels, met uitgebreide ontbijtbuffetten, maar net zo goed in piepkleine kamertjes met een mini-douche en een sober ontbijt. En toch kreeg het hotel telkens weer vier sterren.
Een vriendin beweert dat het ook te maken heeft met de merknamen die in de kamer herkenbaar zijn: een bed zus, gordijnen zo, sanitair zip ...
Ik heb het nog niet kunnen achterhalen.
Laatste probeerden we er weer eentje uit. Vier sterren en spiksplinternieuw. Prachtig uitzicht, midden een poldergebied, het zag er de ideale plek uit om even alle stress af te gooien en heerlijk te onthaasten in de weidse natuur.
Tot we er kwamen! Onze royale kamer bleek net iets breder dan het tweepersoonsbed, de douche was zeker niet berekend op een BMI die hoger ligt dan 25 - hadden we dus even geluk dat we op onze voeding letten - en wat een zithoek verondersteld werd te zijn, beperkte zich tot een smal salonzeteltje. Al goed dat we geen televisiekijkers zijn, want vanuit ons bed hadden we zo ongeveer een verrekijker nodig om de tekst op het schermpje te lezen.
Het ontbijt was navenant. Een miniglaasje fruitsap - één soort wel te verstaan. Piepkleine potjes met één theelepeltje jam erin. Flinterdunne plakjes kaas en ham in vieren gesneden. De broodjes, de pistolets zeg maar, zagen er lekker uit. Tot we ze probeerden in tweeën te breken. Het bleken - letterlijk - gebakkenluchtbolletjes te zijn! Er zat helemaal geen kruim van betekenis in! Dan maar een croissant uitgeprobeerd. Die lag als een baksteen op onze maag en had niets van het luchtige ontbijtkoekje dat men in Frankrijk (en bij ons) op de tafel tovert.
Maar het uitzicht was adembenemend, de wandelingen heerlijk en in de omgeving lagen zulke leuke stadjes dat we ons geen moment verveeld hebben.
Kreeg het hotelletje van ons maar twee sterren, ons weekend verdiende er minstens vijf! En daar ging het toch om!
Patrick Janssen heeft in naam van het stadsbestuur van Antwerpen excuses aangeboden aan de joodse gemeenschap voor oorlogsmisdaden gepleegd door politiemensen en stadsbedienden. Hij benadrukte dat niemand van de huidige generatie bij deze wandaden betrokken was. Doordat hij er niet bij zei - althans we zagen het niet op tv - dat het aantal collaborateurs ook tijdens de oorlog beperkt was, kreeg een hele schare Antwerpse stadsbedienden en politieagenten plots het label 'jodenvervolger' opgeplakt. 't Zal je opa of je vader maar zijn ... Misschien was hij juist iemand die joden hielp ontsnappen of die de boel saboteerde.
Zo belangrijk waren die excuses voor Janssen nu ook weer niet, want hij zat in het buitenland en had een filmpje laten maken.
De paus heeft dan weer in één pennentrek 400 priesters zaligverklaard. Ik kijk er telkens weer een beetje verbijsterd naar, naar het gemak waarmee mensen tegenwoordig zalig en heilig verklaard worden.
In het missaal dat ik voor mijn plechtige communie kreeg, stonden de levens van al die heiligen uitvoerig beschreven en ik huiverde bij die vreselijke marteldoden die deze mensen moesten ondergaan voor ze het etiket 'heilig' mochten dragen.
Nu volstaat het om je job naar behoren te doen om op het hoogste kerkelijk pied-de-stalle te mogen staan. Een moeder Theresa bijvoorbeeld. Geen kwaad woord over deze vrouw, maar zoals zij zijn er duizenden. En die komen niet eens in de pers. Of de vorige paus. Of koning Boudewijn. Wat deden die om 'heilig' genoemd te worden.
Propaganda, een ander woord heb ik er niet voor, niet voor die zogezegde excuses, niet voor die express-heiligen.
Als elk staatshoofd, elke regeringsleider, elke burgemeester, elke .... , ja waar houdt het op? - zijn excuses moet aanbieden aan elk volk, elke groep, elke mens tegenover wie één of andere vorige generatie in de fout is gegaan, dan zullen er nog veel excuses geformuleerd moeten worden!
Door wie is Vlaanderen allemaal ook weer onder de voet gelopen? Door de Romeinen, door de Germanen, door de Spanjaarden, door de Oostenrijkers, door de Pruisen, door de Duitsers, door de Hollanders ...
Moeten al die staatshoofden zich nu verontschuldigen omdat Alva het hier te bont maakte, omdat de keizer-koster een betweter was, omdat Napoleon het zo groot zag, omdat Willem I een protestant was ...
Is het niet zo dat we er veel beter aan zouden doen om lessen te trekken uit het verleden, leren om wat vreedzamer met elkaar om te gaan, zonder het verleden uit te melken en voor een of ander karretje te spannen, al naar gelang het uitkomt?
Laten we aandacht hebben voor elkaar. Laten we onze stem horen, zodat nieuwe oorlogen, nieuwe discriminaties niet meer kunnen. Laten we binnen onze gezinnen en families luisteren naar wat we elkaar te vertellen hebben. Laten we zinloos geweld voorkomen. Laten we respectvol met elkaar omgaan.
En laten de regeringsonderhandelaars deze boodschap misschien ook in de praktijk brengen. Dan zal Joëlle Milquet eindelijk misschien 'oui' zeggen op de gerechtvaardigde eisen van de Vlamingen!
Junior Senior
