Uit een vorig leven had ik nog een collectie wijn. Ach, niet zo heel groot, ik schat zowat zeventig flessen. Het was goede bewaarwijn, maar ik was er nooit toe gekomen om hem op te drinken. Eigenlijk was ik het bestaan van die kistjes helemaal vergeten. Ze sluimerden op zolder en dat is nu niet de plek waar ik elke week kom.
Tot het gesprek in juni, tijdens een etentje met vrienden, over wijn ging. Plots herinnerde ik me mijn voorraad. Toen ik begon te tellen, bleek die wijn de eerbiedwaardige leeftijd van 20 tot 25 jaar bereikt te hebben!
Er werden grapjes gemaakt over pisse vinaigre en over wijnazijn, maar bij iedereen groeide toch de nieuwsgierigheid: zou die wijn nog drinkbaar zijn.
En dus werd een wijnproeversgenootschap opgericht. Om de twee maanden komen we samen. Ik daal een paar weken vooraf langzaam af met een achttal flessen, laat ze rustig bekomen, en dan proberen we ze uit. Uiteraard met een lekkere maaltijd, want enkel wijn, da's ook maar niks.
In augustus hielden we onze eerste bijeenkomst. Acht flessen werden deskundig geopend en gedecanteerd, besnoven, gewalst, geproefd en van commentaar voorzien. De ene smaakte wat beter dan de andere, maar uiteindelijk hangt dat ook van je eigen voorkeur af. Het is verbazingwekkend, maar de wijnen hebben het overleefd! De ene al wat beter dan de andere, en van een enkele fles heb ik wijnazijn gemaakt, maar ook al drinken we kritisch - en het zijn toch wel kenners, mijn vrienden - goede wijn kan dus wel degelijk bewaren!
Omdat de vrienden niet willen dat ik telkens kook, hebben we nu afgesproken dat ik de wijnen op verplaatsing lever en dat we telkens bij iemand anders vergaderen!
Maar gisteren wilde ik nog een keertje koken - ik werd zestig, remember! Het werd een heerlijke avond! Vermits we wat te vieren hadden, openden we de avond met enkele champagnes - nee, die waren geen kwart eeuw oud! Het eten was lekker, de wijnen vielen allemaal mee. We kwamen tot de ontdekking dat wijnen uit een zelfde kistje toch anders konden smaken.
In december komen we weer samen. En straks gaan we discreet naar de glasbak!
Erger je je ook rot aan die grote bakken, aan die maxitrucks met oplegger, die onaangekondigd voor je wielen schieten omdat ze zo nodig vijf kilometer sneller willen rijden dan hun voorganger?
Ik zou op zo'n moment zo'n Amerikaanse wagen op supergrote rupsbanden willen met een grijpkraan voorop gemonteerd, zodat ik ze hup één twee terug in hun rijvak zou kunnen droppen. Manieren hebben.
Ik doe veel kilometers, vaak langs autosnelwegen of toch tweevakswegen. En zoals het dan gaat in Vlaanderen, zijn er plots wegenwerkzaamheden. Wegversmalling over 2 km staat er dan. Iedereen op één rijstrook. Een verstandig chauffeur sluit dan achteraan aan bij de file. Niet zo de aanstellers met een grote wagen of ... met de camionette van de baas. Ongegeneerd snorren ze iedereen voorbij op het tweede rijvak en vlak voor ze wel moeten invoegen, persen ze zich dikkenekkerig voor de braafjes aanschuivende chauffeur. Als zij maar niet hoeven te wachten.
Hetzelfde doet zich voor met truckchauffeurs. Onaangekondigd schieten ze uit hun rijvak en kruipen dan, nauwelijks sneller dan de truck voor hen, op het tweede rijvak vooruit. Zij rijden 92 km per uur, die voor hen deed maar 90 km, zie je.
Kilometers hang je dan met een hele sliert auto's achter die wegreus. Eveneens gedwongen om 90 km per uur te rijden. En je mag al blij zijn dat je er niet pardoes onder beland bent of dat je in de vangrails hangt.
Vrachtwagens moeten 50 meter afstand bewaren met hun voorganger! Een lachertje is dat. Ze rijden op nog geen drie meter van hun voorganger. Geen wonder dat er doden vallen bij een kop-staartbotsing.
Vorige week nog voeg ik in op de snelweg en rijd rustig achter een trucker. Plots rijdt er zo'n immens vehikel naast me. Inhalen moest die kerel. Tja, voor mij niet gelaten. Tot hij vaststelde dat hij niet sneller kon en arrogant agressief begon te trompen dat ik hem erin moest laten.
Waarom kunnen weggebruikers niet galant zijn? Waarom kunnen ze niet ritsen? Een beetje afstand bewaren, in plaats van aan je koffer vast te hangen?
Ik probeer het! En er zijn er nog zoals ik. Maar de meerderheid? IKKE en de rest kan stikken. Een mens zou voor minder schrik krijgen op de baan.
Wat doe je als je in gesprekken met je vrienden telkens weer te horen krijgt dat ze boeiende lezingen en cursussen missen, dat ze graag eens een boeiende excursie zouden willen doen, met een gids die weet waar hij het over heeft. Dat ze niet gediend zijn van de zoveelste kaarting met koffiekoeken. Dat ze geen zin hebben om op café te gaan.
Je werpt op dat er toch veel boeiende initiatieven zijn, dat er goede films lopen, of toneelstukken. Dat er zoiets is als een universiteit van de derde leeftijd waar professoren en oud-professoren interessante lezingen komen geven.
Da's waar, zeggen ze, maar we zouden iets willen dat niet meteen voor universitair geschoolden is, iets wat in de namiddag loopt, want 's avonds willen we thuis zijn.
En dan ga je zelf aan de slag! Je stapt naar je algemeen directeur en je vraagt hem om je een Senior Academy uit de grond mag stampen. Een 'hogeschool voor actieve senioren', zeg maar. Want je bent een beetje allergisch voor dat woord 'derde leeftijd'.
Je krijgt het fiat en je toetst een en ander af bij bevriende collega's. Schitterend idee, zeggen die. We doen mee. En zo stel je een leuk programma samen, met lezingen, cursussen, een leesgroep en excursies, allemaal gegeven en begeleid door docenten of oud-docenten die dit een plezierige uitdaging vinden.
Het is ook een goed middel om het contact met de oud-collega's wat nauwer aan te halen, om elkaar weer eens te ontmoeten, en ook om die oud-studenten weer eens in huis te krijgen. En zo zien die elkaar ook weer vaker. Waardoor er buiten de lezingen en cursussen om, weer een hoop mensen een uitgebreide vriendenkring krijgen en niet het gevaar lopen in hun huis te vereenzamen.
Vamiddag is er dus foto shoot, want je wil toch ook affiches om je initiatief bekend te maken! We hebben met een aantal oud-collega's afgesproken in één van de departementen van onze hogeschool. Ik ben al heel benieuwd! Doorgaans ben ik het die foto's maak en er zijn er heel weinig waar ik op sta. Straks moet ik fotomodel spelen! Gelukkig niet alleen. 't Zal lachen zijn. Maar dan staan we met blije gezichten op de foto. En zo voelen we ons ook!
Ik kijk in de spiegel en ik zie geen veranderingen. Er zijn overnacht geen rimpels bijgekomen, geen extra kilo's, ook geen nieuwe wallen of kwalen. En toch ... sinds vorige maandag ben ik zestig. Een mijlpaal. Nog heb ik niet het gevoel dat ik dingen niet meer mag doen.
Conclusie: ik mag nog altijd dansen en swingen, ook als ik poets. Ik mag nog altijd luidkeels meezingen als er een oude hit op de radio komt - en daarbij de vreemde blikken van andere chauffeurs aan de stoplichten negeren. Ik mag nog altijd leuke kleren dragen en ik hoef me niet af te vragen of dit jurkje, dat truitje, die laarzen of dergelijke ensembles niet meer kunnen.
Nee, er is niets veranderd. Ik slaap nog altijd even goed, mijn appetijt is wat hij moet zijn, niet te veel, niet te weinig en ik geniet van een glaasje goede wijn.
En toch ... als ik zeg dat ik zestig ben, dan krijg ik te horen dat ik er goed uitzie - voor mijn leeftijd. Al wordt dat laatste niet uitdrukkelijk geformuleerd.
Daar ligt het keerpunt, beste lezer. Zolang je jonger bent, zie je er goed uit. Punt. Vanaf zestig zie je er goed uit - voor je leeftijd.
Anderzijds: zolang iedereen denkt dat ik nog lang geen zestig ben, mag ik mezelf een senior noemen en denken: tussen mijn oren voel ik me nu ongeveer 43. Zal ik voortaan om de twee jaar tussen mijn oren een half jaar ouder worden?
Een dierbare oud-lerares van me wordt volgend jaar tachtig. Geen mens die het geloven wil. Ze ziet er met moeite zestig uit, heeft de dynamiek en de uitstraling van een vijftigjarige en de belangstelling en de agenda van een drukbezette veertiger. Elk gesprek met haar is een herbronning en een verruiming van je horizon. Spits, gevoel voor humor, wijs, de tijd vliegt voorbij.
En goede oude vriend is er vierentachtig. Elke week pleegt hij een column voor een lokale krant. Zijn taal is veerkrachtig, zijn blik nog voor geen greintje vertroebeld, zijn pen als het nodig is scherp als vitriool. Uren kan hij filosoferen over zijn en niet zijn, over de vrije wil, over zen en boeddha en de andere godsdienstmeneren. De politiek kent hij, gelet op zijn voorgeschiedenis, als zijn binnenzak en zijn analyses zijn glashelder.
Twee hoogbejaarden bekeken door de bril van een jongbejaarde, wat zeg ik, een piepkuiken - in hun ogen!
Ik wil hun voorbeeld graag voor ogen houden! En intussen geniet ik van wat de dag me brengt.
Junior Senior
